9-บ่วงกรรมแห่งตรีภพ 2

หลายพันปีก่อน เอกวรา นาคินีแห่งรัก ผู้เป็นที่รักยิ่งของเหล่านาค แต่หัวใจของเธอกลับมิได้อยู่ในวิมานบาดาล เธอตกหลุมรัก อริยะ พญาครุฑหนุ่มผู้กล้าหาญ ผู้ขึ้นสู้กับทวยเทพเพื่อขอความยุติธรรมให้เหล่าสัตว์ครึ่งอสูร ความรักของทั้งคู่ต้องห้ามเด็ดขาด แต่เอกวรายอมเสียทุกสิ่ง แม้กระทั่งบัลลังก์สูงสุด

เพื่อใช้ชีวิตกับอริยะในดินแดนลับแล ไม่นานเอกวราก็ให้กำเนิด เวนไตย ทารกผู้มีปีกทองแดงเหมือนครุฑ แต่ดวงตาสีแดงเรืองแสงเหมือนพญานาค

ทว่า...พลังที่เวนไตยถือกำเนิดมานั้น คือพลังของครุฑพันคำสาป การรวมคำสาปจากสองภพ คำสาปแห่งการหวงแหนและคำสาปแห่งการพลัดพราก

“ข้าไม่อาจควบคุมเขาได้...เวนไตยเติบโตมาพร้อมความแค้น และอำนาจที่แม้แต่ข้าก็เกรงกลัว”

เอกวราจึงตัดสินใจ ผนึกวิญญาณตนเองไว้ใน ดาบบุษบง เพื่อเป็นดาบที่สามารถหยุดเวนไตยได้ แต่แลกกับการที่ลูกอีกคนหนึ่ง...ต้องแบกภาระอันโหดร้ายนี้ไว้

“ตรีภพ...เจ้าคือผู้สืบสายเลือดของข้า ลูกแห่งความรัก และเจ้าจะต้องเลือกระหว่างคำสาบานหรือความรัก”

//ปัจจุบัน//

ตรีภพลืมตาขึ้น ท่ามกลางเศษหินซากหักพังและรอยเลือดของการต่อสู้ ฉันกำลังคุกเข่าอยู่ข้างเขา และอาศิรวิษยืนขวางหน้า ทั้งที่ร่างเต็มไปด้วยแผล เวนไตยลอยอยู่เหนือพวกเราด้วยใบหน้าเย้ยหยัน แต่มีร่องรอยสะเทือนใจในดวงตา

“แม่ของข้าเลือกจะผนึกตนในดาบเพื่อปกป้องเจ้า? ข้าคือคำสาปแต่เจ้าคือคำอธิษฐาน...ถ้าเช่นนั้นข้าจะทำลายทั้งสองอย่างพร้อมกัน!”

เสียงแตรศึกจากโลกเบื้องบนดังแว่วมา ขณะที่เวนไตย กางปีกครุฑมหึมา บินทะลุม่านเมฆลงมาเหนือป้อมผาแดง รัศมีสีทองคล้ำแผ่ซ่านพร้อมสายฟ้าแลบผ่านฟากฟ้า เขาไม่ได้มาต่อสู้เพียงเพื่อความแค้น เขามาเพื่อทำลายคำทำนาย ที่พันธนาตนไว้ตั้งแต่เกิด!

“ชะตาที่ผูกข้าไว้กับดาบนั่น จะไม่มีวันเป็นจริง!! ข้าจะฉีกมันด้วยมือของข้าเอง!!”

คำพูดนั้นของเวนไตยทำให้ฉันรู้สึกขนลุก เขาน่ากลัวยิ่งกว่ายมทูตเสียอีก

ตรีภพยืนนิ่งกลางลานประลอง มือกำด้ามดาบบุษบงที่เรืองแสงด้วยพลังนาคินีเอกวรา ฉันยืนอยู่ด้านหลังของเขา ที่บัดนี้พลังแห่ง ปราณเนื้อแท้ของอสรพิษบรรพกาล ได้ตื่นขึ้นเต็มตัว! และอาศิรวิษในสภาพร่างกายเจ็บหนัก ยืนอยู่ด้านหน้า กางหัตถ์พญานาคสีทองไว้ป้องกันพวกเรา

“เราต้องหยุดเวนไตยให้ได้ ก่อนที่เขาจะทำลายดินแดนแห่งนี้” ฉันกระซิบ

“ข้าไม่ยอมให้ท่านต้องสู้เพียงลำพัง...ข้าขอสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับท่านจนลมหายใจสุดท้าย” อาศิรวิษพูดเสียงต่ำ แต่หนักแน่น

อาศิรวิษเข้าสู้กับเวนไตย เขาใช้ปราณสังวรนาคาธิคุณ สร้างเกล็ดนาคาปกป้องทั่วร่าง งูสีดำทองยักษ์โผล่จากเงา สาดพิษใส่เวนไตย แต่เวนไตยหัวเราะเยาะก่อนจะ ฟาดหางครุฑเพลิง ฉีกแผ่นฟ้าฉีกเส้นภูผา!!

ฉันกับตรีภพจึงรีบรวมพลังกัน ฉันร่ายมหามนตราแห่งพญานาคี เปิดวงแหวนพลังใต้พื้นดิน ดึงพลังจากบรรพกาล ตรีภพกระชับดาบบุษบง ก่อนจะตะโกนเสียงดังก้อง

“ข้าขอสาบานต่อฟ้า...ข้าไม่ใช่ผู้แบกคำสาป แต่ข้าคือผู้หยุดมัน!”

เมื่อพลังของฉันแทรกเข้าสู่กลางอกของเวนไตย...สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น...ภาพอดีตของเวนไตย ตอนที่เขายังเป็นเด็กหยิบดอกไม้ให้นาคินีเอกวรา สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความหวัง

“ลูกของแม่...แม้เจ้าจะเกิดจากคำสาป แต่เจ้าไม่ได้ไร้รัก”

เวนไตยทรุดลง พลังอำมหิตเริ่มปริแตกออกเป็นเสี้ยวแสง

และน้ำตาหยดแรก ร่วงจากดวงตาเขา ตรีภพก้าวเข้าไปใกล้ ดาบในมือ...ไม่ได้ถูกยกขึ้นเพื่อทำลาย แต่เพื่อแตะไหล่เวนไตยอย่างอภัย

“พอเถอะ...เวนไตย เจ้าไม่ต้องแบกมันคนเดียวอีกแล้ว”

อาศิรวิษเข้ามาประคองฉันไว้ข้างกาย รอยยิ้มเจือจางปรากฏกลางรอยเลือดและซากศึก ท่ามกลางเสียงลมหายใจของโลกที่กลับมาสงบอีกครั้ง

เวนไตยเลือกที่จะจารึกดวงจิตไว้ในผนึก เพื่อชำระคำสาปและเฝ้ามองโลกอย่างเงียบงัน ฉันกับอาศิรวิษจับมือกันแน่น พร้อมรอยยิ้มเศร้าแต่สงบ ส่วนตรีภพแม้จะเจ็บหนักไม่ต่างจากอาศิรวิษ แต่ยืนอยู่ข้างพวกเราเสมอ ด้วยสายตาที่บอกทุกอย่างโดยไม่ต้องเอ่ยคำใด…และฉันก็สัมผัสได้ว่าตรีภพรู้สึกยังไงกับฉัน

ท้องฟ้าเหนือเทือกเขากลับมาสว่างอีกครั้ง ม่านเมฆสงบลงราวกับผ่านพ้นพายุพันปี แต่แม้สงครามจะสิ้นสุด เสียงในใจหลายคน...ยังไม่สงบ

ฉันนั่งอยู่ริมธารศักดิ์สิทธิ์แห่งคีรีพรหม สายน้ำสีเงินไหลผ่านเบา ๆ พร้อมกลิ่นหอมของดอกไม้ ผืนฟ้าเงียบกริบแต่หัวใจกลับดังก้อง

“อาศิรวิษทำไมท่านถึงยังมองแบบนั้น” เขานั่งเงียบ ๆ ข้างฉัน ร่างกายยังมีผ้าพันแผลหลายจุด แต่ดวงตาสีทองนวลกลับแจ่มกระจ่างเหมือนเคย

“เพราะกระหม่อมอยากจำดวงตาเจ้านางน้อยตอนที่ไม่มีน้ำตาไว้ให้นานที่สุด” เขาเอ่ยเบา ๆ ไม่สบตาฉัน แต่คำพูดนั้นทำให้หัวใจฉันเต้นโครมจนเหมือนจะหลุดออกมาจากอก

ฉันหันหน้ามองทางอื่น บังเอิญเห็นตรีภพพักอยู่ที่ศาลาหลังหนึ่ง นาคารักษ์ดูแลเขาอย่างใกล้ชิด แต่เขาเอาแต่มองออกไปด้านนอก ความบังเอิญทำให้ฉันสบตากับเขาชั่วครู่ มือเขากำด้ามดาบบุษบงแน่น แต่ไม่ใช่เพราะความโกรธ...

เพราะหัวใจที่เขามอบให้ฉัน ไม่สามารถย้อนกลับได้อีกแล้ว ฉันสัมผัสได้ว่าเป็นความรู้สึกนั้น

คืนเดียวกันกลางผืนป่าศักดิ์สิทธิ์ ผนึกที่จารึกดวงจิตของเวนไตย เริ่มมีเสี้ยวแสงสั่นไหว เสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้นในความมืด

“เจ้าอภัยให้ข้า...แต่โลกนี้ยังไม่อภัยให้ข้าและสิ่งที่เฝ้ามองข้ามาตลอดพันปีมันกำลังตื่น” เศษพลังที่หลงเหลือในร่างเวนไตย เริ่มรั่วไหลออกจากผนึกและในเงามืด…เงาร่างหนึ่งที่ไม่เคยปรากฏชื่อในตำนานกำลังเปิดตาขึ้น

นี่คือสัญญาณที่เศษพลังสุดท้ายของเวนไตยเตือนพวกเรา ฉันไม่รู้หรอกว่าอนาคตข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ถ้าในเมื่อทุกอย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ก็จำเป็นต้องเผชิญและพร้อมรับมือ

ฉันหันไปมองอาศิรวิษ เขามองฟ้าแล้วพูดขึ้นเบา ๆ

“ท่านรู้หรือไม่... กระหม่อมเฝ้ามองท่านมาตลอดนับแต่ก้าวขาเข้ามาในมคธนคร กระหม่อมเคยคิดว่าตัวกระหม่อมไม่มีสิทธิ์จะรักใคร เพราะเกิดมาเพื่อปกป้อง ไม่ใช่เพื่อหวังให้ใครหันกลับมามอง”

ฉันหลับตาแน่น หัวใจเต้นเร็วเหมือนเสียงฆ้องศึก

“แล้วตอนนี้ล่ะ…”

“ถ้าข้ากำลังมองท่านอยู่…ท่านจะยอมรับไหม?”

อาศิรวิษเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือมาแตะมือฉันเบา ๆ มือของเขาอบอุ่น แม้จะมีผ้าพันบาดแผลกั้นไว้ ฉันก็สัมผัสถึงไออุ่นนั้นได้

“ถ้าท่านมอง…ข้าจะไม่มีวันละสายตาไปไหนอีก”

และท่ามกลางเงาไม้และสายน้ำศักดิ์สิทธิ์ หัวใจสองดวงค่อย ๆ ประสานกันเงียบ ๆ โดยที่ไม่มีคำว่ารักหลุดจากริมฝีปาก แต่ทุกสัมผัส ทุกแววตา…มันพูดแทนทั้งหมดแล้ว