Nobela ni ฟุซาเอะ

"เมื่อวานเค้าบอกพ่อกับแม่แล้วนะ" เอเดียร์พูดกับเจมส์ตอนที่นัดมาเจอกันที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน"เค้ารู้แล้ว พ่อเธอมาหาเมื่อวาน""อะไรนะ แล้วพ่อว่ายังไงบ้าง""พ่อเธอก็แค่ถามว่ารักเธอจริงไหม และให้เค้าสัญญาว่าจะเลี้ยงเธอกับลูกให้ดี แล้วก็ถามอะไรต่างๆนาๆเกี่ยวกับเธอ""ก็น่าจะถามเหมือนถามเค้าเมื่อคืนแหละ""ถามเธอด้วยหรอ""อือ!!""พ่อเธอเขาเป็นห่วงเธอมากนะ และเขาก็เป็นพ่อที่ดีคนนึง ขนาดเขาไม่ใช่ลูกเขาแท้ๆยังสัมผัสได้เลยเวลาที่ได้ทำงานด้วยกันกับเขา เป็นคนที่ใส่ใจลูกน้องทุกคนถึงแม้ว่าเขาจะไม่ค่อยได้เข้ามาโรงงานบ่อย แต่เมื่อไหร่ที่เข้ามาก็มีของมาฝากทุกคนตลอด""เค้ารู้ว่าพ่อดี ถ้าพ่อเค้าไม่ดีป่านี้เธอคงโดนไล่ออกจากที่ทำงานแล้วแหละ""ก็จริง ฮ่าๆ""ถึงเคลียร์เรื่องนี้เสร็จแล้วแต่เค้าก็ยังมีความรู้สึกกลัวอยู่ดี""กลัวอะไรอีก""กลัวว่าจะเลี้ยงเขาได้ไม่ดีพอ""ไม่ต้องกลัวหรอก ไม่ได้มีแค่เราสองคนนะที่จะคอยดูแลเขา ยังมีทั้งพ่อแม่เธอและแม่ของเค้าอีก เขาจะได้รับการดูแลอยากทุกคนอย่างดีแน่นอนเชื่อเค้า""ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว คิดมาก ปะ กลับบ้านกันเถอะเดี๋ยวเค้าไปส่งบ้าน" เจมส์พูดต่ออีกเพราะเห็นเอเดียร์นั่งเหม่ออ

"เดี๋ยวค่ะ" เธอหยุดอาจารย์ที่กำลังจะก้มหน้าลงไซร้ซอกคอเธอ"ทำไม""นี่อาจารย์คิดว่าหนูง่ายหรอ""เป็นอะไรของเธอ""อ๋อนี่แสดงว่าที่ผ่านมาอาจารย์มาเอากับหนูทุกครั้งเพราะคิดว่าหนูเป็นคนง่สยมาโดยตลอด ที่ตัดสินใจอยากคบกับหนูเพราะจะได้มีคนให้เอาตลอดเวลาสินะ"เมื่อเธอดูเหมือนคนง่ายในสายตาคน เธอก็ถึงกับใจไม่ดี จนเผลอพูดจาแบบนั้นออกไป เพราะอารมณ์ตอนนั้นมันรู้สึกแบบนั้นจริงๆมองในมุมกับกันเธอแค่คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ต้องการความรักดีๆกับใครสักคนแค่นั้น แต่ ณ ช่วงเวลานึงเธอดันไปหลงกับสิ่งที่ตัวเองหลงไหลและชอบมันมากกับแค่รูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้น โดยที่ไม่ได้รู้ถึงใจคอและความคิดของเขาลึกเลยด้วยซ้ำ ถึงเวลามีอะไรกันก็อะมาเอาก็เอา เอากันเสร็จก็จบแยก แล้วก็นัดกันอีกเพื่อมีอะไรกันอีก วนๆอยู่แบบนี้เพราะไม่เคยได้รับความรักจากการที่เธอชอบใครก่อนแต่พอวันนึงเธอได้เจอกับความรักที่เธอคิดว่าดีแล้ว เพราะทั้งร่างกายรูปลักษณ์ภายนอกและจิตใจของเขาก็ดูโอเคดี มีความใส่ใจ ดูแล ไม่ปล่อยให่เหงาและเบื่อหน่าย ถ้าเขามีเวลามากขึ้นก็คงให้เวลานั้นกับเธอทั้งหมด"ออกไปเลยนะ" เธอไล่อาจารย์โซ่ออกจาห้องไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก แต

ลิฟต์เปิดขึ้นมี่ชั้น1 เขาและเธอเดินออกจากลิฟต์ พนักงานคนอื่นๆ ที่เห็นท่านประธานก็พากันยกมือไหว้แล้วเขา ส่วนเธอที่เดินตามหลังท่านประธานก็เอาแต่ห่อตัวไม่กล้ามองใคร อย่างกับคนละกันกับตอนที่อยู่มหาวิทยาลัยคนขับรถเปิดประตูรถตู้ให้เขาและเธอขึ้นไปนั่ง เธอได้แต่คิดในใจว่า โอโหเคยเห็นแต่ในซีรีส์ไม่คิดว่าจะได้มานั่งรถตู้แพงๆ แบบนี้เธอดูหน้าตื่นตาตื่นใจมากๆ แต่ก็พยายามเก็บอาการ อยากจะเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่าย แต่ก็ไม่กล้า ก็เลยนั่งนิ่งๆ ไปกับท่านประธานตลอดทางพอมาถึงที่ที่ท่านประธานต้องทำธุระแล้วเธอก็ทำได้แค่เดินตามท่านประธานเข้าไปในที่แห่งนั้น ที่นี้เป็นสถานที่พื้นปูนกว้างแต่เป็นปูนที่แตกและดูรกมากๆ ท่านประธานเดินไปดูรอบๆ สถานที่นี้เกือบจะทั่วแล้วจู่ๆ ก็มีรถอีกคันขับมาจอดแล้วคนบนรถก็ลงมาจากรถสปอร์ตนั้นในทันทีที่รถจอดคนที่เดินลงมาเป็นชายที่ดูเพลย์บอยหน่อยใส่ชุดสูทที่ด้านในสูทก็จะเป็นเสื้อเชิ้ตที่กระดุมไม่ได้ติดลงมาถึงกลางหน้าอก โชว์เนื้อหนังกล้ามหน้าอกของเขาให้เห็นแบบชัดเจน เป็นคนผิวเข้มหน่อยๆ ผมทรงบ๊อบด้านหน้าเสยขึ้นแล้วอยู่ประมาณเลยหูนิดๆ ตรงกรามขอบหน้า มีหนวดด้วยแต่ไม่ได้หนาเยอะมาก แบบพอดูเป็น

แต่เอ่ะ!! ดูเหมือนว่าทางไปห้องท่านประธานจะคุ้นๆ นะ ก๊อกๆ~ ในขณะที่เธอเห็นพี่จูนเปิดประตูห้องเดียวกันกับห้องที่เธอเข้าผิดเมื่อเช้า ก็พูดอยู่ในใจคนเดียวว่า 'ใช่จริงๆด้วย เขาคนนั้นคือท่านประธานเองหรอกหรอ' "สวัสดีค่ะท่านประธาน จูนพาเด็กฝึกงานมาแนะนำตัวกับท่านประธานค่ะ นี่ค่ะเอเดียร์เด็กฝึกงานที่ถูกสอบคัดเลือกผ่านเข้ามาค่ะ" "ครับ" "ส่วนนี่ท่านประธานพีนัสจ๊ะหนูเอเดียร์" "สวัสดีค่ะ" แล้วเอเดียร์ก็ทำตัวเหมือนยังไม่ได้เจอท่านประธานคนนี้มาก่อน "เธอคือคนสุดท้ายเลยนะที่พาเด็กเข้ามารายงานตัว ทั้งที่ห้องทำงานพวกคุณก็อยู่ชั้นเดียวกันกับผม แต่ชั้น2กับพาเด็กมารายงานตัวกับผมตรงเวลากว่าพวกคุณ ไม่สิก่อนเวลาด้วยซ้ำไป" "เอ่อคือว่า..." จูนได้แต่ก้มหน้าไม่สู้ตาท่านประธาน "ความผิดหนูเองค่ะ หนูเข้างานสายค่ะ" "แล้วทำไมมาสาย ทั้งๆที่รู้ว่าวันนี้เริ่มฝึกงานวันแรก เขาได้บอกรายงานคุณก่อนไหมว่าจะเข้าสาย แล้วคุณได้ถามเขาไหมว่าเขาไปไหนมาทำไมมาสาย" ทั้งๆที่เขารู้ว่าเธอหลงมาห้องเขาก่อน แต่เขาทำไมต้องว่าพี่จูน "ไม่ทราบค่ะ" "เอาล่ะคุณออกไปรอข้างนอกก่อนผมขอสัมภาษณ์เด็กคุณก่อน" "ค่ะ" จูนหันหน้าม

ไม่นานเขาก็ผลักเธอเข้าห้องแล้วล็อคประตูก่อนจะนำเธอไปนอนบนเตียงนอน"อ๊อย อ๊ะ อาจารย์คะหนูจักจี้" เมื่อเธอโดนอาจารย์ไซร้ซอกคอก็เริ่มรู้สึกจักจี้ขึ้นมาเพราะโดนตอหนวดของเขาสัมผัสที่ซอกคอ"จักจี้แล้วเสียวด้วยไหม" อาจารย์เอาหน้าขึ้นมามองหน้าเธอแล้วถาม ก่อนจะจูบลงที่ริมฝีปากบางของเธอเบาๆสักพักก่อนถอดริมฝีปากออกแล้วมองหน้าเธออีกครั้ง"กะ ก็...เริ่มเสียวแล้ว" "วันนี้คุณต้องให้ผมเอาเขารูคุณได้แล้วนะ เพราะผมไม่ได้กระแทกเข้ารูคุณตั้งหลายวันแล้วผมก็ทนไม่ไหวแล้วนะ""พูดอะไรแบบนั้นคะ พูดอย่างกับว่ามันนานมาก แค่ไม่กี่วันเอง""เถอะนะ นะๆ""ขอโทษนะคะ เอาไว้เป็นวันหลังเถอะนะคะ วันนี้หนูไม่สบายจริงๆ""เห้ออ!! ก็ได้ครับ งั้นคุณอยากเมื่อไหร่ก็ทักบอกผมแล้วกัน"แล้วอาจารย์ก็ลุกจากเตียงนอนแล้วเดินออกจากห้องเธอไปดูเหมือนเธอจะทำเขาหัวเสียไปเลยนะ อารมณ์เขากำลังมาแต่ก็ตัดท้อเขาชะงั้น แต่ก็เข้าใจเธอว่าเธอรู้สึกเพลียและไม่มีอารมณ์จริงๆ แต่เวลาเธออยากจริงๆเธอก็ทำมีความเข้าหาด้วยมากๆ มาเจอเธอในมุมไม่มีอารมณ์สิจะบูดๆแบบนี้แหละ เธอให้เวลาอยู่กับการเรียนและโปรเจ็คจบเป็นเวลา3เดือนกว่าๆเลย ตลอดช่วงเวลานั้นเจมส์แฟนของเธ

กริ๊ง!! กริ๊ง!! กริ๊ง!!!! ...!!เสียงโทรศัพท์มือถือของเอเดียร์ดังขึ้นมาดังขึ้นรอบแรกเธอได้ยินแต่หยิบไม่ทันกริ๊ง!! กริ๊ง!! กริ๊ง!! ...?มาถึงรอบที่สอง เธอควรต้องรับสายแล้วแหละ ยังไงก็ต้องรับเผื่อว่ามันคือสายสำคัญในขณะที่อาจารย์กำลังกระแทกเธออยู่ แต่เธอก็ยังเอามือไปหยิกโทรศัพท์มือถือของตัวเองมารับเพราะมันคือสายของแฟนเธอที่เป็นคนโทรมาเธอจะบอกอาจารย์ให้หยุดทำก่อนแต่ก็ไม่น่าจะได้เพราะอารมณ์เขากำลังจะใกล้ถึงจุดสุดแล้วตัดสินใจกดรับสายในขณะที่ที่โดนเอาอยู่ พยายามไม่ให้มีเสียงครางออกมาจากปากตัวเองและบอกอาจารย์ให้ทำเบาเสียงลงหน่อย"วะว่าไงคะ เธอถะถึงบ้านแล้วหรอ""ครับผมถึงแล้ว เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมพูดติดๆ ขัดๆ""ปะเปล่าค่ะ คือพะพอดีออกมาข้างนอกกับพะเพื่อนสงสัยแถวนี้ไม่ค่อยมีสัญญาณค่ะ เธอเค้าต้องไปทำธุระกับเพื่อนก่อนแค่นี้ก่อนนะไว้คุยกันนะ""ครับๆ"แล้วเธอก็กดวางสายทันที"แรงๆ เลยค่ะ อ๊ะ!! อ๊ะ!! อ๊ะ!! อ๊าาาาาาาาาา" เมื่อกลั้นเสียงครางอยู่นาน พอวางสายปุ๊บเธอก็ปลดปล่อยด้วยการร้องครางออกมายาว สุดท้ายสักพักทั้งสองก็เสร็จกันไปพร้อมกันจัดการเสื้อผ้าตัวเองให้กลับมาเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จูบอันแสนเร่าร้อนและดูดดื่มมันได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว มือหนาค่อยๆ ขยับสอดเข้าใต้เสื้อของคนตัวเล็กที่นอนอยู่ใต้ล่าง มือค่อยๆ ขยับเขยื้อนร่ายยาวขึ้นไปจนถึงช่วงเนินอกจนเผลอโดนจุดไวต่อความรู้สึกของฟินขึ้นมาทำเอาฟินเริ่มมีอารมณ์ร่วมกับโฮปขึ้นมามากขึ้นอีก“อื้อออ!” เสียงควรครางจากฟินเริ่มมาหลังจากได้รับการจับสัมผัสผ่านมือของโฮปตรงช่วงอก เมื่อโฮปรู้แล้วว่าจุดนี้ทำให้ฟินรู้สึกแบบนั้นไปด้วยโฮปก็ยิ่งสัมผัสจุดนั้นตรงช่วงอกสักพักหนึ่งแล้วค่อยๆ เลื่อนเปลี่ยนจุดลงมาที่บริเวณหัวกางเกง มือของโฮปเริ่มการสอดเข้าไปใต้กางเกงอย่างง่ายดาย“โอ๊ะ! พี่โฮปเดี๋ยวก่อนครับ” แต่ทันใดนั้นเองฟินก็จับมือของโฮปข้างที่ได้สอดเข้าไปใต้กางเกงไว้แน่นเพื่อเป็นการสั่งหยุด ถึงแม้ฟินจะเริ่มเคลิ้มไปกับโฮปแล้วแต่ทว่าตอนนี้ฟินเหมือนกำลังจะพยายามดึงสติตัวเองกลับมาได้แล้วคนร่างบางเล็กอย่างฟินที่ตอนนี้กำลังนอนอยู่ใต้ล่างเหมือนจะหายใจไม่ทั่วท้องอาจจะเกิดจากการตื่นตกใจกลัวกับความรู้สึกที่มันกำลังนำไปสู่เรื่องการมีเซ็กส์ เขาจึงรีบหยุดมันเสียก่อนที่มันจะเกิดขึ้น“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” โฮปพูดพลางถอดมือออกจากด้านในกางเกงของฟิน“เอ่อคือ! เปล

ในช่วงเวลาหลังทานมื้อเย็นเสร็จ ทุกคนนั่งทานของหวานกันต่อพร้อมกับดูหนังด้วยกัน แต่สักพักไม่นานเหมือนว่าฟินอาจจะลำไส้แปรปรวนนิดหน่อยเมื่อได้พบเจอกับของหวานและผลไม้“พี่โฮปครับ” ฟินขยับตัวเข้ามากระซิบข้างหูผมเบาๆ“ฮึ! ว่าไงครับ”“ผมขอไปเข้าห้องน้ำแป๊บนะครับ ห้องน้ำไปทางไหนครับ”“เดี๋ยวพี่พาไป” พูดจบปุ๊บโฮปก็ลุกขึ้นยืนพร้อมกับฟินทันที“จะไปไหนกันลูก”“จะพาน้องไปเข้าห้องน้ำครับ”“อ๋อโอเคจ๊ะ”โฮปพาฟินเดินมาเข้าห้องน้ำ โดยที่โฮปยังยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้าประตูห้องน้ำยังไม่ไปไหนปุ้งปั้งๆๆ~ 💩“…!!” โฮปที่อยู่ด้านหน้าประตูห้องน้ำก็ทำหน้าที่อยู่แบบนิ่งๆ เงียบๆ แม้จะได้ยินเสียงอะไรก็ตามก๊องแก๊ง~แต่มือของโฮปกับไปของอะไรสักอย่างที่อยู่ตรงด้านหน้าประตูห้องน้ำจนเกิดเสียงของล้มลง“พี่โฮป พี่โฮปยังอยู่เหรอครับ” เมื่อฟินได้ยินเสียงดังก๊องแก๊งด้านนอกห้องน้ำก็เลยเรียกโฮปถามดู“ครับบบ!”“อ้าวแล้วเมื่อกี้ผมพึ่งปล่อยระเบิดลงไปพี่ก็ได้ยินหมดเลยสิ”“เอ่อ!” โฮปไม่กล้าบอกตรงๆ ว่าได้ยิน เอาแต่ทำตัวอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่พูดออกมาสักที“พี่โฮปปปป! มายืนฟังผมอึอยู่ทำไมออกไปจากตรงนี้ได้แล้วครับ”“พี่ก็ยืนเฝ้าฟินเข้าห้องน้ำไง”

“นี่! มานี่ๆ” โฮปเข้ามาในห้องแล้วเรียกฟินด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนเดินไปหยิบกุญแจรถยนต์ที่ห้อยอยู่ให้ประตูห้อง“หึ?” ฟินทำหน้างงเมื่อเห็นโฮปเรียก“มานี่เร็ว” โฮปหันหน้าไปเรียกฟินอีกรอบ“หึ! ไปไหนเหรอครับ” ฟินอาจจะยังงงๆ อยู่ว่าโฮปเขาจะพาไปไหนแต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเดินไปหาโฮปที่ยืนรออยู่ตรงประตูห้อง“ป่ะ!”“เดี๋ยวครับบอกผมก่อนว่าจะพาไปไหน” ฟินจับแขนโฮปไว้ให้หยุดคุยกับเขาก่อนที่จะพาออกไปข้างนอก“พี่จะพาไปข้างนอก”“ข้างนอกแล้วคือที่ไหนครับ”“บ้านพี่เอง”“บ้านพี่!”“ใช่! พอดีวันนี้พี่ต้องไปกินข้าวเย็นกับครอบครัว”“แต่มันกำลังจะค่ำแล้วนะครับ ผมว่าผมคงไปด้วยไม่ได้”“ทำไมอ่ะ”“ที่บ้านผมน่าจะดุเอาถ้าเป็นเวลานี้”“ไปได้สิแค่บอกพ่อแม่ตรงๆ เอ่อแต่จะว่าไปวันนี้จริงๆ พี่ก็ลืมวันเกิดตัวเองไปแล้วนะถ้าฟินไม่มาเซอร์ไพรส์พี่ ว่าแต่ฟินรู้วันเกิดพี่ได้ไง”“พี่ชาเย็นบอกครับ ผมเล่าให้พี่ชาเย็นฟังว่าอีก 2 สัปดาห์ก็ถึงวันเกิดผมแล้วก็เลยจะให้พี่ชาเย็นหาของขวัญให้ผม แล้วพี่ชาเย็นก็พูดประมาณว่า…เดี๋ยวผมเล่าให้ฟังเลยก็แล้วกัน”[[“อย่าลืมของขวัญวันเกิดให้ผมนะครับพี่ชาเย็น อีก 2 สัปดาห์ก็ถึงวันเกิดผมแล้ว”“ได้สิสำหรับ

“ให้กูช่วยเนี่ยนะ!” โฮปเอานิ้วชี้ตรงบริเวณหน้าอกตัวเองพร้อมกับถามชาเย็นด้วยสีหน้าที่ดูงงๆ นิดหน่อย“ใช่ไง หรือมึงไม่อยากช่วยกู”“เปล่า แต่ว่า!” เอาไงดีผมควรบอกไอ้เย็นมันไปตรงๆ ไหมว่าผมกับฟินเป็นแฟนกันแล้ว แต่ถ้าผมบอกไปตรงๆ แบบนั้นไอ้เย็นมันจะรู้สึกยังไง ผมว่ามันคงเสียใจและมีโกรธผมบ้างแหละ“แต่ว่าอะไร! จะพูดอะไรก็พูดมา”“ไม่มีไร”“ซะงั้น! …สรุปยังไง มึงช่วยกูนะ”“อือ!” สุดท้ายผมก็ไม่กล้าบอกมันตอนนี้กลัวได้ผิดกันกลางห้าง“ดีเลย อย่างแรกช่วยกูเลือกของขวัญให้น้อง” ชาเย็นพูดพลางกอดคอโฮปเดินไปหาร้านที่จะซื้อของให้ฟินสีหน้าและแววตาของโฮปตอนนี้อย่างกับว่ากำลังคิดอะไรมากมายในหัวอยู่ตลอด ทั้งดูเหมือนกำลังกังวลอยู่ ดูเหมือนใจไม่อยู่กับร่องกับรอย“มึงว่าเอาอันนี้ให้น้องดีใหม่”“ก็ดีนะ”“เอาดีๆ มึงพูดจากใจป่ะเนี่ย ปากพูดแต่ตามึงลอยละล่องไปไหนแล้วก็ไม่รู้อย่างกับว่าพูดให้จบๆ ไปงั้น ไม่เห็นมึงจะรู้สึกกับที่พูดเลย”“จริงๆ นะกูก็ว่ามันดีจริงๆ ดูเหมาะกับน้อง น้องน่าจะชอบอะไรแบบนี้อยู่นะ”ของที่ให้ชาเย็นพาผมเข้ามาดูคือร้านกระเป๋าสตางค์ที่ดูดีมากครับ มันชี้ชิ้นไหนผมก็ว่าดีก็ว่าสวยกับมันไปหมด ก็ของในร้าน

[โฮป]เวลา 08:30 นาที“วันนี้มีเรียนป่ะมึง” เสียงของเพื่อนของผมที่พึ่งจะตื่น“มี ไม่เห็นเหรอกูกำลังทำอะไรอยู่” โฮปพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ในขณะที่กำลังใส่เสื้อผ้าชุดนักศึกษาเตรียมออกไปเรียน“กี่โมง”“9 โมงครึ่ง”“ห๊ะ!”“อือ! ไปไหมถ้าจะไปก็รีบลุก เพราะกูจะออกไปกินข้าวเช้าที่โรงอาหารของตึกเราด้วยนัดกับเพื่อนเราอีกสองคนไว้แล้ว”“เออไปๆ แล้วทำไมมึงไม่รีบปลุกกูตั้งแต่นานๆ วะ”“ไม่รู้! ก็นึกว่ามึงจะไม่ไป เห็นเมื่อคืนดื่มมาหนักจะไปเรียนไหวแน่นะ”“โอโห! มึงไม่คิดว่ากูขยันอยากจะไปเรียนเลยไง”“ใช่”“รู้จักกูน้อยไปซะแล้ว กูไหวครับ”“ไหวก็รีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัว”“เออๆ”“เดี๋ยว! หมายถึงกลับไปอาบที่ห้องมึงนะไม่ใช่ห้องกู” โฮปเห็นเพื่อนกำลังจะเดินไปเข้าห้องน้ำก็เลยพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่เพื่อนจะก้าวเท้าเข้าไปในห้องน้ำ“เออๆ กูแค่จะเข้าไปส่องกระจก”“กระจกด้านนอกห้องน้ำก็มีนะที่โต๊ะเครื่องแป้ง”“เออๆ กูกลับห้องกูละ”“อืม! ขอให้โชคดี” โฮปเดินไปส่งเพื่อนที่ตรงหน้าประตูพร้อมบอกเพื่อนเป็นในๆ ถึงเรื่องแฟนของชานมที่เลาะกันอยู่ แต่รู้ว่าตื่นเช้ามาเดี๋ยวเพื่อนอย่างชานมก็ง้อแฟนสาวได้อีกเหมือนเคย“ไอ้สัสพูดกับกูอย่างกั

เขาคือรักแรกของผมเลยน๊าาา! พี่โฮปนั่นหน่าาา! เขาเป็นแฟนของผมและเขาก็หล่อด้วย คริคริ!“ยืนทำอะไรคนเดียวเวลานี้”“อุ้ย!” ผมไม่รู้ว่าตัวว่ากำลังยืนพร่ำเพ้อถึงพี่โฮปนานแค่ไหนแล้วอยู่ตรงหน้าบ้านนี้ พึ่งมารู้ตัวอีกทีก็เห็นตัวเองยืนตัวบิดแขนขาเกลียวกันไปมา และเสียงนั่นเสียงของพ่อผมเอง“หือ! พ่อถามว่ายืนทำอะไรอยู่หน้าบ้านคนเดียวเวลานี้”ซวย! หันหลังไปทางด้านในบ้านเจอพ่อยืนกอดอกจ้องมองมาที่ผมด้วยสายตาอาฆาต อย่างกับผมทำผิดอะไรร้ายแรงมาซะอย่างงั้น“ห๊ะ! อะไรนะครับพ่อ”“แน่ใจนะว่าจะให้พ่อพูดซ้ำอีกรอบ”“เอ่อคือ”“แล้วก่อนหน้านี้ขับรถออกไปไหนมา”“คือว่า”“รู้บ้างไหมว่าพ่อกับแม่เป็นห่วงกันแค่ไหน แม่กับพ่อตอนนี้นอนก็ไม่หลับเพราะกลัวจะเกิดเรื่องอะไรไม่ดีขึ้นกับฟิน พ่อลงมานั่งรอตั้งแต่ฟินออกไป 5 ทุ่มครึ่งยันตอนนี้ตี 1 แล้วพึ่งจะกลับมา”“พ่อใจเย็นก่อนครับ ผมขอโทษนะครับ แต่ตอนนี้ผมกลับมาอย่างปลอดภัยแล้วนี่ไง”“ปลอดภัยก็ดี แต่ทีหลังอย่าให้เกิดขึ้นอีกนะที่แอบขับรถออกจากบ้านตอนกลางคืนดึกๆ ดื่นๆ แบบไม่บอกพ่อแม่ก่อน แล้วก็หลังจากนี้ถ้าต้องออกไปไหนข้างนอกพ่อจะให้ขับรถเองแล้วนะอย่ามาบอกว่าไม่กล้าขับใครๆ เขาก็เค