บทที่8 ความลับตลอด 30 ปี

ตาไพรนอนนิ่งอยู่บนฟากไม้ ข้างกายมีห่อผ้าแดงซุกยันต์เก่า ขันน้ำมนต์ และมีดหมอวางเรียงอย่างเงียบสงบ ตาเรืองเดินเข้ามาเงียบๆ มือข้างหนึ่งถือสายสิญจน์ อีกข้างถือเทียนเล่มยาว เขาหย่อนตัวลงข้างศพตาไพร ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตาเรืองจุดเทียน ปักลงกลางขันน้ำมนต์ แล้วพันสายสิญจน์วนรอบร่างตาไพร ท่องบทถอนวิชาด้วยเสียงสั่นแต่มั่นคง สายลมวูบหนึ่งพัดวาบเข้ามา ทั้งที่ไม่มีเหตุควร ลมหอบกลิ่นกำยานจากเตาไฟจนฟุ้งไปทั่ว

“ขอถอนคุณ ถอนเวท

ถอนมนต์คาถา และอาคมทั้งปวง

ที่บักไพรได้เรียนมาแต่ปางก่อน

ให้คืนแก่ครูบาอาจารย์ต้นทาง

อย่าให้ตกค้างในร่าง ในวิญญาณ

อย่าให้ผู้ใดนำไปใช้โดยมิสมควร…”

เมื่อลมสงบ เทียนในขันน้ำมนต์ก็ดับวูบลงเอง น้ำในขันขุ่นคล้ายหม่นเศร้า ตาเรืองลูบหน้าตาไพรเบาๆ ก่อนเอ่ยคำสุดท้าย

"ถ้าบ่มีมึง กะสิบ่เหลือผุได๋อยู่จนฮอดทุกมื้อนี่ มึงไปซะบ่ต้องห่วงทางพี่ จักสิฮอดมื้อกูยามได๋ดอก ถ้าฮอดมื้อกู มึงมาฮับกูแนเด้อ" (ถ้าไม่มีมึง ก็ไม่เหลือใครอยู่จนถึงทุกวันนี้ มึงไปเถอะไม่ต้องห่วงทางนี้ ไม่รู้ว่าจะถึงวันของกูวันไหน ถ้าถึงวันของกู มึงมารับกูหน่อยนะ)

เขาโน้มตัวไหว้ศพตาไพร ก่อนลุกขึ้นอย่างคนที่แบกบางสิ่งไว้เต็มหัวใจ เหลือไว้เพียงร่างแก่ผู้ไร้วิชา กับเงาสลัวกลางป่าที่เงียบกริบราวกับทุกสรรพสิ่งรับรู้

"ธรขอโทษที่เทือนี่บ่ได้ฟังที่ตาเว้า ทั้งที่ตาบอกธรมามื้ออื่น...ตาบ่ต้องห่วงธรเด้อ ธรสิดูแลเจ้าของให้ดี" (ธรขอโทษที่ครั้งนี้ไม่ได้ฟังที่ตาพูด ทั้งที่ตาบอกให้ธรมาพรุ่งนี้...ตาไม่ต้องห่วงธรนะ ธรจะดูแลตัวเองให้ดี) แววตาไหววูบคล้ายคนกำลังกลั้นบางสิ่งไว้แน่นข้างใน ริมฝีปากเม้มสนิท คิ้วขมวดเล็กน้อยเหมือนคนที่พยายามจะไม่สั่นไหว แต่เปลือกตาล่างเริ่มมีหยดใสๆ ไหว้ศพตาของตนเองเป็นครั้งสุดท้าย

หลังจากที่ทุกคนไปพูดกับศพตาไพรเป็นครั้งสุดท้าย ชาวบ้านที่ได้รู้ข่าวเรื่องตาไพร รีบมาด้วยความรู้สึกผิด มีชาวบ้านจำนวนมากไหว้ศพตาไพร ทุกคนพึ่งรู้เรื่องที่ตาไพรยอมสละชีวิตของตัวเองเพื่อปกป้องทุกคน ศพของตาไพรได้นำไปไว้ที่วัดเพื่อไปทำฌาปนกิจ พระที่วัดท่านแนะนำให้เผาศพอีก 3 วัน ต้องเป็นช่วงบ่ายโมงและก่อนพระอาทิตย์ตกดิน

เช้าวันต่อมา

แม่ของธรทรุดตัวลงข้างโลง เสียงร้องไห้นั้น ไม่ใช่เสียงสะอื้นเบาๆแต่มันดังลั่น เหมือนหัวใจของคนๆ หนึ่งแตกออกตรงหน้าเสียง "ฮือๆๆ" สลับกับเสียงร้องคำรามจากลำคอ กลั้นไม่ได้ หยุดไม่อยู่ พ่อไม่พูดอะไรเลย เขาแค่นั่งลงข้างๆ แล้วค่อยๆ เอาแขนโอบร่างของแม่ไว้

"เป็นหยังพ่อคือบ่บอกขวัญ" (ทำไมพ่อไม่บอกขวัญ)

"ขวัญขอโทษฮือออ...ฮืออ...ออ...ขวัญผิดเอง พ่อตื่นมาคุยนำขวัญก่อนฮืออ..อออ" (ขวัญขอโทษฮือออ...ฮืออ...ออ...ขวัญผิดเอง พ่อตื่นมาคุยกับขวัญก่อนฮืออ..อออ)

ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้

"ขวัญมึงสิเฮ็ดแนวนี่กับพ่อมึงติ มึงสิบ่ไปไหว้ศพพ่อมึงเป็นเทือสุดท้ายอิหลีเบาะ" (ขวัญมึงจะทำแบบนี้กับพ่อตัวเองหรอ มึงจะไม่ไปไหว้ศพพ่อตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายจริงหรอ)

"เจ้าสิไปฮู้หยังลุง เลานั่นล่ะเป็นคนที่ถิ่มข่อยไป แม่ข่อยตายกะหย่อนเลา" (ลุงจะไปรู้อะไรล่ะ พ่อนั่นแหละเป็นคนที่ทิ้งฉันไป แม่ตายก็เพราะพ่อ)

"บักไพรมันพยายามปกป้องพวกมึงจากบักแสน แต่มื้อนั่นเป็นมื้อเดียวที่เปลี่ยนซีวิตของมัน บักแสนมันใซ่วิซาอาคมกับมึง มันเฮ็ดให่มึงเห็นว่าบักไพรเป็นผุฆ่าเมียเจ้าของแล้วหนีไป พอยามมันมาฮอดเฮือนมันกะเห็นว่าเมียเจ้าของตาย ส่วนมึงกะคึดแต่ว่ามันเป็นผุฆ่า มันยอมให่มึงด่ามัน ทั้งที่มันกะเสียใจบ่น้อยไปจากมึง พอมึงหนีไปมีผัวแล้วถิ่มลูกมึงไว่ให้พ่อมึงเลี้ยง มึงกะบ่กลับมาหาพ่อมึงอีกเลย ถึงแม้มันบ่อยากให่มึงไป เเต่เพื่อความปลอดภัยของมึง มันยอมถิ่มเบิดทุกอย่างเพื่อปกป้องมึง เพราะมันเหลือแค่มึงที่เป็นแก้วตาดวงใจของมัน หลังจากนั่นอาจารย์พวกกูกะตายจากฝีมือบักแสน บักไพรมันเลยตัดสินใจเข่าวิซาสายดำ เพื่อไปทำลายบักแสน จนโตมันเองกะทรมานมาหลายปี พลังไสยศาสตร์ค่อยๆไปกัดกินพลังพุทธคุณในโตของมัน ยามได๋ที่มันต้องใซ่พลัง ธาตุในโตของมันกะระเบิดออก ถึงมันได้กลายเป็นตำนานของวงการไสยศาสตร์ มันกะบ่เคยมีความสุขจักเทือ" (ไพรมันพยายามปกป้องพวกมึงจากแสน แต่วันนั้นเป็นวันเดียวที่เปลี่ยนชีวิตของมันไปตลอดกาล แสนใช้วิชาอาคมกับมึง มันทำให้มึงเห็นภาพลวงตาว่าไพรเป็นคนฆ่าเมียของตัวเองแล้วหนีไป ไพรมาถึงบ้าน ก็เห็นว่าเมียตัวเองตาย ส่วนมึงก็เข้าใจผิด คิดว่ามันเป็นคนฆ่า มันยอมให้มึงด่าทอ ทั้งที่มันเองก็เสียใจไม่น้อยไปกว่ามึงเลย พอมึงหนีไปมีสามีมึงก็ทิ้งลูกให้พ่อมึงเลี้ยง มึงไม่กลับมาหาพ่อของมึงอีกเลย ถึงแม้มันไม่ได้อยากให้มึงหนีไป แต่เพื่อความปลอดภัยของมึง มันยอมทิ้งหมดทุกอย่างเพื่อปกป้องมึง เพราะเหลือมึงคนเดียวที่เป็นแก้วตาดวงใจของมัน หลังจากนั้นอาจารย์ของพวกกูก็ตาย ไพรเลยตัดสินใจเข้าสู่สายวิชาไสยศาสตร์สายดำ เพื่อไปจัดการกับแสน แต่มันก็ต้องทนทุกข์ทรมานมาหลายปี พลังไสยศาสตร์ค่อยๆ กัดกินพลังแห่งพุทธคุณในตัวของมัน ทุกครั้งที่มันต้องใช้พลัง ธาตุในร่างมันก็จะระเบิดออก ถึงมันได้กลายเป็นตำนานของวงการไสยศาสตร์ในที่สุด มันก็ไม่เคยมีความสุขเลย)

3 วันหลังจากนี้

แดดบ่ายส่องลอดเรือนยอดไม้ ทาบลงบนลานวัดอย่างเงียบงัน ร่างของตาไพรนอนนิ่งอยู่ในโลงไม้เก่า มีเพียงผ้าขาวผืนเดียวคลุมร่าง กับตะกรุดเส้นสุดท้ายที่ถูกวางบนอก ก่อนจะถอดออกแล้ววางบนใบตองแยกไว้ต่างหาก เสียงพระสวดเป็นเพียงเสียงเดียวที่ข่มความเงียบเมื่อลูกไฟดวงแรกจุดขึ้นใต้เชิงตะกอน เปลวไฟก็ลุกพรึ่บขึ้นแทบจะทันที จนในที่สุดเปลวไฟสงบลง เหลือเพียงเถ้าดำกับกระดูกบางส่วน ตำนานของชายชราชื่อ "ตาไพร" ได้จบลง ณ ตอนนี้

"ขอบคุณหลายๆเด้อจ้าลุง ดูแลเจ้าของกันนำเด้อจ้าป้าจันทร์ลุงเรือง" (ขอบคุณมากเลยนะจ๊ะลุง ดูแลตัวเองกันด้วยนะจ๊ะป้าจันทร์ตาเรือง)

"ผมกลับก่อนนะครับ ขอบคุณครับ" พ่อกับแม่เดินเงียบๆ ไปรอธรในรถ

"ธรนี่ตะกรุดใส่คอของบักไพรเก็บไว้ให่ดี ส่วนมีดกะเก็บไว่.." (ธรนี่ตะกรุดใส่คอของตาไพรเก็บไว้ให้ดี ส่วนมีดก็เก็บไว้..) ชายชราก้มหน้าช้าๆ หยิบตะกรุดเก่าจากผ้าแดงในมือ มันเป็นตะกรุดเล็กๆ สีทองหม่น เด็กชายยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าสายตาสบตากับชายชราสั้นๆ ก่อนจะก้มหน้ารับ

"ขอบคุณตากับยายที่คอยซอยเหลือตาของผมล่ะกะผมมาโดยตลอดเด้อครับ" (ขอบคุณตากับยายที่คอยช่วยเหลือตาของผมแล้วก็ผมมาโดยตลอดนะครับ) เด็กชายค่อยๆพนมมือยกมือขึ้นไว้เพื่อเป็นการขอบคุณ

"ธร" เสียงยายเอ่ยขึ้น

"ฝากเบิงเทียนให่ตากับยายแนเด้อ ถึงหลานยายมันสิดื้อแดแต่เทียนกะเป็นเด็กดี" (ฝากดูแลเทียนให้ตากับยายหน่อยนะ ถึงหลานยายมันจะดื้อบ้างแต่เทียนก็เป็นเด็กที่ดี)

"ครับ ผมสัญญาณว่าสิเบิงให้ดีที่สุด ตากับยายดูแลโตเองดีๆเด้อครับ" (ครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลให้ดีที่สุด ตากับยายดูแลตัวเองดีๆนะครับ) ยายมองหน้าเด็กชายเงียบๆ ริมฝีปากของยายยกขึ้นช้าๆ กลายเป็นรอยยิ้มบางๆ มองดูเด็กชายค่อยๆเดินไปยังรถที่จอดรอ จนในที่สุดรถคันนั้นก็ขับห่างออกไปเหลือเพียงตากับยายคู่หนึ่ง

บักไพรมึงตัดสินใจเลือกสืบทอดวิซาให้หลานมึงเพราะหยัง ลวดลายอักขระโบราณบนผิวกายเด็กน้อยปรากฏอยู่ตรงต้นแขน ไล่ลงไปจนเกือบถึงข้อศอกมันไม่ใช่รอยสักเล่นๆ ลายวิชาลึกลับที่แฝงไปด้วยความน่ากลัวซ่อนอยู่แม้ว่าบนผิวกายของธรจะมีอักขระที่ซีดจาง เขาไม่พูด ไม่ถาม ไม่ทัก ไม่แม้แต่จะแสดงสีหน้าใดๆออกมามีเพียงสายตาที่นิ่งลึก มือเขาแนบข้างลำตัวแน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะปล่อยลมหายใจช้าๆ แล้วหันขึ้นไปมองท้องฟ้า ซึ่งตอนนี้ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นสีดำทั้งที่ตอนนี้เป็นช่วงเวลากลางวัน

เข้ามาคุยกันได้นะคะ เพื่อให้นักเขียนได้มีกำลังใจในการเขียนต่อ:)