เสียงเงียบของคนที่ไม่มีวันถูกเลือก

ลมเย็นพัดแผ่วผ่านลานศิลาใต้แสงจันทร์ ฉันเดินเคียงข้างอาศิรวิษ บรรยากาศเงียบสงบอย่างประหลาด แสงไฟวาวจากโคมนาคายามค่ำ ค่อย ๆ ส่องสะท้อนระยิบบนพื้นน้ำ เขายังคงเดินอย่างเงียบขรึมตามแบบของเขา แต่ฉันจับได้ว่าทุกครั้งที่ฉันชะงักฝีเท้า...เขาจะหยุดก่อนฉันเสี้ยววินาทีเสมอ

“อาศิรวิษ” ฉันเอ่ยเบา ๆ “ท่านเคยกลัวบ้างไหม ว่าวันหนึ่งทุกอย่างจะหายไปหมด”

เขาหยุดเดิน แล้วหันมามอง ดวงตาสีทองนวลวาวใต้แสงจันทร์

“เคย...กระหม่อมเคยกลัวจะสูญเสียท่านทั้งที่ตอนนั้นท่านยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าคือใคร” คำพูดนั้นทำให้ฉันเผลอยิ้ม

“แล้วตอนนี้ล่ะยังกลัวอยู่ไหม?”

“ไม่แล้ว” เขาตอบก่อนจะเอื้อมมือมาแตะที่มือฉัน“เพราะกระหม่อมจะไม่ยอมปล่อยเจ้านางน้อยไปไหนอีก”

“อยู่กันแค่สองคน เราเคยคุยกันแล้วว่าจะไม่พูดคำเป็นทางการไง”

“...”

“แต่ช่างเถอะอยากพูดยังไงก็พูด ข้าเคยคิดว่าท่านเย็นชาแต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่า...ท่านแค่ไม่เคยมีใครให้เปิดหัวใจ”

เขายิ้มเบา ๆ แล้วพูดช้า ๆ

“และพี่ก็ไม่เคยคิดว่าจะมีใครอยากเปิดหัวใจให้เช่นกัน”

 มืออุ่นของเขาจับมือฉันไว้แน่น ไม่ใช่เพราะกลัวจะหลุดจากกัน...แต่เพราะอยากจะอยู่ด้วยกันให้นานที่สุด

แต่ในขณะเดียวกัน พญานาคินีเอกวรา ก็ปรากฏขึ้นกลางแสงในนิมิตของฉัน นางพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหว

“ลูกเอ๋ย...ศึกที่แท้จริงยังไม่เริ่มเงาที่ถูกลืมกำลังกลับมา และเจ้า...ผู้ถือมหามนตราต้องเลือกอีกครั้ง” ภาพในนิมิตเผยให้เห็นเงาดำมหึมาคล้ายครุฑ แต่ไม่เหมือนเวนไตย…มันมืดกว่า น่ากลัวกว่าและไม่มีดวงตา

บางสิ่งก็กำลังคืบคลาน ขณะเดียวกัน ณ วิหารไร้เงา ที่ตั้งอยู่กลางผืนเงาสะท้อนของมิติลับ เศษพลังคำสาปของเวนไตยที่รั่วไหล…กำลังรวมตัวกันอย่างช้า ๆ มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นจากม่านควัน ผิวซีดราวหยกขาว ดวงตาดำสนิทไร้แวว แต่มีลวดลายพญาครุฑสีดำประทับทั่วร่าง

“อสรพิษ...ครุฑ...มนุษย์...ต่างคิดว่าศึกจบแล้ว แต่ข้าจะตื่นขึ้นในนาม ศกรณ ผู้ถูกลืมในห้วงเวลา”

เขาคือครุฑต้องสาปรุ่นก่อนเวนไตย ผู้ถูกจารึกไว้ในมหาคัมภีร์ว่า ถูกลืม แต่จริง ๆ แล้ว…ถูกผนึกด้วยความกลัวเพราะเขาเคยพยายามกลืนทั้งมิติ

อาศิรวิษสังเกตฉันเงียบลง จึงกุมมือฉันแน่นขึ้น

“เกิดอะไรขึ้น?”

ฉันมองเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความกลัว

“เงาหนึ่ง...กำลังจะกลับมาและข้าอาจต้องตัดสินใจเลือกระหว่างปกป้องโลก หรือรักษาท่านไว้ข้างกาย”

เขาไม่พูดอะไรเพียงยิ้มเศร้าแล้วเอ่ยคำที่ฉันจะไม่มีวันลืม

“หากเจ้านางน้อยต้องเลือก…ก็จงเลือกเพื่อโลก แต่หากท่านร้องไห้ข้าจะเป็นคนแรกที่เช็ดน้ำตาให้เสมอ”

//ตรีภพ//

คืนที่เงียบสงบ แสงดาวระยิบเต็มฟ้า…แต่ใจของข้ากลับหนักอึ้ง ข้านั่งอยู่ลำพังตรงริมสระนาคา ดาบบุษบงพิงอยู่ข้างตัวแต่ไม่ได้ฝึก ไม่ได้ป้องกัน ข้าแค่มองแสงจันทร์ที่สะท้อนลงผืนน้ำ…เหมือนมองใครบางคนที่ไกลเกินเอื้อม รอยยิ้มของนาง เสียงหัวเราะเล็ก ๆ ที่นางมีให้กับอาศิรวิษ สายตาที่นางมองชายผู้นั้น...เต็มไปด้วยแสงที่ข้าไม่เคยได้รับ แม้จะรู้แก่ใจว่ายังไงก็ยังคงฐานะนางได้เพียงน้องสาวและอนาคตกษัตรีแห่งมคธนคร

“ข้ารู้...ข้าไม่มีสิทธิ์อะไรเลย ข้าคือแค่คนที่มาช้าเสมอ”

เสียงในใจของข้าดังแผ่วราวสายลม ข้าไม่ได้อิจฉา

ข้าแค่เจ็บ ที่ต้องเป็นเพียงคนที่เฝ้ามองอยู่ข้างหลัง ข้านึกถึงตอนที่เจอกับนางครั้งแรก นางเงียบขรึม กลัวทุกอย่างรอบตัว

แต่ข้ากลับรู้สึกว่านางเป็นคนที่มีประกายบางอย่างในใจ แม้จะไม่รู้ตัวเอง

“ตอนนั้น...ข้าแค่รู้ว่าอยากให้เจ้าปลอดภัย ไม่ต้องรู้จักข้าก็ได้...แค่ข้าได้เฝ้ามองเจ้าก็พอ”

ตอนนั้นนางได้รับบาดเจ็บจากมนตราผูกสัญญา นางสลบคามือของข้า ข้าอุ้มนางแนบแน่นราวกับโลกจะแตกสลาย

“อย่าเป็นอะไรเลยนะ...เจ้าต้องลืมตาอีกครั้ง ถึงเจ้าจะไม่เห็นข้าอยู่ตรงนี้ แต่ข้าก็จะอยู่ตรงนี้เสมอ” แต่พอนางลืมตา...

กลับถามถึงอาศิรวิษเป็นชื่อแรก

“อาศิรวิษเขาอยู่ไหน...เขาปลอดภัยหรือไม่?”

ตอนนั้นหัวใจของข้าเหมือนหยุดเต้น แต่ข้าก็แค่พยักหน้าแล้วยิ้ม

“เขาปลอดภัย...เขาอยู่ใกล้เจ้าเสมอ”

ในวันนั้น…ตอนที่นางพิงไหล่อาศิรวิษ ข้ายืนเงียบอยู่บนบันไดหิน ไม่ให้ใครเห็น มองนางยิ้ม ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ข้าไม่เคยได้ยินจากนางตอนอยู่ด้วยกัน แต่ข้าก็ยิ้ม…และบอกตัวเองว่า

“ขอแค่เจ้ามีความสุข...ข้าก็พอใจแล้ว แค่ข้า...ได้รักเจ้าเงียบ ๆ อยู่ตรงนี้ตลอดไป”

ข้าเดินจากเงานั้นอย่างเงียบงัน มือกำจี้หินที่นางเคยให้ไว้ตอนช่วยชีวิต จี้ชิ้นนั้นมีรอยร้าวเพราะข้าปกป้องนางจากเงาครุฑ แต่นางคงไม่รู้ว่า…ข้ายังเก็บมันไว้จนถึงตอนนี้ ในคืนนั้น

ใต้แสงดาว ข้าเงยหน้าขึ้นแล้วพูดเบา ๆ กับฟ้า

“หากต้องแลกบางสิ่ง เพื่อให้นางปลอดภัย…แม้ข้าต้องหายไปจากโลกนี้ข้าก็ยอม”

วันเวลาผ่านไปบาดแผลจากการต่อสู้เริ่มหายดี ข้าจ้องมองฟ้าที่มีเมฆหม่นปกคลุม เสียงลมหอบแรงจากเบื้องบนเริ่มส่งสัญญาณ พายุเวทกำลังก่อตัว…และมันไม่ใช่พายุธรรมดามันคือ ประตูมรณะ ช่องแยกระหว่างโลกมนุษย์กับมิติคำสาปที่กำลังจะเปิดออกอีกครั้งและครั้งนี้ มันไม่ได้มาเพื่อข่มขู่แต่มาเพื่อ กลืนกินทั้งดินแดน

“ผณินทรเจ้าคงยังไม่รู้…ว่าเพราะเจ้าข้าจึงยอมแลกได้ทุกอย่าง แม้แต่ชีวิตของข้าเอง”

ท่านอาจารย์โฆรวิสเรียกข้าไปพบเมื่อค่ำหลายวันก่อน ใบหน้าเคร่งเครียดราวรู้ชะตา

“เจ้ารู้ใช่หรือไม่ ตรีภพ…ว่าเลือดของเจ้าคือเสี้ยวหนึ่งของคำสาปโบราณ ในวันที่โลกจะถูกกลืนเจ้าคือกุญแจเดียวที่จะ ปิดมันตลอดกาล”

หัวใจของข้าเย็นวูบในวินาทีนั้น ใช่…ข้าเคยสงสัยเสมอ

ทำไมข้าถึงรู้สึกเจ็บแปลบเวลาสัมผัสบางเวท ทำไมดาบบุษบงจึงสั่นทุกครั้งที่ข้าโกรธ นั่นคงเป็นเพราะข้าเป็นสายเลือดของครุฑที่ถูกเนรเทศ เลือดครึ่งหนึ่งของข้าคือคำสาปและอีกครึ่งคือคำอธิษฐาน เจตจำนงของมนุษย์ที่ไม่อยากให้ใครต้องเจ็บอีก

“แต่หากเจ้าทำลายตนเองในพิธีผนึก…เจ้าจะไม่มีวันได้กลับมาอีก แม้แต่จิตวิญญาณก็จะหายไปตลอดกาล”

ข้านิ่ง...และพยักหน้าเพียงครั้งเดียว

“ถ้าข้าต้องหายไป…เพื่อให้นางมีชีวิตที่ดี ข้ายินยอม”

ข้าแอบมองนางจากเงาอีกครั้ง ผณินทรยิ้มกับอาศิรวิษ  ดวงตาของนางมีแสงที่ข้าไม่เคยได้เห็นตอนอยู่กับข้า

“เจ้ามีรอยยิ้มแบบนั้นให้ใครคนอื่น...นอกจากข้าเสมอเลยนะ แต่ก็ไม่เป็นไรแค่เจ้ายิ้ม ข้าก็พอใจแล้ว”

ประตูมรณะเปิดขึ้นกลางฟากฟ้า เสียงคำรามของเหล่าดวงวิญญาณที่หลงทางดังระงม ผณินทรยืนข้างอาศิรวิษ ดวงตานางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจสละตน เพราะนางคือกุญแจสำคัญอีกดอกเช่นกัน และข้ารู้ว่าเวลาของข้ามาถึงแล้ว…

“ให้ข้าจัดการเปิดผนึกเอง...ข้าคือดวงตราที่มันต้องการแต่จงจำไว้ข้าจะไม่ให้มันได้สิ่งที่มันหวัง”

“ไม่นะตรีภพ!” เสียงอาศิรวิษแผดกร้าว ข้าส่งยิ้มสุดท้ายมอบให้แก่เพื่อนสำนักเดียวกัน เพื่อนที่ข้ารักและนางที่ข้ามอบหัวใจให้

ข้ากระชับดาบบุษบงไว้แน่น แล้วเปล่งเสียงสาบานกลางมิติคำสาป

“ด้วยเลือดของข้า...ผู้ก่อคำสาปและก่อคำอธิษฐาน ข้าจะเป็นตราผนึกมันไว้...เพื่อให้นางมีชีวิตในวันที่ไม่มีคำสาปอีกต่อไป”

พลังจากกายของข้าปะทุจนร่างแทบแตกสลาย เงาครุฑที่ซ่อนในตัวแผ่ปีกสุดท้าย ก่อนจะสลายเป็นประกายแสง

แสงสุดท้ายนั้น...คือพลังชีวิตของข้า

ผณินทรนางตะโกนชื่อข้า แล้ววิ่งเข้ามาหาข้าในตอนที่แสงของข้ากำลังมอดลง อาศิรวิษรั้งนางไว้ เขารู้ดีว่าไม่มีใครเปลี่ยนชะตานี้ได้อีกแล้ว

“ตรีภพ...ไม่นะ!”

“ข้าไม่เคยรู้เลย...เจ้ารู้สึกยังไงกับข้า”

ข้าหัวเราะเบา ๆ ทั้งน้ำตา รอยยิ้มสุดท้ายของข้ามอบให้นาง

“ไม่เป็นไรแค่เจ้ารู้ตอนนี้...แค่ครั้งเดียว ข้าก็พอใจแล้ว”

ไม่มีร่าง ไม่มีเสียง มีเพียงกลิ่นจางของสายลมที่ยังคงพัดผ่านข้างนางอยู่เสมอ ผู้ที่รักผณินทรเสมอ แม้ไม่มีชื่อข้าอยู่ในนิทานของนางเลยก็ตาม

“ตรีภพ ทำไมต้องเลือกแทนข้าด้วย” เสียงร่ำไห้ของนางสะเทือนหัวใจของข้ายิ่งนัก แม้กายหยาบของข้าจะหายไป แต่เสียงของนางข้าได้ยินทุกถ้อยคำ...และจะจำไม่มีวันลืม

และสุดท้ายข้าก็ไม่ได้ช่วยเหลือนาง เพื่อตามหาบ่วงนาคบาศที่หายไป คงต้องฝากให้อาศิรวิษช่วยดูแล

//ผณินทร//

เสียงสุดท้ายที่ตรีภพพูดกับฉัน  ไม่ใช่เสียงที่ดังลั่น แต่มันคือเสียงที่กระซิบในใจของฉันไม่เคยเลือน

“ไม่เป็นไร...แค่เจ้ารู้ตอนนี้...ข้าก็พอใจแล้ว”

และเขาก็หายไป แสงสุดท้ายของดวงวิญญาณตรีภพสลายกลืนเข้าสู่ม่านมิติ เหลือเพียงเศษหิน เสียงลม และหัวใจของฉัน...ที่แตกออกเหมือนทุกสิ่ง ฉันร้องไห้จนไม่มีเสียง ไม่ได้แค่เสียเพื่อนร่วมทาง แต่เสียอีกคนผู้ที่มีความรู้สึกดี ๆ ให้ฉันอย่างไม่มีเงื่อนไข แม้ฉันจะไม่เคยมองเห็นมันเลย...จนกระทั่งเขาหายไป

ค่ำคืนนั้นฉันฝันเห็น เขา ไม่ใช่ตรีภพในร่างเดิม แต่เป็นเงาเรืองแสงจาง ๆ ลอยอยู่กลางดงหมอกม่วงระยิบ เขาไม่มีใบหน้า ไม่มีร่างกายแต่รู้ทันที...ว่านั่นคือตรีภพ

“ท่านกลับมาหาข้าอีกครั้งใช่ไหม ตรีภพ...ข้ายังไม่ยอมให้เจ้าหายไป”

อาศิรวิษจับมือข้าแน่น เมื่อตื่นจากฝัน

“เจ้านางน้อย ถ้าท่านรู้ตำแหน่งของเศษวิญญาณตรีภพได้แม้เพียงเสี้ยว...พี่จะช่วยเจ้าดึงมันกลับมา”

ท่านอาจารย์โฆรวิสเตือนพวกเราว่า…การผนึกมิติแลกกับพลังวิญญาณทั้งหมด หากจะดึงกลับมา จะต้องมอบสิ่งล้ำค่าที่สุดในตัวเองเป็นสื่อผูกพัน

อาศิรวิษก้มหน้าเพียงครู่ ก่อนกล่าวช้า ๆ

“พี่ยินดี…จะมอบเกล็ดอสรพิษดวงหทัยแก่พิธี มันคือหัวใจของข้าในฐานะองครักษ์ แต่ถ้าเพื่อคืนคนที่เจ้านางน้อยต้องการให้เขากลับมา พี่จะยกมันให้โดยไม่ลังเล”

ฉันมองหน้าอาศิรวิษ น้ำตาไหลอย่างห้ามไม่อยู่ อาศิรวิษยิ้มอ่อนโยน แม้ดวงตาจะเศร้าสร้อย

“อย่าร้องเลย ท่านรู้ใช่หรือไม่ ว่าพี่ยินดีเสมอ หากมันคือสิ่งที่เจ้านางน้อยต้องการ”

ฉันถึงพูดไม่ออก จริงอยู่ที่ฉันเสียใจมากกับการที่ตรีภพสละตัวเองแทน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องปล่อยให้อาศิรวิษมอบสิ่งมีค่าให้ ฉันไม่อยากเสียเขาไปอีกคน

“ส่วนฉันขอมอบหยาดพลังนาคินีเอกวราทั้งหมด ที่เพิ่งตื่นรู้ พลังนั้นเชื่อมโยงกับต้นตระกูล และเมื่อมอบมันฉันจะไม่เหลือพลังของพญานาคอีกเลย แต่หากมันคือทางเดียว ที่จะดึงตรีภพกลับมา ฉันยินดี...แม้ฉันจะไม่ใช่นาคาอีกต่อไป ฉันแค่อยากให้เขา...ยังอยู่บนโลกใบนี้ แม้จะเหลือเพียงเศษวิญญาณ”