ตอนที่ 6 เผชิญหน้าครั้งแรก

   

 เช้าแรกของการตื่นมาบนแผ่นดินที่ไมใช่บ้านเกิดเมืองนอนของตัวเองไพลินรู้สึกตื่นเต้นยังไม่หายกับการเข้ามาอาศัยที่บ้านของไมร่า เพราะสำหรับเธอแล้วมันคือคฤหาสน์ไมใช่บ้าน ความกว้างขวางของที่นี่ทำให้ทุกย่างก้าวที่เธอเดินไปนั้นให้ความรู้สึกแบบโหวง ๆ เพราะเคยอยู่แต่บ้านที่เปิดประตูห้องนอนมาก็เจอโต๊ะกับข้าว ทีวี ตู้เย็นเบียดเสียดกันอยู่ในพื้นที่อันจำกัด

ไพลินรีบลุกอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะลงไปดูว่ามีอะไรที่เธอพอจะช่วยงานแม่บ้านที่นี่ได้บ้างแม้ไมร่าจะบอกว่าเธอไม่ต้องทำอะไรเพราะที่นี่มีคนดูแลความเรียบร้อยทุกอย่างแต่ไพลินคิดว่าเธอไม่ควรทำแบบนั้น ไมร่าคือเจ้านายคือเจ้าของบ้านของที่นี่แต่เธอคือผู้อาศัยจะทำตัวเหมือนเจ้าของบ้านก็คงจะไม่เหมาะนัก

เมื่อจัดการธุระส่วนตัวเสร็จไพลินก็เดินลงมายังชั้นล่างของบ้านเดวาลอฟ เวลานี้ไมร่ายังไม่ตื่นส่วนเมสันเธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่หรือไม่อยู่บ้านในตอนนี้ ตั้งแต่มาถึงอเมริกาเธอก็ยังไม่มีโอกาสเจอหน้าพี่ชายของเพื่อน

“มีอะไรให้หนูช่วยมั้ยคะ” เสียงใสเอ่ยถามแม่บ้านที่กำลังตรวจดูความสะอาดของโต๊ะก่อนจะถึงเวลาตั้งโต๊ะอาหารเช้าให้กับเจ้านาย

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันแค่เช็คความสะอาดของโต๊ะอาหารเท่านั้น ทำไมคุณตื่นเช้าจังคะหิวหรือเปล่า อาหารเช้าของที่นี่จะขึ้นโต๊ะตอน 7 โมงเช้าก่อนเจ้านายจะลงมาสิบนาที นี่พึ่งจะหกโมงครึ่งรอสักนิดนะคะ” มีอาหัวหน้าแม่บ้านบอกกับไพลินอย่างเป็นมิตร

“หนูยังไม่หิวหรอกค่ะ ที่ตื่นเช้าเพราะอยากช่วยงานเท่านั้น มีอะไรให้ช่วยบอกได้เลยนะคะหนูชื่อลินค่ะ” ไพลินบอกความตั้งใจพร้อมแนะนำตัวกับมีอา

“ฉันชื่อมีอาเป็นหัวหน้าแม่บ้านของที่นี่ คุณไม่ต้องช่วยอะไรหรอกค่ะ คุณเป็นเพื่อนคุณไมร่าเป็นแขกของเจ้านาย อีกอย่างที่นี่ก็มีคนจัดการทุกอย่างอยู่แล้ว”

“อย่าเกรงใจหนูเลยนะมีอา หนูเป็นแค่ผู้อาศัยชั่วคราวเทานั้น เดี๋ยวหนูก็ย้ายออกไปพักข้างนอกแล้ว” มีอามองหญิงสาวเพื่อนเจ้านายแล้วยิ้มบาง ๆ อย่างเอ็นดู รู้สึกถูกชะตาสาวไทยคนนี้ยิ่งนัก และก่อนที่มีอาจะได้พูดอะไรกับเธอต่อเสียงทรงอำนาจของเจ้าของบ้านก็ดังขึ้น

“มีอาขอกาแฟหน่อย” เมสันเดินลงบันไดมาช้า ๆ สายตามองมายังหัวหน้าแม่บ้านและเพื่อนของน้องสาวที่ตอนนี้ยืนหันหลังให้เขา

ไพลินรู้สึกร่างกายปั่นป่วนมวนท้องไปหมดเมื่อได้ยินเสียงนั้น เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองเจ้าของเสียง ตอนนี้เธออยากจะหายตัวไปยังห้องนอนของไมร่าเพื่อเรียกเพื่อนให้ตื่นมายืนอยู่ตรงนี้ด้วยกัน

“ได้ค่ะนายท่าน รอสักครู่นะคะ มีอาไม่รู้ว่าวันนี้นายท่านจะลงมาเช้า” มีอาบอกเจ้านายหน้าตาตื่นเล็กน้อยแต่ความแปลกใจมีมากกว่าที่วันนี้เจ้านายลงมาเช้ากว่าปกติและมาในชุดนอน เพราะปกติเมสันจะลงมาด้วยชุดที่พร้อมจะออกไปทำงาน

“ไม่เป็นไร ผมรอได้” เมสันบอกแม่บ้านในขณะที่เดินเข้ามาใกล้จุดที่ไพลินและมีอายืนอยู่ มีอารีบเลี่ยงออกไปจัดการกาแฟมาให้เจ้านายเหลือเพียงไพลินเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมเพราะไม่รู้จะเลี่ยงไปทางไหน ที่สำคัญตอนนี้ขาเธอก็เหมือนถูกตรึงไว้กับที่จนไม่อาจขยับไปไหนได้

“นั่งก่อนสิ” เมสันนั่งลงตรงหัวโต๊ะมองไพลินที่ตอนนี้ยืนก้มหน้านิ่งก่อนจะเชื้อเชิญหญิงสาว ไพลินสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะเลือกนั่งลงตรงเก้าอี้ที่อยู่กลางโต๊ะ

“คงไม่คิดจะให้ฉันตะโกนคุยกับเธอหรอกใช่มั้ย” น้ำเสียงราบเรียบถามสมาชิกใหม่ของบ้าน ไพลินตัวสั่นเหมือนคนที่อยู่ท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองคนที่นั่งตรงหัวโต๊ะแม้แต่น้อย

“หนู…เอ่อ..คือว่า…”

“มานั่งนี่” เสียงนิ่งแต่เด็ดขาดเอ่ยแบบไม่ดังมากนัก ไพลินไม่รอให้เมสันพูดซ้ำรีบลุกเปลี่ยนตำแหน่งที่นั่งทันทีและวินาทีนั้นเองที่ทำให้เธอได้เห็นหน้าและตัวจริงพี่ชายของเพื่อนแบบเต็ม ๆ ตา

หญิงสาวใจเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อได้สบตากับบุรุษตรงหน้าที่มีนัยน์ตาสีอำพันเข้มเหมือนโวล์ฟอาย ผมที่เธอเคยเห็นถูกเซทไว้เป็นทรงตอนที่วิดีโอคอลกันเมื่อครั้งที่เธอยังอยู่ที่ประเทศไทยตอนนี้ถูกเสยขึ้นไว้อย่างลวก ๆ แต่ก็ยังดูน่ามอง ไพลินไม่รู้ว่าทำไมใจเธอเต้นแปลก ๆ แถมยังควบคุมจังหวะการหายใจได้ยากเมื่ออยู่ต่อหน้าเมสัน

อาการแบบนี้เธอไมเคยเจอมาก่อนตลอดอายุ 18 ปีที่ผ่านมา แม้จะไม่เคยสนใจเรื่องความรักเพราะคิดว่ายังไม่ถึงวัยของเธอที่จะมาคิดเรื่องนี้ แต่สังคมรอบข้างสมัยนี้ก็ใช่ว่าจะปิดกั้นจนไม่รู้ว่าโลกยุคนี้พัฒนาไปขนาดไหนโดยเฉพาะเรื่องความรัก เพียงแต่เธอไม่มีเวลามาคิดเรื่องแบบนี้เพราะคิดว่าตัวเองยังเด็กไม่ควรมีเรื่องความรักเข้ามาเกี่ยวข้อง แม้ว่าเพื่อนวัยเดียวกันจะไม่ได้คิดเหมือนเธอก็ตาม

ทางด้านเมสันที่ถึงแม้จะเห็นตัวจริงของไพลินมาบ้างแล้วจากการที่แอบมองเธอไปทานอาหารกับน้องสาวของเขาเมือคืนที่ผ่านมาแต่ก็ไม่ได้เห็นใกล้ ๆ แบบนี้ พอมาตอนนี้ที่เขามีโอกาสได้พิจารณาเด็กสาวมากขึ้นก็ทำให้ได้รู้ว่านอกจากเพื่อนของน้องสาวคนนี้จะมีแรงดึงดูดที่เหลือล้นแล้วยังมีรูปหน้าที่น่ามองเป็นอย่ามาก

ใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ที่ถูกประดับไว้ด้วยคิ้วเข้มได้รูปแบบไม่ต้องขีดเขียนแต่งเติมนั้นช่างรับกับดวงตากลมโตที่ล้อมรอบไปด้วยแพขนตาที่ดกดำ ปากอิ่มทีเผยอขึ้นเล็กน้อยเหมือนคนที่กำลังตื่นเต้นหรือประหม่าทำให้ดูเซ็กซี่แบบไม่ต้องพยายามเลยสักนิด

ในใจของเมสันตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าเด็กสาวชาวไทยคนนี้สวยมาก สวยกว่าผู้หญิงทุกคนที่เคยเป็นคู่ควงของเขา ในขณะที่ไพลินจากที่เกิดอาการสั่นอยู่แล้วเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเมสันและถูกจ้องด้วยสายตาที่คมกริบคู่นั้นก็รู้สึกทำตัวไม่ถูกเข้าไปใหญ่ ไม่แน่ใจว่าเธอควรพูดอะไรเพื่อทำลายความเงียบนี้ขึ้นมาก่อนหรือรอให้เขาเป็นคนพูดก่อนถึงจะดี