LOGINShare
Chapter 9
Last Updated:
2025-10-25 02:29:32Chapter 9
น้ำกามรสที่ได้ดื่มไป เสมือนเติมเชื้อปรารถนาในกายให้เดือดพล่าน เขาทนไม่ไหวเช่นกัน รีบประสานกายกับร่างแน่งน้อยที่ใจแสนเกลียดชัง ทว่าร่างกายกับโหยหาไม่มีสิ้นสุด เมื่อประสานร่างเต็มตัว กรชวิลเดินหน้าเต็มสูบ เข้าสุดออกสุด ณศรินทร์สั่นสะเทือนตามแรงรัก เร็ว หนักหน่วง อัดกระแทกแบบไม่ลืมหูลืมตา มือใหญ่กอบกุมเต้าอวบมันมือ ขยำและดึง
“อา...ยัยแม่มด...โคตรเสียวเลย...อูวว์...พระเจ้า...ตอดดีมาก...ดีมาก...โอ้วววว” กรชวิลครางยาว รัวเป็นชุดใหญ่ก่อนหยุดแช่ตัวครั้งสุดท้าย ระเบิดความสุขจนทะลักไหลออกมาจากช่องทางเสน่หา ซบหน้าลงบนอกนุ่ม พร้อมลมหายใจแรง
ณศรินทร์ไม่เคยเหนื่อยอ่อนจากภารกิจบนเตียง เท่าครั้งนี้เลย ความสุขที่ได้รับสูบพลังงานหล่อนไปมาก ดูได้จากอัตราการเต้นของหัวใจที่เร็วกว่าปกติ และแรงหายใจหอบ
กรชวิลแทบหมดแรง เอนกายลงนอนข้างหล่อน ทั้งที่เขาเล่นรักได้คืนละสามถึงสี่รอบ ดวงตาสีนิลมองดวงหน้าหวานสาวข้างกาย ชั่วขณะนั้น เขาสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่าง ที่วาบเข้ามาในห้วงจิตใจ ราวกับประตูความรู้สึกเปิดออก หล่อนกำลังก้าวเข้ามา แต่อยู่ๆ ชายหนุ่มใช้มือปิดประตูนั้นอย่างว่องไว ไม่กี่วินาทีต่อมา กรชวิลดีดตัวลุกขึ้นนั่ง ก้าวขาลงจากเตียง หยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่ ก่อนก้าวเท้าออกไปจากห้องนอนณศรินทร์
เจ้าของห้องมองตามร่างหนาทั้งน้ำตา หล่อนน่าจะชินกับความหมางเมิน ไม่ใส่ใจของกรชวิล รู้อยู่เต็มอกว่า เขาเห็นตัวเองเป็นเพียงนางบำเรอ มีค่าเฉพาะเวลาเขาต้องการ แล้วจากไปหลังจากสุขสมอารมณ์หมาย หล่อนน่าชาชินมิใช่หรือ แต่เหตุใด ใจยังเจ็บปวดอยู่อย่างนี้
หากไม่รักมาก ก็คงไม่ทนทุกข์ใจเช่นนี้
มื้อเช้าของบ้าน ปกติแล้วณศรินทร์จะเป็นคนทำ แต่วันนี้คนที่ตื่นแต่เช้ากลับเป็นอรัญญา เมนูที่หล่อนทำเช้านี้คือ ต้มเลือดหมูทรงเครื่องที่กินกับข้าวสวยร้อนๆ เป็นเมนูที่ปนัดดาอยากกิน อรัญญาจึงไม่พลาดเอาใจคนเป็นป้า
ปกติจะไม่มีณศรินทร์นั่งร่วมกินอาหาร ทว่ามื้อนี้ต่างไป อรัญญาออดอ้อนปนัดดา ขอให้ณศรินทร์มากินอาหารด้วยกัน โดยให้เหตุผลในทางเอาดีใส่ตัวว่า นานๆ จะกลับมาบ้าน จึงอยากกินอาหารพร้อมหน้าพร้อมตา และสงสารพี่สาว อยากให้ณศรินทร์มีส่วนร่วมกับคนในบ้าน ปนัดดาจำต้องยอม
“ออยมีความสุขจังค่ะ ที่ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน” อรัญญาพูดด้วยรอยยิ้ม “เมื่อวานตอนเย็น ถ้าพี่เอยไม่มีนัดกับพี่เอ็มก็ดีสิคะ จะได้กินกับข้าวฝีมือพี่ยักษ์ อร่อยเหาะเลยนะพี่เอย”
บรรยากาศบนโต๊ะอาหาร ไม่ได้ชื่นมื่นมีความสุขตามอรัญญาเลยสักคน ปนัดดา กรชวิล กรชีวันและณศรินทร์ยิ้มฝืน ทั้งที่ในใจแสนอึดอัด
“ป้ามีของขวัญรับวันกลับมาของออยอีกชิ้นนะลูก ชิ้นนี้ใหญ่กว่าที่ได้เมื่อวานเป็นร้อยเท่าเลยลูก” ปนัดดาเปลี่ยนเรื่องคุย
“อะไรคะคุณป้า” อรัญญาถาม สีหน้าตื่นเต้น ใคร่รู้
“นี่ไงลูก” ปนัดดาหยิบกุญแจรถบีเอ็มดับเบิวสีขาวป้ายแดง ราคาสามล้านบาท ก่อนส่งให้อรัญญาที่หน้าตาบ่งบอกถึงความดีใจระคนตื่นเต้นเต็มที่
“จริงหรือคะคุณป้า คุณป้าซื้อรถให้ออยจริงหรือคะ” ถามอย่างไม่อยากเชื่อ รับกุญแจรถราคาสูงมือสั่น
“จริงสิ พี่ช่วยคุณแม่เลือกให้ออยนะ พี่คิดว่าออยต้องชอบแน่ๆ” กรชวิลตอบแทนมารดา
“ขอบคุณค่ะคุณป้า ขอบคุณค่ะ” อรัญญาลุกไปกราบปนัดดาตรงอก กอดนางไว้แน่น ดีใจจนเนื้อเต้นกับการได้รถยนต์คันใหม่ แทนคันเก่าที่ใช้มานานหลายปี และเป็นรถที่มีราคาแพงด้วย “ขอบคุณพี่ยักษ์อีกคนค่ะ ขอบคุณมากๆ พี่ชายที่น่ารักของออย”
อรัญญาเดินไปไหว้ขอบคุณและกอดกรชวิลอีกคน คนนี้หล่อนไม่เพียงแค่กอด ยังหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ จากนั้นเดินไปหากรชีวัน กอดและหอมเขาเพื่อไม่ให้น้อยใจ
ณศรินทร์เห็นภาพนั้นเต็มสองตา เห็นรอยยิ้มกรชวิล ขณะถูกหญิงสาวที่ตนรักบรรจงหอมแก้ม บอกให้รู้ว่า เขามีความสุขมากแค่ไหน ใจหล่อนสะท้านสะเทือนจากความเสียใจ โถมทับหลายสิบเท่า แต่ก็ต้องเก็บกักความรู้สึกไว้เต็มกำลัง
“ออย พี่ว่าออกไปดูรถคันใหม่กันดีกว่านะ” กรชีวันกล่าวชวน
“ค่ะไปค่ะ” คนได้รถใหม่ไม่ปฏิเสธ เพราะอยากยลโฉมมันเต็มแก่
“วันนี้จะมีช่างมาถ่ายรูปที่บ้าน แกไม่ต้องเสนอหน้าอยู่ที่บ้านนะ ฉันไม่อยากให้ออยชวนแกมาถ่ายรูปด้วย กลัวเสนียดมันจะติดอยู่ในภาพของฉัน แกจะไปไหนก็ไป บ่ายๆ ค่อยกลับมาทำความสะอาดบ้าน”
คล้อยหลังร่างลูกชายคนเล็กกับหลานสาวบุญธรรม เดินพ้นห้องรับประทานอาหาร เสียงไม่เป็นมิตรของปนัดดาดังขึ้น
“ค่ะคุณป้า” ณศรินทร์รับคำ
“แกลุกไปได้แล้ว ฉันกินข้าวไม่ลง กับข้าวยิ่งอร่อยอยู่ด้วย ถ้าไม่ติดว่าออยชวนแกมากินข้าวด้วยกัน ฉันไม่มีวันยอมให้แกมานั่งร่วมโต๊ะเดียวกับฉันหรอก ไปสิ ไป”
ปนัดดาตวาดไล่ ณศรินทร์น้ำตาคลอ รีบลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยว...” เสียงนี้รั้งคนถูกไล่ไว้ ณศรินทร์หันไปมองเจ้าของเสียง “วันนี้แม่บ้านที่รีสอร์ทลากิจหนึ่งคน เธอไปทำงานแทนล่ะกัน ไปห้องแม่บ้านเธอก็จะรู้เองว่า ต้องทำงานแทนใคร”
“ค่ะพี่ยักษ์”
ณศรินทร์อาจหวังมากเกินไป หวังว่ากรชวิลจะรั้งหล่อนให้นั่งกินข้าวเช้าต่อ เขาแค่สั่งงานตนเท่านั้น ไม่มีวาจาใดเอ่ยต่อจากนี้ หญิงสาวเดินออกจากห้องกินข้าวด้วยใจร้าวราน
“ไม่รู้เมื่อไหร่มันจะไปจากที่นี่ แม่ไม่ชอบหน้ามัน เห็นแล้วหงุดหงิด อารมณ์พานจะเสีย” ปนัดดาไม่กลั้นความเกลียดชังและคำพูด พูดไล่หลังณศรินทร์ที่แน่นอนว่า ได้ยินประโยคนี้ชัดเจน
“เอาน่าครับคุณแม่ ถือว่าเลี้ยงเอาบุญ เรายังเลี้ยงหมูเลี้ยงหมาได้เลย เลี้ยงคนอีกคนจะเป็นไรไปครับ” คนถูกพูดถึง รีบนำตัวเองไปยืนข้างประตูห้อง ณศรินทร์น้ำตารินไหล กับประโยคบาดความรู้สึกของสองแม่ลูก หล่อนอยากเดินหนี ทว่าขาทั้งสองข้างไม่ก้าวเดิน
Latest chapter
อุ้มรักนางบำเรอนอกหัวใจ Chapter 77
Chapter 77ความหนักใจเรื่องพาเตชธรไปหาปนัดดายังคงมีอยู่ แม้ว่าวิรัชรับปากว่าจะช่วยพูดกับณศรินทร์ให้ แต่ไม่รับรองว่า สำเร็จหรือไม่ ก็ต้องลุ้นกันว่า วิรัชทำได้หรือไม่ได้ เรื่องเดินหน้าตามง้อณศรินทร์ กรชวิลยังคงทำอยู่ มีความหวังในทุกวันว่า หล่อนจะยอมยกโทษให้เขา และกลับมาสู่อ้อมกอดตนอีกครั้งสามวันที่ไม่ได้เจอหน้าณศรินทร์กับเตชธร กรชวิลรู้สึกเดียวคือ คิดถึงสองแม่ลูกมาก การคุยกับลูกชายผ่านวิดีโอคอล อาจทำให้ความคิดถึงเบาลง แต่ก็ไม่เหมือนได้คุยต่อหน้า ได้กอด ได้หอม และที่สำคัญ เขาคิดถึงใบหน้าหวานๆ ไร้รอยยิ้มของณศรินทร์ ถึงแม้ว่า หล่อนปั้นปึงใส่ตน แทบไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำไป ทว่ากรชวิลก็อยากเห็นหน้าณศรินทร์ทุกวัน แล้ววันนี้เขาจะได้เห็นหน้าหล่อนสมใจคนที่กรชวิลคิดถึงคนหนึ่ง ก็คิดถึงเขาไม่แพ้กัน คนนั้นคือ เตชธร ที่โทรศัพท์หาบิดาวันละไม่ต่ำกว่าหกครั้ง กรชวิลกดรับสายทุกครั้งอย่างไม่มีความรำคาญ หรือแสดงออกว่าไม่อยากรับสาย เขาดีใจด้วยซ้ำไปที่ลูกชายคิดถึงตน“ผมคิดถึงคุณพ่อมากๆ เลยฮะ คุณพ่อรีบกลับมาหาน้องเตนะคับ น้องเตอยากกอดคุณพ่อ อยากหอมแก้มคุณพ่อด้วยฮะ” เสียงอันแสนน่ารักบอกบิดา กรชวิลยิ้มกว้างกับคำร
อุ้มรักนางบำเรอนอกหัวใจ Chapter 76
Chapter 76 หนึ่งเดือนต่อมา บ้านชวนชมยังคงเงียบเหงาเช่นเดิม กรชวิลกับกรชีวันใช้ชีวิตอยู่กรุงเทพมากกว่าที่นี่ ทั้งสองไม่ห่วงเรื่องธุรกิจทางนี้ เพราะอยู่ตัว และมีกิตติกับวิบูลย์ สองลูกน้องของกรชวิลคอยดูแล ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องผิดที่ลูกชายจะไม่อยู่ดูแลแม่ มาเป็นครั้งคราว เนื่องจากสองหนุ่มโตมากพอมีชีวิตเป็นของตนเอง อีกทั้งด้วยนิสัยปนัดดา ที่ไม่ยอมรับอะไรง่ายๆ หยิ่ง จองหอง ถือตนถือดีว่าตนเองถูก นางจึงอยู่ตามลำพังกับสาวใช้ นับแต่วันที่ปนัดดาได้ยินการสนทนาของเภาและอ้น ความคิดนางเริ่มเปลี่ยนไป ยอมรับกับตัวเองว่า ทิฐิมากเกินไป รู้ทั้งรู้ว่าอะไรเป็นอะไร แต่ก็ไม่ยอมรับความจริง สุดท้ายก็ต้องเจ็บปวดใจเดียวดาย ‘พระท่านถึงสอนเสมอไงว่า คนเราต้องปล่อยวาง อะไรที่ทำให้เราเป็นทุกข์ก็ให้ปล่อยไป แล้วเราจะมีความสุข’ ปนัดดานึกถึงคำพูดอ้น มันจริงตามนั้น หากคนเรารู้จักปล่อยวางและปลง ชีวิตก็จะคลายจากความทุกข์ ความเสียใจ พบแต่ความสุข ได้อุ้มชูหลานตามที่นางตั้งใจและใฝ่ฝัน ขั้นแรกเลยคือปนัดดาต้องทำให้ได้ เมื่อจิตใจอมทุกข์ ร้องไห้ตามลำพัง พานกินอะไรไม่ลง ลำ
อุ้มรักนางบำเรอนอกหัวใจ Chapter 75
Chapter 75 “ที่เอยยอมให้เขาเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง ไม่ใช่ว่าเอยยังรักเขาอยู่ แต่เพราะต้องการให้เขารู้จักคำว่าเจ็บปวด จากคนที่ตัวเองรัก รู้ซึ้งถึงคำว่า ไม่มีค่าในสายตา แม้พยายามทำดีแค่ไหนก็ตาม” น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวมาก จนคนในห้องมองหน้ากัน รับรู้ได้ว่า งานนี้ไม่ง่าย “และตอนนั้นเอยเต็มใจเจ็บปวดเจ็บช้ำทั้งกายและใจ จากน้ำมือของเขา และการที่เขานำตัวมารับส้อมจนเจ็บตัว เขาก็เต็มใจ เอยไม่ได้ร้องตะโกนให้เขาช่วย เขาก็เหมือนเอยค่ะ เต็มใจยอมรับทุกสภาพ เอยจะแค่ขอบคุณเขาค่ะ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตเอย แค่นี้ค่ะ แค่นี้จริงๆ” ณศรินทร์พูดอีกก็ถูกอีก เถียงไม่ได้เลยสักคำ เรื่องนี้ไม่ใครสั่งหรือบงการณศรินทร์ได้ ทุกคนให้หล่อนเป็นฝ่ายตัดสินใจเองว่า จะยอมให้อภัยกรชวิล หรือเป็นเช่นนี้ตลอดไป ดูทรงแล้ว กรชวิลคงใช้ความพยายามหนักหนาสาหัสกว่านี้อีกหลายสิบเท่าแน่นอน ขณะในห้องรับแขกกำลังพูดคุยเรื่องกรชวิล ในห้องสองพ่อลูกนอนกอดกันบนเตียง เตชธรหอมแก้มบิดาหลายครั้ง มือลูบใบหน้าแล้วส่งยิ้มให้ “คุณพ่อเจ็บไหมฮะ” เตชธรถาม ลุกขึ้นนั่งถลกเสื้อดูแผลตรงท้องกรชวิล “มาฮะ เดี๋ยวเตเป่าให้” ค
อุ้มรักนางบำเรอนอกหัวใจ Chapter 74
Chapter 74“ฉันไม่ได้เข้าข้างใครทั้งนั้นแหละ ฉันพูดความจริง” นันทนาโต้กลับทันที “ตอนที่แกออกมาจากบ้านพี่ยักษ์ แกมีทั้งเงิน มีทั้งรถและมีคอนโด ทุกอย่างที่แกมี เอามาต่อยอดได้สบาย แต่แกก็ไม่ทำ กลับผลาญซะหมด สุดท้ายก็ต้องขายตัว ทำให้ตัวเองตกต่ำเอง ยังมาโทษคนอื่นอีก ถ้าแกคิดว่าฉันเป็นเพื่อนที่ไม่ดี ก็เลิกคบกันไปเลย ฉันก็เบื่อแกเหมือนกัน” ขณะสองเพื่อนรักกำลังแตกหักกัน สายตาสุวรรณีพลันเห็นบางคนกำลังเดินผ่านร้านอาหารญี่ปุ่นที่ตนนั่งอยู่ หล่อนเพ็งมองจนแน่ใจว่าใช่ จึงเอ่ยบอกอรัญญา “ออย นั่นเอยกับพี่ยักษ์นี่ พี่ยักษ์จูงมือเด็กด้วยนะ ลูกชายเขาหรือเปล่า” ประโยคนี้เรียกความสนใจให้กับอรัญญาทันที หล่อนรีบมองไปยังจุดนั้น ภาพที่เห็นอรัญญาคิดว่า กรชวิลกับณศรินทร์สร้างครอบครัวร่วมกัน มีพยานรักเป็นเด็กชายหน้าตาน่ารัก คนที่หล่อนเกลียดชังมาตลอด เป็นความเกลียดชังฝังใจ ความอิจฉาริษยา ไม่พอใจพลุ่งพล่านจนแทบคุมไม่อยู่ ในขณะที่อรัญญาตกต่ำ ชีวิตย่ำแย่ ณศรินทร์มีความสุขกับกรชวิล ชายหนุ่มที่ครั้งหนึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นสามีตน ความรู้สึกอรัญญาเวลานี้ทับถมยิ่งนัก ที่คิดไว้ว่า ณศริ
อุ้มรักนางบำเรอนอกหัวใจ Chapter 73
Chapter 73 “คนนั้นเหมือนหมาค่ะ พูดภาษาคนไม่รู้เรื่อง ปล่อยเขาไปเถอะ เขารวย อยากซื้อก็ซื้อไป พอพ้นวันเกิดเต เอยจะเอาไปบริจาคที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าค่ะ หรือไม่ก็ส่งต่อขึ้นดอย ให้เด็กด้อยโอกาสได้เล่น เกะกะลูกตา” วราดรหน้าเสีย รูสึกผิดที่ตนชี้นำให้ณศรินทร์คิดกำจัดของเล่นราคาแพงให้พ้นบ้าน “กินกันต่อดีกว่าค่ะ แล้วก็เลิกพูดถึงเขาเสียที แค่เห็นหน้าก็กินแทบไม่ลง”เป็นการหยุดการสนทนาเรื่องกรชวิลไปในที สองหนุ่มไม่พูดคุยถึงกรชวิล มีเพียงการมองไปยังสองพ่อลูกที่นั่งทานอาหารเท่านั้น คงเหมือนกับกรชวิล ที่คอยมองณศรินทร์ตาละห้อยมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ศุภชัยได้รับโทรศัพท์จากพี่สาวว่า ให้ตนไปรับบิดาที่สนามบิน เขาจึงต้องขอตัวไปทำภารกิจลูกที่ดี แต่ก็ฝากเงินไว้ให้ณศรินทร์พาเตชธรไปซื้อของเล่น เพราะเขาคงไม่มีเวลาพาไปซื้อ เนื่องจากพรุ่งนี้ต้องเดินทางกลับไปเชียงราย เที่ยวบินตอนเช้าณศรินทร์เข้าใจเหตุผล หล่อนบอกศุภชัยด้วยว่า จะถ่ายรูปตอนซื้อเสร็จส่งไปให้ หลังจากกินสุกี้เสร็จ ศุภรชัยขอตัวไปรับบิดา เตชธรอยากทานไอศกรีมแบรนด์หนึ่ง กรชวิลจึงพาลูกชายไปกิน โดยที่เขาเป็นคนออกเงิน แต่ไม่เข้าไปนั่งในร้านด้วย ปล่อยให้ณ
อุ้มรักนางบำเรอนอกหัวใจ Chapter 72
Chapter 72“แกจะทำอะไรฉัน อย่านะ อย่า” ความกลัวแน่นจิตใจ “ฉันไปก็ได้ ฉันยอมไปแล้ว แกอย่าทำอะไรฉันเลยนะ”ยิ่งมองเห็นปลายแหลมคัตเตอร์ ความกลัวเพิ่มระดับหลายเท่า“ฉันว่า ฉันจะไม่ทำอะไรแก แต่แกดันมาตบหน้าฉัน คนอย่างแม่เลี้ยงพรพรรณ ไม่มีใครมาตบหน้าง่ายๆ โดยเฉพาะเมียน้อยผัว” น้ำเสียงพรพรรณน่ากลัวมาก “แกต้องโดนฉันสั่งสอน”โย่งกับโยกดตัวอรัญญาให้คุกเข่าลงบนพื้น พรพรรณเดินเข้ามาใกล้“โยจับหน้ามันไว้ให้อยู่นิ่งๆ” โยทำตาม เพราะแค่โย่งคนเดียวก็บังคับร่างอรัญญาได้“ไม่นะ ไม่” อรัญญาพูดเสียงสั่น“หาผ้ายัดปากมันด้วย” โยเอาผ้าเช็ดหน้าตน อุดปากอรัญญา ไม่ให้มีเสียงอันน่ารำคาญลอดผ่าน“อือๆ อือ อ่าย” เสียงอรัญญาก้องในลำคอ มองพรพรรณที่กำลังใช้ปลายอาวุธทำบางอย่าง หัวใจสาวเต้นแรงมาก ยิ่งกว่าความกลัว นัยน์ตาเบิกโพรง “อ่าย”เสียงที่ไม่อาจลอดออกมา แต่รับรู้ได้ว่า เจ้าของเสียงกลัว ตกใจมากแค่ไหน ม่านตาขยายกว้าง ก่อนที่ความเจ็บปวดตามมา จากปลายคัตเตอร์ที่กรีดลงบนแก้มอรัญญา เลือดไหลออกมาจากบาดแผลทันที ไหลอาบแก้มจนถึงลำคอ“อี๊ดดดดดด” อรัญญายังคงส่งเสียงร้อง ดีดดิ้นตัวไปมา สะบัดหน้าร่วมด้วย ความที่หล่อนไม่อยู่นิ่ง ใบ
You may also like
