LOGINShare
บทที่ 3
Last Updated:
2025-06-14 13:37:50ผมเดินตามพี่เขามาจนถึงที่จอดรถหน้าตึกคณะ จนถึงรถของพี่เขาแล้วด้วยเขาก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะยอมให้ชั่วโมงกิจกรรมผมแบบง่ายๆ สงสัยพี่เขาคงจะให้ผมรับใช้พี่เขาไปจนครบ 5 ชั่วโมงจริงๆ สินะ
ผมยื่นกระเป๋าให้พี่เขาก่อนพี่เขาจะเปิดประตูรถเข้าไป ผมหันหลังจะเดินออกจากตรงนั้นเพราะคิดว่าคงเสร็จหน้าที่ของผมในวันนี้แล้ว “จะไปไหน ไม่เอาแล้วหรือไงชั่วโมงกิจกรรม” “ครับ เอาครับ” “ขึ้นรถมา” “ห๊ะ!!” ตอนนี้มัน 4 โมงเย็นแล้วนะผมต้องรีบกลับบ้านนะเดี๋ยวพ่อแม่ของผมก็เป็นห่วงหรอก “บอกให้ขึ้นรถมา” “ไปไหน!” “ขึ้นมา!!” เสียงพี่รหัเขาก็ยังคงตึงและทำหน้าคิ้วขมวดดูดุๆ ใส่ผมอยู่อีก ผมไม่กล้าแม้แต่เดินหนีทำได้เพียงรีบขึ้นรถไปกับเขา “ขึ้นก็ได้ไม่เห็นต้องดุเลย” ฟินยอมขึ้นรถในทันทีที่เห็นอีกคนทำหน้าดุและเสียงตึงใส่เขา แค่เสียงตึงผมก็ว่าไม่น่าคุยด้วยแล้วนี่ยังมาทำหน้าดุใส่อีก จากที่ผมไม่กลัวตอนนี้ผมก็เริ่มกลัวแล้ว ดูดินี่จะพาไปไหนก็ไม่รู้ หลอกผมไปทำร้ายร่างกายหรือเปล่าก็ไม่รู้ ยิ่งช่วงนี้ผมเห็นข่าวรุ่นพี่ฆ่ารุ่นน้องด้วยดิ ผมก็ยิ่งกลัวไปกันใหญ่แต่ว่าผมก็ได้ตัดสินใจขึ้นรถมากับพี่เขาแล้วจะลงรถตอนนี้ก็ไม่ทันเพราะรถยังวิ่งด้วยความเร็วอยู่บนถนน ผมรีบไลน์ไปบอกพ่อทันทีว่า ‘ผมมากับพี่รหัสแล้วนะครับพ่อ พ่อไม่ต้องไปรับผมที่มหาลัยฯ ถ้าเสร็จธุระกับพี่รหัสแล้วเดี๋ยวผมบอกพ่อมารับ’ ผมเป็นคนที่บอกอะไรพ่อแม่ตรงๆ อยู่แล้วแต่เหมือนพ่อก็ไม่ได้จะว่าอะไรเมื่อเห็นผมไลน์บอกว่าผมอยู่กับพี่รหัส “สรุปพี่จะพาผมไปไหน” ฟินนั่งหลังซนข้าวประตูรถหันหน้าไปทางพี่รหัสที่กำลังขับรถอยู่แล้วถามพี่รหัส “ถ้าถึงเดี๋ยวก็รู้เอง” “ผมอยากรู้ตอนนี้” “ไม่ได้จะพาไปฆ่าไม่ต้องทำตัวกลัวผมขนาดนั้น” “ดูออกด้วยเหรอครับว่ากลัวอยู่” “เห็นได้ชัดขนาดนี้ ดูไม่ออกก็บ้าแล้ว” “สรุปไม่ได้พาไปทำอะไรเหมือนในข่าวใช่ป่ะ” “กลัวอะไร ผมแค่จะพาไปกินข้าว” “อ๋อโอเคค่อยยังชั่วหน่อย” ฟินถอดหายใจหลังจากรู้ความจริงความรู้สึกโล่งอกก็แสดงออกมาให้พี่รหัสได้เห็นด้วยในทันที “อะไรนะครับ” “ผมถามว่าคุณคิดอะไร” “ตอนนี้ไม่ได้คิดอะไรครับ” “อย่ากวนได้ป่ะ ผมถามดีๆ ตอนแรกคุณคิดอะไรอยู่ทำไมดูกลัวๆ แล้วพูดถึงข่าว ข่าวอะไร” “อ๋อไม่มีอะไร ผมแค่เสพข่าวเยอะไปก็เลยเก็บมาคิดกลัวว่าจะเกิดขึ้นจริงกับตัวเอง” “เสพข่าวอะไรถึงต้องกลัวขนาดนั้น” “ข่าวฆ่าคนไงครับ ล่าสุดเมื่อวานนี้เลยครับ” “อย่าไปดูเยอะ” “ไม่ได้ตั้งใจจะดูครับ แค่พอผมดูคลิปข่าวแนวนี้บ่อย พอดูจบคลิป มันก็มีหัวข้อคลิปนี้หลายๆ คลิปขึ้นมาให้ผมที่หน้าแรกของผม ผมอดใจไม่ได้ก็เลยกดเข้าไปดูเรื่อยๆ จนตอนนี้กลัวไปหมดเริ่มระแวงยังไงไม่รู้” “บ้าป่ะวะ” พี่รหัสของเขาพูดเสียงเบาๆ อยู่คนเดียว “ห๊ะ!! พี่พูดว่าอะไรนะ” ผมหันไปคุยกับพี่เขาอย่างจริงจังบนรถ ถึงแม้ว่าเขาจะขับรถอยู่ แต่ส่วนตัวผมนั่งจ้องเขาตลอดเวลาคุยกัน “เปล่านะ ไม่ได้พูดอะไร” “ใช่เหรอ” แต่เวลาเห็นพี่เขานั่งขับรถอยู่แบบนี้ผมก็รู้สึกว่าพี่เขาดูเท่จัง และยิ่งมีบางจังหวะที่ขับมือเดียวมันยิ่งดูเท่ ดูเป็นผู้ใหญ่ที่ปกป้องใครได้แล้วไม่เหมือนผมยังดูเด็กและอ่อนวัยอยู่เลย “อืม” “แล้วพี่ดูข่าวบ้างป่ะเนี่ย” “ดู แต่ไม่ดูข่าวที่มันส่งผลเสียทำร้ายจิตต่อสภาพจิตใจ” “ดูแต่ข่าวบันเทิงก็ว่ามาเหอะพี่” “…!!” “เอ้าเงียบทำไมล่ะพี่” “ถึงร้านอาหารแล้ว” ผมรีบหันหน้าออกมองข้างนอกรถทันทีที่พี่เขาบอกว่าถึงร้านอาหารแล้ว ถึงร้านอาหารแล้วจริงด้วย พาผมมาร้านอาหารที่ดูแพงซะด้วยนะ แบบนี้ผมจะมีจ่ายไหม “ลงสิ นั่งนิ่งอยู่ทำไม” “ครับ” ที่ผมนั่งนิ่งเพราะผมกำลังคิดอยู่ว่าผมจะมีเงินจ่ายไหมถ้าพี่รหัสบอกว่า ‘มึงเลี้ยงข้าวกูเดี๋ยวนี้’ และพูดด้วยน้ำเสียงดุๆ ตึงๆ ด้วยนะ ถ้าเป็นแบบนี้ผมจะต้องทำยังไงดี “เราไปร้านอื่นกันดีกว่านะครับ ก๋วยเตี๋ยวข้างทางก็อร่อยดีเหมือนกันครับ” “ร้านนี้แหละ” ซวย!! ซวยแล้วผม จะเอาเงินที่ไหนเลี้ยงเขาล่ะทีนี้ ผมไม่กล้าแม้แต่เดินเข้าร้านเลยตอนนี้ ถึงแม้ว่าตอนนี้พี่รหัสของผมจะเดินผ่านประตูเข้าไปแล้วก็ตาม ผมยังยืนนิ่งอยู่เลย “ยืนนิ่งตัวแข็งอยู่ทำไม รีบเข้าร้าน” “ค…ครับ ครับ” สุดท้ายผมได้เข้าร้านอาหารนี้ในที่สุด “อยากกินอะไรก็สั่งเลยนะ” “ครับ” แต่ในระหว่างที่ผมกำลังเลือกอาหารผมก็แอบมองพี่รหัสว่าเขาจะสั่งเยอะไหม แต่ส่วนผมไม่ต้องห่วงอาหารจานเดียวก็จบครับ “วันนี้เลี้ยงพี่ด้วยนะ” เมื่อพี่เขาสั่งอาหารเสร็จก็รีบหันมาคุยกับเราเรื่องค่าอาหาร “ห๊ะ!! …ครับๆ” นั้นไงผมว่าแล้วเขาต้องให้ผมเลี้ยงข้าว แต่เงินในกระเป๋าตอนนี้จะพอไหม ถึงผมจะสั่งอาหารจานเดียวแต่พี่เขาก็สั่งอาหารมาสามสี่อย่าง ในเมื่อผมต้องจ่ายทั้งหมดนี้ผมก็ต้องร่วมกินให้คุ้ม หลังกินเสร็จผมนั่งคำนวณค่าอาหารบนโต๊ะว่าจะเท่าไหร่ เมื่อคำนวณดูแล้วถ้าพี่เขาให้ผมเลี้ยง เงินสดในกระเป๋าผมตอนนี้ก็น่าจะหมดกระเป๋าเลยแหละครับ “นั่งคิดอะไรอยู่” ระหว่างรอคนพนักงานมาเก็บค่าอาหาร ผมก็นั่งนับเงินในกระเป๋าตังค์ตัวเองในใจไปด้วยว่าพอจ่ายไหม “เปล่าครับ” “เดี๋ยวผมจ่ายคุณไม่ต้องจ่าย ตอนนั้นผมแค่พูดเล่น” พอพนักงานมาเช็กบิลพี่เขาก็เป็นคนจ่ายเองทั้งหมด แล้วไหนตอนแรกบอกให้เราเลี้ยง แต่เห็นแบบนี้ผมก็ชื่นใจขึ้นมาทันทีเพราะผมไม่ได้หมดเงินในกระเป๋าสักบาท “มองอะไร” “เปล่าครับ” พอฟินรู้ว่าตัวเองไม่ต้องจ่ายก็นั่งยิ้มมองพี่รหัสอย่างดีใจอยู่ในขณะที่พี่รหัสกำลังสแกนจ่ายค่าอาหารทั้งหมดอยู่ เกิดมายังไม่มีใครเลี้ยงอาหารนอกจากพ่อแม่แล้วก็เป็นพี่รหัสคนนี้แหละที่เลี้ยงข้าวผม ไม่คิดเลยนะว่าคนตึงๆ แบบนี้จะเลี้ยงข้าวคนอื่นเป็นด้วย “ป่ะ!! กลับ” “ครับ” ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าพี่รหัสก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิดแฮ่ะ!! แต่ก็อย่าพึ่งนิ่งนอนใจไปซะทุกเรื่องเพราะไม่แน่อาจไม่ใช่คนดีอย่างที่คิดก็ได้
Latest chapter
อาณาเขตแห่งความสดใสของนายโฮป (Territory of Brightness) บทที่ 52
จูบอันแสนเร่าร้อนและดูดดื่มมันได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว มือหนาค่อยๆ ขยับสอดเข้าใต้เสื้อของคนตัวเล็กที่นอนอยู่ใต้ล่าง มือค่อยๆ ขยับเขยื้อนร่ายยาวขึ้นไปจนถึงช่วงเนินอกจนเผลอโดนจุดไวต่อความรู้สึกของฟินขึ้นมาทำเอาฟินเริ่มมีอารมณ์ร่วมกับโฮปขึ้นมามากขึ้นอีก“อื้อออ!” เสียงควรครางจากฟินเริ่มมาหลังจากได้รับการจับสัมผัสผ่านมือของโฮปตรงช่วงอก เมื่อโฮปรู้แล้วว่าจุดนี้ทำให้ฟินรู้สึกแบบนั้นไปด้วยโฮปก็ยิ่งสัมผัสจุดนั้นตรงช่วงอกสักพักหนึ่งแล้วค่อยๆ เลื่อนเปลี่ยนจุดลงมาที่บริเวณหัวกางเกง มือของโฮปเริ่มการสอดเข้าไปใต้กางเกงอย่างง่ายดาย“โอ๊ะ! พี่โฮปเดี๋ยวก่อนครับ” แต่ทันใดนั้นเองฟินก็จับมือของโฮปข้างที่ได้สอดเข้าไปใต้กางเกงไว้แน่นเพื่อเป็นการสั่งหยุด ถึงแม้ฟินจะเริ่มเคลิ้มไปกับโฮปแล้วแต่ทว่าตอนนี้ฟินเหมือนกำลังจะพยายามดึงสติตัวเองกลับมาได้แล้วคนร่างบางเล็กอย่างฟินที่ตอนนี้กำลังนอนอยู่ใต้ล่างเหมือนจะหายใจไม่ทั่วท้องอาจจะเกิดจากการตื่นตกใจกลัวกับความรู้สึกที่มันกำลังนำไปสู่เรื่องการมีเซ็กส์ เขาจึงรีบหยุดมันเสียก่อนที่มันจะเกิดขึ้น“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” โฮปพูดพลางถอดมือออกจากด้านในกางเกงของฟิน“เอ่อคือ! เปล
อาณาเขตแห่งความสดใสของนายโฮป (Territory of Brightness) บทที่ 51
ในช่วงเวลาหลังทานมื้อเย็นเสร็จ ทุกคนนั่งทานของหวานกันต่อพร้อมกับดูหนังด้วยกัน แต่สักพักไม่นานเหมือนว่าฟินอาจจะลำไส้แปรปรวนนิดหน่อยเมื่อได้พบเจอกับของหวานและผลไม้“พี่โฮปครับ” ฟินขยับตัวเข้ามากระซิบข้างหูผมเบาๆ“ฮึ! ว่าไงครับ”“ผมขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะครับ ห้องน้ำไปทางไหนครับ”“เดี๋ยวพี่พาไป” พูดจบปุ๊บโฮปก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับฟินทันที“จะไปไหนกันลูก”“จะพาน้องไปเข้าห้องน้ำครับ”“อ๋อโอเคจ๊ะ”โฮปพาฟินเดินมาเข้าห้องน้ำ โดยที่โฮปยังยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้าประตูห้องน้ำยังไม่ไปไหนปุ้งปั้งๆๆ~ 💩“…!!” โฮปที่อยู่ด้านหน้าประตูห้องน้ำก็ทำหน้าที่อยู่แบบนิ่งๆ เงียบๆ แม้จะได้ยินเสียงอะไรก็ตามก๊องแก๊ง~แต่มือของโฮปกับไปของอะไรสักอย่างที่อยู่ตรงด้านหน้าประตูห้องน้ำจนเกิดเสียงของล้มลง“พี่โฮป พี่โฮปยังอยู่เหรอครับ” เมื่อฟินได้ยินเสียงดังก๊องแก๊งด้านนอกห้องน้ำก็เลยเรียกโฮปถามดู“ครับบบ!”“อ้าวแล้วเมื่อกี้ผมพึ่งปล่อยระเบิดลงไปพี่ก็ได้ยินหมดเลยสิ”“เอ่อ!” โฮปไม่กล้าบอกตรงๆ ว่าได้ยิน เอาแต่ทำตัวอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่พูดออกมาสักที“พี่โฮปปปป! มายืนฟังผมอึอยู่ทำไมออกไปจากตรงนี้ได้แล้วครับ”“พี่ก็ยืนเฝ้าฟินเข้าห้องน้ำไง”
อาณาเขตแห่งความสดใสของนายโฮป (Territory of Brightness) บทที่ 50
“นี่! มานี่ๆ” โฮปเข้ามาในห้องแล้วเรียกฟินด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนเดินไปหยิบกุญแจรถยนต์ที่ห้อยอยู่ให้ประตูห้อง“หึ?” ฟินทำหน้างงเมื่อเห็นโฮปเรียก“มานี่เร็ว” โฮปหันหน้าไปเรียกฟินอีกรอบ“หึ! ไปไหนเหรอครับ” ฟินอาจจะยังงงๆ อยู่ว่าโฮปเขาจะพาไปไหนแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินไปหาโฮปที่ยืนรออยู่ตรงประตูห้อง“ป่ะ!”“เดี๋ยวครับบอกผมก่อนว่าจะพาไปไหน” ฟินจับแขนโฮปไว้ให้หยุดคุยกับเขาก่อนที่จะพาออกไปข้างนอก“พี่จะพาไปข้างนอก”“ข้างนอกแล้วคือที่ไหนครับ”“บ้านพี่เอง”“บ้านพี่!”“ใช่! พอดีวันนี้พี่ต้องไปกินข้าวเย็นกับครอบครัว”“แต่มันกำลังจะค่ำแล้วนะครับ ผมว่าผมคงไปด้วยไม่ได้”“ทำไมอ่ะ”“ที่บ้านผมน่าจะดุเอาถ้าเป็นเวลานี้”“ไปได้สิแค่บอกพ่อแม่ตรงๆ เอ่อแต่จะว่าไปวันนี้จริงๆ พี่ก็ลืมวันเกิดตัวเองไปแล้วนะถ้าฟินไม่มาเซอร์ไพรส์พี่ ว่าแต่ฟินรู้วันเกิดพี่ได้ไง”“พี่ชาเย็นบอกครับ ผมเล่าให้พี่ชาเย็นฟังว่าอีก 2 สัปดาห์ก็ถึงวันเกิดผมแล้วก็เลยจะให้พี่ชาเย็นหาของขวัญให้ผม แล้วพี่ชาเย็นก็พูดประมาณว่า…เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังเลยก็แล้วกัน”[[“อย่าลืมของขวัญวันเกิดให้ผมนะครับพี่ชาเย็น อีก 2 สัปดาห์ก็ถึงวันเกิดผมแล้ว”“ได้สิสำหรับ
อาณาเขตแห่งความสดใสของนายโฮป (Territory of Brightness) บทที่ 49
“ให้กูช่วยเนี่ยนะ!” โฮปเอานิ้วชี้ตรงบริเวณหน้าอกตัวเองพร้อมกับถามชาเย็นด้วยสีหน้าที่ดูงงๆ นิดหน่อย“ใช่ไง หรือมึงไม่อยากช่วยกู”“เปล่า แต่ว่า!” เอาไงดีผมควรบอกไอ้เย็นมันไปตรงๆ ไหมว่าผมกับฟินเป็นแฟนกันแล้ว แต่ถ้าผมบอกไปตรงๆ แบบนั้นไอ้เย็นมันจะรู้สึกยังไง ผมว่ามันคงเสียใจและมีโกรธผมบ้างแหละ“แต่ว่าอะไร! จะพูดอะไรก็พูดมา”“ไม่มีไร”“ซะงั้น! …สรุปยังไง มึงช่วยกูนะ”“อือ!” สุดท้ายผมก็ไม่กล้าบอกมันตอนนี้กลัวได้ผิดกันกลางห้าง“ดีเลย อย่างแรกช่วยกูเลือกของขวัญให้น้อง” ชาเย็นพูดพลางกอดคอโฮปเดินไปหาร้านที่จะซื้อของให้ฟินสีหน้าและแววตาของโฮปตอนนี้อย่างกับว่ากำลังคิดอะไรมากมายในหัวอยู่ตลอด ทั้งดูเหมือนกำลังกังวลอยู่ ดูเหมือนใจไม่อยู่กับร่องกับรอย“มึงว่าเอาอันนี้ให้น้องดีใหม่”“ก็ดีนะ”“เอาดีๆ มึงพูดจากใจป่ะเนี่ย ปากพูดแต่ตามึงลอยละล่องไปไหนแล้วก็ไม่รู้อย่างกับว่าพูดให้จบๆ ไปงั้น ไม่เห็นมึงจะรู้สึกกับที่พูดเลย”“จริงๆ นะกูก็ว่ามันดีจริงๆ ดูเหมาะกับน้อง น้องน่าจะชอบอะไรแบบนี้อยู่นะ”ของที่ให้ชาเย็นพาผมเข้ามาดูคือร้านกระเป๋าสตางค์ที่ดูดีมากครับ มันชี้ชิ้นไหนผมก็ว่าดีก็ว่าสวยกับมันไปหมด ก็ของในร้าน
อาณาเขตแห่งความสดใสของนายโฮป (Territory of Brightness) บทที่ 48
[โฮป]เวลา 08:30 นาที“วันนี้มีเรียนป่ะมึง” เสียงของเพื่อนของผมที่พึ่งจะตื่น“มี ไม่เห็นเหรอกูกำลังทำอะไรอยู่” โฮปพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ในขณะที่กำลังใส่เสื้อผ้าชุดนักศึกษาเตรียมออกไปเรียน“กี่โมง”“9 โมงครึ่ง”“ห๊ะ!”“อือ! ไปไหมถ้าจะไปก็รีบลุก เพราะกูจะออกไปกินข้าวเช้าที่โรงอาหารของตึกเราด้วยนัดกับเพื่อนเราอีกสองคนไว้แล้ว”“เออไปๆ แล้วทำไมมึงไม่รีบปลุกกูตั้งแต่นานๆ วะ”“ไม่รู้! ก็นึกว่ามึงจะไม่ไป เห็นเมื่อคืนดื่มมาหนักจะไปเรียนไหวแน่นะ”“โอโห! มึงไม่คิดว่ากูขยันอยากจะไปเรียนเลยไง”“ใช่”“รู้จักกูน้อยไปซะแล้ว กูไหวครับ”“ไหวก็รีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัว”“เออๆ”“เดี๋ยว! หมายถึงกลับไปอาบที่ห้องมึงนะไม่ใช่ห้องกู” โฮปเห็นเพื่อนกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำก็เลยพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่เพื่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในห้องน้ำ“เออๆ กูแค่จะเข้าไปส่องกระจก”“กระจกด้านนอกห้องน้ำก็มีนะที่โต๊ะเครื่องแป้ง”“เออๆ กูกลับห้องกูละ”“อืม! ขอให้โชคดี” โฮปเดินไปส่งเพื่อนที่ตรงหน้าประตูพร้อมบอกเพื่อนเป็นในๆ ถึงเรื่องแฟนของชานมที่เลาะกันอยู่ แต่รู้ว่าตื่นเช้ามาเดี๋ยวเพื่อนอย่างชานมก็ง้อแฟนสาวได้อีกเหมือนเคย“ไอ้สัสพูดกับกูอย่างกั
อาณาเขตแห่งความสดใสของนายโฮป (Territory of Brightness) บทที่ 47
เขาคือรักแรกของผมเลยน๊าาา! พี่โฮปนั่นหน่าาา! เขาเป็นแฟนของผมและเขาก็หล่อด้วย คริคริ!“ยืนทำอะไรคนเดียวเวลานี้”“อุ้ย!” ผมไม่รู้ว่าตัวว่ากำลังยืนพร่ำเพ้อถึงพี่โฮปนานแค่ไหนแล้วอยู่ตรงหน้าบ้านนี้ พึ่งมารู้ตัวอีกทีก็เห็นตัวเองยืนตัวบิดแขนขาเกลียวกันไปมา และเสียงนั่นเสียงของพ่อผมเอง“หือ! พ่อถามว่ายืนทำอะไรอยู่หน้าบ้านคนเดียวเวลานี้”ซวย! หันหลังไปทางด้านในบ้านเจอพ่อยืนกอดอกจ้องมองมาที่ผมด้วยสายตาอาฆาต อย่างกับผมทำผิดอะไรร้ายแรงมาซะอย่างงั้น“ห๊ะ! อะไรนะครับพ่อ”“แน่ใจนะว่าจะให้พ่อพูดซ้ำอีกรอบ”“เอ่อคือ”“แล้วก่อนหน้านี้ขับรถออกไปไหนมา”“คือว่า”“รู้บ้างไหมว่าพ่อกับแม่เป็นห่วงกันแค่ไหน แม่กับพ่อตอนนี้นอนก็ไม่หลับเพราะกลัวจะเกิดเรื่องอะไรไม่ดีขึ้นกับฟิน พ่อลงมานั่งรอตั้งแต่ฟินออกไป 5 ทุ่มครึ่งยันตอนนี้ตี 1 แล้วพึ่งจะกลับมา”“พ่อใจเย็นก่อนครับ ผมขอโทษนะครับ แต่ตอนนี้ผมกลับมาอย่างปลอดภัยแล้วนี่ไง”“ปลอดภัยก็ดี แต่ทีหลังอย่าให้เกิดขึ้นอีกนะที่แอบขับรถออกจากบ้านตอนกลางคืนดึกๆ ดื่นๆ แบบไม่บอกพ่อแม่ก่อน แล้วก็หลังจากนี้ถ้าต้องออกไปไหนข้างนอกพ่อจะให้ขับรถเองแล้วนะอย่ามาบอกว่าไม่กล้าขับใครๆ เขาก็เค
You may also like
ไอ้เตี้ยสยบมาเฟีย(Mpreg)
Melmee673 viewsจบ เกิดใหม่คราวนี้ผมจะเป็นภรรยาและหม่าม้าที่ดี (Mpreg, Yaoi)
LADY-ZOMBIE457 viewsอย่าดื้อกับผมนะขอรับคุณสิงหล
One of สายหมอก623 viewsเมียตัวแทน (Mpreg)
กุหลาบดิน561 viewsหลงมนต์พยัคฆ์ (Mpreg)
Somoon35 viewsใช่รักหรือเปล่า(บังเอิญรัก)
เนตรน90 viewsYou are my love นายคือที่รักของฉัน
Lirigrhog41 viewsเจ้าจันทร์
คุณบานเย็น71 views
