บทที่9 ไม่มีหลีกหนีความตายไปได้

พาร์ทของเทียน

หลังจากที่เด็กชายกลับมาถึงบ้าน ความเหนื่อยล้าตลอดทั้งวันก็ถาโถมเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว เขาทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มอย่างแผ่วเบา เปลือกตาก็ปิดลงอย่างช้าๆ เสียงรอบกายเริ่มเงียบงัน

ภายในความฝัน เทียนนั่งอยู่ข้างๆแม่ ด้านหน้าของเทียนมองเห็นตาเรืองซึ่งเป็นตาของตนเอง นอนเปลือยกายแน่นิ่งอยู่เสื่อทางทิศตะวันออก แต่สิ่งที่แปลกประหลาดยิ่งกว่าคือ บนศีรษะของตาเรืองที่นอนอยู่ กลับมี "ตาเรือง" อีกคนหนึ่ง นั่งเก้าอี้หันไปทางทิศใต้ ดวงตาหลับพริ้ม สีหน้าเรียบนิ่งราวกับกำลังสงบจิต ใส่เสื้อไหมสีซีดจาง ลวดลายที่เคยวิจิตรบัดนี้กลับพร่ามัว จู่ๆมีเงาจำนวนมากจะพุ่งวาบออกมาจากความมืดรอบตัว มันไม่มีรูปร่างชัดเจน แค่เพียงแสงสีดำเคลื่อนไหวรวดเร็ว เงาเหล่านั้นวิ่งทะลุผ่านร่างของผมกับแม่ไป เพื่อไปยังตาของผม แม่ร้องบอกผมให้ปัดเงาออก ผมพยายามปัดเท่าไหร่เงาพวกนั้นก็ไม่หายไปสักที แม่ยกมือขึ้นพนมไว้แนบอก ดวงตาค่อยๆ ปิดลงอย่างเงียบงัน ริมฝีปากขยับเบาๆ

"สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ผลบุญที่ทุกคนในครอบครัวได้ทำมา ขอให้ปกป้องคุ้มครองพ่อของข้าพเจ้า ขอให้พ่อของข้าพเจ้าอยู่กับลูกหลานนานๆ สิ่งไม่ดีก็ขอให้มันออกไปด้วยเทอญ"

หลังจากที่แม่พูดจบ เงาดำเหล่านั้นที่เคยทะลุผ่านผมกับแม่ก็ได้หายไป ทันใดนั้นที่ข้างตัวตาทางทิศเหนือ ผมเห็นคนกลุ่มหนึ่งนั่งเงียบๆ เรียงรายกัน เขาทุกคนสวมชุดขาวสะอาดตา บ้างเป็นคนแก่ผิวเหี่ยวย่น ดวงตาลึกแต่สงบ บางคนดูเป็นวัยกลางคน หน้าตาเรียบเฉย สีหน้าไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีคำพูด มีเพียงความนิ่งเงียบแผ่ซ่านออกมา ไม่มีใครขยับ ไม่มีใครมองเราโดยตรง แต่ก็รู้สึกได้ว่าทุกสายตากำลัง “รอ” อะไรบางอย่างจากตา แต่มีคนหนึ่งสะดุดตาเป็นพิเศษ

คนแก่ร่างอวบกลม เขาสวมชุดขาวสะอาดเหมือนคนอื่นๆ ราวกับไม่มีพิษภัย เคราสีขาวยาวระต้นคอ ขัดกับศีรษะที่แทบจะไม่มีเส้นผมหลงเหลือ นั่งอยู่ข้างตาของผม เขานั่งสงบนิ่ง ดวงตาฉายแววเมตตาผสมกับความลึกล้ำบางอย่างที่อธิบายไม่ถูกมองตรงมายังผมกับแม่สองคน

"พวกมึงออกไป!!!" แม่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"เขาบ่ได่มาเอาเขามาเฝ่า" (เขาไม่ได้มาเอาเขามาเฝ้า) เสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมา มันเป็นเสียงของผู้ชาย ทุ้มต่ำ หนักแน่น ราวกับมาจากร่างที่ใหญ่โต เสียงนั้นไม่ได้ดังมาจากที่ใดที่หนึ่งชัดเจน

ผมสะดุ้งตื่นขึ้น หัวใจเต้นแรงราวกับเพิ่งวิ่งหนีบางอย่างมาจากในฝัน ลมหายใจขาดห้วง เสียงของชายปริศนายังดังก้องอยู่ในหัว ราวกับมันไม่ได้จบลงพร้อมกับความฝัน

1 สัปดาห์ผ่านไป

ตาของผมได้เสียชีวิตลงหน้าบ้านของตัวเอง ยายกรีดร้องสุดเสียง เข่าทรุดลงข้างร่างของสามี หยาดน้ำตาไหลไม่ขาดสาย มือที่เคยแข็งแรงสั่นระริก เธอกอดร่างนั้นแน่น ราวกับจะฉุดเขากลับมาให้มีชีวิตอีกครั้ง ดวงตาของยายว่างเปล่า สติแตกกระเจิง ไม่อาจรับความจริงทั้งสองอย่างที่ประดังเข้ามาพร้อมกัน

"กูย่านแล้ว อย่าเฮ็ดกูอย่าเฮ็ดผัวกูเถาะฮือออ..ออ..ฮือออ..." (กูย่านแล้ว อย่าเฮ็ดกูอย่าเฮ็ดผัวกูเถาะฮืออออ..ออ..ฮือออ...) เสียงของยายร่ำไห้เหมือนคนขาดสติพูดวกไปวกมา

ก่อนหน้านั้น

ชาวบ้านที่อยู่ระแวกนั้นบอกว่าเสียงกรีดร้องดังขึ้นจากบ้านหลังนั้น ชาวบ้านที่อยู่ใกล้เคียงวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจและไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น บ้านที่เคยเป็นที่พึ่งพิงของสองตายายถูกเปลวไฟเผาทำลายอย่างรวดเร็ว ชาวบ้านคนหนึ่ง เขาและคนอื่นๆ รีบวิ่งไปหยิบถังน้ำจากบ่อน้ำใกล้ๆ แต่เพียงแค่พวกเขาเริ่มเทน้ำลงบนบ้านที่ถูกไฟลุกลาม ก็พบว่าเปลวไฟที่โหมกระหน่ำขึ้นมานั้นรุนแรงเกินกว่าจะควบคุมได้ น้ำที่พวกเขาทุ่มเทออกไปกลับดูเหมือนจะสูญเปล่า ถูกลมพัดกระจายไปในอากาศ ความร้อนของไฟแผดเผาแรงจนทำให้ชาวบ้านต้องถอยหลังไปหลบ โดยไม่สามารถช่วยอะไรได้ ชั่วขณะนั้นทุกคนรู้ดีว่าบ้านหลังนี้จะไม่สามารถรักษาอะไรไว้ได้แล้ว

ท่ามกลางเปลวไฟที่ลุกโชนและควันหนาทึบ ร่างของตาเรืองนอนนิ่งอยู่หน้าบ้าน เหมือนเขาจะไม่ยอมปล่อยสิ่งนั้นไป มือข้างหนึ่งกำกล่องขนาดกลาง ไว้อย่างแน่นหนา กล่องเก่าที่ดูไม่สะดุดตา แต่มันกลับมีความหมายมากมายสำหรับเขา บนกล่องเขียนไว้ว่า "เทียน"

เจ้าหน้าที่วิ่งกรูกันเข้ามาอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางเปลวไฟที่ยังคงโหมกระหน่ำและควันหนาๆ บางคนถือถังน้ำ ขณะที่บางคนถืออุปกรณ์ดับเพลิงมืออาชีพพร้อมที่จะเข้าไปจัดการกับไฟที่ลุกลามเมื่อเจ้าหน้าที่เห็นภาพของตาเรืองที่นอนอยู่หน้าบ้านในสภาพที่ไร้ลมหายใจ มือข้างหนึ่งยังคงกำกล่องไว้แน่น พวกเขารีบเข้าไปตรวจสอบ

เจ้าหน้าที่พยายามพาตัวยายออกมาในที่ปลอดภัย และจากนั้นก็รีบส่งตัวไปยังรถพยาบาลเพื่อให้การรักษาจิตใจที่เหมาะสม ท่ามกลางการช่วยเหลือที่ช้าเกินไปสำหรับการช่วยชีวิตตาเรืองในครั้งนี้ เจ้าหน้าที่กู้ภัยและตำรวจเข้าตรวจสอบ พบว่าไม่มีร่องรอยการถูกทำร้าย คาดว่าเสียชีวิตจากอาการหัวใจวายเฉียบพลัน ทั้งนี้จะมีการส่งศพไปชันสูตรเพื่อยืนยันสาเหตุอย่างเป็นทางการ

เมื่อพวกผมได้ทราบข่าว ก็รีบไปทันที ตาของผมได้เสียชีวิตลงส่วนยายของผมก็ต้องไปรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวชเนื่องจากสภาพจิตใจย่ำแย่จากเหตุการณ์ในครั้งนี้

5ปีต่อมา

หลังจากที่ตาผมเสียชีวิต ผมได้รับกล่องจากชาวบ้านคนหนึ่งนำมาให้ผม เขาบอกว่าบนกล่องเขียนไว้ว่า "เทียน" ผมไม่เคยเปิดกล่องนั้นดูเลยว่าข้างในนั้นจะเป็นอะไร เรื่องที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ เป็นเรื่องเศร้าไม่แพ้กัน พ่อกับแม่ของผมหย่าร้างกัน ผมอยู่กับแม่ ส่วนพ่อก็ได้ไปมีครอบครัวใหม่ ทุกๆเดือนผมกับแม่ก็มักจะไปเยี่ยมยายกันบ่อยๆ อาการของยายก็ยังไม่ดีขึ้นเลย ทั้งที่ยายรักษามานาน 5 ปี ผมไม่รู้เลยว่าเรื่องราวในวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...

คืนหนึ่ง หลังจากนั่งมองกล่องเก่าๆ ใบเดิมที่วางอยู่บนหัวเตียงมานานหลายปี เทียนรู้สึกเหมือนบางอย่างในใจเริ่มเคลื่อนไหว ความอยากรู้ ความสงสัย มันรวมตัวกันจนทนไม่ไหว เขาค่อยๆ หยิบกล่องนั้นขึ้นมา ลูบไล้ฝุ่นบางเบาที่เกาะอยู่บนฝากล่อง

“เทียน”

ชื่อของเขายังคงเขียนอยู่บนนั้น ด้วยลายมือของตาเรืองแม้เส้นหมึกจะจางลงแล้วก็ตาม เขาเปิดฝากล่องช้าๆ กลิ่นบางอย่างลอยออกมา มันไม่ใช่กลิ่นเหม็น หรือหอม ในกล่องมีรูปปั้นกุมารทอง ขนาดประมาณฝ่ามือหนึ่ง

ดวงตากุมารปั้นเป็นเม็ดแก้วสีแดงวาววับ มองสะท้อนกับแสงไฟราวกับมีชีวิต สีทองที่เคลือบผิวไว้หลุดร่อนเล็กน้อยตามกาลเวลา บริเวณฐานรูปปั้นมีเศษผ้ายันต์พันรอบไว้แน่น ลายอักขระที่เขียนด้วยหมึกแดงบางส่วนเลือนลาง แต่ยังเห็นเค้าเส้นหมึกที่ขมวดแน่นเป็นสัญลักษณ์โบราณ หัวใจของเทียนเต้นถี่ขึ้น เขารู้สึกเหมือนอากาศในห้องหนาวลงอย่างฉับพลัน แสงไฟวูบวาบเล็กน้อยโดยไม่มีเหตุผล และในวินาทีนั้นเขาได้ยินเสียงบางอย่างเสียงหัวเราะแผ่วเบา

เสียงของเด็กคนหนึ่ง

"คิก..คิกก..คิกก"

เขาขยับถอยหลังโดยไม่รู้ตัว ความเย็นวาบแล่นขึ้นตามสันหลัง ผ้ายันต์ที่พันรอบฐานรูปปั้นก็เริ่มคลายตัวเองช้าๆ เหมือนมีมือเล็กๆ มาคลี่ออกแล้วเสียงกระซิบก็ดังขึ้นในหูของเขา

"จุกถ่าอยู่ ดีใจที่เทียนเปิดกล่อง" (จุกรออยู่ ดีใจที่เทียนเปิดกล่อง)

เรื่องความฝันที่เกี่ยวกับตา เป็นเรื่องจริงที่ไรท์เจอเองค่ะ ฝันนั้นเป็นฝันของไรท์ คนที่พูดเป็นไรท์เอง ไรท์อยากถ่ายทอดเรื่องราวต่างๆที่พบเจอมาเองกับตัวให้ทุกคนได้ลองสัมผัส ตากับไรท์พวกเราสนิทกันมากค่ะ ถึงแม้ตาจะเสียไปแล้วปีก่อน แต่ไรท์ก็ยังฝันเห็นอยู่บ่อยๆ ไรท์รู้นะคะว่าตาเสียไปแล้ว อย่างน้อยๆในตอนนั้นไรท์ก็ยื้อตาไว้จนวินาทีสุดท้าย ไรท์ได้เล่าเรื่องที่ไรท์ฝันให้ครอบครัวฟัง ส่วนตาตอนนั้นป่วยหนักค่ะประมาณ2เดือน ไรท์และครอบครัวไปเฝ้าอยู่ตลอดไม่เคยห่าง วันที่ไรท์ได้ฝันว่าจะมีคนมาเอาตา แต่ไร์ได้ขอไว้ให้ตาอยู่ ตาของไรท์เองก็เล่าให้ยายฟังว่ามีคนจะมาเอาตัวเองแล้ว ในตอนนั้นทุกคนในครอบครัวทำใจกันไม่ได้เลย มีไปบนบ้าง แต่พอนานเข้าตาก็เริ่มทรมาน ไรท์ได้บอกทุกคนในครอบครัวว่า "ขอให้อยู่น่ะอยู่ได่เดะ แต่จะยอมเห็นตาทรมานบ่" แม่ก็เลยบอกกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ว่า "ถ้าเกิดตาไม่ไหวแล้ว ก็ขออย่าให้ทรมาน อย่าให้ได้เจ็บได้ปวด" หลังจากแม่พูดจบไม่ถึงชั่วโมง ตาก็ได้เลยชีวิตลงค่ะ... ขอบคุณนะคะที่ทุกคนคอยอ่านมาจนถึงตอนนั้น🙏🏻 เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ไรท์แต่งขึ้นมาก อาจจะมีอะไรผิดพลาดหลายๆอย่าง ไรท์ได้นำเรื่องของตามาทำเป็นนิยายก็เพราะว่า ความสำเร็จในครั้งนี้ไม่รู้ว่ามันจะสำเร็จมากแค่ไหน แต่ไรท์อยากให้เรื่องราวของตายังคงเป็นที่จดจำในใจของไรท์🤍(ในฝันที่ไรท์ได้บอกว่าเห็นตาอีกคนนั่งอยู่บนหัวตาที่เปลือยกายอยู่ ไรท์ได้รู้แล้วว่า ตาที่นั่งอยู่บนหัวคือตาที่เสียชีวิตลงจริงๆ ใส่เสื้อผ้าตัวเดียวกันกับที่อยู่ในฝัน)ไรท์ฝันไปประมาณ1เดือนก่อนที่จะจะเสีย