ตอนที่ 22 ขายเมีย nc

ยามเช้าที่เงียบสงบกลับต้องสะดุดลงเมื่อแสงอาทิตย์แรกสาดส่องไปทั่วฟ้า เสียงนกร้องคลอเคล้ากับลมพัดเย็น ๆ แต่แล้วค่ายทหารของแม่ทัพหยางเจี้ยนก็ปั่นป่วนด้วยเสียงร้องตะโกนดังลั่นของชายผู้หนึ่ง เขาเดินเข้ามายังเขตค่ายอย่างไม่เกรงกลัว เสียงของเขาดังขึ้นเรื่อย ๆ จนทหารหลายคนเริ่มออกมาดูต้นเหตุของความวุ่นวายนี้

ชายผู้บ้าบิ่นคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น เขาคือสามีของเสี่ยวเอ๋อร์ หญิงสาวผู้อ่อนโยน และเป็นสาวใช้ของท่านแม่ทัพ แม้ว่าผู้อื่นจะเห็นเป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่สำหรับเขาแล้ว การที่ภรรยาหายไปจากบ้านเป็นเวลานานเช่นนี้ช่างไม่อาจทนไหว

"เสี่ยวเอ๋อร์! เจ้าอยู่ที่ไหน!" เขาตะโกนก้องด้วยเสียงแหบพร่า “ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่! จงกลับไปที่บ้านกับข้าเดี๋ยวนี้!” เสียงของเขาดังสะท้อนทั่วค่าย ทำให้ทหารหลายคนหยุดทำงานและหันมามองด้วยความงุนงง บางคนมองด้วยสายตาที่เบื่อหน่าย ขณะที่บางคนมองด้วยความตกตะลึงที่เขากล้าทำเช่นนี้ในเขตค่ายของแม่ทัพหยางเจี้ยน

แม่ทัพหยางเจี้ยนเมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายก็คิ้วขมวดเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าให้ทหารคนหนึ่งไปตามเสี่ยวเอ๋อร์มาพบเพื่อจัดการกับสถานการณ์นี้ เสี่ยวเอ๋อร์ออกมาเผชิญหน้ากับสามีที่กำลังโกรธเกรี้ยว ท่ามกลางสายตาของทหารนับสิบที่ยืนมองดูเหตุการณ์ตรงหน้า

เสี่ยวเอ๋อร์ยืนหันหน้าเข้าหาสามีของตนด้วยสายตาเย็นชาและแววตาที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน เธอกล่าวเสียงแผ่วแต่หนักแน่น “ท่านพี่...เชิญท่านกลับไปเสีย ข้าจะไม่กลับไปใช้ชีวิตที่ยากลำบากเช่นนั้นกับท่านอีกแล้ว ข้าจะอยู่รับใช้ท่านแม่ทัพหยางเจี้ยน ที่นี่ข้าพบความสงบและการยอมรับ ข้าตัดสินใจแล้ว”

คำพูดของเสี่ยวเอ๋อร์ทำให้สามีของนางถึงกับชะงักไปด้วยความเจ็บปวด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและความผิดหวัง ท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทาของเหล่าทหารที่ยืนดูเหตุการณ์รอบ ๆ “เจ้าเป็นบ้าไปแล้วหรือเสี่ยวเอ๋อร์!” เขาตะคอกกลับ “เจ้าถึงกับยอมทิ้งชีวิตแต่งงานที่เราร่วมกันสร้างเพียงเพราะความสะดวกสบายที่นี่งั้นหรือ? เจ้าไม่ใช่คนเดิมของข้าอีกต่อไป”

เสี่ยวเอ๋อร์กลับยืนนิ่ง ไม่สั่นคลอนต่อคำพูดของเขา นางได้ตัดสินใจแล้ว หัวใจของนางถูกดึงดูดด้วยอำนาจและความสง่างามของแม่ทัพหยางเจี้ยน และชีวิตใหม่ที่มอบทั้งความมั่นคงและความสงบสุขทำให้นางไม่อาจหวนกลับไปใช้ชีวิตในความขัดสนและความเหนื่อยยากอีกต่อไป

สามีของนางเริ่มโกรธเกรี้ยวยิ่งกว่าเดิม ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยความผิดหวัง ความเครียดและความเสียใจท่วมท้นในใจที่เห็นภรรยาของตนไม่เพียงปฏิเสธ แต่ยังไม่สนใจเขาอีกต่อไป ความสัมพันธ์ที่เคยอบอุ่นถูกทำลายลงจนไม่เหลือความผูกพันใด ๆ

“เจ้าถึงกับยอมเป็นของเล่นของคนพวกนั้นจริงหรือ? จงกลับบ้านกับข้าเดี๋ยวนี้!” เขาตะโกนเสียงดัง แต่คำพูดของเขาไม่อาจทำให้นางหวั่นไหวได้อีกต่อไป เสี่ยวเอ๋อร์เมินสายตาของเขาและหันหลังไปโดยไม่หันกลับมาแม้แต่น้อย นางได้เลือกทางเดินใหม่ และเลือกที่จะทิ้งชีวิตเดิมไว้เบื้องหลัง

แม่ทัพหยางเจี้ยนก้าวเข้ามาในที่เกิดเหตุด้วยท่าทีสุขุมและสง่างาม ทุกสายตาหันมาจับจ้องที่เขา เมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ท่านแม่ทัพมองชายผู้เป็นสามีของเสี่ยวเอ๋อร์ด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่น่าหวาดเกรง “จงหุบปากของเจ้าซะ ถ้าเจ้ายังกล้าแหกปากในค่ายของข้าอีก ข้าจะสั่งประหารชีวิตเจ้าทันที”

คำพูดของแม่ทัพหยางเจี้ยนดั่งคมดาบที่ฟาดลงไปในหัวใจของสามีเสี่ยวเอ๋อร์ ชายผู้นั้นถึงกับมีร่างกายที่สั่นสะท้านอย่างรุนแรง เขารู้ทันทีว่าได้ทำเกินไปและลืมตัวไปว่าตนกำลังตะโกนในเขตแดนของแม่ทัพหยางเจี้ยน ผู้ที่มีอำนาจสูงสุดและเป็นที่เคารพในหมู่ทหารและชาวบ้าน การกระทำเช่นนี้อาจทำให้เขาถูกประหารโดยไม่มีใครหาญกล้าออกมาปกป้อง

เมื่อสติกลับมาเต็มที่ ร่างกายของเขาสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว ดวงตาของเขาหรี่ลงต่ำไม่กล้าสบตาแม่ทัพอีกต่อไป พร้อมทั้งยกมือขึ้นคำนับด้วยท่าทีที่อ่อนน้อมและอับอาย “ข้าน้อยไม่กล้า ข้าน้อยผิดไปแล้ว” เขาพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “ในเมื่อนางต้องการอยู่กับท่าน ข้าน้อยก็ยินดีปล่อยให้เป็นไปตามนั้น เชิญท่านรับตัวนางไปได้เลย”

แม่ทัพหยางเจี้ยนมองเขาด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก ราวกับชายผู้นี้เป็นเพียงธุลีดิน ชายผู้นั้นหันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็วราวกับหนีจากสถานที่ที่เต็มไปด้วยอำนาจอันน่ากลัว เขารู้ดีว่าในเมื่อเสี่ยวเอ๋อร์เลือกที่จะทิ้งชีวิตคู่เดิมและอุทิศทั้งกายและใจให้กับแม่ทัพหยางเจี้ยน เขาเองไม่มีสิทธิ์ใด ๆ จะขัดขวางอีกต่อไป ความกลัวต่อความตายทำให้เขายอมล่าถอยไปอย่างไร้ศักดิ์ศรี

แม่ทัพหยางเจี้ยนยกมือขึ้นเบา ๆ หยุดชายผู้กำลังจะรีบก้าวหนีไป “ช้าก่อน เจ้าจะรีบไปไหน” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบและสงบนิ่ง แต่แฝงด้วยอำนาจที่ไม่อาจปฏิเสธได้ “ข้ารู้สึกพึงพอใจในตัวภรรยาของเจ้า ถือว่าข้าซื้อตัวนาง”

จากนั้นแม่ทัพหยางเจี้ยนได้หยิบถุงเงินจำนวนไม่น้อยออกมาและส่งให้กับชายผู้นั้น ชายผู้เป็นสามีของเสี่ยวเอ๋อร์ถึงกับตะลึงในขณะรับถุงเงินไป ดวงตาเขาเบิกกว้างด้วยความดีใจ ไม่คิดฝันว่าตนจะได้รับเงินจำนวนมากเช่นนี้ สำหรับชาวบ้านธรรมดาอย่างเขาแล้ว เงินจำนวนนี้สามารถทำให้เขาสุขสบายไปทั้งปี

เขารีบก้มศีรษะลงอย่างนอบน้อม ทั้งยังกล่าวขอบคุณอย่างซ้ำ ๆ ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ขอบคุณท่านแม่ทัพ! ขอบคุณท่านแม่ทัพ!” ราวกับได้รับพรอันใหญ่หลวง ชายผู้นั้นเก็บถุงเงินแน่นก่อนจะรีบก้าวเดินออกไปจากค่ายอย่างรวดเร็ว พร้อมสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและยินดี ถึงแม้ว่าเขาจะสูญเสียภรรยาไป แต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไปเมื่อได้รับทรัพย์สินมากมายที่ช่วยให้ชีวิตสุขสบายได้

หลังจากได้รับเงินจำนวนมหาศาลจากแม่ทัพหยางเจี้ยน ชายผู้เป็นสามีของเสี่ยวเอ๋อร์ก็กลับไปใช้ชีวิตอย่างฟุ่มเฟือย และใช้ทรัพย์สินที่ได้มาปลดปล่อยตนเองสู่ชีวิตที่เขาใฝ่ฝัน เขาสร้างชื่อเสียงที่เลื่องลือไปทั่วในย่านโคมแดงทางแดนเหนือ หญิงสาวงามจากทุกซอกมุมของเมืองล้วนแต่ได้ยินชื่อของเขา แต่ไม่ใช่ในทางที่น่ายกย่องนัก เพราะชื่อเสียงของเขาโด่งดังไปทั่วในฐานะชายผู้หลงใหลในความสุขทางกายจนเกินพอดี

เงินที่เขาได้รับจากแม่ทัพถูกใช้จ่ายไปอย่างรวดเร็ว ในค่ำคืนที่เต็มไปด้วยเหล้าและสตรีงามผู้รายล้อม ไม่ว่าหญิงงามนางใดก็ถูกเขาแตะต้องเรือนร่างอย่างหื่นกระหาย เพื่อสนองความปรารถนาของตนเองโดยไม่คิดถึงวันข้างหน้าเลยแม้แต่น้อย เขาใช้ชีวิตที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานและสุขสบาย ชื่อเสียงของเขาในย่านโคมแดงนั้นเล่าขานกันไปไกล แม้แต่คนที่ไม่เคยพบก็ยังได้ยินเรื่องราวของเขา

“อ๊า...อ๊า...สุดยอดไปเลยนายท่านท่อนเนื้อของท่านมันทำให้ข้าเสียวกระสันไปหมด” หญิงสาวจากย่านโคมแดงส่งเสียงร้องครวญครางอย่างหื่นกระหายหลังจากที่ถูกท่อนเนื้อของชายผู้นี้กระแทรกเรือนร่างราวกับว่าตัวของเขานั้นอดยากมานานทั้งที่จริงเขาเข้ามาใช้บริการที่ย่านโคมแดงแห่งนี้แทบทุกวันตลอด 7 วันที่ผ่านมาเขาฟันสาวงามไปวันละคนชีวิตในช่วงเวลานี้นั้นช่างสุขสันต์ราวกับว่าตนเองนั้นได้ขึ้นสวรรค์

“ฮู๊ยยย อ๊า..เจ้านี่มันร่านจริงๆขนาดข้าน้ำแตกไปแล้วหลายรอบเจ้าก็สามารถทำให้ข้ากลับมาแข็งตัวได้อีก” สามีของเสี่ยวเอ๋อร์กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความหื่นกระหาย

“เสี่ยวเอ๋อร์ข้ารักเจ้า ข้ารักเจ้าที่สุดหลังจากที่ข้าขายเจ้าไปข้าก็ใช้งานอย่างรู้คุณค่าข้ารู้แล้วว่าสวรรค์ที่แท้จริงนั่นเป็นเช่นไร ข้าเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ ข้าเกิดมาเพื่อกระแทรกเรือนร่างของสาวงามจากทั่วทั้งโลกหล้าท่อนเนื้อที่สุดแสนจะน่าภาคภูมิใจของข้ามันไม่เควรที่จะหยุดอยู่แต่ภายในเรือนร่างของเจ้าแต่เพียงผู้เดียว” ในขณะที่กระแทรกเรือนร่างของสาวงามเขาก็นึกถึงบุญคุณของภรรยาสุดที่รักที่นางยอมตกเป็นของเล่นของท่านแม่ทัพหลังจากนั้นตัวเขาก็ได้รับเงินมาจำนวนมากมาเสพสุขกับสาวงามทุกคืนวัน

หลังจากนั้นไม่นานสามีของเสี่ยวเอ๋อร์ ก็กลายเป็นคนถังแตกใช้เงินหมดอย่างรวดเร็วในยามที่กลับไปที่ย่านโคมแดงในช่วงเวลานี้ตัวเขาก็เปรียบเสมือนกับหมาตัวหนึ่งทั้งที่ก่อนหน้านี้พวกนางยังส่งเสียงร้องครวญครางออกมาอย่างมีความสุขในยามที่โดนท่อนเนื้อของเขาแต่พอในยามที่เงินเขาหมดแม้แต่ใบหน้าของเขาพวกนางก็ไม่มองทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อก่อนหน้านี้ราวกับว่าตัวเขาเองนั้นฝันไป