12

ไรอันกำลังรู้สึกสบายใจและสดชื่นมากแม้จะผ่านเวลาไปนานแต่ไม่มีความรู้สึกน่าเบื่อเลยสักนิด แม้ว่ามีน้ำอิงมานั่งอยู่ด้วยจนทำให้เขาและเธอคุยกันได้ไม่ถนัดในเรื่องที่ต้องการตกลงกัน

ฝ่ายกุลนิดายังไม่รู้จะพูดกับลูกยังไง หากเด็กหญิงต้องรับรู้ว่าพ่อของเธอยังมีชีวิตอยู่แล้วเขามาที่นี่เพื่อเรียกร้องสิทธิ์

ไรอันยังไม่มีทีท่าว่าจะขอตัวกลับออกไป มือหนายังคงจับแก้วน้ำยกขึ้นจิบอยู่เรื่อยๆ แม้ว่าจวนเจียนจะหมดแก้วแต่เจ้าของบ้านก็ไม่คิดจะนำมาเพิ่ม กุลนิดาทำเป็นเหลือบมองนาฬิกาเรือนกลมที่ฝาผนัง ไรอันมองตามสายตาของเธอไป เข็มสั้นชี้ที่เลขห้า เข็มยาวชี้ที่เลขสี่

“เย็นแล้ว น้ำอิงคงจะหิวข้าวแล้วใช่ไหมครับ?”

เด็กหญิงพยักหน้า ดวงตาไร้เดียงสาฟ้องว่าเรื่องกินเรื่องใหญ่ ไม่มีเหตุผลอะไรที่หนูน้อยจะปฏิเสธ เธอชอบเวลากินมากกว่าเวลานอนเสียอีก แต่แม่มักจะบอกเสมอว่าต้องกินและนอนเป็นเวลา

กุลนิดาเห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นพยักหน้ารับรู้ อดลอบยิ้มออกมาไม่ได้ ในที่สุดเขาก็รู้ตัวสักทีว่าควรย้ายก้นออกจากบ้านของเธอได้แล้ว

“น้ำอิงสวัสดีคุณลุงสิคะ คุณลุงจะกลับแล้ว”

กระแสเสียงของกุลนิดาที่แสดงความดีใจออกมาจนปิดไม่มิดทำให้ไรอันถอนสายตาออกมาจาการจับจ้องน้ำอิงซึ่งกำลังระบายสีม้าโพนี่ลงบนสมุดวาดภาพ

เขามองไปที่ใบหน้าหวานฉ่ำ ราวสาวสิบแปดของกุลนิดา

“เกรซีคุณเข้าใจผิดแล้ว”

กุลนิดามองหน้าเขาด้วยสายตาไม่เข้าใจ ขณะที่เด็กหญิงเชื่อฟังผู้เป็นแม่ วางมือจากสีไม้แล้วกำลังยกมือขึ้นไหว้คุณลุงใจดี

“สวัส...”

“เดี๋ยวก่อนครับ” ไรอันรีบท้วง “ใครว่าลุงจะกลับล่ะครับน้ำอิง ลุงไรอันก็หิวข้าวจนแสบท้อง ตั้งแต่เมื่อกลางวันยังไม่ได้กินอะไรเลย ถ้างั้นเย็นนี้ ลุงไรอันขอฝากท้องกินข้าวที่บ้านน้ำอิงสักมื้อนะครับ”

เด็กน้อยยิ้มหวาน ตาหยี ทำไมคุณลุงสุดหล่อต้องมาขอแบ่งของกินด้วย แล้วเย็นนี้เธอจะกินอิ่มไหม ขณะที่กุลนิดาเบิกตากว้าง ถามเขาด้วยสีหน้าตระหนก

“คุณจะกินข้าวเย็นกับพวกเราเหรอคะ ไม่ได้หรอก”

ไรอันอมยิ้ม “ทำไมถึงไม่ได้ แค่มื้อเดียว คุณคงไม่คิดว่าเป็นการสิ้นเปลืองใช่ไหมครับ ผมกินง่าย กินอะไรก็ได้”

“แต่ว่า...” กุลนิดาหน้าเสีย ทีแรกโล่งใจคิดว่าเขาจะขอตัวกลับ แต่เขากลับหน้าหนาขอกินข้าวเสียอย่างนั้น เรื่องแบ่งปันอาหารไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าทุกวันนี้เธอกับลูกก็...

‘ซื้อกินตลอด’

เด็กหญิงมองหน้าคุณลุงใจดีแล้วตัดสินใจ

“เด็กดีต้องรู้จักแบ่งปัน คุณลุงหิวใช่ไหมคะ” เธอยิ้มอย่างน่ารัก “คุณลุงขา งั้นไปเซเว่นอีเลฟเว่นที่ปากซอยกันค่ะ วันนี้น้ำอิงจะเลี้ยงข้าวคุณลุงเอง”

แม่หนูส่งเสียงหวานเจื้อยแจ้ว แล้วหันไปคว้ากระปุกออมสินทั้งที่เธอไม่เคยคิดจะแคะมันมาก่อน แต่เพราะถูกชะตากับคุณลุง เด็กหญิงตั้งใจจะชวนไปร้านสะดวกซื้อขาประจำของเธอซึ่งมีที่ตั้งอยู่หน้าปากซอย

ไรอันยิ้มพราย ฝ่ามือหนาลูบเรือนผมนุ่มสีน้ำตาล เขาลดดวงหน้าหล่อและสายตาอบอุ่นมาจ้องหนูน้อยใกล้ๆ

“ขอบคุณครับนางฟ้าของลุงไรอัน แต่ทำไมเราต้องไปร้านสะดวกซื้อด้วย คุณลุงทานฝีมือของคุณแม่น้ำอิงได้ครับ ลุงไรอันกินง่าย กินอะไรก็ได้”

เด็กหญิงเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง มีคนอยากลองชิมฝีมือมามี้ด้วยเหรอ คุณลุงใจดีช่างกล้าหาญ เด็กหญิงอยากปรบมือให้รัวๆ

“คุณลุงใจดี กล้ากินอาหารที่มามี้ทำด้วยเหรอคะ” เมื่อนึกถึงรสชาติอาหารที่แม่ทำครั้งล่าสุดช่างขนลุกขนพองสยองเกล้า

แต่พอแม่หนูน้อยฉุกคิดได้ว่าเผลอพูดความในใจออกไปจนหมด มามี้สุดที่รักคงเสียใจหากรู้ว่าเธอไม่ชอบกินอาหารฝีมือแม่เอาเสียเลย มือป้อมๆ ทั้งสองข้างรีบยกขึ้นปิดปาก พลางเหล่หางตาไปทางผู้เป็นแม่

“มามี้คงไม่ได้ยิน”

กุลนิดาแสดงสีหน้าไม่ถูกว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “เต็มสองหูเลย มามี้ทำอาหารไม่อร่อยใช่ไหมคะ น้ำอิงเลยไม่ชอบกินอาหารที่มามี้ทำ”

เด็กหญิงร่างอวบรีบส่ายหน้า “เจ้าแครอต ก็บอกว่าอร่อยค่ะ มันกินไปเกือบครึ่งจาน”

ถ้าแครอตที่ลูกสาวว่าเป็นคน กุลนิดาคงยิ้มออกบ้าง แต่แครอตเป็นแมวจรจัดที่เธอเก็บมาเลี้ยง นั่นหมายความว่าน้ำอิงเอาอาหารที่เธอทำให้ไปแบ่งให้แครอตมันกิน หรือบางทีอาจเททิ้งทั้งจาน

กิริยาแปลกประหลาดของน้ำอิงทำให้ไรอันสนใจ ปกติแล้วเด็กเล็กจะติดฝีมือแม่ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมลูกสาวเขาทำเหมือนกับว่าอาหารที่บ้านรสชาติน่ากลัว

“ทำไมจะกินไม่ได้ล่ะครับน้ำอิง หลอกลุงเล่นหรือเปล่า ฝีมือมามี้อร่อยแค่ไหน บอกลุงหน่อยสิ”

“เอ่อ คือ...”

“ว่ายังไงครับ” ไรอันเลิกคิ้วถาม ดวงตาสีฟ้าสบดวงตาสีเข้มของลูกสาว น้ำอิง ลูกสาวเขาท่าทางกินเก่งหรือกลัวว่าจะมีใครมาแย่งกิน

เด็กหญิงโชว์นิ้วโป้งขวาขึ้น “ฝีมือมามี้ เอ่อ...”

เด็กดีไม่พูดโกหก

เด็กดีต้องพูดความจริง

คำสอนของแม่ก้องหูเด็กหญิง สีหน้าของน้ำอิงคิดหนัก คิ้วเข้มได้รูปมุ่นเข้าหากัน มองหน้าแม่ครั้งหนึ่งแล้วหันกลับไปมองหน้าคุณลุงใจดี แม่ตัวแสบรีบยกมือป้องปากกระจับช่างเจรจา ก้มหน้าไปกระซิบข้างหูคุณลุงใจดีเบาๆ

“ฝีมือทำอาหารของมามี้ปานกลาง ให้คะแนนสามเต็มสิบค่ะ” เด็กหญิงเอียงหน้ามาแอบมองหน้าแม่เป็นระยะๆ เธอไม่กล้าพูดดังเพราะกลัวแม่จะเสียใจ

ไรอันยิ้มทั้งที่จริงกำลังข่มกลั้นเสียงหัวเราะ “สามเต็มสิบมันกลางตรงไหน นั่นมันค่อนไปทางแย่นะครับ” ไรอันหรี่ตาแคบลง เห็นน้ำอิงหัวเราะคิกคัก

“น้ำอิง หนูพูดอะไรกับคุณลุงคะ” กุลนิดาถาม เธอเริ่มไม่ไว้ใจสายสัมพันธ์ของพ่อลูกเลย เขาเพิ่งมาเจอน้ำอิงแต่เข้ากันได้ดีกับลูกสาวมาก มากจนเธอกังวลใจ

“น้ำอิงบอกผมว่าคุณทำอาหารอร่อย ให้สามเต็มสิบ” ไรอันตอบแทนลูกสาวพร้อมกับวาดแขนไปรั้งร่างแม่ตัวกลมขึ้นมานั่งตัก ความแสบ ความซน ทำให้คุณพ่อที่ยังไม่ถูกเปิดตัวทนไม่ไหวก้มลงไปจุ๊บหน้าผากเบาๆ

“สามเต็มสิบเองหรือจ๊ะน้ำอิง”

“แหะ แหะ” น้ำอิงหัวเราะแห้งๆ กอดคอบิดากลมดิก

ไรอันนึกขำในท่าทีเหลอหลาของกุลนิดา พลางชอบใจในความฉลาดหัวไวของลูกสาว เขาถามเสียงต่ำติดทีเล่นทีจริง

“อย่าบอกนะเกรซี ว่าคุณทำอาหารไม่เป็น

“เอ่อ ก็ใช่ค่ะ” กุลนิดาอ้อมแอ้มตอบ ไม่ค่อยชอบที่ถูกเขาคาดคั้น แต่ท่าทางเอาจริงของเขาทำให้กุลนิดาต้องนิ่งฟัง