ตอนที่ 7 สัมภาษณ์อย่างเป็นทางการ

   

          “เธอคงรู้แล้วใช่ไหมว่าต้องเรียนคนละที่กับไมร่า” เมสันยกกาแฟที่มีควันลอยกรุ่นส่งกลิ่นหอมขึ้นจิบก่อนจะหันมาคุยกับไพลินต่อหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างแอบพิจารณากันและเงียบไปพักใหญ่ และคนที่ทำลายความเงียบนั้นก็ไม่ใช่ทั้งเมสันและไพลินแต่เป็นมีอาที่ยกกาแฟเข้ามาให้เจ้านาย

            “ค่ะ” ไพลินตอบเสียงเบา เธอพอจะรู้ตั้งแต่ก่อนเดินทางมาที่อเมริกาแล้วว่าเธอและไมร่าไม่ได้เรียนที่เดียวกัน และเพราะไมร่ายืนยันว่าจะกลับอเมริกาพร้อมกับเธอถ้าหากจะรอให้เธอเดินเรื่องเรียนตามขั้นตอนก็คงจะทำให้ไมร่าพลาดการเรียนเทอมแรกในมหาวิทยาลัย เพราะเทอมการศึกษาของที่ไทยและอเมริกานั้นต่างกัน

ไพลินคิดว่าคนเป็นพี่ชายอย่างเมสันคงไม่อยากให้น้องสาวของเขาต้องเสียเวลาโดยใช่เหตุจึงยอมที่จะจัดการเรื่องที่เรียนให้เธอแบบรวบรัดโดยใช้อำนาจและเส้นสายที่มีเพื่อให้เธอได้เอกสารรับรองจากมหาวิทยาลัยสำหรับขอวีซ่า ทั้งที่ปกติการมาเรียนต่อที่อเมริกาจะต้องมีการประสานกับมหาวิทยาลัยที่ต้องการเรียนล่วงหน้าเป็นปี ๆ โดยเฉพาะเอกสารรับรองสถานะทางการเงินของผู้ปกครองซึ่งหากจะเรียกดูจากพี่สาวของเธอแล้วยังไงก็ไมมีทางผ่าน แต่เมสันก็ส่งเจเดนมาจัดการให้ทุกเรื่องจนผ่าน ไพลินไม่มีปัญหาว่าจะต้องเรียนที่ไหนเพราะเชื่อมั่นว่ามหาวิทยาลัยทุกที่ของที่นี่ดีพอกันที่จะสร้างความรู้ให้กับเธอ

            “พรุ่งนี้เจเดนจะพาเธอไปจัดการเรื่องเรียน ไมร่าคงไม่ได้ไปด้วยเพราะรายนั้นก็ต้องไปจัดการของตัวเองเหมือนกัน”

            “หนูขอบคุณคุณเมสันมากนะคะที่ช่วยเหลือหนูทุกอย่างจนหนูได้มาเรียนที่นี่” ไพลินรวบรวมความกล้าพูดในสิ่งที่ตั้งใจไว้ว่าอยากจะขอบคุณผู้ให้ทุนเธอด้วยตัวเองสักครั้งแม้ว่าการเจอหน้าเมสันแบบจัง ๆ แบบนี้จะเร็วจนเธอไมทันตั้งตัวก็ตาม แต่อย่างน้อยเธอก็คิดว่ามันเป็นโอกาสที่จะได้ขอบคุณเขา หลังจากนี้ก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอเขาบ่อยแค่ไหนเพราะไมร่าเคยบอกว่าเมสันงานยุ่งคงไม่บ่อยนักที่จะได้มานั่งคุยกับเธอแบบนี้

            “ทำไมถึงอยากเรียนด้านบัญชีและการเงินล่ะ” คำถามของชายหนุ่มทำให้ไพลินรู้สึกคลายความประหม่าลงได้บ้างเมื่อเมสันไม่ได้เอาแต่นั่งจ้องเธอด้วยสายตาและอารมณ์ที่เหมือนแฝงไว้ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่อ่านยากเหมือนกับตอนแรก และยังชวนเธอคุยเกี่ยวกับเรื่องการเรียนซึ่งเป็นจุดหมายหลักที่ทำให้เธอมาอยู่ที่นี่

            “ที่ประเทศไทยคนที่จบด้านบัญชีมาสามารถหางานทำได้ง่ายค่ะ อีกอย่างด้านบัญชีและการเงินยุคนี้ค่อนข้างสำคัญไม่ได้เฉพาะแต่บริษัทหรือองค์กรใหญ่ ๆ เท่านั้น แต่มันสำคัญในระดับครอบครัวด้วย ถ้าเราสามารถวางแผนการเงินและจัดการบัญชีครัวเรือนได้ดี ความยากจนในครอบครัวก็จะลดน้อยลง” ความคิดของหญิงสาววัย 18 ปี ถูกถ่ายทอดให้ผู้อุปการะทุนของเธอได้ทราบ สายตานิ่ง ๆ ของคนฟังกำลังแฝงไปด้วยความพึงพอใจเล็กน้อยกับความคิดและทัศนคติของผู้หญิงตรงหน้าที่เขากำลังจะให้ทุนเรียนแก่เธอ

            “อ้าว..ไมร่าตื่นสายเหรอวันนี้ แต่นี่ก็กำลังเจ็ดโมงเช้านะทำไมทั้งลินและพี่เมสันถึงลงมาเร็วกันจัง แล้วทำไมพี่เมสันถึงยังไมแต่งตัววันนี้ไม่ไปทำงานเหรอคะ” ไมร่ามีท่าทางแปลกใจเมื่อเจอทั้งเพื่อนสาวและพี่ชายนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารก่อนแล้ว และพี่ชายของเธอก็ยังอยู่ในชุดนอนแบบเสื้อยืดและกางเกงวอร์มเนื้อดีที่เขาชอบใส่

          “กำลังจะขึ้นไปอาบน้ำ เดี๋ยวเราก็นั่งทานข้าวกับเพื่อนไปก่อนได้เลยไม่ต้องรอ พรุ่งนี้พี่จะให้เจเดนพาไพลินไปจัดการเรื่องเรียนที่มหาลัยส่วนเราก็ต้องไปจัดการเรื่องเรียนของตัวเองด้วย”  ชายหนุ่มบอกน้องสาว เมสันเลือกที่จะให้ผู้ช่วยเลขาของเขาอย่างเจเดนไปคอยช่วยดูแลเรื่องเข้าเรียนของไพลินมากกว่าที่จะไปจัดการให้ไมร่า เพราะไมร่ารู้ขั้นตอนรู้สถานที่เรียนและจัดการตัวเองได้ทุกอย่าง และน้องสาวของเขาก็ไม่ชอบให้ใครไปคอยตามติดหรือทำอะไรให้โดยไม่จำเป็น แต่หญิงสาวอีกคนคงต้องมีคนคอยช่วยเหลือ เพราะดูแล้วถึงภาษาจะพอใช้ได้แต่เธอยังใหม่มากสำหรับการใช้ชีวิตที่นี่

            “ขอบคุณค่ะพี่เมสัน ขอบคุณที่เมตตาเพื่อนไมร่านะคะ” เมสันมองน้องสาวและไม่ได้พูดอะไรก่อนจะสลับสายตาไปมองไพลินแล้วลุกเดินออกจากโต๊ะไป

            “ลินลงมานานแล้วเหรอทำไมไม่เรียกไมร่าล่ะ” ทันทีที่พี่ชายเดินลับสายตาไมร่าก็หันมาถามเพื่อนสาว

            “พึ่งลงมาสักครึ่งชั่วโมงนี่แหละ ลินไม่อยากรบกวนไมร่าคิดว่าคงยังไม่ตื่นเลยเดินลงมาข้างล่าง”

            “ไมร่าลืมบอกว่าอาหารเช้าบ้านไมร่าจะตั้งโต๊ะตอนเจ็ดโมงเช้านะลินจะได้ไม่ต้องรีบ”

            “มีอาบอกกับลินเมื่อครู่แล้วล่ะ เอ่อ… แล้วที่ลินถามไมร่าเรื่องงานพาร์ทไทม์หลังเลิกเรียนล่ะ” เมื่ออยู่กันสองคนไพลินก็ไมลืมที่จะถามย้ำเพื่อนเพราะต้องการหางานทำให้เร็วที่สุดสำหรับไว้เป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัว โดยเฉพาะค่าเช่าห้องหากว่าเธอออกไปอยู่ข้างนอก

            “ลินพึ่งมาถึงอเมริกาได้วันเดียวเองนะยังไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอก รอจัดการเรื่องเรียนอะไรให้เสร็จก่อนก็ได้ ลินไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายอะไรทั้งนั้น พี่เมสันบอกจะให้ทุนทุกอย่างแก่ลินอยู่แล้วทั้งทุนเรียนและค่าใช้จ่ายส่วนตัว” ไมร่าไม่ค่อยเห็นด้วยกับไพลินที่ต้องการออกไปหางานทำเพราะพี่ชายเธอคงไมชอบใจแน่ ไมร่ารู้ว่าพี่ชายเธอไม่ชอบให้คนในความดูแลของตนเองทุกคนไปรับงานเล็กงานน้อยที่อื่น เพราะตระกูลเดวาลอฟสามารถดูและบริวารทุกคนให้มีความเป็นอยู่ที่ดีได้อย่างไม่เดือดร้อน

            “แต่ลินไม่อยากรบกวนพี่ชายไมร่าไปมากกว่านี้ ไมร่าก็รู้ว่าการที่ลินได้มาที่นี่คุณเมสันหมดเงินกับลินไปไม่น้อยแล้ว และไหนจะต้องจ่ายค่าเรียนให้ลินอีกตั้งหลายปี” ไพลินผิดหวังเล็กน้อยที่ไมร่าไม่สนับสนุนเธอ ถึงจะไม่รู้จำนวนเงินแต่เธอก็พอรู้ว่าเมสันจ่ายเงินไปไม่น้อยเพื่อให้เธอได้มาอเมริกาในเวลาที่กระชั้นชิด มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ไพลินเผลอได้ยินเจเดนคุยโทรศัพท์กับใครบางคนเรื่องเอกสารของเธอโดยมีตัวเงินเข้ามาเกี่ยวข้องและอีกหลายเหตุการณ์ที่ไพลินรู้ดีว่าต้องใช้เงินเป็นใบเบิกทางเพื่อให้ได้มา