บทที่ 10 ไม่ได้ผมหวง

คีรันพาคนตัวเล็กมาเดินเล่นที่ริมหาดในช่วงเย็นที่พระอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว ทั้งสองคนจับมือกันเดินไปตามชายหายมองวิวไปด้วยและมองคนข้างๆ ไปด้วย

“ถ้าร้อนหรือรู้สึกไม่สบายบอกพี่นะครับ” คนตัวเล็กพยักหน้าตอบก่อนที่ทั้งสองจะเดินจูงมือกันไป

ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าหาดเมื่อพระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า ดวงตาสีใสสะท้อนภาพที่พระอาทิตย์กำลังค่อยๆ เลื่อนลง อลินตากระชับมือข้างที่จับมือของคีรันเอาไว้แน่นจนไม่มีช่องให้อากาศลอดผ่าน ดวงอาทิตย์ค่อยๆ ลาลับขอบฟ้าไปจนในที่สุดก็จมลงสู่ทะเลผืนกว้าง นั่นหมายถึงว่าเวลายามค่ำคืนกำลังคืบคลานเข้ามาแทนที่

ยืนมองพระอาทิตย์ตกดินกันเสร็จทั้งสองคนก็เดินมานั่งที่โต๊ะอาหารหน้าหาดที่ศิลาจองเอาไว้ ทั้งสี่คนนั่งคุยกันรออาหารสักพักอาหารก็มาเสิร์ฟ นั่งกินข้าวกันจนอิ่มก็ตบท้ายด้วยของหวานมีแค่สกายกับลินเท่านั้นที่กิน ส่วนคีรันกับศิลาก็สั่งน้ำผลไม้ที่ลินกับสกายกินเมื่อคืนมากิน

“หนูทำไมกินเลอะจังเลยหื้ม?” ร่างสูงพูดขึ้นอย่างเอ็นดูก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่ออกมาเพื่อเช็ดมุมปากที่เลอะขนมหวานให้คนรัก โดยมีอีกสองชีวิตที่นั่งร่วมวงอยู่มองทั้งคู่ตาปริบๆ

บทจะหวานกันก็หวานจนใจหาย บทจะเ