บทที่ 22 จู่โจม

คนป่วยฝืนกินได้สองสามคำโดยที่เขาเป็นคนป้อน การดูแลของเขาทำให้นิศรารู้สึกคิดถึงบิดาและพี่ชายขึ้นมา ด้วยร่างกายที่อ่อนแอ ก็ทำให้จิตใจของเธออ่อนแอตามไปด้วย ทำให้ความรู้สึกที่อยู่ลึก ๆในใจเอ่อล้นออกมาเป็นน้ำใส ๆ ไหลหยดออกมาอาบสองข้างแก้ม ขณะที่ปากก็ยังคงเคี้ยวอาหารอยู่

 เสียงสะอื้นน้อย ๆ หลุดรอดออกมา ทำเอาอีกคนเงยหน้ามองหญิงสาวที่นั่งก้มหน้างุด เขาถึงกับตกใจที่อยู่ ๆ เธอก็ร้องไห้ออกมา หรือเขาจะบังคับเธอมากไป ชายหนุ่มวางช้อนและจานในมือลงบนโต๊ะข้าง ๆ แล้วขยับตัวเข้าไปนั่งบนเตียงข้างเธอ

“ร้องไห้ทำไมครับ หืม”

เขาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน พร้อมเชยคางหญิงสาวให้เงยหน้าขึ้นมามองหน้ากัน เพื่อจะดูให้เห็นชัด ๆ เมื่อเห็นแล้วว่าน้ำตาของหญิงสาวไหลออกมาไม่หยุด เขาจึงใช้นิ้วเกลี่ยเช็ดให้อย่างอ่อนโยน 

“เป็นอะไรไปพี่ดุเกินไปหรือเปล่า” เขายังคงถาม

เธอไม่ได้อยากอ่อนแอไม่อยากร้องไห้ให้เขาเห็น หรือให้ใคร ๆ เห็นแต่ตอนนี้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันไวเกินไป หลายวันก่อนเธอยังได้อยู่กับครอบครัวตัวเองพร้อมหน้าพร้อมตากันอย