แค่น้องสาว (1)

"ขอบคุณนะคะหมอหมอก หมอพีร์" รวีธารรับคีย์การ์ดจากมือรพีภัทรก่อนจะเอ่ยขอบคุณอีกรอบเมื่อเขาอำนวยความสะดวกให้เธอ

ด้วยทางคอนโดเป็นแบบต้องใช้คีย์การ์ดในการเปิดขึ้นลิฟต์และเข้าออกประตู ซึ่งรพีภัทรมีห้องอยู่ชั้นเดียวกับหมอไทม์ด้วยพอดีจึงให้ยืม

โดยเขาบอกว่าได้แจ้งหมอไทม์ไว้แล้วว่าจะมีข้าวไปส่ง เธอสามารถไปกดกริ่งหน้าห้องได้เลย

"ครับ" คนตัวเล็กหมุนตัวเดินออกจากร้านไป พร้อมกับอาหารเต็มไม้เต็มมือ ในขณะที่คนส่งข่าวทั้งสองมองตามหลังไปก่อนจะหันมองหน้าอย่างรู้กัน

"มึงนี่สมเป็นเพื่อนรักมัน" อวัศย์ยกนิ้วโป้งให้รพีภัทรที่ยกยิ้มมุมปากมองตามหลังเจ้าของร้านกาแฟไป นอกจากจะเอาคีย์การ์ดให้เขาแล้ว มันยังเดาเรื่องถูกอีกต่างหากว่าเธอน่าจะเข้าใจอะไรไอ้ไทม์ผิด ส่วนแผนการเรื่องให้เธอไปส่งข้าว มันนี่แหละที่เป็นคนคิด

"หึ! กูจะเอาเงินคืน"

"เงิน? หมายถึงที่พนันกันคราวก่อน"

"เออ!" รพีภัทรตอบกลับสั้นๆ ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มท่าทางอารมณ์ดี

"เชี่ย! ไม่น่าล่ะ เปิดโอกาสเต็มที่เลยนะมึง" อวัศย์มองเพื่อนสนิทอึ้งๆ ที่มันวางแผนทุกอย่างเอาไว้ คงกะจะเอาคืนที่คราวก่อนเขากับไอ้ไทม์ได้เงินมันคนละห้าแสน พนันว่ามันชอบคุณนาว แต่เจ้าตัวปฏิเสธเสียงแข็ง สุดท้ายนอกจากจะเสียเงินที่พนันแล้ว ยังหลงเมียหัวปักหัวปำ

"..."

"กูเทฝั่งมึงเต็มที่เลย" อวัศย์คิดอย่างหมายมาด เมื่อดูท่าทางของธารณ์แล้ว ไม่พ้นจะเป็นอย่างที่คิดไว้ งานนี้น่าจะได้เงินมาเปย์ใบชาอีกเหมือนเดิม

รวีธารทาบคีย์การ์ดที่ได้รับมาลงตรงจุดสำหรับแตะบัตรคีย์การ์ด ก่อนตัวเลขชั้นจะปรากฏขึ้นอัตโนมัติ กล่องสี่เหลี่ยมค่อยๆ นำเธอขึ้นไปยังชั้นบนสุดของตึกหรู

ใช่อยู่เธอไม่ได้ไร้เดียงสาถึงขนาดไม่รู้ ว่าทั้งสองคนนั้นจงใจมาคุยเรื่องนี้กับเธอ และตั้งใจให้เอาอาหารมาส่ง แต่เธอก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจุดประสงค์ของเพื่อนเขาทั้งสองคนคืออะไร

แต่ถึงยังไง พอรู้ว่าเขาป่วย ตัวเธอก็อยู่เฉยไม่ได้ ถึงแม้จะยังไม่รู้ความจริงก็เถอะว่าสรุปผู้หญิงคนที่เห็นคนนั้นเป็นใคร หรือคำพูดที่ว่าเขาโสด จะเป็นจริงรึเปล่าก็ยังไม่แน่ใจ

รวีธารเดินออกจากลิฟต์เดินตรงไปด้านในตามที่รพีภัทรแจ้ง ซึ่งทั้งชั้นมีเพียงแค่สองห้อง โดยห้องของหมอไทม์อยู่ด้านในสุด

เธอหยุดอยู่หน้าห้องกดกริ่งเรียกตามที่หมอพีร์บอก แต่ไม่มีคนมาเปิดประตู ด้วยความห่วงว่าเขาอาจจะเป็นอะไร จึงกดอีกรอบรัวๆ ติดกัน สักพักจึงได้ยินเสียงดังคล้ายมีการเคลื่อนไหวด้านใน

"รหัสก็รู้พวกมึงไม่เปิดเข้ามาล่ะ!" 

"..."

"เพ้นท์?!..." รวีธารยืนอ้าปากเหวอมองสภาพคนตรงหน้าอย่างตกใจ ไม่รู้จะตกใจอะไรมากกว่ากันระหว่างที่เขาเรียกชื่อเล่นเธออย่างที่ไม่เคยเรียก หรือจะเป็นร่างกำยำที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวสีขาวพันรอบเอวอยู่ หน้าท้องของเขามีลอนซิกแพ็คเห็นเด่นชัดอย่างคนที่ออกกำลังกายเป็นประจำ

"แน่นเกินไปแล้ว..."

"อะไรนะ?"

"คะ?....เอ่อ เพ้นท์ ฉันเอาข้าวมาให้ แล้ว...พอดีหมอพีร์ เอ้อ..." รวีธารสะบัดศีรษะเรียกสติเมื่อพูดผิดพูดถูกไปหมด ระงับอาการใจเต้น และบังคับเสียงไม่ให้สั่นเมื่อเขามองมาด้วยความงุนงง "คือหมอพีร์กับหมอหมอกให้เอาข้าวมาส่งค่ะ"

คนตัวเล็กตอบกลับเสียงรัวเร็ว เบือนสายตาหนีร่างกำยำที่ยืนพิงสะโพกอยู่ขอบประตู "นี่ค่ะ"

ตายๆ เห็นแค่นี้ก็จะเป็นลมแล้ว วันนั้นยังมีหน้าจะลากเขาขึ้นเตียง!

เขาจ้องมองเธอที่เอาแต่หลบสายตาอย่างมึนงง ความจริงทั้งงง ทั้งสับสน และแปลกใจเลยล่ะ ก็อาทิตย์ที่ผ่านมาเจ้าตัวเล่นหลบหน้าหายไปไม่มาให้เจอ แต่อยู่ๆ ก็มากดกริ่งอยู่หน้าห้องพร้อมกับอาหารเต็มไม้เต็มมือ

แต่ฟังจากที่เธอพูด น่าจะเป็นไอ้สองหมอนั่น ที่จัดแจงให้เธอเอาอาหารมาส่ง ก็ว่าอยู่เขาอุตส่าห์บอกแล้วว่าไม่ต้องมาหา เดี๋ยวหากินเอง พวกมันก็ยังยืนยันว่าจะมา ปกติก็ไม่เห็นพวกมันจะเป็นห่วงเป็นใยอะไรขนาดนี้ แต่ใครจะไปคิดว่าไม่ได้มาเอง แต่ส่งคนอื่นมาแทน

ที่สำคัญตัวเขาเองก็ไม่ได้รู้สึกลำบากใจ หรือหงุดหงิดอะไร

"เข้ามาสิ" เขาเบี่ยงตัว เพยิดหน้าให้เธอเดินเข้ามาในห้อง

"ไม่เป็นไร ฉันเอาข้าวมาให้เฉยๆ"

ถ้าเข้าไปเธอน่าจะเลือดกำเดาไหล! รวีธารคิดในใจ แล้วนี่คนอะไร มายืนคุยกับคนอื่นสภาพนี้แล้วไม่รีบเข้าไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยอีก!

"ผมป่วยอยู่อยากกินร้อนๆ" เมื่อได้ยินเสียงกึ่งอ้อนๆ คนตัวเล็กจึงเงยหน้ามองด้วยความแปลกใจ เห็นเขามองเธออยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง "คุณช่วยอุ่นให้ผมกินได้ไหม"

"ก็ได้ค่ะ" เธอตอบกลับเสียงนิ่ง ถึงแม้ในใจจะพร้อมถวายตัวก็ตาม 

คนตัวเล็กเดินนำเข้าไปในห้อง สายตาแอบสำรวจมองรอบๆ ห้องเขาซึ่งดูดีเป็นระเบียบตามวิสัยหมอ ภายในมีประตูแยกไปอีกประมาณสามห้อง ซึ่งหนึ่งในนั้นน่าจะมีห้องนอนเขา

"ห้องนั้น"

"คะ?" เธอเงยหน้ามองด้วยความสงสัยเมื่ออยู่ๆ เขาชี้ไปทางห้องขวามือริมสุด

"ห้องนอนผม"

"ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย" รวีธารบ่นอุบอิบตอบกลับเสียงเบา ก่อนจะชี้ไปยังครัวด้านใน "ให้ฉันอุ่นตรงนั้นใช่ไหม"

"ครับ" เขามองจ้องเธอนิ่ง สายตาแวววับแปลกๆ

"คุณ...ไปใส่เสื้อผ้าสิ" เธอกระแอมเสียงเบาบอกเขา เบือนหน้ามองไปยังห้องครัวราวกับมีอะไรน่าสนใจนักหนา

"อะไรนะ?"

"ไปใส่เสื้อผ้าค่ะ!" เธอหันไปตอบเขาอีกรอบเสียงดัง ก่อนใบหน้าจะขึ้นสีเรื่อ สองแก้มแดงเห่อร้อน เมื่อเขายกยิ้มมองเธอคล้ายขบขัน

แกล้งกันเหรอ!

"ไม่ใส่ไม่ได้รึไง" คนชอบโชว์ถามขึ้นเลิกคิ้วกวนๆ

"ไม่ใส่ก็ไปอุ่นเอง" เธอจึงเสียงเข้มตอบกลับ

"ก็ได้ๆ ไปแล้วครับๆ อุ่นให้หน่อยนะ"

รวีธารมองตามหลังร่างสูงที่เดินหายเข้าไปหลังประตูที่บอกว่าเป็นห้องนอน หัวใจสั่นไหวกับท่าทางที่เขาหยอกล้อกับเธอ ยิ่งคิดถึงร่างกำยำขาวเนียนที่เดินพ้นประตูไปพลันรู้สึกหน้าร้อนผ่าวจนเผลอยกมือโบกพัด

ไม่ชอบกันแล้วยังจะยั่วอีก!