EP.6

๒

วันนี้เป็นวันหยุด แต่นาราไม่หยุด เพราะหล่อนยังคงทำงานพาร์ตไทม์ด้วยการเป็นพนักงานเสิร์ฟของร้านอาหารภายในห้างสรรพสินค้าชั้นนำกลางใจเมือง ร่างกลมกลึงในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวมีสัญลักษณ์ร้านอาหารสวมทับกางเกงผ้าขายาวสีดำ สะพายกระเป๋าคู่ใจตรงไปยังประตูบ้าน

         “จะไปแล้วเหรอลูก” เลิศร้องถามลูกสาว ขณะที่ตัวเขาเองก็กำลังเตรียมตัวออกไปส่งขนมกับภรรยา

         “ค่ะพ่อ หนูไปก่อนนะคะ”

         “ให้พ่อไปรับตอนเลิกงานไหม”

         “ไม่เป็นไรค่ะ หนูมีนัดกับเพื่อนว่าจะไปเดินซื้อของกันนิดหน่อย”

         “งั้นก็ไปเถอะลูก”

         เมื่อร่างบางเดินออกไป เลิศก็ผ่อนลมหายใจยาว เขาอยากให้ลูกสาวได้พักผ่อนและเที่ยวเตร่เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ บ้าง แต่ดูเหมือนนาราจะชอบทำงานมากกว่า เขาจึงไม่เซ้าซี้หล่อนอีกต่อไป ปล่อยให้ลูกสาวคนโตได้ทำอย่างที่หล่อนต้องการ ขณะที่ลูกชายก็ดูเหมือนจะดำเนินรอยตามพี่สาวไม่ผิด สองพี่น้องคู่นี้ทำให้เขาและภรรยาภาคภูมิใจเสมอ

         นาราเดินทางมาถึงห้างสรรพสินค้าก่อนเวลาเปิดร้านครึ่งชั่วโมงพร้อมกับเพื่อนร่วมงานอีกสามสี่คน จากนั้นก็ปัดกวาดเช็ดถูโต๊ะ เก้าอี้ รวมทั้งเตรียมจาน ชาม แก้วและอุปกรณ์ต่างๆ ให้อยู่ในสภาพสะอาดเอี่ยมพร้อมใช้งาน

         ช่วงก่อนเวลาเลิกงานหนึ่งชั่วโมง หญิงสาวเกิดอาการทำตัวไม่ถูกชั่วขณะ เมื่อพบว่าลูกค้าคนล่าสุดของร้านคือจินณ์ เขาเข้ามาในร้านพร้อมกับผู้หญิงสาวสวยคนหนึ่ง ฝ่ายหลังนารารู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเพียงแต่นึกไม่ออก จนกระทั่งเพื่อนร่วมงานเข้ามากระซิบบอก...

         “นั่นดาด้า ดลยา นี่นา” ตัวจริงสวยจังเลย แล้วผู้ชายเป็นใคร ไม่ใช่ดารา แต่หล่อออร่าพุ่งมากๆ” ประโยคสุดท้ายไม่ได้ถามหล่อน แต่หันไปพูดกับเพื่อนอีกคนที่ยืนข้างกัน ทั้งสามยืนมองเพื่อนร่วมงานอีกคนออกไปรับออเดอร์ พอนารารู้สึกตัวว่าไม่ควรอยู่ตรงนี้ก็รีบหลบเข้าด้านใน  สูดลมหายใจยาวๆ สี่ห้าครั้งก่อนจะรวบรวมสมาธิเพื่อออกไปทำงาน เพราะไม่ว่าจะอย่างไรหล่อนไม่สามารถหลบหน้าจินณ์ได้อีกต่อไป คิดๆ ดูแล้ว บางทีเขาอาจไม่สนใจหล่อนก็ได้ เพราะมีดาราสาวสวยมาด้วยแบบนี้ คงเป็นกิ๊กอีกคนในสังกัดของเขานั่นแหละ เมื่อคิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็ออกไปทำหน้าที่ของตนเองอีกครั้ง แม้ว่าการพบหน้าเขาจะทำให้ความมั่นใจที่เคยมีเต็มเปี่ยมลดลงเกินครึ่งก็ตาม

         หญิงสาวเดินผ่านโต๊ะของจินณ์และดาราสาวไปยังโต๊ะถัดไป พร้อมกับวางเมนูอาหารให้ลูกค้าคู่รักเลือก แต่ขณะที่เงยหน้าขึ้นหญิงสาวต้องชะงักลงอีกครั้ง ความมั่นใจลดลงอีกกึ่งหนึ่ง เรียกว่าลดลงไปถึงเศษสามส่วนสี่เมื่อสบนัยน์ตาคมกริบที่มองตรงมายังหล่อน ด้วยสายตาที่ทำให้รู้สึกร้อนผะผ่าวไปทั้งร่าง ซึ่งปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาทำให้หล่อนเป็นแบบนี้แทบทุกครั้งที่ได้สบตาคู่นั้น

         “น้องคะน้อง” เสียงเรียกของลูกค้าสาวปลุกนาราตื่นจากภวังค์หวั่นไหว หญิงสาวจึงรีบกดเลือกเมนูและส่งออกทันทีหลังจากทวนรายการอาหารเป็นครั้งสุดท้าย ขณะที่เดินผ่านโต๊ะของจินณ์ หญิงสาวก็เผลอสบตาเขาแวบหนึ่งพร้อมซอยเท้าเร็วขึ้นอย่างลืมตัวผ่านไปอย่างรวดเร็ว จินณ์เห็นปฏิกิริยาของหญิงสาวเต็มตาจึงขยับริมฝีปากยิ้มยามร่างเล็กหอมอ่อนๆ เดินผ่านไป เพียงชั่วอึดใจรอยยิ้มนั้นจึงเลือนหายในพริบตา

         เมื่อถึงเวลาเลิกงาน หญิงสาวก็สะพายกระเป๋าเดินออกจากร้าน แต่ไม่วายเหลือบตามองไปยังโต๊ะที่จินณ์เคยนั่งอยู่กับดาราสาวคนดัง ทว่าที่ตรงนั้นไม่มีคนทั้งสองอีกต่อไป สาวน้อยจึงผ่อนลมหายใจยาว ไม่แน่ใจความรู้สึกของตนเองว่าโล่งอกหรือผิดหวังกันแน่

         เดินออกมาได้เล็กน้อย หญิงสาวก็ได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนสนิท

         “ว่าไงเมย์ อ้าวเหรอ อืม ไม่เป็นไรหรอก เอาไว้คราวหน้าก็ได้ มันเป็นเหตุสุดวิสัยนี่นะ ขอให้คุณยายหายไวๆ นะ” นาราผ่อนลมหายใจอีกครั้งหลังวางสาย เมื่อครู่เพื่อนโทรศัพท์มาบอกว่าออกมาเจอกันไม่ได้เสียแล้ว เพราะคุณยายเกิดป่วยกะทันหันจึงต้องรีบเดินทางไปต่างจังหวัดพร้อมครอบครัว หญิงสาวจึงต้องเดินซื้อของเพียงลำพัง

         หญิงสาวซื้อของเสร็จก็รีบกลับบ้าน ขณะที่กำลังยืนรอรถประจำทางอยู่นั้น รถยนต์หรูสนนราคาหลักสิบล้านขึ้นไปก็เคลื่อนเข้ามาจอดริมฟุตพาท ตกเป็นเป้าสายตาของคนที่ยืนรอรถอยู่ตรงนั้นเป็นทิวแถว แม้แต่นาราเองก็ยังนึกแปลกใจ แต่เมื่อกระจกด้านข้างคนขับลดลง เจ้าของร่างเล็กในชุดพนักงานร้านอาหารก็ใจกระตุก รู้สึกชาวาบไปทั้งร่างก่อนจะร้อนผ่าวไปทั้งตัวเมื่อสบนัยน์ตาคมกริบของคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย

         คุณจินณ์...

         หญิงสาวครางชื่อชายหนุ่มอยู่ในความคิด จนกระทั่งเขาส่งเสียงออกมาพร้อมกับเสียงบีบแตรไล่มาจากด้านหลัง

         “ขึ้นรถสิ”

         นาราเม้มปากเล็กน้อย ใจหนึ่งอยากปฏิเสธ แต่สายตาที่มองมาทำให้หล่อนไม่กล้าปริปาก และไม่กล้ามองไปรอบกายเพราะมั่นใจว่ากำลังถูกสายตานับสิบคู่จ้องมองอย่างอยากรู้อยากเห็นเป็นแน่ ดังนั้นสาวน้อยจึงตัดสินใจเปิดประตูรถยนต์คันหรูแล้วก้าวเข้าไปนั่งข้างคนขับด้วยท่าทางอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด จินณ์เองก็บังคับรถเคลื่อนออกไปจากป้ายรถเมล์แห่งนั้นอย่างรวดเร็วและนุ่มนวล ราวกับรู้ว่านาราอยากไปให้พ้นจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด

         “ทำงานที่ร้านนั้นมานานหรือยัง” เขาเอ่ยถามหลังจากขับออกมาได้ระยะหนึ่ง ตอนนั้นเองที่ทำให้สาวน้อยรู้ตัวว่าลืมหายใจไปชั่วขณะเพราะความเกร็ง

         “ประมาณครึ่งปีแล้วค่ะ”

         น้ำเสียงแผ่วหวานของคนข้างๆ ทำให้ชายหนุ่มเหลือบตามองแวบหนึ่ง ริมฝีปากหยักได้รูปแย้มออกน้อยๆ ก่อนจะคลายจากกันเมื่อหญิงสาวเอ่ยออกมา

         “ขอบคุณที่จอดรับดิฉันมาด้วยนะคะ คุณ...”