ตอนที่ 8 ที่หนึ่งในดวงใจ

ค่ำคืนอันเต็มไปด้วยความเร่าร้อนนั้นช่างน่าจดจำ เสียงกระซิบกระซาบและเสียงหายใจที่แผ่วเบาของสตรีผู้งดงามที่นอนอยู่เคียงข้างแม่ทัพหยางเจี้ยนทำให้บรรยากาศลุกโชนไปด้วยแรงดึงดูดที่ไร้ขีดจำกัด นางเปรียบเสมือนตัวแทนแห่งความปรารถนา สวมชุดนอนบางเบาที่เผยให้เห็นรูปร่างอันสมบูรณ์แบบ สายตาของนางเต็มไปด้วยความเย้ายวนชวนให้หลงใหล

ท่ามกลางแสงสลัวที่ส่องผ่านหน้าต่าง ท่านแม่ทัพได้ยอมปล่อยให้ความปรารถนากัดกินหัวใจเขาจนหมดสิ้น เขาเสพสุขกับเรือนร่างของนางอย่างไร้ขีดจำกัด หัวใจเต้นแรง เสียงหายใจของเขาและนางกลายเป็นจังหวะเดียวกัน ความร้อนรุ่มท่วมท้นนำพาเขาสู่ความสุขสมที่ไม่อาจต้านทานได้

จนกระทั่งเวลาผ่านไป นางยังคงอยู่เคียงข้าง แต่แรงอ่อนเพลียได้ทวีความรุนแรงขึ้นในตัวเขา กระทั่งความรู้สึกหนักอึ้งเริ่มเข้าครอบงำและทำให้เขาเผลอหลับไปในอ้อมกอดของนาง บางทีความรักและความหลงใหลในค่ำคืนนี้อาจทำให้เขาหลงลืมทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการรบที่รออยู่ข้างหน้า หรือแม้แต่หน้าที่ที่สำคัญในฐานะแม่ทัพของแผ่นดิน

เมื่อแสงอรุณสางเริ่มส่องสว่างทั่วแผ่นดิน ท่านแม่ทัพหยางเจี้ยนรู้สึกถึงความกดดันในใจที่พาให้เขาต้องรีบเดินทางกลับไปยังจวนของตน เขาหลับตาในขณะที่รำลึกถึงค่ำคืนอันเร่าร้อน ทว่าในใจกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดที่ต้องพรากจากฮูหยินเหม่ยฟาง สตรีผู้อันเป็นที่รักของเขา แม้ค่ำคืนที่ผ่านมาเขาจะหลงใหลกับเรือนร่างของสตรีอื่น แต่ในส่วนลึกของหัวใจ เขารู้ดีว่าฮูหยินเหม่ยฟางคือความรักและความอบอุ่นที่แท้จริง

เขารีบเก็บข้าวของและออกจากห้องที่เป็นสถานที่แห่งความสุขอันชั่วขณะ หัวใจของเขาหนักอึ้งเมื่อคิดถึงภาพของฮูหยินที่นั่งรออยู่ที่จวน อาจมีร่องรอยของความกังวล หรือแม้แต่ความเสียใจ เพราะเขาไม่อยู่เคียงข้างเธอในค่ำคืนที่ผ่านมา

เมื่อเขาเดินทางกลับไปยังจวน ความคิดของเขามุ่งมั่นเพียงแค่การกลับไปพบหน้าฮูหยินเหม่ยฟาง การได้เห็นรอยยิ้มและความอ่อนหวานของนางนั้นเป็นสิ่งที่เขาต้องการที่สุดในขณะนี้ ทุกก้าวที่เขาเดินคือความตั้งใจที่จะขอโทษและทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ

ในที่สุดเมื่อเขามาถึงจวน ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ประตู เมื่อเปิดเข้าไป เขาเห็นฮูหยินเหม่ยฟางยืนอยู่ในชุดกี่เพ้าสีอ่อน รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของนางทำให้หัวใจของเขาเบาขึ้น แต่เขาก็รู้ว่าความรู้สึกผิดนั้นยังไม่หายไป

“ข้ากลับมาแล้ว” เขาพูดเสียงเบา แต่ชัดเจน ดวงตาของฮูหยินมองมาที่เขาเต็มไปด้วยความห่วงใย ทำให้เขารู้ว่าความรักของนางจะไม่เสื่อมคลาย แม้เขาจะทำให้ต้องกังวลในค่ำคืนที่ผ่านไป

“เจ้าหายไปไหนมาหรือ?” เสียงของฮูหยินเหม่ยฟางเต็มไปด้วยความหวั่นใจ แต่ภายในนั้นยังมีความอบอุ่น เขารู้ว่าเขาต้องอธิบายและทำให้เธอรู้ว่าเธอคือคนเดียวในใจเขาเสมอ

“ขออภัยที่ทำให้เจ้าห่วงใย ข้าจะไม่ทำให้เจ้ากังวลเช่นนี้อีก” เขากล่าวและก้าวเข้าไปใกล้ รวบรวมความกล้าและความรักที่เขามีไว้เพื่อเธอ เขารู้ว่าต่อจากนี้ เขาต้องพิสูจน์ให้ฮูหยินเหม่ยฟางเห็นว่าเธอคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเขา

ฮูหยินเหม่ยฟางเป็นสตรีที่ว่าง่ายและเข้าใจอย่างลึกซึ้ง แม้ว่าจะมีเรื่องราวมากมายในชีวิตที่เธอต้องเผชิญ แต่เธอก็ไม่เคยเป็นคนที่ชอบหึงหวงหรือวิตกกังวลเกี่ยวกับความรักของท่านแม่ทัพหยางเจี้ยน นางรู้ดีว่าหัวใจของเขานั้นมีเพียงเธอเท่านั้นที่เป็นที่หนึ่ง ทั้งในใจและชีวิตของเขา นั่นทำให้ท่านแม่ทัพหลงรักนางอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

การใช้ชีวิตคู่ร่วมกันมาหลายปีทำให้ทั้งสองรู้จักกันดี ความเข้าใจซึ่งกันและกันนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้ความรักของพวกเขาเข้มแข็ง ไม่ว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนไปอย่างไร ฮูหยินเหม่ยฟางก็ยังคงเป็นที่พึ่งพาและเป็นกำลังใจให้กับเขาเสมอ

เมื่อเขามองไปที่นางในตอนนี้ ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ ความอ่อนโยนและการดูแลของนางเป็นสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกว่าชีวิตมีคุณค่า ทุกคำพูดและการกระทำของนางสามารถปลอบประโลมใจเขาได้ในทุกสถานการณ์ เขารู้สึกโชคดีที่มีฮูหยินเหม่ยฟางอยู่เคียงข้าง นางเป็นทั้งคู่ชีวิตและเพื่อนคู่ใจที่ไม่เคยละเลยการสนับสนุนเขาในทุกด้าน

ท่านแม่ทัพรู้สึกถึงความรักอันลึกซึ้งที่นางมีต่อเขา และเขาไม่สามารถปล่อยให้ค่ำคืนที่ผ่านมาเป็นอุปสรรคต่อความรักนี้ได้ เขาต้องการที่จะพิสูจน์ให้ฮูหยินเหม่ยฟางเห็นว่าเธอเป็นทุกสิ่งที่เขาต้องการ นางเป็นแรงบันดาลใจและความสุขในชีวิตของเขา และเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อรักษาความรักนี้ไว้

“ฮูหยิน ข้าต้องบอกให้เจ้าทราบว่าสงครามในแดนเหนือกำลังทวีความรุนแรงขึ้น องค์ฮ่องเต้ได้ไว้วางใจให้ข้าไปยุติความขัดแย้งนี้” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เสียงของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความรับผิดชอบที่ต้องแบกรับ “พรุ่งนี้ทั้งตัวข้าและกำลังคนจะต้องออกเดินทางกันไปแต่เช้า”

ความเงียบเข้าปกคลุมในห้องเมื่อคำพูดของเขาถูกส่งไปถึงฮูหยินเหม่ยฟาง นางรู้ว่าท่านแม่ทัพต้องเผชิญหน้ากับความเสี่ยงและความไม่แน่นอนในการรบ ซึ่งทำให้ใจของนางเต้นแรงด้วยความวิตกกังวล แต่ในขณะเดียวกัน นางก็เข้าใจดีว่าหน้าที่ของเขาเป็นสิ่งที่สำคัญต่อแผ่นดิน

“ท่านพี่ ท่านจะว่าอะไรหรือไม่หากข้าจะขอติดตามท่านไปด้วย” ฮูหยินเหม่ยฟางเอ่ยออกมาเสียงเบา แต่แฝงไปด้วยความหวัง แววตาของนางเต็มไปด้วยความออดอ้อน ในใจของนางรู้ดีว่าการออกไปรบครั้งนี้อาจใช้เวลานานหลายเดือน นางไม่ต้องการที่จะต้องทนเหงาและกังวลใจหากเขาต้องจากไปไกล

ท่านแม่ทัพหยางเจี้ยนมองดูสีหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของนาง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจอ่อน นางคือความรักและกำลังใจของเขา แม้จะรู้ว่าการนำฮูหยินไปด้วยในสนามรบเป็นเรื่องที่อันตราย แต่เขาก็ไม่สามารถปฏิเสธความต้องการของนางได้

“ได้ ถ้าหากเจ้าอยากที่จะติดตามข้าไปด้วย ข้าจะเป็นผู้ปกป้องเจ้าเอง” เขากล่าวตอบด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจ รู้สึกอบอุ่นในใจเมื่อเห็นรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง

“ท่านจะไม่ต้องห่วงอะไรเลย ข้าจะดูแลตัวเองให้ดี” ฮูหยินเหม่ยฟางกล่าวด้วยความกระตือรือร้น เสียงของนางแสดงถึงความมุ่งมั่นและความเชื่อมั่นที่มีต่อเขา

ท่านแม่ทัพรู้สึกถึงความอบอุ่นที่เกิดขึ้นระหว่างพวกเขา ความรักและการสนับสนุนซึ่งกันและกันนั้นคือแรงผลักดันที่ทำให้เขาสามารถเผชิญหน้ากับอุปสรรคในอนาคตได้ แม้จะต้องไปเผชิญความท้าทายที่รออยู่ แต่เมื่อมีฮูหยินเหม่ยฟางเคียงข้าง เขาก็มั่นใจว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี

“ถ้าอย่างนั้น เจ้าก็เตรียมตัวให้พร้อมนะ เราจะออกเดินทางแต่เช้า” เขากล่าวพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน ความรักที่มีต่อกันนั้นยิ่งทำให้การเดินทางครั้งนี้มีความหมายยิ่งขึ้น

“ข้าจะเตรียมตัวให้พร้อมที่สุด ท่านพี่” นางตอบกลับด้วยความตั้งใจ ความรู้สึกของนางตอนนี้เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ฮูหยินเหม่ยฟางนั้นหาได้หวาดกลัวในสนามรบ นางกลับยืนหยัดด้วยความมั่นใจในตัวเอง เพราะถึงอย่างไร นางก็เป็นบุตรสาวของจอมโจรที่มีชื่อเสียงในอดีต ผู้ซึ่งเคยทำให้ศัตรูต้องหวาดกลัว การเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยการผจญภัยและความท้าทาย ทำให้ฮูหยินเหม่ยฟางมีจิตใจที่เข้มแข็งและมีสติปัญญาในการแก้ปัญหาต่าง ๆ

เมื่อได้ยินเสียงเล่าขานเกี่ยวกับการรบที่กำลังจะมาถึง และแม้จะมีความตื่นเต้นอยู่ในใจ แต่ในลึก ๆ นางรู้ว่าตนเองมีความสามารถพอสมควรในการรับมือกับสถานการณ์เหล่านั้น ด้วยความสามารถในการใช้ดาบและการฝึกฝนที่เคยได้รับจากบิดา ทำให้นางมีความมั่นใจในความสามารถของตนเองในการช่วยเหลือและสนับสนุนท่านแม่ทัพหยางเจี้ยน