9-บ่วงกรรมแห่งตรีภพ

ฉันลืมตาขึ้นอีกครั้ง ใต้เท้าคือพื้นศิลาของ วิหารเงานาคากำลังแตกแยกจากแรงอาคมสะท้อนของคำสาป ในมือยังอบอุ่นจากการกุมของอาศิรวิษ พลังในร่างกายเปลี่ยนไป

คล้ายมีบางสิ่งแฝงตัวในเลือดและลมหายใจ เห็นบางอย่างในเงาสะท้อนของผืนน้ำ...นัยน์ตาแปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มเรืองแสง มีอักขระคล้ายเกล็ดนาคาซ้อนกันอยู่

“นี่คืออะไร ทำไมมันเปลี่ยนไปมากขนาดนี้”

อาศิรวิษยกมือประคองบ่าของฉันเบา ๆ ดวงตาคมเหมือนพญานาคที่หลับใหลมานานมองฉัน

“มันคือตัวตนแท้จริงของท่านเจ้านางน้อย ข้ารู้ว่าท่านสงสัย เพียงแต่ตอนนี้เราต้องไปช่วยตรีภพเสียบัดเดี๋ยวนี้ ก่อนทุกอย่างจะสายเกินไป”

ฉันกับอาศิรวิษรีบเดินทางผ่านประตูเงานาคาชั้นใน  อาศิรวิษเล่าว่านี่เป็นช่องว่างที่เชื่อมระหว่างภพมนุษย์กับแดนพันธนา สถานที่ที่ตรีภพถูกคุมขังด้วยตราอาคมของครุฑ และฉันมองเห็นเขา

ตรีภพ นั่งคุกเข่าอยู่กลางวงแหวนอาคม มีเสาเทพครุฑ ปักไว้สี่ทิศ อาคมค่อย ๆ ดูดพลังชีวิตเขาทีละหยด ผิวของตรีภพเริ่มซีดเผือด ริมฝีปากแตก แต่แววตายังแน่วแน่

“เกี่ยวกับเวนไตยด้วยอย่างนั้นเหรอเนี่ย ซับซ้อนเกิน” ฉันพึมพำในใจ

ฉันเลิกคิดเรื่องกวนใจ แล้วพุ่งเข้าไปแต่กลับถูกม่านครุฑศิลป์ต้านไว้ ลมหายใจของฉันแทบหยุด...แต่ฉันไม่ท้อตั้งท่าจะฝ่ามันไปอีกครั้ง แต่เสียงของอาศิรวิษก็ดังขึ้นข้างหลัง

“ข้าจะเป็นโล่ให้ท่าน ข้าเป็นหนึ่งในจุติพญานาค ผู้สามารถต่อต้านอาคมครุฑได้” จากนั้นอาศิรวิษก็วาดวงเวท พญานาคล้อมจิต บนพื้นส่งกระแสพลังลงสู่ม่านเวท ให้ฉันทะลุเข้าไปถึงตรีภพได้ ฉันรีบสาวเท้าวิ่งเข้าไปหาเขาทันที

“พี่ตรีภพ” ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นหน้าฉัน

“เจ้านางน้อยมาได้เยี่ยงไร ข้าไม่อยากให้ท่านต้อง...”

ฉันไม่รอให้เขาพูดจบ คว้ามือเขาแน่น แล้วกล่าวถ้อยคำที่ทั้งตรีภพและอาศิรวิษต้องสะอึก

“ข้ามาเพื่อช่วยท่านและข้าไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว ข้าคือผู้ถือดวงวิญญาณแห่งเทพบรรพกาล”

คำพูดของฉันเปล่งออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ จู่ ๆ ฉันก็หลับตาโดยไม่รู้ตัว ปล่อยพลังออกสู่แสงสีน้ำเงินที่ปะทะกับคำสาปครุฑจนเกิดแรงระเบิดคลื่นเสียง อาศิรวิษที่อยู่ภายนอกกางร่าง ป้องกันวงเวทไว้ แต่พลังของเวนไตยกำลังพุ่งมา...

เวนไตยพญาครุฑผู้หล่อด้วยทองคำคำสาป ทะลวงฟ้าลงมาจากเบื้องบน ครอบงำฟ้าให้มืดมน เสียงเขาคำรามลั่นสะท้อนสามภพ

“เจ้าคิดว่าพลังนาคาจะหยุดข้าได้รึ? ข้าคือผู้พิทักษ์สมดุล!! หากนางฟื้นพลังนั้น...โลกทั้งใบจะล่มสลาย!!”

“เจ้าเอ่ยอย่างกับไม่เคยต้องการนาง ทั้งที่พยายามหลายครั้งหลายคราจับตัวเจ้านางน้อยไป ไยบัดนี้คำพูดท่านถึงเปลี่ยนไป อย่างกับต้องการทำร้ายนางเล่า เวนไตย” ตรีภพเอ่ยยาว

“ใช่...ข้าเคยต้องการนาง ทว่าหาใช่รักแท้ไม่ หากนางไม่มีสิ่งที่ข้าต้องการครอบครอง และนางคือสิ่งที่ข้างต้องกำจัดต่างหากเล่า!”

และตอนนั้นเองตรีภพแม้ร่างกายยังอ่อนแรง แต่กลับลุกขึ้นพร้อมชักดาบวิญญาณบุษบง

“พี่ตรีภพ” ฉันเอ่ยชื่อเขาเสียงเบา อีกความคิดงวยงงกับสิ่งที่พวกเขาพูดกัน แต่อีกด้านก็เหมือนจะเข้าใจ

“ถ้าเจ้าคือครุฑเพื่อความสมดุล...ข้าก็จะเป็นครุฑเพื่อหยุดการเข่นฆ่า!” เสียงของตรีภพดังก้องอย่างหนักแน่น

“ครุฑอย่างนั้นเหรอ?” อีกความรู้สึกของฉันถึงกับงงเลยทีเดียว เมื่อตรีภพพูดคำนั้นออกมา

ผืนฟ้ามืดสนิท เสียงลมคำรามเหมือนสวรรค์กำลังสั่นสะท้าน เวนไตยลอยตัวอยู่เหนือวิหารพันธนา แผงปีกสีทองแดงเรืองแสงราวเพลิงสุริยัน รัศมีแห่งคำสาปของเขาแผ่คลุมฟ้าทั้งสามภพ

“เรื่องราวนี้มันอะไรกันแน่” ฉันพึมพำ

“ตรีภพมาจากสายเลือดของราชครุฑสายน้อย...เขาคือทายาทครึ่งนาคครึ่งครุฑ!” อาศิรวิษบอกเล่า

“เด็กครึ่งครุฑอย่างเจ้าคิดจะท้าทายข้าอย่างนั้นรึ? ข้า!...เวนไตย ผู้ไม่เคยแพ้แม้แต่พญานาคสูงสุด!”

ตรีภพลุกขึ้นยืน แม้เสื้อผ้าจะขาดวิ่น เลือดไหลซึมจากรอยแผล แต่แววตาของเขากับแน่วแน่ยิ่งกว่าเพลิงใต้ภิภพ

“ใช่ ข้าครึ่งครุฑ แต่อีกครึ่งหนึ่ง...คือหัวใจพญานาคผู้จะไม่ยอมให้ใครเหยียบย่ำความรักของตน!”

เสียงดาบบุษบง เปล่งประกายสีเงินอมม่วงคล้ายดอกไม้บานในคืนอับแสง

เวนไตยพุ่งลงมาด้วยแรงเทียบเท่าสายฟ้าสวรรค์ ปีกของเขากางออกเต็มที่ สร้างคลื่นแรงดันอาคมซัดพื้นแตกกระจาย

ตรีภพเบี่ยงตัวหลบ ดาบในมือเขาเสียดสีกับปีกทองจนเกิดเสียงแหลมสูง...

            “แสงนั้นคืออะไร?” ฉันถามอาศิรวิษ

“มันคือดาบครุฑที่เกิดจากความรักระหว่างครุฑกับนาค และเสียงนั้นเรียกว่า พลังคำสาปพันปี มันกำลังตื่นขึ้น”

ฉันยืนพิงอาศิรวิษ มือแนบหน้าอกอย่างตกใจ รับรู้ถึงพลังจากดาบของตรีภพ ฉันเหมือนสัมผัสได้อีกอย่าง แรงสะท้อนคำสาปจากสายเลือดของเขา ทุกอย่างรู้สึกได้อย่างอัตโนมัติ

“อาศิรวิษดาบเล่มนั้น...มันไม่ได้สร้างมาเพื่อฆ่าเวนไตยเท่านั้น แต่มันดูดกลืนวิญญาณของผู้ใช้ด้วย!!”

อาศิรวิษหน้าซีด เขารู้ทันทีว่าดาบบุษบง คือดาบที่ผนึกวิญญาณและหากตรีภพใช้จนสุดทางเขาจะสูญสิ้นตัวตน

“ไม่! ตรีภพเจ้าจะตายไม่ได้!” อาศิรวิษพึมพำ กางวงเวท เกล็ดอำพันศักดิ์สิทธิ์ เชื่อมตัวเองกับฉัน

“ถ้าท่านคือกุญแจหยุดดาบนั่น...จงช่วยข้าและช่วยเขา!”

อาศิรวิษพูดเสียงลั่น ฉันน่ะเหรอคือกุญแจที่จะหยุดดาบนั้นได้ ผณินทรเอ๋ยชีวิตเธอช่างบันเทิงจริง ๆ

ตรีภพตะโกนเสียงกร้าว

“ข้า...จะปกป้องนางแม้ต้องสูญสิ้นวิญญาณ!!”

ดาบบุษบงพุ่งแทงเข้าหาเวนไตยตรงกลางอก แสงแห่งอาคมลั่นเปรี้ยงทะลุฟ้าทะลุเมฆ เวนไตยคำรามก่อนพ่นอาคมสายฟ้ากลับสวนมา!

ตึง!!!

ร่างของตรีภพลอยกระเด็น และเวนไตยก็กระอักเลือดออกมา

(“ตรีภพ!”) ฉันและอาศิรวิษรีบเข้าไปรับตัวตรีภพ แล้ววางร่างของเขาลงพื้นให้เบามือที่สุด ตรีภพนิ่งไปฉันใจคอไม่ดีเอาซะเลย

“ดะ ดาบนั่น...มันผนึกนาคินีเอกแม่ของข้า?!”

เวนไตยถอยห่างอย่างสับสน ตรีภพสลบ...แต่ในห้วงจิตของเขากลับเห็นภาพของหญิงสาวผู้หนึ่งงามสง่า มีปีกบางเหมือนผ้าไหม ห่มทองแพร คือ นาคินีเอกวรา แม่ของเวนไตย หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยรักครุฑน้อยจนละบัลลังก์ เธอคือผู้อวยพรดาบนั้น...และคือผู้ที่ต้องการให้ลูกทั้งสองสายเลือดหยุดการสังหาร

ในห้วงแห่งความมืดดวงจิตของตรีภพล่องลอยอยู่กลางห้วงนิทราที่นั่น...เงาของหญิงสาวผู้หนึ่งค่อย ๆ ปรากฏขึ้น ผมยาวสยายเหมือนสายไหมทอง เสียงอ่อนโยนดั่งเสียงสายลมลูบกลีบดอกไม้

“เจ้าเกิดจากรักที่ไม่มีวันสมหวัง...”

ตรีภพเงยหน้าขึ้น ดวงตาเบิกโพลง เมื่อเห็นใบหน้าเธอเธอคือภาพที่เขาเห็นในดาบบุษบง...

“ท่านนาคินีเอกวรา?”