LOGINChapter 10“ก็จริง ถือว่าเลี้ยงหมาเชื่องๆ ไว้สักตัวก็ได้ ซึ่งมันก็เชื่องอยู่หรอก ให้ทำอะไรก็ทำ ไม่เคยพูดไม่เคยบ่น และไม่เคยเห่า หรือแว้งกัดคนเลี้ยงดูมัน เลี้ยงให้มันเป็นทาสเราไปตลอดชีวิต”ณศรินทร์นำมือมาปิดปาก เพื่อไม่ให้เสียงร้องไห้ เสียงสะอื้นดังให้คนในห้องได้ยิน หล่อนอดสูกับตัวเอง ที่ต้องทนอยู่บ้านหลังนี้ บ้านที่ไม่มีใครต้องการตน ไม่มีแม้สักคนเดียวอ้นกับเภาที่กำลังยกกาแฟและชามาเสิร์ฟให้เจ้านาย ได้ยินคำพูดปนัดดาเต็มสองหู ทั้งสองมองหน้ากัน พร้อมเพรียงกันมอง ณศรินทร์ที่วิ่งปาดน้ำตาไปทางด้านหลังบ้าน ทั้งสองถอนหายใจออกมาพร้อมกัน ความคิดตรงกันว่า หล่อนทนได้อย่างไร เป็นตนคงออกไปจากบ้านหลังนี้นานแล้วใช่...ณศรินทร์ตั้งใจเช่นนี้ ในสักวันหนึ่งเดิมทีณศรินทร์ตั้งใจจะไม่มาบ้านปนัดดาตามคำสั่ง แต่ก็ต้องมีเหตุให้มาจนได้ เมื่ออ้นท้องเสีย ถ่ายหลายรอบจนไม่มีแรง วันนี้มีทีมงานจากพรีเวดดิ้งชื่อดังในตัวเมือง มาถ่ายรูปครอบครัวเจ้าของบ้าน เพื่อเก็บไว้ในอัลบั้ม คัดสวยที่สุดมาขยายเป็นภาพใหญ่ ติดกรอบรูปติดตั้งไว้บนผนังชั้นล่าง ความที่มีคนมาบ้านหลายคน อ้นไม่สะดวกทำงาน ปนัดดาจึงเรียกให้ณศรินทร์มาช่
Chapter 9 น้ำกามรสที่ได้ดื่มไป เสมือนเติมเชื้อปรารถนาในกายให้เดือดพล่าน เขาทนไม่ไหวเช่นกัน รีบประสานกายกับร่างแน่งน้อยที่ใจแสนเกลียดชัง ทว่าร่างกายกับโหยหาไม่มีสิ้นสุด เมื่อประสานร่างเต็มตัว กรชวิลเดินหน้าเต็มสูบ เข้าสุดออกสุด ณศรินทร์สั่นสะเทือนตามแรงรัก เร็ว หนักหน่วง อัดกระแทกแบบไม่ลืมหูลืมตา มือใหญ่กอบกุมเต้าอวบมันมือ ขยำและดึง “อา...ยัยแม่มด...โคตรเสียวเลย...อูวว์...พระเจ้า...ตอดดีมาก...ดีมาก...โอ้วววว” กรชวิลครางยาว รัวเป็นชุดใหญ่ก่อนหยุดแช่ตัวครั้งสุดท้าย ระเบิดความสุขจนทะลักไหลออกมาจากช่องทางเสน่หา ซบหน้าลงบนอกนุ่ม พร้อมลมหายใจแรง ณศรินทร์ไม่เคยเหนื่อยอ่อนจากภารกิจบนเตียง เท่าครั้งนี้เลย ความสุขที่ได้รับสูบพลังงานหล่อนไปมาก ดูได้จากอัตราการเต้นของหัวใจที่เร็วกว่าปกติ และแรงหายใจหอบกรชวิลแทบหมดแรง เอนกายลงนอนข้างหล่อน ทั้งที่เขาเล่นรักได้คืนละสามถึงสี่รอบ ดวงตาสีนิลมองดวงหน้าหวานสาวข้างกาย ชั่วขณะนั้น เขาสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่าง ที่วาบเข้ามาในห้วงจิตใจ ราวกับประตูความรู้สึกเปิดออก หล่อนกำลังก้าวเข้ามา แต่อยู่ๆ ชายหนุ่มใช้มือปิดประตูนั้นอย่างว่องไว
Chapter 8“พระเจ้า...โอ้ว...เสียว...เสียว...อา...เธอมันคือนางแม่มด...อา” เสียงครางทุ้มดังกังวาน ตามอารมณ์ที่ถูกปลุกปั่น ณศรินทร์เหมือนกรชวิลไม่มีผิด ยิ่งได้ยินเสียงครางอันแสนทรมานของอีกฝ่าย ยิ่งได้ใจ ประเคนความสยิวซ่านให้อีกหนึ่งทำนบ “ขึ้นมาเร็วเข้า ฉันไม่ไหวแล้ว”หล่อนพร้อมทำตามคำขอนั้น เพราะหล่อนเองโหยหาตัวตนชายฝังในกายเช่นกัน ทว่าณศรินทร์ชะงักไปชั่วขณะหนึ่ง เงยหน้าบอกเขา ที่อาจทำให้กรชวิลหงุดหงิด ไม่พอใจ เปลี่ยนบทรักอันอ่อนนุ่มเป็นรุนแรง แต่หล่อนก็ต้องบอกให้เขารู้“ถุงยางหมดค่ะ เอยส่งข้อความบอกพี่ยักษ์แล้วนะคะ” เสียงค่อนข้างสั่นจากความกลัว“ช่างมัน ขึ้นมาเถอะ ฉันไม่ไหวแล้ว”ด้วยอารมณ์พาไป แล้วคิดว่าตนจะปล่อยด้านนอก หรือไม่ก็ให้หล่อนกินยาคุมฉุกเฉิน จึงไม่คิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ เมื่อเขาไม่กลัว ณศรินทร์ทำตามคำสั่ง กรชวิลขยับตัวมานั่งกลางเตียง เพื่อสะดวกในการสานสวาทณศรินทร์ขึ้นครอบครองลำทวนใหญ่ ที่หล่อนไม่คณากับความยาวและใหญ่ มันเหมือนความคุ้นชิน และตื่นเต้นทุกครั้งที่ตัวตนเขาฝังตัวอยู่ในกายตน ครั้งนี้หล่อนเดินเกมก่อน เริ่มโยกตัวไปตามอารมณ์ ยกตัวขึ้นสูง ทิ้งน้ำหนักบั้นท้ายลงมา
Chapter 7กรชวิลมองร่างกึ่งเปลือยที่เดินมาหยุดตรงริมเตียง เขาไม่เอ่ยคำใด ถอดชุดนอนออกจากตัวจนร่างกายล่อนจ้อน ก่อนมือใหญ่กระตุกผ้าพันตัวหล่อนออก เพื่อให้ณศรินทร์อยู่ในสภาพเดียวกับตน ออกแรงดึงแขนหล่อนไม่แรงมาก ร่างสาวก็เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดไม่มีคำพูดใด กรชวิลแนบปากปิดทับกลีบปากนุ่ม ที่ปฏิเสธยากว่า มีพลังอำนาจดึงตนสู่ห้วงเสน่หาได้อย่างไม่ยาก ทั้งที่เจ้าของริมฝีปากคู่นี้ เป็นคนที่เขาแสนชิงชัง ไม่คิดมีใจให้ หล่อนเป็นเพียงนางบำเรอไร้ราคา เขาอยากบดจูบลงโทษที่หล่อนทำให้เขาขุ่นเคืองใจ พอได้จูบจริง กลับทำในเรื่องตรงกันข้ามเป็นความอ่อนโยนอันแสนละมุนหัวใจ อย่างที่หล่อนไม่เคยได้รับจากเขา ปกติปากสาวร้าวระบมจากการลงน้ำหนักจูบ ทว่าครั้งนี้หัวใจสาวพองโต ราวกับถูกอัดด้วยความทะนุถนอม โรมรันลิ้นใหญ่ที่กระหวัดลิ้นตน เพิ่มความร้อนในกายสองหนุ่มสาวร่างสาวเปล่าเปลือย ถูกฝ่ามือลูบไล้ ปลุกความซาบซ่านมากกว่าเจ็บปวด ส่งผลให้หล่อนวูบไหวในอก อุณหภูมิในการสูงขึ้นทุกขณะ ยิ่งเขาวางมือลงบนความนุ่มหยุ่นกลางอก แล้วบีบขยำ ปั่นยอดถันส่งท้าย ณศรินทร์ยิ่งเสียวสยิว ครางเบาๆ ในลำคอกรชวิลขยับตัวลุกขึ้นนั่งริมเตียง เลื่อนตัวสา
Chapter 6“พี่เอ็มคะ ทางโน้นมีปาลูกโป่งด้วย เราแข่งกันปาลูกโป่งกันดีไหมคะ แต่ถ้าพี่เอ็มชนะ พี่เอ็มต้องให้ตุ๊กตาเอยนะคะ” ณศรินทร์เปลี่ยนเรื่อง กลบความเศร้าเสียใจของเขา รวมถึงตัวเองด้วย“ได้สิ พี่จะเอาตุ๊กตาตัวใหญ่ที่สุดให้เอยนะ” พงศ์พัฒนาบอกสาวสวยข้างกาย ณศรินทร์ยิ้มให้อีกฝ่าย ก่อนพากันเดินไปยังร้านปาลูกโป่ง ที่มีของรางวัลเป็นตุ๊กตาสัตว์ ตัวการ์ตูนหลายขนาด หลังจากมื้อเย็นแสนอร่อย และเปี่ยมความสุขผ่านพ้นไป ปนัดดา กรชวิล กรชีวินและอรัญญามานั่งคุยกันในห้องโถงใหญ่ เพื่อพูดคุยให้หายคิดถึง อีกทั้งเจ้าของบ้านยังมีของขวัญในวันกลับบ้านให้อรัญญาด้วย ทั้งสี่สนทนากันราวหนึ่งชั่วโมง จึงแยกย้ายกันไปพักผ่อน เสียงเคาะประตูห้อง ทำให้คนที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำด้วยชุดนอน เดินไปยังประตูห้อง กรชวิลยิ้มให้คนที่ยืนอยู่หน้าห้อง อรัญญาก้าวเดินเข้าไปในห้อง หมุนตัวมาทางเจ้าของห้องร่างโต “ออยไม่ได้มารบกวนเวลาพักผ่อนของพี่ยักษ์ใช่ไหมคะ”หล่อนเห็นเขาใส่ชุดนอน จึงคิดว่า ชายหนุ่มเตรียมตัวนอน “พี่ยังไม่นอนหรอก ว่าจะนั่งเล่นเกมก่อนน่ะ โน่นกว่าจะนอนก็เที่ยงคืน เผลอๆ เล่นเกมเพลินย
Chapter 5คราแรกปนัดดาตั้งใจมารับอรัญญาเพียงคนเดียว นางเกลียดชังณศรินทร์ ลูกสาวคนที่ทำให้พรทิพย์เจ็บช้ำน้ำใจ ทว่าอรัญญาขอร้องไว้ ให้เหตุผลว่า ณศรินทร์ไม่มีใครเหมือนตน ปล่อยให้ณศรินทร์อยู่กับพรพิมลหรือปล่อยไปตามยถากรรม คงไม่ดีแน่ หล่อนเป็นห่วงณศรินทร์ เพราะถึงอย่างไร ณศรินทร์คือพี่สาวของตน คำพูดไร้เดียงสายิ่งทำให้ปนัดดารักอรัญญามากขึ้น ยอมทำตามที่อีกฝ่ายร้องขอ“เธออยากได้เงินจ่ายค่ารักษาตัวยายแอ๋วไม่ใช่เหรอ ฉันให้ได้นะ แต่มีข้อแม้ว่า เธอต้องไปอยู่กับฉันที่ไร่ชวนชม ไปเป็นขี้ข้าส่วนตัวของฉัน จนกว่าฉันจะพอใจ” อรัญญาไม่ใช่นางฟ้านางสวรรค์ เป็นน้องสาวที่รักพี่สาวตามที่แสดงให้ใครต่อใครเห็น เบื้องหลังอรัญญาร้ายมาก เพราะถูกพรทิพย์กรอกหูมาตลอดว่า ณศรินทร์แย่งความรักจากวิวัฒน์ไป คนที่บิดาไม่ค่อยรัก ถูกฝังความเกลียดชัง จึงคิดแก้แค้นพี่สาว ด้วยการให้เป็นทาสรับใช้ “เธอคิดดูสิเอย ฉันมีเงิน ส่วนเธอไม่มี เธอจะเอาเงินที่ไหนจ่ายค่ารักษาตัวยายแอ๋ว หรือว่าเธอจะออกจากโรงเรียน แล้วไปทำงานหาเงินมาจ่ายล่ะ เงินมันเยอะนะ เดือนนึงหลายหมื่น เธอไหวเหรอ พานให้ยายแอ๋วลำบากเปล่าๆ ไปอยู่กับฉันแหละดีแล้ว นอกจากยายแอ๋วได







