ตอนที่3.ในห้องน้ำ

 

“เอยไปเข้าห้องน้ำนะ” หญิงสาวลุกขึ้นจากเก้าอี้ เมื่อเห็นคุณอมรเดินมาทางนี้

“อย่าเสียมารยาทสิเอย” คิมหันต์ดุเมื่อเห็นอรอมลทำตัวไม่ต่างจากเด็ก

“เอยไม่จำเป็นต้องมีมารยาทกับเขา ถ้าคิมยังอยากจะคุยกับเอยก็อย่าห้าม เอยไม่ชอบพวกเขา”

“เอย...นั่นคุณพ่อกับน้องนะครับ”

“ถ้าคิมยังพูดแบบนี้อีก เอยจะโกรธจริงๆแล้วนะ จำไม่ได้แล้วเหรอว่าพวกเขาทำอะไรไว้กับเอยบ้าง เอยไปนะ” พูดจบร่างบางก็สะบัดหน้าหนีพร้อมกับก้าวออกไปอย่างเร็ว เมื่อคุณอมรกับอรอุมาใกล้จะมาถึง

“เอย! เอย...” คิมหันต์เรียกหญิงสาวเอาไว้แต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่ออรอมลหอบกระโปรงยาวกรอมเท้าจ้ำอ้าวออกไปแล้ว เห็นเพียงแผ่นหลังขาวเนียนที่หายไปกับทางเดินของโรงแรม

“เอาไงล่ะทีนี้” ชายหนุ่มพูดกับตัวเอง เมื่อคุณอมรมายืนตรงหน้าพร้อมกับลูกสาวสุดที่รัก ที่กำลังมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า คิมหันต์ไม่ชอบการมองของอรอุมา แต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ 

“สวัสดีครับคุณลุง” คิมหันต์ทำความเคารพ แต่คุณอมรทำแค่เพียงพยักหน้ารับ 

“ยายเอยไปไหน” ถามด้วยน้ำเสียงห้วนจัด เพื่อต้องการกลบเกลื่อนความอับอายที่เกิดขึ้น ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอรอมลจงใจหนีเขา

“ไปห้องน้ำครับ” ตอบไม่เต็มเสียงนัก

“มาด้วยกันหรือเปล่า” คำถามของคุณอมรทำให้คิมหันต์ลอบถอนหายใจ 

“เปล่าครับ เอยขับรถมาเอง”

“ก็ดี”

“ไปกันเถอะค่ะคุณพ่อ อายไม่อยากอยู่ตรงนี้นานๆ”

อรอุมาดึงแขนคนเป็นพ่อ เพราะอยากไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

เธอรู้ว่าคิมหันต์ไม่ชอบหน้าเธอ เธอเองก็ไม่ชอบหน้าเขา

“ถ้ายายเอยกลับมา บอกให้ไปพบฉันด้วยนะ”

“ครับ” คิมหันต์รับคำ คำสั่งของคุณอมรเขาบอกอรอมลได้ แต่เธอจะทำตามหรือเปล่านั่นก็แล้วแต่เธอ ไม่แปลกที่อรอมลไม่ชอบครอบครัวนี้ เพราะดูแล้วแต่ละคนก็ไม่ได้อยากนับญาติกับเธอสักเท่าไหร่ โดยเฉพาะน้องสาว ดูยังไงก็เหมือนคนที่ไม่ถูกกันเสียมากกว่า

ร่างบางยืนพิงประตูห้องน้ำ เมื่อจัดการธุระเสร็จเธอยังไม่อยากออกไปตอนนี้ เพราะไม่อยากเจอกับคุณอมร พักหลังๆอาการของคุณพรรณีย์ก็เริ่มเปลี่ยนไป ป้าพูดเรื่องงานในบริษัทมากขึ้น เหมือนจะบอกทางอ้อมว่าให้เธอเข้าไปทำงานที่นั่น ทั้งๆที่เมื่อก่อนป้าจะไม่พูดเรื่องคุณอมรกับเธอเลย เพราะรู้ว่าเธอไม่อยากได้ยินเรื่องของพ่อ ร่างบางถอนหายใจยังไงเขาก็เป็นพี่น้องกัน หลานอย่างเธอหรือจะมาสู้น้องที่คลานตามกันมาได้ ป้าก็ต้องเข้าข้างพ่อเสมอ

แกร๊ก!!!

เสียงเปิดและปิดประตู ทำให้อรอมลตื่นจากภวังค์ความคิด หญิงสาวสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะต้องตัวชาเมื่อได้ยินเสียงที่ดังมาจากด้านนอก

“อื้ม...อย่าใจร้อนสิคะ อ่า...อย่าค่ะตรงนั้นมันเสียวมาก”มยุรีร้องห้ามเมื่อมือหนาตะโบมลูบไล้เนินสามเหลี่ยมชื้นแฉะภายใต้จีสตริงตัวบาง พร้อมกับบีบขยำมันอย่างแรง 

“คุณพร้อมแล้วทูนหัว” มือแกร่งหยิบเชือกเส้นเล็กออกไปให้พ้นทาง

“แต่นี่มันห้องน้ำนะคะ ถ้าใครมาเห็นเข้าลี่อายตายเลย”

“หึๆ” ไม่มีเสียงตอบมีเพียงตาคมเข้มที่มองคนตรงหน้าด้วยความสมเพช ปากร้องห้ามแต่ช่วงล่างถ่างอ้ารอให้เขาเติมเต็ม ไหนจะท่อนบนนั่นอีกที่พยายามดึงรั้งเพื่อให้เขาสัมผัสเธอได้อย่างถนัด ชุดราตรียาวรุ่มร่ามถูกตลบขึ้นด้วยฝีมือเจ้าหล่อน โดยที่เขาไม่ต้องทำอะไรเลยสักนิด เขาเจอมยุรีที่หน้าห้องน้ำ และก็เป็นอย่างที่เห็น ทันทีที่หล่อนเห็นเขาก็แสดงท่าทางเชื้อเชิญจนเกินงาม ในที่สุดเขาก็ถูกลากเข้ามาในนี้ ตาคู่คมมองสำรวจไปทั่ว แล้วไปหยุดที่ชายกระโปรงสีชมพูอมม่วง ที่ยาวเลยช่องว่างของบานประตูออกมา มุมปากหยักยกยิ้ม ก่อนจะหยุดมือที่กำลังวุ่นวายกับซิปกางเกงของเขาเอาไว้

“ทำไมคะ!” มยุรีร้องถามด้วยความงุนงง เมื่อมือหนาจับยึดมือของเธอเอาไว้ ไม่มีคำตอบมีเพียงสายตาที่มองไปยังประตูห้องน้ำที่ปิดสนิท มยุรีใจเสียหม้ายสาวรีบลุกขึ้นแล้วจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง เมื่อรู้ว่ามีคนอื่นอยู่ในนี้ด้วย

“คุณออกไปก่อนนะ เดี๋ยวผมตามออกไป” กระซิบชิดใบหูหม้ายสาวร้อนสวาท เมื่อมีเรื่องที่สนุกกว่าให้เขาทำ 

“แล้วคืนนี้” มยุรียังลังเลเพราะยังเสียดายไม่หายอีกนิดเดียวก็จะได้เขาสมใจ 

“แล้วผมจะโทรหา” อัคนีตัดบทเมื่อเธอยังลังเล

“จริงๆนะคะ คุณไม่ได้หรอกลี่นะคะ ลี่ต้องการคุณ” มยุรีถามอย่างมีหวัง หลายครั้งที่อัคนีพูดแบบนี้แต่สุดท้ายเขาก็เงียบไป นึกแล้วก็โมโหใครกันนะที่บังอาจมาเป็นมารความสุขของเธอ

“ออกไปได้แล้ว” อัคนีกดเสียงต่ำเมื่อมยุรีพูดไม่รู้เรื่อง ตาคู่คมจับจ้องอยู่ที่กระโปรงผ้าเนื้อบาง ที่ไหวไปตามแรงลม

“ก็ได้ค่ะ ลี่จะรอนะคะ” พูดจบมยุรีก็จูบที่แก้มสาก ก่อนจะเดินออกไป อัคนีมองตัวเองในกระจกยิ้มอย่างอารมณ์ดี ไม่เสียดายเลยสักนิดที่ไล่มยุรีออกไป เพราะมีใครอีกคนที่น่าสนใจกว่ารอเขาอยู่ในนั้น ร่างสูงเดินไปที่ประตู มือแกร่งเอื้อมไปกดล็อกมันเอาไว้

คลิ๊ก!!!

คนที่อยู่ในห้องน้ำตัวชาตกใจจนเหงื่อตก เมื่อได้ยินเสียงล็อกประตู เกิดอะไรขึ้นเธอคิดว่าสองคนนั่นออกไปกันแล้ว มือบางยกขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นเสียง จะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าเธออยู่ในนี้ โมโหตัวเองที่สุดที่ทิ้งมือถือไว้ที่โต๊ะ ไม่อย่างนั้นคงโทรให้ใครมาช่วยพาออกไป ตากลมโตเบิกกว้างเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูหนักๆถึงสองทีซ้อน

ก๊อก~ก๊อก~