ตอนที่ 23 ความเร่าร้อนระหว่างเดินทางกลับ nc

หลังจากสงครามอันยาวนานผ่านพ้นไป แม่ทัพหยางเจี้ยนได้นำกองทัพเข้ามาช่วยเหลือฟื้นฟูบ้านเรือนและชีวิตของผู้คนในพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบ ชาวบ้านที่เคยทุกข์ยากลำบากต่างรู้สึกซาบซึ้งในความกรุณาและความเสียสละของแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ เขาไม่ได้เพียงแค่ต่อสู้เพื่อให้ผู้คนปลอดภัย แต่ยังลงมือช่วยซ่อมแซมบ้านเรือน และฟื้นฟูแผ่นดินที่เคยถูกทำลายด้วยการบุกเบิกพื้นที่เพาะปลูกและสร้างโครงสร้างพื้นฐานใหม่ ๆ

วันสุดท้ายก่อนการเดินทางกลับเมืองหลวง ชาวบ้านนับร้อยมารวมตัวกันที่หน้าค่ายทหาร ทุกคนยืนเรียงรายพร้อมกับสีหน้าเปี่ยมด้วยความรู้สึกขอบคุณ ขณะที่แม่ทัพหยางเจี้ยนและกองทหารกำลังเตรียมตัวออกเดินทาง สายตาของชาวบ้านทุกคนจับจ้องไปยังแม่ทัพอย่างนอบน้อม พวกเขาก้มศีรษะและยกมือขึ้นคำนับด้วยความเคารพอย่างลึกซึ้ง

"ขอบคุณท่านแม่ทัพ! ขอบคุณที่ท่านได้ช่วยยุติสงครามและนำความสงบสุขกลับคืนมา!" เสียงกล่าวขอบคุณดังก้องพร้อมกันทั่วทั้งบริเวณ บางคนถึงกับน้ำตาคลอเพราะตื้นตันใจในความดีและความเสียสละของแม่ทัพผู้กล้าหาญ

แม่ทัพหยางเจี้ยนมองไปยังฝูงชน เขาพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มอันอบอุ่น เป็นสัญญาณให้ผู้คนรู้ว่าเขารับรู้ถึงความขอบคุณและความรู้สึกของพวกเขา การจากลาครั้งนี้เต็มไปด้วยความเคารพและผูกพัน ชาวบ้านทุกคนต่างมองแม่ทัพและกองทัพเดินออกจากหมู่บ้านด้วยใจอาลัย พวกเขาอธิษฐานให้แม่ทัพหยางเจี้ยนเดินทางโดยสวัสดิภาพ และหวังว่าวันหนึ่งเขาจะได้กลับมาอีกในฐานะผู้ปกป้องและนำความสงบสุขให้พวกเขาอีกครั้ง

ภายในรถม้าที่กำลังแล่นไปบนเส้นทางกลับเมืองหลวง บรรยากาศอันเงียบสงบภายนอกต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับบรรยากาศภายในรถม้าที่เต็มไปด้วยความใกล้ชิดและความอบอุ่นระหว่างแม่ทัพหยางเจี้ยนและสตรีทั้งสอง ฮูหยินเหม่ยฟาง ผู้เป็นที่รักของเขา และเสี่ยวเอ๋อร์ สาวใช้คนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาร่วมเดินทางไปยังเมืองหลวงด้วย

แม่ทัพหยางเจี้ยนยกแขนขึ้นโอบรอบหญิงทั้งสองอย่างอ่อนโยน สายตาของเขามองพวกนางด้วยความเอ็นดูและความห่วงใย ฮูหยินเหม่ยฟางยิ้มละมุน ขณะที่เสี่ยวเอ๋อร์ก็ยิ้มตอบเขาอย่างขวยเขินแต่ยินยอม สายตาของนางเต็มไปด้วยความยินดีที่ได้เดินทางเคียงข้างแม่ทัพ

แม่ทัพหยางเจี้ยนค่อย ๆ โน้มตัวเข้าใกล้ มอบจุมพิตอันอ่อนโยนให้กับฮูหยินเหม่ยฟาง สัมผัสนี้เต็มไปด้วยความเร่าร้อน

ฮูหยินเหม่ยฟางเองก็ขยับเข้ามาใกล้แม่ทัพหยางเจี้ยนมากขึ้น มือของนางเริ่มลูบไล้ไปตามเรือนร่างของเขาอย่างอ่อนโยน  สัมผัสที่นุ่มนวลของนางสร้างความรู้สึกอุ่นใจและตื่นเต้นให้กับแม่ทัพ ทำให้เขาสูดลมหายใจเข้าลึกขึ้น

ความเร่าร้อนที่ระเบิดออกมาจากสัมผัสของนางทำให้แม่ทัพรู้สึกถึงแรงดึงดูดที่ยากจะต้านทาน

ฮูหยินเหม่ยฟางค่อย ๆ ช่วยแม่ทัพหยางเจี้ยนปลดเปลื้องชุดเกราะออกอย่างช้า ๆ ด้วยความระมัดระวัง มือของนางสั่นไหวเล็กน้อยแต่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ขณะเดียวกันหัวใจของเธอก็เต้นแรงด้วยความตื่นเต้น

เมื่อชุดเกราะถูกปลดออก เผยให้เห็นเรือนร่างที่แข็งแรงและมีเสน่ห์ของแม่ทัพ หัวใจของนางเต้นแรงขึ้นเมื่อเห็นกล้ามเนื้อที่แน่นกระชับและผิวหนังที่มีร่องรอยของการต่อสู้ นางไม่สามารถละสายตาจากเขาได้ ความรู้สึกที่มีต่อเขาเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าจากความใกล้ชิดในขณะนี้

เสี่ยวเอ๋อร์ซึ่งนั่งอยู่ข้าง ๆ ได้เห็นเรือนร่างที่กำยำของท่านแม่ทัพหยางเจี้ยน และหัวใจของนางก็รู้สึกเต้นแรงเช่นกัน ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความปรารถนาเมื่อเห็นเขาในสภาพที่เปิดเผยและมีเสน่ห์เช่นนี้

มือของเสี่ยวเอ๋อร์ค่อย ๆ ลูบไล้เรือนร่างของแม่ทัพด้วยความพึงพอใจอย่างแผ่วเบา แต่ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในนั้นเต็มไปด้วยความหลงใหลและความชื่นชม เส้นสายของกล้ามเนื้อที่แน่นกระชับทำให้เสี่ยวเอ๋อร์รู้สึกตื่นเต้น สัมผัสที่อ่อนนุ่มของนางแสดงถึงความกล้าที่จะเข้าหาเขา

ความเร่าร้อนที่เกิดขึ้นภายในรถม้ากลายเป็นเรื่องที่ชัดเจนยิ่งขึ้น เมื่อทั้งสองนางอยู่ใกล้ชิดกับแม่ทัพและพร้อมใจกันแสดงความรักและความปรารถนาในแบบที่พวกเขาไม่สามารถปฏิเสธได้

“เสี่ยวเอ๋อร์ เจ้าช่วยปลุกความเป็นชายให้กับท่านแม่ทัพถ้ามันตื่นตัวเมื่อไหร่พวกเราจะผลัดกันใช้งาน” ฮูหยินเหม่ยฟางเอยออกคำสั่งกับนางเพื่อให้นางปลุกท่อนเนื้อของท่านแม่ทัพให้มันแข็งผงาดตั้งชูชัน

“ค่ะนายหญิง” นางตอบรับอย่างว่าง่ายริมฝีปากเล็กๆของนางอ้าจนกว้างพร้อมทั้งกลืนกินท่อนเนื้อของท่านแม่ทัพไปทั้งด้ามนางดูดเลียมันอย่างหิวกระหาย

อู๊ยยย อ๊า...แม่ทัพ หยางเจี้ยน ส่งเสียงร้องครวญครางออกมาอย่างมีความสุขเมื่อถูกสาวใช้ของตนดูดเลียท่อนเนื้ออย่างบ้าคลั่งคิดถูกแล้วจริงๆที่รับนางมาอยู่ด้วยจากแดนเหนือนางเร่าร้อนถึงเพียงนี้จะทิ้งไว้ให้อยู่กับชาวบ้านธรรมดาก็เสียดาย ความเร่าร้อนของนางเหมาะที่จะมารับใช้เขา

“ท่านพี่ถูกใจไหมเจ้าค่ะ ข้าสั่งให้นางดูดเลียให้ท่าน” ฮูหยินเหม่ยฟางนางกล่าวถามชายผู้เป็นสามีด้วยน้ำเสียงที่หื่นกระหายยิ่งเห็นใบหน้าที่หื่นกระหายของเขาเช่นนี้มันทำให้ตัวของนางนั้นมีความสุข

“ฮูหยินของข้าเจ้าช่างเป็นสตรีที่รู้ใจข้ามากที่สุด ข้าเสียวจนจะตายอยู่แล้ว ความเสียวในครั้งนี้มันทำให้ตัวของข้านั้นกำลังที่จะคลุ้มคลั่ง” แม่ทัพ หยางเจี้ยน ส่งเสียงร้องครวญครางออกมาด้วยความพึงพอใจสตรีนางหนึ่งดูดเลียท่อนเนื้อของเขาส่วนอีกนางดูดเลียผิวกายของเขาอย่างบ้าคลั่งราวกับว่าพวกนางทั้งสองนั้นอดอยากมานานเขาช่างเป็นชายที่โชคดีนักที่ได้พวกนางมาอยู่เคียงข้างในที่สุดความเสียวของเขาก็ได้รับการเติมเต็ม

“ถ้าหากท่านพี่ท่อนไม่ไหวเชิญมาปลดปล่อยที่เรือนร่างของข้าได้เลย” ฮูหยินเหม่ยฟางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอย่างเร่าร้อน นางเชิญชวนให้ท่านแม่ทัพมาสมสู่กับเรือนร่างที่สุดแสนจะเย้ายวนของนาง

“ความร่านของเจ้าเช่นนี้มันทำให้ตัวของข้านั้นหลงใหล” ท่านแม่ทัพดูดเลียเรือนร่างและเนินอกของฮูหยินอย่างหิวกระหายลิ้นของท่านแม่ทัพลูบไล้ไปตามเรือนร่างที่สุดแสนจะเย้ายวนของนาง

“ฮ๊า...ท่านแม่ทัพ” นางส่งเสียงร้องกระเส่าออกมา เมื่อเรือนร่างของนางกำลังเป็นที่ปลดปล่อยอารมณ์ของชายผู้อันเป็นที่รักมือที่หยาบกร้านของท่านแม่ทัพบดขยี้หน้าอกของนางอย่างหื่นกระหายมันพลิ้วไหวไปมาตามจังหว่ะการปลดขยี้ของเขาผสมกับการดูดเลียอย่างเร่าร้อน

“ฉวบ...อ๊า..ยังเปียกชุ่มเหมือนเดิม” แม่ทัพ หยางเจี้ยน กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความพึงพอใจหลังจากที่ยัดท่อนเนื้อของตนสอดใส่เข้าไปที่ภายในเรือนร่างของนางเขาค่อยๆกระแทรกเรือนร่างของนางอย่างเป็นจังหว่ะ เมื่อความเสียวเข้าครอบงำเขาก็แทบที่จะพูดไม่ได้อีกต่อไปคนทั้งคู่ทำได้แต่เพียงส่งเสียงร้องครวญครางโต้ตอบกันไปมาเท่านั้นรถม้าเกิดการสั่นไหวไปมาตามจังหว่ะกระแทรกของท่านแม่ทัพแรงขึ้นและแรงขึ้นหลังจากนั้นก็ค่อยๆเบาลง

พร๊วดดดด ร่างกายของคนทั้งคู่ถึงกับเกิดการสั่นกระตุกด้วยอารมณ์แห่งความปรารถนาและความพึงพอใจหลังจากนั้นความเร่าร้อนก็ค่อยๆเบาบางลงในขณะที่ขบวนรถม้ายังคงเคลื่อนต่อไปจุดมุ่งหมายปลายทางก็คือกลับไปที่เมืองหลวง