บทที่ 10

“คุณหมอ...” พลับพลึงเริ่มมึนหัวหนักขึ้น “มากับอารัณเหรอคะ” เสียงของเธอเริ่มติดขัด และปกรณ์ก็แน่ใจว่ายากำลังออกฤทธิ์ ไม่ว่ายานั่นจะเป็นยาอะไรก็ตาม เขาจะต้องหาทางช่วยหญิงสาว

            “ครับ คุณหนูพลับเหมือนจะเมาแล้ว ผมว่ากลับบ้านดีกว่าไหมครับ”

            “ถ้าน้องพลับอยากกลับบ้าน ผมจะไปส่งเองเพราะผมพาเธอมา คุณหมออย่ายุ่ง”

            หมอสัตว์ขมวดคิ้ว เมื่อนฤดลส่งสายตาเป็นเชิงบอกว่าอย่างยุ่งเรื่องชาวบ้าน แล้วเกี่ยวเอวพลับพลึงเดินออกไปจากฟลอร์เต้นรำ ปกรณ์ขอตัวกับหญิงสาวในอ้อมแขนแล้วรีบไปบอกดรัณ

            “เฮ้ยไอ้พ่อเลี้ยง เกิดเรื่องแล้วว่ะ”

            “อะไรของแกวะไอ้หมอ” ดรัณกำลังเพลิดเพลินอยู่กับรสชาติของวิสกี้ออนเดอะร็อค ผสมกับความคิดที่เริ่มลอยไปถึงใครบางคนที่กลายเป็นอดีต

            “ผู้หญิงคนที่นายนฤดลวางยา ฉันรู้แล้วว่าเป็นใคร”

            “นี่แกยังไม่เลิกคิดจะยุ่งเรื่องคนอื่นอีกหรือวะ ตอนนี้ฉันไม่อยากชักปืนใส่หน้าใครว่ะ ขอโทษนะเพื่อน” ดรัณปฏิเสธแล้วหันไปสนใจกับเครื่องดื่มสุดโปรดต่อ

            “แต่คนนี้แกต้องยุ่ง เพราะหล่อนคือพลับพลึง ลูกสาวพ่อเลี้ยงรุ่งโรจน์ หลานสาวของอิงฟ้า”

            พ่อเลี้ยงหนุ่มชะงักมือค้างกลางอากาศ เขาหันมาเลิกคิ้วให้กับเพื่อนสีหน้าไม่ยินดียินร้าย จนปกรณ์เริ่มลังเลว่าจะไม่ทันการ พอดีพลับพลึงคงถูกนฤดลพาขึ้นรถแล้วคงจบที่โรงแรมไหนสักแห่ง

            “ถ้าแกไม่ช่วย ฉันจะทำเอง แล้วแกจำไว้ว่าแกกำลังฆ่าคุณหนูพลับทั้งเป็นไอ้รัณ”

            จบคำแทนที่ปกรณ์จะพุ่งตัวออกไปก่อนกลายเป็นพ่อเลี้ยงรูปหล่อควักเงินมาวางบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว แล้วแทรกผู้คนมากมายออกไปราวพายุ เขาออกไปทันเห็นไฟท้ายรถเปิดประทุนของนฤดลเลี้ยวออกไปจากลานจอดรถ ร่างสูงวิ่งไปที่รถของตนแล้วออกรถตามไปทันที

            “เออเฮ้ย ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อนยาก” หมอปกรณ์ทำได้แค่เพียงมองตามรถที่พุ่งปรี๊ดราวกับถูกดีดออกจากที่จอด ความเร็วขนาดล้อฟรีคงตามรถของนฤดลได้ทันแน่ เมื่อแน่ใจแล้วว่าเพื่อนรักจะต้องไปช่วยพลับพลึงไว้ทัน ปกรณ์ก็ถอนใจโล่งอก เขาไม่มีอะไรที่ต้องเป็นห่วงต่อไปแล้ว สาวน้อยจะต้องปลอดภัยไร้กังวล

คนขับรถคันใหญ่ขับตามรถคันเตี้ยเปิดประทุนชนิดไม่ให้คลาดสายตา ดรัณบอกตัวเองว่าเขาจะปล่อยให้พลับพลึงถูกนฤดลพาไปไหนต่อไหนในค่ำคืนนี้ไม่ได้ ยานั่นไม่รู้ว่าจะออกฤทธิ์แบบไหน เขาคิดว่ามันน่าจะเป็นยานอนหลับ ผู้ชายเสเพลอย่างนฤดลคงจะอยากให้พลับพลึงหมดสติแล้วลวนลามเธอ ตอนได้ยินปกรณ์บอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ใช่ว่าเขาไม่สนใจหรือไม่อยากช่วย แต่ที่ชะงักค้างเพราะกำลังคิดว่าผู้หญิงอย่างเด็กคนนั้นจะมาเที่ยวสถานที่แบบนี้ได้ยังไง แต่พอคิดว่าทุกอย่างเป็นไปได้ทั้งนั้นถ้าเป็น...เด็กสาวที่ชื่อพลับพลึง

            รถโฟล์วีลล์ขับเคลื่อนสี่ล้อแซงปาดหน้ารถคันโก้ของนฤดลไว้ได้ เมื่อมีช่องว่างบนท้องถนนให้แซงรถคันอื่นขึ้นมา นฤดลเบรกรถไม่ทันก็เลยชนเข้ากับรถคันใหญ่ของดรัณ

            “เฮ้ย!!! ใครวะ ขับรถอย่างนี้ได้ยังไงเนี่ยฮะ”

            ดรัณกระโดดลงจากรถอย่างไม่รอให้นฤดลมาถึง เขาเหลือบตาเห็นพลับพลึงนั่งคอพับคออ่อนอยู่ในรถเปิดประทุนแล้วรู้สึกใจหาย ไม่เสียดายรถของตนที่ถูกชนเลยสักนิด ความเสียหายนั้นไม่ได้เกิดขึ้นมากมายจนต้องตกใจเพราะรถกระบะสี่ประตูคันสูงใหญ่แข็งแกร่งบึกบึนจนรถคันโก้หรูแต่เตี้ยราบเทียบไม่ได้ รถที่เสียหายมากกว่าก็คือรถของนฤดล

            “อ้อ...นึกว่าใคร พ่อเลี้ยงขับรถแบบนี้ได้ยังไง หรืออยากตายก่อนแก่”

            ดรัณไม่ตอบ เดินไปกระชากประตูรถข้างที่หญิงสาวนั่งอยู่

            “เฮ้ย! พ่อเลี้ยงจะทำอะไร ปล่อยน้องพลับเดี๋ยวนี้นะ”

            เสียงโหวกเหวกของนฤดลทำให้พลับพลึงปรือตาปรอยขึ้นมอง เธอเห็นอารัณของเธอเป็นคนแรกจึงพยายามทรงตัวขึ้นแบบทุลักทุเลพอประมาณ ก็ชุดแสคสวยสีเข้มรัดรูปอวดโนมเนื้อเสียจนขยับตัวก็ลำบาก ดรัณไม่ชอบใจเลยที่เห็นหลานสาวของอิงฟ้าในสภาพแบบนี้

            “อารัณหรือคะ”

            “อย่าแตะน้องพลับของผมนะพ่อเลี้ยง คุณไม่เกี่ยว กลับไปอยู่ในที่ของคุณเถอะ” นฤดลออกปากไล่แล้วตบมือพ่อเลี้ยงไม่ให้แตะต้องหญิงสาว ดรัณโมโหก็เลยเหวี่ยงหมัดลุ่นๆ ไม่มีรูกระแทกหน้าชายหนุ่มรุ่นน้องเสียหงายหลัง

            “ผัวะ”

            “ไปพลับ ไปกับอา”

            หญิงสาวถูกดึงออกจากรถเซแซ่ดๆ ตามแรงลากของพ่อเลี้ยงหนุ่ม สติไม่สมประกอบในยามนี้ทำให้เธอได้แต่มองจ้องหน้าเขาเขม็ง ดรัณสังเกตว่าหน้าของพลับพลึงแดงกว่าปกติทั้งที่ตอนนี้ก็ดึกแล้ว แถมยังนั่งรถเปิดประทุนตากลมมาคงไม่ได้เกิดจากความร้อนกระมัง

            “พ่อเลี้ยง!!! พูดไม่รู้เรื่อง อยากให้ใช้กำลังใช่มั้ย” คนถูกต่อยยังเบ่งกล้าม กระชากคอเสื้อของดรัณให้หันมาหา แต่พ่อเลี้ยงผู้เจนเรื่องหมัดมวยมาพอสมควรด้วยความที่ต้องมีพระเดชควบคุมดูแลคนงานชายนับร้อยคนให้ได้ ฉะนั้นเรื่องการกำราบให้จดจำแบบผู้ชายจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา 

            “ผัวะ” หมัดลุ่นๆ สวนเข้ากระแทกหน้านฤดลอีกหน คราวนี้ชายหนุ่มรุ่นน้องไม่ได้หงายเก๋ง แต่เซแซ่ดๆ ไปที่รถแล้วเปิดลิ้นชักหน้ารถหยิบอาวุธออกมา ทว่าหนุ่มรุ่นน้องที่มีแค่ความกร่างอยากหาเรื่องเทียบไม่ติดฝุ่นกับหนุ่มใหญ่รุ่นพี่ ดรัณดึงปืนออกจากซอกเอวที่พกติดต่อตลอดเวลามาแต่ไหนแต่ไร แล้วชี้ไปที่หน้าของนฤดล หนุ่มกร่างยังไม่วางมือคิดจะต่อกรกับรุ่นพี่ ดรัณก็เลยสับสันมือใส่ปืนของนฤดลแล้วฟันศอกใส่อีกหน

            “โอ๊ย!!! พ่อเลี้ยง...มึง!!”

            “ฉันไม่คิดจะฆ่าแกทั้งที่น่าฆ่าให้ตายตอนนี้ จะไว้ชีวิตระยำของแก แต่อย่ามายุ่งกับพลับพลึงอีก” พ่อเลี้ยงเก็บปืนที่กระเด็นมาหา แล้วขึ้นลำปืนจนเกิดเสียง “กริ๊ก” ให้นฤดลตาเหลือก

            “น้องพลับมากับฉันเอง แกไม่เกี่ยว” หนุ่มเสเพลยังกร่างไม่เลิกทั้งที่กลัวจนเสียงสั่นไปหมด