EP.7

          “เธอมีชื่อเล่นใช่ไหม” คำถามของเขาทำให้หญิงสาวหุบปากลง ก่อนตอบ...

         “มีค่ะ”

         เขาตวัดสายตามองคนตัวบางแวบหนึ่งก่อนมองตรงไปเบื้องหน้า

         “งั้นเรียกชื่อเล่นตัวเองแทนคำว่า ‘ดิฉัน’”

         คนฟังเม้มปากเข้าหากัน ท่าทางเหมือนดื้อดึงแต่อันที่จริงหล่อนกำลังอับอาย และอาการแบบนั้นจินณ์ก็เห็น มุมปากได้รูปของชายหนุ่มจึงยกขึ้นเล็กน้อยก่อนคลายลงเมื่อนาราเอ่ยขึ้นว่า

         “คุณจินณ์จอดให้หนูดีลงที่ป้ายหน้าก็ได้ค่ะ”

         คราวนี้คิ้วสีเข้มขมวดเล็กน้อย แต่กลับไม่มีวี่แววจะเทียบท่ายังป้ายรถเมล์เหมือนที่หญิงสาวร้องขอ

         “ฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน บอกทางมา”

         หัวคิ้วเรียวงามย่นเข้าหากันเมื่อได้ยินเช่นนั้น พลางคิดในใจว่าเขาคงจะติดออกคำสั่งจากที่ทำงานมาล่ะสินะ

         จินณ์ตวัดสายตากลับมาจากเจ้าของร่างเล็กข้างกาย มุมปากหักโค้งขึ้นนิดหน่อยเมื่อเห็นความเป็นขบถในตัวของสาวน้อยที่นั่งข้าง ท่าทางของหล่อนบอกชัดว่ากลัวเขา แต่อีกนัยหนึ่งก็ต่อต้านอยู่กลายๆ ท่าทางของหล่อนทำให้เขาคิดถึงลูกกวางตัวน้อยกำลังหาทางออกหากอกแม่ จึงมีทีท่ากล้าๆ กลัวๆ อย่างไรอย่างนั้น เหมือนกับเวลานี้ หล่อนอยากต่อต้านเขาแต่ก็คงหวั่นเกรงอยู่ในที...

         “อีกสองป้ายรถเมล์ก็ถึงค่ะ จอดตรงป้ายรถเมล์ที่สอง”

         “ฉันจะไม่จอดป้ายรถเมล์ แต่จะไปส่งเธอจนถึงบ้าน บอกทางมาดีกว่า” เขาเห็นวัยรุ่นยืนอยู่ที่ป้ายรถเมล์ที่หล่อนบอกกับเขาถึงสี่คน และมีคนทำงานวัยกลางคนอีกสองคนกระมัง ทั้งหมดนั้นเป็นชายสี่ หญิงสอง

         คำตอบของเขาทำให้คนตัวบางหันไปมองเขาเต็มตา นึกไม่สบายใจที่เขาทำแบบนี้

         “หนูดีต้องลงป้ายนี้ แล้วเดินข้ามสะพานลอยไปอีกฝั่งหนึ่งค่ะ”

         ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างรับรู้ แล้วเบี่ยงรถชิดเลนในทันที จากนั้นเขาก็ยูเทิร์นเพื่อจะไปส่งหล่อนอีกฝั่งของถนน ทำเอาหญิงสาวถึงกับเม้มริมฝีปาก

         “ถึงทางเข้าบอกด้วย”

         หญิงสาวมองคนตัวโตข้างๆ แล้วเผลอค้อนเขาไปทีหนึ่ง ก่อน จำต้องบอกอีกฝ่ายเมื่อรู้แล้วว่าเขาจะไม่ทำตามหากหล่อนไม่ยอมบอกหนทาง นอกจากจะเผด็จการแล้วจินณ์ยังดื้อเป็นที่สุด นาราแอบค่อนขอดเขาอยู่ในใจ

         “เลี้ยวซ้ายทางข้างหน้าค่ะ เข้าไปอีกประมาณห้าร้อยเมตร”

         คนฟังเลิกคิ้วขึ้น แต่ไม่ได้หันไปมองหล่อน รู้สึกว่าไกลมากและอันตรายมากสำหรับสาวน้อยข้างกาย

         “ปกติเข้าบ้านยังไง”

         คนที่กำลังมองตรงไปยังถนนข้างหน้าหันมองคนถาม

         “ก็ถ้าค่ำมากพ่อจะออกมารับค่ะ แต่ถ้ายังมีคนเดินไปเดินมาแบบนี้หนูดีก็จะเดินเข้าบ้านเอง”

         คำตอบของสาวน้อยทำให้เขาเดาออกทันทีว่าร้อยละเก้าสิบแม่คนตัวบางข้างกายเลือกที่จะเดินกลับบ้านด้วยตนเองเสียมากกว่า

         “อันตรายนะ”

         คำตอบของเขาแทบทำให้หญิงสาวหัวเราะ และปฏิกิริยาของหล่อนก็ทำให้จินณ์รู้ว่านารากำลังคิดเช่นไร

         “อันตรายมักจะเกิดขึ้นในที่ที่เราคิดว่ามันปลอดภัย อย่างที่ป้ายรถเมล์เธอเห็นไหม ว่ามีวัยรุ่นท่าทางไม่น่าไว้ใจยืนอยู่หลายคน ถ้าคนพวกนั้นคิดไม่ดี เธอจะทำยังไง”

         คนฟังปิดปากเงียบ ไม่คิดตอบโต้ เพราะมั่นใจว่าคนที่เชื่อมั่นในความคิดของตนเองอย่างจินณ์ต่อให้พยายามอธิบายแค่ไหนเขาก็คงไม่ฟัง เวลาเดียวกันก็ทำให้จินณ์รู้ว่าหล่อนไม่ใช่แค่ต่อต้านเขาเบาๆ แต่ลึกๆ แล้วแม่สาวท่าทางขี้กลัวที่นั่งข้างๆ เข้าขั้น ‘ดื้อตาใส’ เลยทีเดียว กระทั่งชายหนุ่มขับเข้ามาพอสมควร นาราก็บอกให้เขาจอดที่หน้าบ้านสองชั้นสีขาวหม่นหลังหนึ่ง

         “จอดข้างหน้าค่ะ”

เมื่อรถจอดสนิท หญิงสาวจึงหันไปไหว้ขอบคุณ

“ขอบคุณที่มาส่งหนูดีนะคะ”

         พูดจบก็เปิดประตูรถ แต่แล้วต้องชะงักเมื่อเขาเอ่ยถาม

         “จะไม่เชิญเข้าบ้านหน่อยเหรอ”

         คำถามจากเจ้าของเสียงทุ้มทำให้สาวน้อยร้อนวาบ มองเข้าไปภายในบ้าน เห็นพ่อออกมาชะเง้อเมียงมอง คงกำลังแปลกใจว่าใครมา ก่อนจะหันไปสบตาคนตัวโตรูปหล่อที่กำลังมองมายังหล่อนเขม็งราวรอคอยให้เชื้อเชิญ

         “คือ...บ้านหนูดีคับแคบค่ะ เกรงว่าจะทำให้คุณอึดอัด”

         คำตอบของหล่อนทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกมาด้วยความพอใจกับความฉลาดของหล่อน แต่กลับทำให้คนตัวเล็กใจบางไปกับรอยยิ้มที่ได้เห็นเต็มตาเป็นครั้งแรก รอยยิ้มของเขาทำให้ใบหน้าเข้มขรึมดูหล่อเหลาและสว่างไสวขึ้นหลายเท่า

         “เธอชอบคิดแทนคนอื่นแบบนี้เสมอหรือเปล่า”

         คำถามของเขาทำให้หญิงสาวหลุบตาลง ไม่กล้าประสานนัยน์ตาที่แฝงความนัยลุ่มลึกอีก

         “เข้าบ้านเถอะ แล้วเจอกันวันจันทร์”

         ประโยคสุดท้ายกับสายตาคมกริบที่มองมา ยังอยู่ในความคะนึงของนารา ร่างบางยืนอยู่หน้าบ้านอึดใจใหญ่ จนบิดาต้องเดินออกมาเปิดรั้วพร้อมกับร้องถาม

         “ใครมาส่งล่ะลูก”

         เสียงของบิดาปลุกหญิงสาวให้ตื่นจากภวังค์ ขณะที่บิดาทันได้เห็นไฟท้ายรถหรูคันนั้นไวๆ

         “เจ้านายที่หนูดีฝึกงานด้วยค่ะ” หญิงสาวหันไปยิ้มให้พ่อ “พอดีบังเอิญเจอหนูดีที่หน้าห้างตอนกลับ ท่านก็เลยรับมาส่งที่บ้าน”

         หัวคิ้วที่ขมวดมุ่นของเลิศคลายออกจากกันเมื่อได้ฟังคำตอบ

         “เข้าบ้านเถอะ”

         หญิงสาวยิ้มให้บิดาอีกครั้งก่อนจะเดินนำเข้าบ้าน ส่วนเลิศยังหันไปมองทางที่รถยนต์คันนั้นขับผ่านไป ก่อนจะปิดรั้วแล้วล็อกประตูอย่างแน่นหนา