3-เงื่อนงำและการชิงอำนาจ2/4

“เออนี่ พอไปถึงตำหนักช่วยเล่าให้ฟังหน่อยสิว่าแต่ก่อนฉันเป็นยังไง หรือแบบว่าฉันไม่ชอบใคร หรือมีใครเกลียดฉันไหม”

“?” กาลัดกับกลีบบัวทำสีหน้างง

“เอ่อ คือพอจมน้ำแล้วเลอะเลือนจำไม่ได้น่ะ” คำถามของฉันสร้างความงุนงงให้กับคนสนิท จึงรีบแก้ต่างทันที

“เข้าใจแล้วเพคะ...”

จากนั้นพวกฉันสามคนก็เดินกลับตามเส้นทาง มุ่งหน้าสู่ตำหนักประจำ ระหว่างทางฉันก็ถามไถ่พูดคุยกับกาลัดและกลีบบัวในสิ่งที่ฉันอยากจะรู้ เพราะการอยู่ในร่างของผณินทรทำให้ฉันเหมือนแบกภาระอันหนักอึ้ง ฉันต้องเริ่มศึกษาเก็บข้อมูลในอดีตของเธอในการสวมรอย ซึ่งไม่รู้ว่าฉันต้องอยู่ในร่างนี้นานแค่ไหน

“ชู่” ฉันส่งสัญญาณและหยุดเดิน เมื่อเห็นชายสไบเล็ดลอดออกมาจากพุ่มไม้ด้านหน้า เหมือนกับว่าตรงนั้นมีคนหลบซ่อนอยู่

“มีกระไรรึเพคะเจ้านางน้อย” กลีบบัวถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ฉันไม่ได้ให้คำตอบแก่เธอ แต่ชี้นิ้วไปยังพุ่มไม้ตรงหน้า

“ต้องใช่เจ้านางอัปสราเป็นแน่เพคะ” กาลัดกระซิบ

(“เธอไม่ชอบผณินทรสินะ”) ฉันคิดในใจเมื่อได้ยินกาลัดบอก

“กาลัด กลีบบัว ไปเอาน้ำล้างเท้าตรงอ่างหน้าทางเข้าท้องพระโรงมา”

(“เพคะ”)

“เดี๋ยวฉันจะอ้อมไปรอทางนั้น” ฉันวนนิ้วเป็นสัญญาณเมื่อคิดแผนโต้กลับได้ แล้วเดินนำหน้าสองสาวนั้นไป อัปสราคงคิดจะแกล้งผณินทร

“เดี๋ยวเจอมณีณิน!”

“น้ำตามที่รับสั่งเพคะ” ฉันยืนรอกาลัดกับกลีบบัวไม่นาน ทั้งสองคนก็กลับมาพร้อมกับน้ำทั้งสองอ่าง

“กาลัดไปทางนั้น เดี๋ยวฉันกับกลีบบัวจะไปอีกฝั่ง โอเคนะ” ฉันสั่งการ

“เพคะเจ้านางน้อย”

จากนั้นพวกเราก็เริ่มแผนการเอาคืนฉบับเร่งด่วน และเป็นอย่างที่คาดเดา เป็นอัปสราจริง ๆ ฉันพยักหน้าให้สัญญาในการเตรียมพร้อมกับกาลัด โน้มแขนลงมาสะกิดไหล่ของอัปสรา แต่เหมือนกับว่าสาวใช้ที่กาลัดยืนคุมอีกฝั่งจะมองเห็นฉัน

“เจ้านางอัปส...”

ซ่า! ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบน้ำในอ่างของกาลัดก็ราดลงหัวของเธอเต็ม ๆ และตามด้วยอัปสรากับสาวรับใช้อีกคนที่โดนไม่ต่างกัน

(กรี๊ด!!!) เสียงหวีดร้องดั่งเจ็บปวดเหลือแสนดังลั่น พวกเธอรีบกูลีกูจอลุกขึ้นยืน น้ำบริสุทธิ์ผุดผ่องเปียกโชกตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ฉันแทบกลั้นหัวเราะไม่ไหวกับท่าทางโหยหวน สายตาอัปสราจ้องมาทางฉันอย่างเคืองโกรธ แต่จะโทษฉันไม่ได้นะ เพราะพวกเธอคิดไม่ซื่อก่อนเอง

“แก! นังผณินทร”

“ตายแล้ว! เจ้านางอัปสราทรงร้อนขนาดนั้นเชียวหรือเนี่ย ทำไมไม่กลับไปอาบน้ำที่ตำหนักตัวเองให้ดีเล่า ใยถึงได้เอาน้ำในบึงบัวมาชโลมเช่นนี้” ฉันจริตท่ายกมือปิดปากดั่งตกใจ พูดออกไปอย่างเย้ยหยัน

“กล้าสาดน้ำใส่ข้างั้นรึ”

“แล้วเธอคิดจะทำอะไรฉันก่อนล่ะ”

“เปล่า” เธอตอบเสียงแข็ง ทั้งที่ฉันเห็นอยู่เต็มสองตา รวมทั้งขวดอะไรบางอย่างที่อยู่ในมือของสาวรับใช้ทั้งสองคน

“แล้วอะไรอยู่ในมือสองคนนั้น” ฉันเพ่งไปยังขวดในมือ แต่สาวรับใช้ของอัปสราก็หลบมือไปด้านหลัง ฉันพยักหน้าให้กาลัดแย่งหลักฐานออกมาดู

“เป็นน้ำพิษจากยางต้นอากาเว่เพคะ เป็นต้นไม้หายากเกิดเพียงบนบกเท่านั้น หากโดนพระวรกายจะทำให้เกิดอาการคันและผื่นแดงเพคะเจ้านางน้อย” กาลัดบอกฉัน

“กะทำให้เสียโฉมสินะ แสบนักนะอัปสรา” ฉันกัดฟันแล้วต่อว่าเธอในใจ

“ต้องรายงานเจ้าหลวงเพคะเจ้านางน้อย”

“เป็นแค่ขี้ข้า ไม่ต้องสอด!” อัปสราชี้หน้าด่ากลีบบัว เธอร้ายกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก

“อ๊ะ!” ฉันร้องด้วยความตกใจ เมื่ออัปสราผลักฉันจนกระเด็น ล้มก้นกระแทกพื้น

เกิดการตะลุมบอนกันขึ้นระหว่างสองฝั่ง และการที่ทำฉันเจ็บก็ไม่ยอมเหมือนกัน ฉันเข้าไปดึงผมของอัปสรา ที่กำลังง้างมือตบหน้ากลีบบัว

“กรี๊ด!!! ปล่อยข้านะ เจ็บ ๆ”

“อยู่ใครอยู่มันไม่เป็นหรือไง ทำไมต้องมาหาเรื่อง นี่แน่ ๆ ๆ”

ฉันจับมือของเธอไขว้หลัง จากนั้นก็หยิกตามตัวช่วงเอว หน้าท้องของเธอไปเรื่อย ๆ เท่าที่แรงจะมี ส่วนอัปสราก็พยายามยกขาถีบฉันจนตอนนี้รู้สึกเจ็บบ้างแล้ว ตอนนี้ต่างไม่มีใครยอมใคร ผมเผ้าหลุดลุ่ยรุงรังปานรังนกร้าง ต่างฝ่ายต่างต่อสู้เพื่อการเอาตัวรอด เสียงหวีดร้องโวยวาย ทั้งสาวใช้ของฉันและของอัปสรา ตอนนี้สภาพของฉันก็ยับเยิน แต่น่าจะน้อยกว่าอัปสราที่คงตัวเขียวช้ำจากการหยิก และรอยสุดท้ายที่ฉันประทับตราไว้คือรอยฟัน ฉันกัดเขาต้นขาของเธอเต็มแรง ได้ทันท่วงที

(หยุดเดี๋ยวนี้!)

เหมือนไหวพริบของกาลัดและกลับบัวจะดีมาก พวกเธอรีบคว้าอ่างน้ำล้างเท้ายัดเข้าพุ่มไม้ เมื่อเสียงเข้มดังแทรกเข้ามา เสียงเหี้ยมเช่นนี้ที่แสนจะคุ้นหู แว่วผ่านสายลมแผ่วเบาก็รับรู้ได้ทันที ฉันรีบปล่อยมือจากอัปสราทันที เธอตั้งตัวได้ก็ยกมือจะฟาดเข้าแก้มของฉัน แต่ว่าคนที่กำลังวิ่งหน้าตั้งมาทำให้ฉันต้องแสดงละครฉากใหญ่ ฉันแสร้งเซถลาล้มลงให้หน้าผากกระแทกกับขอบอ่างบัวที่อยู่ไม่ไกล คิดว่าคงจะมีเลือดออกมาได้บ้าง ความอ่อนแอบังเกิด ฉันรีบเค้นน้ำตาออกมาด้วยความพยายาม แม้จะมีน้อยนิดแต่ก็ยังพอจะแสดงละครได้ต่อ

(“หยุด! บอกให้หยุด”)

“น้ำตาก็ไม่เป็นใจเอาซะเลย” ฉันยังคงก้มหน้ากับพื้นเพื่อเรียกน้ำตา จนตอนนี้เจ้าของเสียงห้ามเข้ามาใกล้ แล้วพยุงฉันให้ลุกยืน

“ท ท่านพ่อ” อัปสราเรียกขานด้วยน้ำเสียงสั่นเหมือนกับกลัว

“......” อาศิรวิษมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร สายตาที่เขามองอย่างจับสังเกต ทำให้ฉันต้องก้มหน้ามองพื้น ยกมือปิดแก้มเอาไว้ ไม่รู้ว่าฉันต้องรู้สึกอะไรกับสายตานี้ที่กำลังจดจ้องมองฉันอยู่

“มันเกิดอันใดขึ้น” เจ้าหลวงเอ่ยถามเสียงแข็ง

“เจ้าพี่ผณินทรราดน้ำรดหัวลูกเพคะ” อัปสรารีบฟ้อง ส่วนฉันยังคงเงียบปากอยู่ แสดงสีหน้าบีบหน้าให้ดูน่าสงสาร

“จริงรึผณินทร” เจ้าหลวงหันมาถามฉัน

“ลูกเปล่าเพคะ ฮึก ฮึก” ฉันปฏิเสธด้วยน้ำเสียงสะอื้นจากการแสดง

“จะเปล่าเยี่ยงไร ท่านพ่อเห็นสภาพลูกเป็นเยี่ยงไรเพคะ...ยังจะหาว่าใช่ฝีมือเจ้าพี่หรือไม่” อัปสราพูดเสียงดัง ท่าทางดูเกรี้ยวโกรธมองมาทางฉัน

“ลูกถูกน้องอัปสราสาดพิษต้นอากาเว่เพคะท่านพ่อ ฮึก ฮึก” ปากฉันพูดและซ่อนแขนไว้ด้านหลัง รีบเกาให้เกิดรอยแดง

“!!!” ทุกคนที่รายล้อมมีสีหน้าตกใจหลังจากที่ฉันพูดจบ อาศิรวิษรีบจับไหล่ของฉันและมองสำรวจ

“ลูกรู้สึกแสบคัน เห็นน้ำในอ่างบัวนี้จึงรีบไปล้าง น้องอัปสราเดินไม่ระวังเองจึงพลาดลื่นตกอ่างบัวเอง ใยถึงจะโทษว่าลูกกระทำ ฮึก ฮึก” ฉันยังคงการละครต่ออย่างน่าสงสาร

“ต้นอากาเว่อย่างนั้นรึ?”

“เพคะเจ้าหลวงหม่อมฉันดูแน่แล้ว่าใช่ต้นไม้พิษจริงเพคะ...พระองค์ลองทอดพระเนตรดูอีกคราเพคะ” กาลัดพูดเสริมขึ้น พร้อมกับยื่นขวดยาพิษให้กับคนข้างกายเจ้าหลวง ฉันเหลือบเห็นอัปสราเบิกตากว้างด้วยความตกใจ คงลืมไปแล้วว่าตัวเองมัวแต่คิดจะเอาคืนฉันจนลืมเก็บหลักฐาน อยากจะหัวเราะดัง ๆ ซะจริง

“อาศิรวิษ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เจ้าหลวงเรียกนั่นทำให้อาศิรวิษรับรู้ถึงความประสงค์ทันที เขาหยิบขวดยาพิษขึ้นมาตรวจดู ฉันก็แอบลุ้นไปด้วย มองไปทางกาลัดและกลีบบัวที่ตอนนี้มายืนขนาบสองข้างฉัน

“เป็นพิษต้นอากาเว่พ่ะย่ะค่ะ” อาศิรวิษรายงาน

“อัปสรา! เจ้าช่างกล้านัก”

“ลูกถูกปรักปรำเพคะท่านพ่อ ไม่เพคะ ไม่ใช่ลูก” อัปสรารีบคุกเข่าแล้วปฏิเสธทันทีด้วยท่าทีร้อนรน

“หากไม่ใช่เจ้า ใยพิษนี่ถึงอยู่กับเจ้าได้” เจ้าหลวงว่าขึ้นด้วยท่าทีน่าเกรงขาม ทำเอาอัปสราตอนนี้ถึงกับตัวสั่นเทา

“ไม่ใช่ลูกเพคะ” เธอยังคงปฏิเสธ

“เฮ้อ เจ้านะเจ้าใยถึงได้เกเรเช่นนี้ ...ออกราชโองการไปกักบริเวณเจ้านางอัปสราสำนึกผิดตนอยู่ตำหนักเจ็ดวัน!”

“ท่านพ่อ! ท่านพ่อเพคะ ทรงลำเอียงเช่นนี้ไม่ได้นะเพคะ ท่านพ่อ!”

เจ้าหลวงพูดจบก็เดินจากไป อัปสราร้องไห้น้ำตาไหล พยายามคลานเข้าเพื่ออ้อนวอน แต่เจ้าหลวงแสนเด็ดขาดไม่หันมองกลับหลังแม้แต่น้อย

“ครั้งนี้รอดได้ ครั้งหน้าเราจะไม่รามือเป็นแน่ผณินทร” หลังจากที่เจ้าหลวงเดินลับสายตาไปไกล อัปสราก็ลุกยืนมือปาดน้ำตา แล้วหันหน้ามาข่มขู่ฉัน เธอคงจะโกรธแค้นแต่ฉันไม่กลัว อัปสราชักสีหน้าโกรธ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเคียดแค้นก่อนจะเดินจากไป ฉันมองตามหลังของเธอแล้วหัวเราะเบา ๆ ยกมือปิดปาก เพราะไม่อยากจะเยาะเย้ยจนออกหน้าออกตา เพราะว่าอาศิรวิษยังคงคอยมองอยู่

“ข้าจะไปตามหมอหลวงมาดูเจ้านางน้อย” กาลัดพูดกับกลีบบัว

“รีบไป ๆ...เป็นผื่นแดงหมดเลยเพคะเจ้านางน้อย รีบเสด็จกลับตำหนักเถิดเพคะ” กลับบัวพูดพร้อมกับจับแขนของฉันขึ้นมาดู และมีอีกสายตาคู่หนึ่งมองฉันนิ่ง ๆ

“ลาเจ้าค่ะ ท่านพี่อาศิรวิษ” สายตาที่ไม่อาจคาดเดา ทำเอาฉันเริ่มทำตัวไม่ถูก จนต้องรีบปลีกตัวออกมา ถ้าหากอยู่ต้องฉันคงโดนเขาจับได้แน่ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนมาจากการละครทั้งนั้น