“การได้วาดภาพถือเป็นการได้ปลดปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างลงในนั้น แต่ผมอยากรู้ว่าคุณได้แรงบันดาลใจมากจากไหน”
โชติกาช้อนสายตามองชายหนุ่ม
“จากเรื่องทั่วไปที่พบเจอในชีวิตประจำวันบวกกับจินตนาการนิดหน่อย ฉันชอบที่จะเอาสิ่งเหล่านั้นมาเสนอในมุมมองของฉัน อย่างเช่นลองนึกถึงภาพสุนัขสองตัวถูกขังอยู่ด้วยกันในฤดูผสมพันธุ์เป็นไงคะ”
“อืม เป็นภาพที่ชัดเจนมาก” ชายหนุ่มพยักหน้า
เมื่อเข้าสู่บทสนทนาเช่นนี้ บรรยากาศในห้องจากที่เคยราบเรียบผ่อนคลายเปลี่ยนมาเป็นเข้มข้นหนาหนัก สายตาที่ชายหนุ่มใช้มองหญิงสาวคล้ายมีเปลวเพลิงอยู่ในนั้น กวาดโลมเลียประเมินสิ่งที่สะดุดตาที่สุดบนตัวหญิงสาว
โชติกาบังคับตัวเองให้อยู่นิ่งไม่บิดไปมาเพราะรู้สึกเสียวซ่านวูบโหวงท้องน้อยเมื่อถูกสายตามคมจ้องมอง รู้ว่าดึงความสนใจของซีอีโอหนุ่มได้สำเร็จ แต่ถ้าเทียบกันเธอไม่ใช่คู่ต่อกรของเขาเลยแม้แต่น้อย
คาร์ลกำลังจะพูดบางอย่างแต่ถูกขัดจังหวะโดยเลขาฯ ที่นำไวน์เข้ามาเสิร์ฟ รู้สึกหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะแต่ไม่ได้ตำหนิติเตียนอะไร เขาไม่ใช่คนที่ไม่พอใจอะไรก็ไปลงกับลูกน้อง
“ขอบคุณค่ะ” โชติกากล่าวยิ้มให้เลขาฯ ชายหนุ่ม
“คุณเบญครับ ผมกำลังคุยเรื่องสำคัญอยู่ อย่าให้ใครเข้ามารบกวนนะครับ” เสียงทุ้มออกคำสั่ง
“รับทราบค่ะท่าน” เลขาฯ สาวเหลือบมองแขกของเจ้านายแวบหนึ่งก่อนที่จะเดินออกจากห้อง
เมื่อประตูปิดสนิทลงคาร์ลก็หยิบแก้วไวน์ยื่นส่งให้ โชติการับมาเกือบทำแก้วหลุดมือเพราะวินาทีที่มือของทั้งสองสัมผัสกันเหมือนกับถูกไฟช็อต พอเงยหน้าขึ้นสบตาดวงตาคมเข้มสีเทายิ่งมั่นใจว่าชายหนุ่มรู้สึกแบบเดียวกัน เธอจิบไวน์เข้าไปอึกใหญ่ก่อนวางแก้วลง คิดว่าแอลกอฮอล์จะช่วยเพิ่มความกล้าที่จะทำเรื่องบ้าบิ่นต่อจากนี้ ต้องขอบคุณที่ชายหนุ่มสั่งให้ลูกน้องเอาไวน์มาให้จริง ๆ แทนที่จะเป็นน้ำผลไม้
“ขอบคุณสำหรับไวน์นะคะ ฉันไม่เคยดื่มไวน์ที่รสชาติดีแบบนี้มาก่อน แต่ว่าอันที่จริงคุณไม่ต้องเสียเวลากับฉันก็ได้ค่ะ” เธอเพียงแค่พูดตามมารยาท
“ผมไม่คิดว่าจะเสียเวลาตรงไหน” ดวงตาคมกล้าจ้องตาหญิงสาว “โดยเฉพาะกับคุณ”
“ฉันเหรอคะ” โชติกาแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“ครับ…ผมอยากจะบอกว่ามีไม่กี่คนหรอกที่สามารถรับมือสัญชาตญาณสัตว์ป่าของผมได้”
“ฉันคงไม่ใช่หนึ่งในนั้นหรอกค่ะ” แต่เธออยาก
“ไม่แน่หรอก”
คาร์ลเริ่มอ่านเอกสาร นิ้วเรียวยาวหมุนปากกาเล่นไปมา ดึงดูดสายตาของโชติกาให้อยากรู้ว่าเขาใช้นิ้วทำอะไรอย่างชำนาญได้อีกบ้าง ระหว่างนี้เธอมองไปรอบห้อง กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรให้ตัวเองได้อยู่ในห้องนี้ต่ออีกสักนิด
“คุณเริ่มทำธุรกิจนี้ได้ยังไงคะ”
คาร์ลนั่งอยู่ริมเตียง มองรอยยับย่นของที่นอนจากการร่วมรักกับโชติกา จากนั้นก็มองหมายเลขโทรศัพท์ในมือถือ ยังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมต้องสั่งให้เธอโทรหาหลังกลับจากไปเที่ยว เขากับเธอเริ่มจากความรักสนุกไม่ผูกพัน ยอมรับว่ามันง่ายและเขาก็ชอบ ใครจะปฏิเสธความสัมพันธ์แบบนี้ได้กันล่ะ เพราะส่วนใหญ่จะเจอแต่พวกเกาะหนึบไม่ยอมจบ ทำให้เขาขยาด ผิดกับโชติกาที่ไม่ส่อแววคิดสานสัมพันธ์ใด ๆ กับเขาต่อเลย หรือเป็นเพราะเธอยังสาวยังต้องการหาความสนุกให้กับชีวิต หรือเป็นเพราะเขาอายุห่างกับเธอมากเกินไป แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลอันใด การที่เขาได้เอ่ยปากออกไปแบบนั้นแล้ว หมายความว่าเขาเริ่มจะคิดจริงจังหาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ! เขาควรปล่อยเธอไปแต่กลับทำตรงกันข้ามคาร์ลมองไปรอบห้องนอนที่ยังเหลือกุหลาบกับลูกโป่งที่หญิงสาวนำกลับไปไม่หมด เขาทำตัวอบอุ่นและโรแมนติกกับเธอและเธอชอบมัน ยิ่งตอกย้ำว่านี่คือการออกเดทกันอย่างแท้จริง ผิดกับทุกครั้งที่เป็นเพียงการสนุกกันแล้วจบ ไม่คิดเลยว่าเขากับเธอจะเดินมากันถึงจุดนี้ได้ และไม่ใช่เธอแต่เป็นเขาที่ไม่ยอมหยุด เป็นเพราะอะไรกัน ทำไมเขาถึงไม่เคยรู้สึกพอในตัวเธอเลย ยิ่งได้แล้วก็ยิ่งอ
ชายหนุ่มหญิงสาวนั่งอยู่ด้วยกันที่โซฟาแสนสบายหลังจากอาบน้ำแต่งตัวใหม่และรับประทานอาหารที่ถูกทิ้งไว้ตอนหัวค่ำเรียบร้อยแล้ว ก็รู้สึกหมดแรงเกินกว่าจะทำอะไรทั้งสิ้น ตอนนี้ทั้งคู่แค่จิบไวน์กับกินช็อกโกแลตและพูดคุยกันเรื่อยเปื่อย“คุณสปอยล์ฉันมากเกินไปแล้วค่ะ”“วันนี้วันวาเลนไทน์ ฉันก็ต้องเอาใจเธอสิ”“ก่อนหน้าที่จะเจอกับคุณฉันเกือบจะนอนกับคนอื่นไปแล้ว”“ฉันดีใจที่เธอเลือกนอนกับฉันแทน”“มันเหลือเชื่อมากเลยนะคะ คุณกับฉันไม่มีความเป็นไปได้เลยที่จะได้เจอกัน ตอนเสิร์ชหารูปหนุ่มหล่อแล้วเห็นรูปคุณ ฉันแค่คุยเล่น ๆ กับแนน ไม่คิดหวังหรอกว่าจะได้เจอกับคุณ”“ฉันมีความสุขมากที่ได้เป็นคนแรกของเธอ”โชติกาถอนหายใจ“แต่คุณทำให้ฉันตั้งมาตรฐานสูงเกินไปแล้วสิคะ”“อย่างนี้ก็ดี เพราะฉันอยากให้เธอนึกถึงฉันเวลาที่เจอพวกอ่อนหัดที่จ้องจะเอาเธอ”“เพื่ออะไรคะ”ในเมื่อเขากับเธอย่างไรก็ต้องจบกันอยู่ดี และคืนนี้แม้ได้พูด แต่เป็นที่เข้าใจว
ผิวเนื้อยับย่นให้ความรู้สึกเย็นที่ลิ้นผิดกับแท่งเอ็นใหญ่อย่างสิ้นเชิงที่ให้ความรู้สึกร้อนแทบลวก โชติกาแลบลิ้นปาดเลียตั้งแต่โคนขึ้นมาจรดปลาย เลียวนตรงส่วนหัวบานที่น้ำสีใสไหลซึมออกมา เมื่อผสมกับช็อกโกแลตแล้วเป็นรสชาติที่ยอดเยี่ยมมาก จากนั้นก็อมทั้งหมดเข้าปาก ดูดกลืนอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อคลายออกก็รู้สึกว่าท่อนเนื้อร้อนจะโป่งพองกว่าเดิมจนสามารถเห็นเส้นเลือดสีน้ำเงินที่นูนออกมา“ที่จริงคุณต้องเป็นคนทำไม่ใช่เหรอคะ” โชติกาแกล้งเตือนทันใดนั้นชายหนุ่มก็คว้าแขนดึงให้หญิงสาวขึ้นมานั่งคร่อมหน้าตัวเอง โพรงรักจ่อตรงกับปาก แล้วเขาก็ใช้ลิ้นตวัดเลียกลีบเนื้อซุกซอนชอนไชพลิกพลิ้วไปถ้วนถั่วทุกตารางนิ้วของหญิงสาวโดยปราศจากความอ่อนโยน ทว่าเต็มไปด้วยความกระหายดุดัน“โอ้วววว ซี้ดดดดดสสสสสส์” โชติกาเสียวจนขาสั่นตัวสั่น แอ่นตัวแหงนเงยใบหน้าไปด้านหลังและครวญครางไม่หยุด ใช้มือผลักศีรษะชายหนุ่มให้หยุดแต่เขากลับยิ่งดูดติ่งสวาทอย่างแรง“พะพอแล้วค่ะ มะมะไม่ไหวแล้ว อ๊ายยยยยย”ความร้อนจากกลางกายพวยพุ่งขึ้นมาถึงขีดสุดจนโชติกาแทบจะทนไม่ไหว ไม่สามาร
ในที่สุดก็ถึงวันวาเลนไทน์ โชติกาบรรจงแต่งตัวเป็นพิเศษ ทั้งยังลองซื้อแป้งฝุ่นกลิ่นคาราเมลมาลองใช้ด้วย ความพิเศษคือเป็นแป้งที่กินได้ไม่มีอันตราย เธอตั้งใจทาแป้งนี้บาง ๆ ไปทั่วทั้งตัว ทำให้ตัวเธอมีกลิ่นหอมหวานน่าทานเหมือนขนมเมื่อไปถึงบ้านชายหนุ่มเขาก็ออกมาต้อนรับหน้าบ้านด้วยตัวเอง เธอจอดรถเดินตามเขาเข้าไปในบ้าน ยังไม่ทันจะได้เข้าไปข้างในก็ถูกดันตัวชิดกำแพงและกักไว้ในวงแขนแกร่ง“ฉันบอกได้รึยังว่าคืนนี้เธอสวยมาก” คาร์ลโน้มหน้าลงมาจ้องตาหญิงสาว“บอกแล้วค่ะ แต่ฉันชอบได้ยินคุณชมบ่อย ๆ”คาร์ลเหมือนจะขยับเข้ามาใกล้ชิดยิ่งขึ้น เมื่อริมฝีปากของทั้งคู่ใกล้จะแตะกันเขาก็ผละออก เพราะคิดว่าหากจูบเธอตอนนี้คงจะอดใจไม่ไหวแล้วเดี๋ยวจะเลยเถิดไปกันใหญ่ เขายังไม่อยากให้ความสวยของเธอเสียหายไปอย่างรวดเร็ว แต่กลิ่นของเธอวันนี้ช่างหอมหวานยั่วเยินเหลือเกิน“ทำตัวตามสบายนะ”คาร์ลเดินนำหญิงสาวเข้าไปด้านในจนกระทั่งมาถึงห้องครัว กลิ่นหอมของอาหารลอยเตะจมูก โชติกามองสำรวจโดยรอบขณะนั่งลง ซึ่งเธอมักจะเป็นแบบนี้เสมอเวลาไปบ้านคนอื่น เหมือนอย่า
เวลาประมาณเที่ยงคืนโชติกาได้รับโทรศัพท์จากยายอีกครั้ง ดูเหมือนท่านเพิ่งจะคิดอะไรได้ และกลายเป็นว่าท่านไม่ได้ดูสุขุมและชิลล์เหมือนที่แสดงออกก่อนหน้า“นี่ชะพลูหนูคิดว่าพ่อคาร์ลเขาจะยอมจ่ายเงินมากขนาดนั้นกับแค่สูตรเค้กบ้าน ๆ ของยายมั้ย” ครั้งนี้เสียงยายเป็นกังวล“หนูว่าถ้าเขาไม่พร้อมจ่ายเขาคงจะไม่พูดออกมาหรอกค่ะ หนูแค่ห่วงเรื่องเดียว ว่าเขาจะไม่ให้ยายใช้สูตรนี้ทำเค้กอีก”“โธ่ยัยหลานบ๊องเอ๊ย! ทำไมยายจะทำไม่ได้เล่า นี่สูตรยายนะ แต่แค่ยายคงจะไม่สามารถทำขายได้ แต่ยายไม่มีปัญหากับเรื่องนี้หรอก ยายขี้เกียจตื่นขึ้นมาอุ่นเตาอบจะแย่แล้ว ทีนี้ยายว่าจะเอาเวลาไปขยายแปลงผักสวนครัวของยายให้มากขึ้น ยายแค่กังวลว่าเขาจะคิดว่ายายเรียกร้องมากเกินไปแล้วจะเปิดก้นหนีน่ะสิ เหมือนเขาจ่ายเงินให้กับช็อกโกแลตตัวเอง เฮ่อ…ไม่รู้ว่าพวกลูกน้องเขาห่วยขนาดไหนที่ทำเค้กโดยใช้ช็อกโกแลตตัวเองออกมาไม่ได้”“นั่นสิคะยาย ฮ่า ๆ ๆ” โชติกาหัวเราะเห็นด้วย“นี่ยายอยากรู้จังว่าเขาจะจ่ายค่าสูตรเค้กคาราเมลของยายเท่าไหร่”&ldqu
“ฉันคิดว่าคุณยังไม่พอใจสูตรเค้กที่กำลังจะออกใหม่ของคุณใช่มั้ยคะ”“ใช่” เขาชักอยากจะรู้แล้วสิว่าเธอจะทำอะไร“รอฉันแป๊บนะคะ”โชติกาเดินไปหยิบของที่เคาน์เตอร์ครัวออกมา คาร์ลพอเห็นสิ่งที่วางตรงหน้าสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที“ฉันรู้ค่ะว่าคุณเอียน แต่ก่อนที่คุณจะปฏิเสธ ได้โปรดลองนี่ก่อนค่ะ เผื่อคุณจะมีไอเดียไปปรับใช้” โชติการีบเบรกพร้อมคะยั้นคะยอให้เขาลองชิมเค้กช็อกโกแลตที่เธอตั้งใจทำเพื่อเขามาก“เธอทำเองเหรอ” คาร์ลถามด้วยความประหลาดใจ“ค่ะ”“เธอทำให้ฉันเหรอ”“ก็ใช่สิคะ”“ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะทำเค้กเป็นด้วย”“ฉันจะถือว่าเป็นคำชมนะคะ แต่คุณลองชิมก่อนเถอะค่ะแล้วค่อยชมฉันต่อ” โชติกายิ้มอย่างมั่นใจเธอตัดเค้กเป็นชิ้นแบ่งใส่จานวางตรงหน้าชายหนุ่ม เขาหยิบส้อมมาตัดเป็นชิ้นพอดีคำแล้วตักเข้าปาก วินาทีแรกที่รับรสสัมผัสถึงกับทำตาโต“นี่มัน…ใช่ อร่อยมาก” คาร์ลทั้งทึ่งและประทับใจในฝีมื