ตอนที่ 8 คนในปกครอง

  

            “กำลังจะไปหาที่ห้องพอดี เป็นไงบ้างตื่นเต้นหรือเปล่าวันนี้ลินจะได้ไปเห็นบรรยากาศที่มหาลัยครั้งแรก” ไมร่าที่เห็นไพลินกำลังเดินออกจากห้องมาเหมือนกันทักขึ้น เมื่อต่างก็กำลังจะลงไปทานอาหารเช้า

            “ตื่นเต้นมากนอนแทบไม่หลับ”

            “มีอะไรก็โทรบอกไมร่านะลิน เอ่อ..จริงสิลินยังไม่มีโทรศัพท์ใช้นี่นาไมร่าลืมไปเลย” ไมร่าทำท่าตกใจเมื่อนึกขึ้นมาได้

            “ไม่เป็นไรหรอกไมร่า คุณเจเดนไปด้วยทั้งคนไว้เดี๋ยวลินได้งานพาร์ทไทม์ทำลินค่อยเก็บเงินซื้อ” ไพลินบอกเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

            “ไม่ได้นะลิน เจเดนไม่ได้คอยตามติดลินตลอดเวลาเสียเมื่อไหร่ เกิดพลัดหลงกันหรือเวลาไมร่าจะโทรหาล่ะจะทำยังไง เดี๋ยวไมร่าหาซื้อให้”

            “อย่าเลยไมร่า ลินเกรงใจ” ไพลินรีบส่ายหน้าปฏิเสธ

            “มีอะไรกัน” เสียงเรียบถามเมื่อเห็นน้องสาวและเพื่อนของเธอที่กำลังเดินมายังห้องอาหารคุยกันเหมือนถกเถียงอะไรบางอย่าง

            “ก็ลินน่ะสิคะยังไม่มีโทรศัพท์ใช้เลย ไมร่าจะซื้อให้ก็ไม่ยอม บอกแต่จะหางานพาร์ทไทม์ทำแล้วซื้อเอง แล้วระหว่างนี้จะติดต่อกันยังไง" ไมร่าบ่นกับพี่ชายก่อนจะนั่งลงฝั่งซ้ายมือของ    เมสัน

            “งานพาร์ทไทม์อะไร” คิ้วดกหนาขมวดเข้าหากันเมื่อได้ยินในสิ่งที่น้องสาวบอก

            “ก็ลินตั้งใจว่าจะรบกวนพี่เมสันแค่ค่าเรียนเท่านั้นส่วนค่ากินค่าอยู่จะให้ไมร่าช่วยหางานพาร์ทไทม์ให้แล้วจะดูแลตัวเองแถมยังคิดที่จะออกไปเช่าอพาร์ทเมนท์ข้างนอกด้วย” ทุกเรื่องที่ไพลินเคยปรึกษาเพื่อนถูกไมร่าถ่ายทอดให้พี่ชายฟังทั้งหมด ประกายประหลาดฉายวาบในแววตาคู่คมจนที่ไพลินเห็นแล้วรู้สึกหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก

            “ตอนนี้เธอคือคนในปกครองของฉัน คือคนของบ้าน       เดวาลอฟ เพราะฉะนั้นหากจะทำอะไรให้บอกฉันทราบก่อนทุกครั้งไม่ว่าจะเป็นเรื่องเรียนหรือเรื่องส่วนตัวโดยไม่ต้องผ่านไมร่า ส่วนเรื่องงานพาร์ทไทม์ที่อยากทำฉันไม่ได้ห้าม แต่จะเป็นคนหาให้เองหลังจากที่เธอไปจัดการเรื่องเรียนกับเจเดนเรียบร้อยแล้ว”

            น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเคร่งขรึมน่าเกรงขามนั้นแม้แต่ไมร่าก็ไม่กล้าขัด ไพลินเมื่อได้ฟังในสิ่งที่เมสันบอกเธอก็คงทำได้แค่ต้องปฏิบัติตาม เพราะอย่างที่ชายหนุ่มบอกว่าเขาคือผู้ปกครอง เธออยู่ใต้การปกครองของเขาไม่ว่าเมสันจะสั่งอะไรเธอก็ยินดีทำตามทั้งนั้น แม้ลึก ๆ จะรู้สึกว่าสิ่งที่เธอได้รับจากเขามันมากไปและเธอก็ไม่อยากรบกวนไปมากกว่านี้แต่ก็ขัดไม่ได้

            “ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวไปจัดการเรื่องเรียนก่อนนะคะ เห็นคุณเจเดนมารอนานแล้ว” เมสันที่รู้สึกหงุดหงิดเป็นทุนเดิมอยู่แล้วตั้งแต่ที่ไมร่าบอกว่าไพลินอยากออกไปเช่าอพาร์ทเมนท์อยู่ข้างนอก เมื่อได้ยินหญิงสาวพูดเหมือนเกรงใจคนอื่นมากกว่าเขาที่เป็นเจ้าของบ้านและผู้ปกครองของเธอก็ยิ่งหงุดหงิดไปใหญ่

“นั่งลงทานอาหารเช้าให้เรียบร้อย เจเดนมันรอได้”น้ำเสียงและคำสั่งเหมือนจะบอกให้คนฟังห้ามโต้แย้งใด ๆ เอ่ยออกมา ไพลินโค้มศีรษะน้อมรับคำสั่งนั้นแล้วตั้งท่าจะนั่งลงข้างไมร่า

            “มานั่งตรงนี้” เสียงทุ้มที่กำลังสกัดกลั้นอารมณ์พยักหน้าไปยังเก้าอี้ที่ว่างทางขวามือตนเอง หญิงสาวจึงต้องย้ายที่นั่งและเริ่มสั่นกลัวกับท่าทางดุ ๆ ของเขา

 “ดีแลน จัดการเรื่องโทรศัพท์ให้ไพลินด้วย” เสียงเรียบหันไปสั่งเลขาที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“ครับ”

หลังจากทานอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วไพลินก็แยกไปจัดการเรื่องเรียนโดยมีเจเดนติดตามไปด้วยเพื่อให้ความช่วยเหลือ ส่วนไมร่าก็ไปจัดการเรื่องเรียนของตนเองในขณะที่     เมสันเดินทางไปทำงานโดยมีดีแลนติดตามไปไม่ห่าง ทั้งหมดเดินทางด้วยรถของที่บ้านเดวาลอฟที่จอดเรียงรายรอเจ้านายอยู่พร้อมกับคนขับ

            ------------------------------------------

เสียงโทรศัพท์ที่ดังไม่หยุดทำให้เมสันต้องเอื้อมมือไปรับอย่างเสียไม่ได้เพราะไม่อย่างนั้นคนโทรก็คงไม่เลิกโทร

“มีอะไร” เสียงห้วนกรอกไปตามสาย

“วันนี้กูจะไปทานข้าวเย็นที่บ้านมึง” ปลายสายไม่อ้อมค้อมบอกเจตนาอย่างชัดเจน

“ไม่มีปัญญาจ่ายเงินเดือนเชฟจนเขาลาออกกันหมดแล้วหรือไงถึงต้องมาทานบ้านกู” วาจาเชือดเฉือนตอบกลับแบบไม่รักษาน้ำใจ

“ปากมึงนี่นะไอ้เมสัน กูคือว่าทีน้องเขยของมึงพูดกับกูดี ๆ หน่อย” ลูคัสว่าอย่างไม่สบอารมณ์

“มีธุระแค่นี้ใช่มั้ยกูยุ่งอยู่”

“เพื่อนของไมร่าสวยไม่เบาเลยนี่หว่า กูเจอเจเดนที่มหาลัย มันบอกพาเพื่อนไมร่ามาจัดการเรื่องเรียน นักศึกษาผู้ชายมองกันตาค้างเป็นแถว” เมสันตัวเกร็งเมื่อได้ยินในสิ่งที่ลูคัสบอก และแน่ใจว่าเพื่อนตนเองไม่ได้พูดเพื่อหาเรื่องมายั่วอารมณ์เขา      มหาลัยที่เมสันเลือกให้ไพลินเรียนนั้นทั้งเมสันและลูคัสมีชื่อเป็นกรรมการและผู้สนับสนุนทุนรายใหญ่ของมหาลัย จึงไม่แปลกถ้าหากว่าทั้งเขาและลูคัสจะไปที่นั่น

“อย่ายุ่ง!” เสียงเข้มบอกออกไป

“หึ…นั่นไงไอ้เมสัน…มึงก็ไม่ได้ดีไปกว่ากู เพราะฉะนั้นอย่าห้ามกูเรื่องไมร่า กูจริงจังและพร้อมหยุดที่น้องมึง” เมสันไม่ได้ฟังลูคัสพูดพล่ามจนจบเพราะชิงตัดสายก่อน ตอนนี้ในใจของเขากำลังคิดเรื่องที่ลูคัสบอกเกี่ยวกับไพลิน

“ดีแลน เข้ามาหาหน่อย” โทรศัพท์ภายในถูกต่อสายไปยังเลขาที่นั่งหน้าห้อง ไม่ถึงอึดใจอีกฝ่ายก็เดินเข้า

“ครับนาย”

“ต่อสายหาเจเดนให้พาไพลินกลับทันทีที่จัดการเรื่องเรียนเสร็จแล้วพาเธอมาที่นี่” ดีแลนรู้สึกแปลกใจกับคำสั่งล่าสุดเพราะปกติแล้วเมสันจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนมาหาที่ทำงานถึงขนาดว่าเป็นเขตหวงห้ามของผู้หญิงทุกคนเลยก็ว่าได้ แม้แต่น้องสาวอย่างไมร่าก็แทบจะนับครั้งได้ที่เคยมาที่นี่ แต่วันนี้กลับอนุญาตให้เพื่อนของน้องสาวที่พึ่งมาจากต่างบ้านต่างเมืองได้ไม่กี่วันเข้ามาในพื้นที่ที่เป็นเขตหวงห้าม