ตอนที่ 27 ฮองเฮาซ่งหลิงหรู nc

เมื่อเช้าวันใหม่มาถึง แม่ทัพหยางเจี้ยน ผู้ซึ่งเพิ่งได้รับชัยชนะในสงครามที่แดนเหนือ ก็ได้เตรียมตัวอย่างเรียบร้อยและออกเดินทางสู่ท้องพระโรงเพื่อเข้าเฝ้าฮ่องเต้หลงเซวียน ท่ามกลางบรรยากาศเช้าที่เงียบสงบและงดงาม เขาก้าวเดินอย่างมั่นคง ภูมิใจในชัยชนะที่สามารถนำมาสู่แผ่นดินและประชาชน

เมื่อเข้ามาถึงท้องพระโรง แม่ทัพหยางเจี้ยนก็โค้งคำนับอย่างนอบน้อมต่อหน้าฮ่องเต้ ฮ่องเต้หลงเซวียนทรงทอดพระเนตรมองแม่ทัพผู้กล้าแกร่งด้วยความพึงพอใจ สายพระเนตรเต็มไปด้วยความภูมิใจในขุนนางผู้ภักดีที่สามารถนำชัยชนะกลับมาอย่างเด็ดขาด

แม่ทัพหยางเจี้ยนเริ่มรายงานถึงการรบที่แดนเหนืออย่างละเอียด ทั้งการวางแผน การต่อสู้ที่กล้าหาญของเหล่าทหาร และวิธีการที่พวกเขาเอาชนะศัตรูได้อย่างสง่างาม นอกจากนี้ เขายังได้เสนอแนวทางในการฟื้นฟูบ้านเมืองในพื้นที่ที่ได้รับผลกระทบจากสงคราม ทั้งการบูรณะหมู่บ้าน ดูแลความเป็นอยู่ของประชาชน และจัดหาทรัพยากรต่าง ๆ เพื่อให้ชาวบ้านสามารถกลับมาดำเนินชีวิตได้อย่างมั่นคง

"สมแล้วที่ตัวเจ้าเป็นคนที่ข้าไว้วางใจมากที่สุด" ฮ่องเต้หลงเซวียนตรัสด้วยความพึงพอใจ ผู้ซึ่งไม่เพียงแต่ทำหน้าที่ในสนามรบได้อย่างไร้ที่ติ แต่ยังคิดถึงประชาชนและบ้านเมืองในทุกย่างก้าวของเขา

คำตรัสนี้ทำให้แม่ทัพหยางเจี้ยนรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างยิ่ง เขาคุกเข่าลงต่อหน้าฮ่องเต้พร้อมโค้งศีรษะ แสดงถึงความเคารพและภักดีอย่างที่สุด "กระหม่อมรู้สึกเป็นเกียรติยิ่งที่ได้ทำหน้าที่เพื่อฝ่าบาท"

"เอาล่ะ พวกเจ้าออกไปได้ ข้ามีเรื่องสำคัญที่จะต้องคุยกับท่านแม่ทัพกันสองคน" ฮ่องเต้หลงเซวียนตรัสสั่งด้วยน้ำเสียงสุขุม แต่หนักแน่น ขุนนางและข้าราชบริพารที่อยู่ในท้องพระโรงต่างโค้งคำนับอย่างนอบน้อม ก่อนจะทยอยออกไปอย่างเงียบเชียบ ท้องพระโรงค่อย ๆ เงียบสงัดลง เหลือเพียงฮ่องเต้หลงเซวียนและแม่ทัพหยางเจี้ยนอยู่ภายในห้องโถงอันกว้างใหญ่

ฮ่องเต้หลงเซวียนตรัสด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างไปจากความสุขุมเยือกเย็นในยามปกติ เมื่อเหลือเพียงเขาและแม่ทัพหยางเจี้ยนตามลำพัง พระองค์เผยให้เห็นบุคลิกอีกด้านที่หากเป็นต่อหน้าราชสำนักหรือประชาชนย่อมไม่มีทางได้เห็น น้ำเสียงแฝงความคึกคะนองและเจตนาอันชัดเจน

"เจ้าทำผลงานใหญ่ได้ถึงเพียงนี้ จะไม่ให้ข้ามอบรางวัลพิเศษให้กับเจ้าได้อย่างไร!" ฮ่องเต้หลงเซวียนตรัสพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย “ค่ำคืนวันนี้ ข้าจะเปิดหอระเริงลมให้เจ้าสนุกได้เต็มที่ พวกเราจะได้ฉลองกันอย่างถึงใจ เจ้าเองคงจะไม่ปฏิเสธใช่หรือไม่?”

แม่ทัพหยางเจี้ยนรู้สึกได้ถึงความปรารถนาที่ก่อตัวขึ้นในใจ ยิ่งคิดถึงสถานที่ที่ฮ่องเต้หลงเซวียนกล่าวถึง หอระเริงลมอันเลื่องชื่อซึ่งเต็มไปด้วยบรรยากาศที่เร่าร้อนและหอมหวาน สถานที่แห่งนี้เป็นที่ที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานและความเพลิดเพลินที่ยากจะหาใดเปรียบ

เมื่อคิดถึงค่ำคืนที่กำลังจะมาถึง แม่ทัพหยางเจี้ยนก็อดที่จะรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ สถานที่แห่งนั้นที่เคยฝากความทรงจำอันร้อนแรงไว้ในใจ หากได้มีโอกาสกลับไปอีกครั้งเพื่อฉลองชัยชนะร่วมกับฮ่องเต้ ค่ำคืนนี้ย่อมต้องกลายเป็นอีกค่ำคืนที่น่าจดจำ

ยามค่ำคืนมาเยือน หอระเริงลมถูกจัดแต่งอย่างงดงามและประณีต แสงโคมไฟสลัว ๆ สะท้อนบนกำแพงและผ้าม่านบางเบาที่พลิ้วไหวในยามค่ำคืน บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของเครื่องหอมชั้นเลิศ และเสียงดนตรีบรรเลงอย่างนุ่มนวล สาวงามจำนวนนับไม่ถ้วนเดินไปมาท่ามกลางแสงไฟ พวกนางสวมใส่เครื่องแต่งกายที่งดงามและเผยให้เห็นเรือนร่างที่แสนจะเย้ายวน ราวกับจะทำให้ผู้ใดที่ได้พบเห็นหยุดหายใจ

สาวงามแต่ละนางยิ้มแย้มพลางยกสุรามาถวายแก่ฮ่องเต้หลงเซวียนและแม่ทัพหยางเจี้ยน ดวงตาของพวกนางฉายแววเสน่ห์ที่เต็มไปด้วยความคะนึงหา ค่ำคืนนี้จัดขึ้นเพื่อแม่ทัพหยางเจี้ยนโดยเฉพาะ ฮ่องเต้หลงเซวียนผู้ที่มีรอยยิ้มผ่อนคลายและอารมณ์เบิกบานคอยต้อนรับแม่ทัพผู้ภักดี ผู้ซึ่งทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อชัยชนะและความมั่นคง

แม่ทัพหยางเจี้ยนจิบสุราอย่างเพลิดเพลิน ขณะที่ฮ่องเต้หลงเซวียนทรงตรัสพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ความเร่าร้อนของสถานที่ บรรยากาศอันหอมหวาน และเสียงหัวเราะที่แฝงไว้ด้วยความสนุกสนาน ช่วยสร้างค่ำคืนที่ดูราวกับต้องมนต์ และทำให้เขารู้สึกได้ถึงความคะนึงหาที่เกิดขึ้นในใจ

ในระหว่างที่คนทั้งสองพูดคุยกันอยู่นั้นเสียงหวานใสก็ดังขึ้นทำให้การสนทนาระหว่างแม่ทัพหยางเจี้ยนและฮ่องเต้

หลงเซวียน หยุดชะงักลงอย่างฉับพลัน "ท่านพี่ ท่านรอนานไหม" น้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยเสน่ห์ที่ยากจะต้านทาน ความอ่อนหวานแต่แฝงไปด้วยความยั่วยวนที่ดึงดูดทุกสายตา เจ้าของน้ำเสียงนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจาก ฮองเฮาซ่งหลิงหรู ผู้หญิงที่มีทั้งความงามและสถานะที่สูงส่งยากจะเทียบเทียม

แม่ทัพหยางเจี้ยนจ้องมองนางด้วยความตะลึง ลมหายใจของเขาถูกดึงเข้าสู่ความรู้สึกที่ร้อนรุ่มและเต็มไปด้วยความปรารถนา เขาไม่สามารถละสายตาจากนางได้เลย แม้ก่อนหน้านี้เขาจะเคยเห็นนางในฐานะฮองเฮาที่สง่างาม ทว่าในเวลานี้กลับกลายเป็นสตรีผู้สวมเสื้อผ้าที่บางเบาเผยให้เห็นเรือนร่างอันสุดแสนจะเย้ายวน เส้นสายและรูปร่างของนางที่ซุกซ่อนอยู่ภายในชุดนั้น ราวกับบ่งบอกถึงความปรารถนาและความลับที่พร้อมจะเปิดเผยออกมาในทุกสัมผัส

เสื้อผ้าที่บางเบาและเนื้อผ้าที่ยึดติดกับร่างกายของนางทำให้แม่ทัพหยางเจี้ยนรู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่ลุกโชน ความเย้ายวนของนางทำให้เขารู้สึกเหมือนทุกสิ่งในห้องเต็มไปด้วยความร้อนระอุ ขณะที่สติของเขาค่อย ๆ หายไปจากความหื่นกระหายที่พุ่งสูงขึ้นในใจ เขาไม่อาจต้านทานการมองนางได้อีกแล้ว

"ฮองเฮา..." เสียงของเขาหยุดลงในลำคอ ร่างกายของเขาตึงเครียดขึ้นเมื่อสัมผัสของนางทำให้เขารู้สึกถึงความเร่าร้อนที่ยากจะบรรยาย

"ฮ่า ฮ่า ในที่สุดเจ้าก็มาแล้ว...เห็นไหมล่ะ ความงดงามของเจ้าในช่วงเวลานี้ทำให้แม้แต่ตัวของท่านแม่ทัพผู้เก่งกล้ายังต้องตื่นตะลึง" เสียงของ องค์ฮ่องเต้ ดังขึ้นอย่างเต็มไปด้วยความพึงพอใจ เขามองดูฮองเฮาซ่งหลิงหรูอย่างภาคภูมิใจ และเผยรอยยิ้มที่แสดงถึงความพอใจในตัวนาง

ในห้องที่เต็มไปด้วยความเงียบสงัด ร่างกายของฮองเฮาในชุดบางเบายิ่งทำให้สถานการณ์ตึงเครียดขึ้น เมื่อแม่ทัพหยางเจี้ยนยังคงจ้องมองนางอย่างไม่สามารถละสายตาไปได้ ใบหน้าของเขายังคงเต็มไปด้วยความประทับใจและตื่นตะลึงกับความงามที่ไม่อาจห้ามใจได้

ในขณะที่องค์ฮ่องเต้ยังคงยิ้มออกมาอย่างพอใจ ฮองเฮาซ่งหลิงหรูเดินไปนั่งข้างแม่ทัพหยางเจี้ยน ใกล้จนเขารู้สึกถึงกลิ่นหอมอันเย้ายวนที่ล่องลอยเตะจมูก หอมหวานและนุ่มนวลราวกับกลิ่นดอกไม้ที่มีเสน่ห์แฝงอยู่ในทุกสัมผัส ร่างของนางใกล้เขามากขึ้น ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นไม่อาจควบคุมได้

"ท่านแม่ทัพ..." เสียงของนางแผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยความเย้ายวน "คืนนี้ข้าจะรินสุราให้ท่านเอง" น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนหวานและเสน่ห์ที่ไม่อาจต้านทาน ราวกับคำเชิญที่เต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้ง

มือของนางยื่นไปหยิบขวดสุราด้วยความเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความเย้ายวน มือขาวเนียนของนางสัมผัสขวดสุราอย่างชำนาญ ก่อนที่จะรินมันลงในถ้วยทองที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ โดยที่ไม่ละสายตาจากแม่ทัพหยางเจี้ยน ดวงตาของนางดั่งมังกรที่แฝงความลึกลับและดึงดูดให้เขาไม่อาจละสายตาไปจากนางได้

การเคลื่อนไหวของนางนั้นอ่อนช้อยและสง่างาม ราวกับการเต้นรำที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ทุกจังหวะ ทุกการกระทำของนางช่างทำให้ท่านแม่ทัพรู้สึกได้ถึงความเร่าร้อนที่คุกรุ่นอยู่ในตัวเขา ไม่เพียงแต่สติสัมปชัญญะของเขาเริ่มพร่าเบลอ แต่ร่างกายของเขาก็รู้สึกถึงการดึงดูดที่รุนแรงจนเขาไม่อาจหลีกหนีได้