007

ขณะที่ทางนี้พูดอย่างออกรสออกชาติ ทางด้านองค์หญิงผิงอันก็ตึงเครียดไม่แพ้กัน บรรยากาศทั้งสองอย่างรวมอยู่ในที่เดียวกันชวนให้รู้สึกแปลกประหลาดยิ่งนัก 

มีเพียงซูเหยาที่วางตัวเองอยู่นอกวงสนทนาทั้งที่เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นส่วนใหญ่มีสาเหตุมาจากนาง นางยังกินดื่มปกติ เสียดายที่กินไม่กี่คำก็ไม่รับรู้รสชาติเสียแล้ว สุดท้ายก็ยอมแพ้ วางตะเกียบลงแต่โดยดี

“อาหารไม่ถูกปากหรือ เดี๋ยวข้าให้คนครัวไปทำมาให้ใหม่ดีหรือไม่” องค์หญิงผิงอันเอ่ยถามอย่างเป็นกังวล นางจัดงานเลี้ยงเพื่อมาสังสรรค์กับสหาย กลับกลายเป็นว่าทำให้สหายกลืนไม่เข้าคลายไม่ออกเสียเอง น่าตายนักสองคนนั้นต้องการล่มงานเลี้ยงของนางหรืออย่างไร ยิ่งคิดยิ่งไม่สบอารมณ์

ซูเหยาส่ายหน้า โคลงศรีษะเล็กน้อย หันไปยิ้มอ่อนๆ ให้ทีหนึ่ง “ทานไปเยอะถึงเพียงนี้แล้วนะเพคะ หากพระองค์ทรงโปรดให้พวกเขายกเข้ามาอีก เห็นทีท้องน้อยๆของหม่อมฉันคงรับไว้ไม่หมดเป็นแน่”

“ข้าว่าไม่ใช่กระมัง เจ้าคงไม่ได้เห็นพี่ห้าของข้าแล้วกินไม่ลงหรอกหรือ หากเป็นอย่างนั้นก็แย่หน่อย เขาไม่ได้ตั้งใจเจ้าเองก็อย่าได้ถือสา” องค์หญิงโซ่วคังพูดไปพลางยิ้มไปพลาง รอบด้านเงียบลงทันตา บรรยากาศกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที องค์หญิงผิงอันถลึงตาใส่อย่างไม่สบอารมณ์ ปากน้อยๆกำลังจะเอ่ยออกไปเพียงแต่โดนน้ำเสียงเฉยชาขัดขึ้นเสียก่อน

ซูเหยาเลิกคิ้ว “องค์หญิงทรงล้อหม่อมฉันเล่นแล้ว เรื่องกินดื่มจะมีใครสู้หม่อมฉันได้ มีใครไม่รู้บ้างว่าหม่อมฉันชอบการกินดื่มเป็นที่สุด ท่านกล่าวเช่นนี้ใช่ติว่าอาหารของตำหนักองค์หญิงผิงอันรสชาติไม่ดี หรือคังอ๋องหน้าตาไม่ดีพอทำให้คนอื่นไม่เจริญอาหารกันล่ะ”

“เจ้า!” ใบหน้าขององค์หญิงโซ่วคังปรากฏสีแดงสลับดำ ชี้หน้าซูเหยาอย่างโกรธเคือง พูดอะไรไม่ออกเป็นนาน

“เอ๊ ที่ซูเหยาพูดมาก็ไม่ผิด หรือพี่หญิงคิดว่าไม่ใช่?” องค์หญิงผิงอันกล่าวอย่างไม่ไว้หน้า  หาเรื่องสหายของนางหรือ เป็นองค์หญิงเหมือนกันแล้วอย่างไร นางจำเป็นต้องไว้หน้าหรือ 

ซูเหยาอุตส่าห์อยู่เฉยๆ ไม่อยากข้องเกี่ยวกับผู้ใด แต่คนน่าตายพวกนี้กำลังทำให้นางอารมณ์เสีย นี่สินะที่เขาเรียกว่า เจ้าไม่หาเรื่อง แต่เรื่องก็มาหาเจ้าอยู่ดี  

รอยยิ้มบนใบหน้าซูเหยายิ่งกดลึก “ที่แท้เป็นหม่อมฉันเข้าใจผิดไปเอง องค์หญิงจิตใจดีงามจะไม่พอใจเพราะอาหารไม่ถูกปากได้อย่างไร พระองค์อย่าได้ถือสาเลยนะเพคะ”

จังหวะที่องค์หญิงโซ่วคั่งทนไม่ไหวกำลังจะเอ่ยปากนั้น คังอ๋องที่นั่งอยู่ข้างกายพลันส่งสายตาห้ามปราม “โซ่วคังอย่าเสียมารยาท”

“นางยังเด็ก พูดจาไม่ทันคิด แต่แท้จริงแล้วในใจนางไม่ได้มีเจตนาร้ายอันใด เจ้าอย่าได้โกรธจนทำให้เสียสุขภาพเลย” คังอ๋องยิ้มอย่างจนใจ ใช้น้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยนอันคุ้นเคยกล่าวปลอบซูเหยา

เด็ก? อีกไม่กี่เดือนนางก็อายุสิบแปดปีเต็มแล้ว หากนางเด็ก ข้าคงเป็นทารกอยู่ในครรภ์มารดากระมัง

“หรือคังอ๋องฟังไม่เข้าใจ หม่อมเพียงชี้แจงเท่านั้น หาได้มีอารมณ์โกรธเคืองไม่” ซูเหยาเหลือบมองคังอ๋องปราดหนึ่ง ทันได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาประดับรอยยิ้มอ่อนโยนแข็งค้าง

เสียนเฟยที่นั่งอยู่นานเอ่ยขึ้น “เอาล่ะ เอาล่ะ พวกเจ้าอย่าได้ทะเลาะกันให้เสียบรรยากาศเลย ข้าเห็นว่ามีสตรีอยู่รวมกันพร้อมหน้า จะนั่งกินดื่มเพียงอย่างเดียวคงน่าเบื่อเกินไป ไม่สู้ให้แต่ละนางออกมาแสดงความสามารถให้พวกเราได้ชื่นชม องค์หญิงผิงอันคิดว่าเป็นเช่นไร”

“ก็ดีเหมือนกัน” ซูเหยาเหลือบมองสหายที่กระพริบตาปริบๆ ส่งมาให้อย่างไร้เดียงสาก็ให้ทอดถอนใจ นางยังกลัวว่าโลกนี้ยังวุ่นวายไม่พอหรือไงนะ ไฉนงานเลี้ยงชมบุปผาดีๆ กลายเป็นสถานที่ดูตัวของเหล่าองค์ชายไปเสียแล้ว

เมื่อทรงได้รับอนุญาตจากเจ้าของงานแล้ว บรรยากาศอึมครึมเมื่อสักครู่พลันสลายหายไป ความคึกคักเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว ไม่นานก็มีสตรีนางหนึ่งก้าวออกมายืนอยู่กลางวงล้อม ซูเหยาเพ่งพินิจอยู่นานก็นึกชื่อไม่ออก เหมือนจะเป็นบุตรีของขุนนางอาลักษณ์ขั้นสี่คนหนึ่ง

เสียนเฟยไม่รอให้นางสงสัยนาน เอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา “เจ้าชื่ออะไร”

“หม่อมฉันลู่เยว่ บุตรตรีคนโตของไต้เท้าลู่เหิงเพคะ” ลู่เยว่ตื่นเต้นอยู่บ้าง เป็นครั้งแรกที่นางได้พูดคุยกับคนในราชวงศ์และทำการแสดงต่อหน้าคนหมู่มากเช่นนี้ มือทั้งสองชื้นเหงื่อ ก้มหน้าไม่กล่าววาจาเกินความจำเป็น

เสียนเฟยพยักหน้า ส่งสัญญาณให้ลู่เยว่ “เริ่มได้”

เสียงพิณบรรเลงไปอย่างเรียบเรื่อย ไม่มีอันใดน่าสนใจ ซูเหยามองการแสดงอย่างเบื่อหน่าย ในใจก็อดรู้สึกสงสารลู่เยว่เล็กน้อย หากพูดถึงผู้แตกฉานด้านเพลงพิณแล้วล่ะก็ นางรู้จักอยู่คนหนึ่ง ซูเหยากวาดสายตาไปหยุดอยู่ที่มุมหนึ่งที่ไม่สะดุดตาผู้คน พลางยกจอกสุราในมือขึ้นจิบ

ระหว่างที่ชมหญิงสาวแต่ละนางทยอยแสดงความสามารถอยู่นั้น องค์หญิงผิงอันที่เริ่มง่วงงุนชะโงกหน้ามากระซิบกับซูเหยาแก้เบื่อ

“เรื่องของเจ้ากับพี่ห้าเป็นอย่างไร เพราะเหตุใดเจ้าถึงปฏิเสธเขาเล่า” รวบรัดตรงประเด็น ความอยากรู้อยากเห็นไม่เป็นสองรองใคร

“ก็ไม่อย่างไร ข้าแค่ไม่ชอบเขาแล้วเท่านั้น” เมื่อได้ยินกันแค่สองคน พวกนางมักจะละทิ้งคำเรียกขานตามบรรดาศักดิ์ทิ้งไป พูดคุยอย่างสหายสนิททั่วไปเท่านั้น

“หา พวกเจ้าคบหากันมาสองปีแล้วไม่ใช่หรือ อยู่ๆ จะเลิกชอบก็เลิกได้เร็วปานนี้” ใบหน้าง่วงงุนขององค์หญิงผิงอันเปลี่ยนเป็นงงงวย ไม่ใช่ว่าสหายรักแอบชื่นชมพี่ห้ามาตั้งแต่ยังเยาว์หรอกหรือ ไฉนบทจะเลิกชอบก็เลิกได้ทันท่วงทีอย่างที่พูด

“แต่ไหนแต่ไรข้าก็แค่ชอบหน้าตาของเขา ส่วนอื่นไม่น่าสนใจสักเท่าไหร่” ซูเหยาครุ่นคิด “ท่วงท่าก็ไม่สง่าเท่ากับพี่แปดของเจ้า ส่วนความเก่งกาจข้าพอสูสีกับเขาได้อยู่นะ” พูดจบนางก็หัวเราะออกมาแผ่วบา

“หากเจ้าชอบคนหน้าตาดีเช่นนี้ ข้าพอจะรู้จักอยู่คนหนึ่ง” พูดถึงตรงนี้องค์หญิงผิงอันก็กลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ นิสัยชอบคนที่หน้าตาอย่างพวกนางแก้ไม่หายจริงๆ

“ใครหรือเพคะ” ซูเหยากลอกตา ทว่าก็เอ่ยถามไปตามน้ำ

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้างาม “คุณชายสามตระกูลมู่หรง มู่หรงไป๋อี้”