ตอนที่ 7 ร้านเซิ่งหวา ผิดคิวโบ๊ะบ๊ะ

 

ท่านอ๋องยิ้มมุมปากพร้อมกับหันไปบอกหวังเจา

“ข้าบอกแล้วว่านางมาแน่”

“ว่าอย่างไรแม่นางหลิง ท่านจะยอมเลิกหรือไม่ แต่ว่า หากท่านมากันแล้ว…ก็..ดื่มกันไปนะ ข้า…”

ท่านอ๋องรีบลุกขึ้นและพุ่งไปที่ลี่อินและโอบรอบเอวนางทันที หวังเจาสังเกตเห็นทันทีพร้อมกับแอบยิ้มกับท่าทีของผู้เป็นนายที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

“อย่างที่ทุกท่านเห็น ข้าต้องขออภัยที่ข้ามิอาจตอบรับคำเชิญนี้ได้จริงๆ ใต้เท้าหลิง ฮูหยิน ต้องขออภัย ในเมื่อคู่หมั้นข้ามาตามแล้วข้าเองก็หมดเหตุผลที่จะละเลยนางแล้ว แม่นางหลิงขอโทษที่ทำให้เจ้าเสียเวลา น้องหญิงเรากลับจวนกันเถอะ ทุกท่าน ข้ากับคู่หมั้นขอตัวก่อน”

“เอ่อ ท่านอ๋อง คือว่า…”

 “ขอตัวขอรับ”

หวังเจารีบปิดท้ายและรีบเดินออกมา ลี่อินงงจนเลิ่กลักและทำตัวไม่ถูก ไม่ใช่แบบนี้สิ เหตุใดไม่รู้มาก่อนว่าเป็นเขาที่อยู่ในห้องนั้น ท่านอ๋องโอบรอบเอวนางเดินออกมาจากห้องจนมาถึงโต๊ะของโอหยางและซินมี่นั่งอยู่

“คารวะท่านอ๋องเวย”

“คารวะท่านอ๋องเพคะ”

“ทุกท่านตามสบาย ข้ากับคู่หมั้นขอตัวก่อน”

""คู่หมั้น!!""

ทั้งคู่มองตามท่านอ๋องและลี่อินไปอย่างนึกแปลกใจและสงสัย เหตุใดจู่ๆนางเป็นคู่หมั้นท่านอ๋องไปได้ จนกระทั่งซูผิงเดินออกมาด้วยหน้าตาที่เปื้อนยิ้ม

“ซูผิง นี่มันเรื่องอะไรกัน”

“ลี่อินยอดเยี่ยมจริงๆ บุกเข้าไปตอนแรกกะจะแสดงด่าฝ่ายชายว่าเป็นคู่หมั้นนาง ที่ไหนได้ นางดันเป็นคู่หมั้นท่านอ๋องตัวจริงตอนนี้ท่านอ๋องเวยพานางออกไปแล้ว ท่านพ่อท่านแม่ของหลิงอิงยอมรับข้าแล้ว ข้าขอตัวก่อนนะพวกเจ้าตามสบายนะมื้อนี้ข้าเลี้ยงเอง”

“เอ่อ เดี๋ยวสิ ซูผิง แล้ว…ลี่อิน..กับท่านอ๋อง อ้าว แล้วข้าเล่า”

“พี่โอหยางเจ้าคะ เรารีบกลับจวนกันก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ เรื่องนี้ทำข้างงไปหมดแล้วเจ้าค่ะ"

“ดีเหมือนกัน ข้าก็พูดอะไรไม่ออกแล้วเหมือนกัน”

บนรถม้าท่านอ๋อง

“ปล่อยนะ ท่านอ๋อง ปล่อยหม่อมฉันนะ”

“อยู่นิ่งๆสิ ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่มาแล้วเสียอีก ภารกิจสำเร็จด้วยดี ยอดเยี่ยมมาก”

“หม่อมฉันไม่ได้มาช่วยท่านอ๋องเสียหน่อย”

“หมายความว่าอย่างไร เห็นๆกันอยู่ว่าเจ้าบุกเข้าไปด่าแม่นางหลิงนั่นจนหน้าซีดที่แย่งคู่หมั้นเจ้าไป”

“พระองค์หลงตัวเองเกินไปแล้ว ปล่อยนะ แล้วก็หยุดรถด้วย”

“ข้าไม่สั่งก็ห้ามใครจอดทั้งนั้น”

“นี่พระองค์จะบ้าหรือ หม่อมฉันไม่ไปจอดเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้นหม่อมฉันจะกระโดดลงไปเดี๋ยวนี้”

“อยากลองดีก็เอาสิ ข้าไม่หวงหรอกนะหากเจ้าจะกัดมืออีกข้างของข้าน่ะ”

“พระองค์หลีกไปนะ”

“ข้าต้องการคำอธิบาย หากเจ้าไม่ไปหาข้า แล้วไปที่นั่นทำไม อ้อ ข้าเห็นว่าเจ้าพาน้องสาวกับเจ้าหน้าจืดนั่นมาด้วย มาทำอะไรกัน”

“ไม่ใช่ธุระของท่านอ๋อง บอกแล้วอย่างไรว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพระองค์ หม่อมฉันมาที่นี่ก็ไม่ใช่เพราะพระองค์ หากรู้ว่าเป็นท่านอ๋อง ไม่มีทางที่หม่อมฉันจะเข้าไปเป็นอันขาด”

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้าไม่ได้ตั้งใจเข้าไปก่อกวน แล้วเข้าไปได้เช่นไร”

“พระองค์เห็นหน้าบุรุษที่ตามหม่อมฉันไปหรือไม่ นั่นน่ะ เขาเป็นคนรักของคุณหนูหลิง คู่ดูตัวของพระองค์ในวันนี้ เขาเป็นสหายของคุณชายโอหยาง หม่อมฉันมาที่นี่เพราะเขาชวนข้ามาเที่ยว ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับท่านอ๋อง ที่หม่อมฉันช่วยเพราะเขาสองคนรักกัน เลยสมอ้างที่จะเข้าไปด่าคู่ดูตัวของนาง ใครจะคิดว่าคู่ดูตัวของนางจะเป็นพระองค์กันเล่า โชคร้ายจริงๆ”

“เจ้าว่าอะไรนะ เจ้าว่าใครโชคร้าย”

“ข้านี่ไงโชคร้าย จะช่วยคนแต่ดันเป็น…. เฮ้ออ”

“พระองค์จะพาหม่อมฉันไปที่ใด”

“ข้าหิวแล้ว จะไปกินข้าว”

“แต่หม่อมฉันไม่หิว หม่อมฉันจะกลับจวน”

“ข้าหิว”

“หม่อมฉันไม่หิว พระองค์อยากกินก็ไปกินเอง จอดรถเดี๋ยวนี้นะ”

“พวกเขาไม่ฟังเจ้าหรอก เขาฟังคำสั่งข้าคนเดียว”

“หม่อมฉันไม่ไป”

“นี่เจ้าหยุดนะ มันอันตรายมานี่ มานั่งดีๆ”

“ไม่ ปล่อยนะไอ้คนเลว อ๋องชั่ว คนชั่ว อื้ออ”

“หากเจ้าไม่หยุดข้าจะจูบเจ้าบนรถนี่แหละ ร้องอีกสิ”

หงลี่อินยอมหยุด และดันตัวออกจากเขาโดยเร็ว ตอนนี้แผลที่มือของเขาเลือดเริ่มออกอีกแล้ว เขายกมือขึ้นมาพร้อมกับก้มดู ลี่อินรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่นางก็ยังไม่สนใจเขาเช่นเดิม นางเบือนหน้าหนีเขาตลอดทางที่นั่งมาในรถม้า จนกระทั่งรถนั้นหยุดนิ่ง นางจึงเปิดประตูออกมาจนชนเข้ากับหวังเจา

“อุ้ย ขอโทษเจ้าค่ะ”

“ไม่เป็นไรขอรับคุณหนู ท่านจะรีบไปไหนขอรับ”

“กลับจวนน่ะสิถามได้”

“แต่ว่า เอ่อ”

“ตามข้ามานี่”

ท่านอ๋องเดินตามมาจูงมือนางเพื่อเดินเข้าไปที่จวนของเขา

“หยุดนะ ปล่อยมือนะท่านอ๋อง ปล่อยหม่อมฉันนะ”

“เฮ้อ นี่คือแมวจอมพยศที่ท่านอ๋องพูดเมื่อคืนสินะ งานนี้คงเหนื่อยอีกนานเลย”

“ท่านอ๋องปล่อยหม่อมฉันเดี๋ยวนี้นะบอกให้ปล่อยหม่อมฉันจะกลับจวน”

ทหารองครักษ์ทั่วจวนต่างมองพวกเขาที่ดึงกันเข้ามาในจวน ซึ่งท่านอ๋องไม่เคยพาสตรีใดเข้ามาที่นี่มาก่อน

“หากเจ้ายังไม่หยุดข้าจะอุ้มเจ้าไปเดี๋ยวนี้”

“เผด็จการ ป่าเถื่อน”

“ตามมา”

“ปล่อยมือหม่อมฉันสิ”

“ไม่”

“เอ๊ะ ท่านนี่มัน..”

ลี่อินหมดทางที่จะรั้งจึงปล่อยให้เขาจูงนางเดินไป ท่านอ๋องผู้นี้ทั้งเย็นชา ดุดัน เผด็จการและโหดร้าย ไม่รู้วันไหนจะเอามีดจ่อที่คอนางเพื่อขู่ฆ่าอีก

“นั่งลง”

"ที่นี่คือ.."

“จวนข้าเอง”

“ท่านอ๋องพาหม่อมฉันมาที่นี่ทำไมกัน”

“นั่งลง”

ลี่อินยอมนั่งลง เมื่อท่านอ๋องโบกมือให้สาวใช้ยกอาหารมาวางจนเต็มโต๊ะ ลี่อินมองไปที่โต๊ะจนนางเริ่มหิว ห่าวหรานมองนางด้วยความรู้สึกที่แปลกออกไป เขาไม่เคยรู้สึกนึกอยากเอาใจผู้ใดมาก่อน ครั้งนี้ถือเป็นครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้

“กินสิ”

“อย่าได้หวังว่าจะเอาของกินมาล่อ”

“ถ้าเจ้าไม่กิน ข้าก็จะเททิ้ง”

“ไม่ๆๆๆ ของดีๆทั้งนั้นพระองค์จะบ้าหรือ หม่อมฉันกินเอง ไหนๆก็จะเทแล้วนี่ เทในท้องหม่อมฉันก็แล้วกัน หลงไปช่วยพระองค์เอาไว้แล้วนี่ มื้อนี้ก็ถือว่าเป็นการขอบคุณหม่อมฉันก็แล้วกัน”

ลี่อินกินด้วยความเอร็ดอร่อยเพราะนางออกจากจวนมาจนถึงร้านเซิงหวา นางยังไม่ได้จิบชาแม้แต่อึกเดียวก็บุกไปช่วยซูผิงกับแม่นางหลิงจนเจอเขา และก็ถูกลากตัวมานี่ ตอนนี้นางจึงหิวมาก ท่านอ๋องมองนางกินอย่างมีความสุข แต่เพราะเป็นคนยิ้มยาก เขาเลยได้แต่แอบมองจนลี่อินหันมาเห็นเขา

“ท่านอ๋องไม่หิวงั้นหรือ พระองค์ก็ยังไม่ได้กินข้าวนี่”

“ข้า…มือข้าเจ็บน่ะ”

“โอ่วว..”

ลี่อินรู้สึกผิดขึ้นมาจริงๆเสียแล้ว ที่เขาเจ็บก็เพราะนางกัดเขาสินะ เอาน่ะ ในเมื่อวันนี้ช่วยแล้ว ก็ช่วยให้ถึงที่สุดก็แล้วกัน ลี่อินหยิบตะเกียบของเขามา และเริ่มคีบข้าวให้เขา

“อ่ะ อ้าปากสิเพคะ”

“นี่เจ้าทำอะไรกัน”

“ป้อนพระองค์อย่างไรเล่า ก็พระองค์มือเจ็บท่านกินเองไม่ได้มิใช่หรือเพคะ”

“คือว่า แบบนี้มัน..”

“อ้าปาก”

“อา…อ้าม”

“ก็แค่นี้เอง จะกินอะไร”

ท่านอ๋องกินข้าวที่นางป้อน เมื่อนางถามเขาจึงเริ่มชี้โดยใช้ตาเพราะพูดไม่ได้ มือก็เจ็บจึงชี้ไม่ได้ ลี่อินจึงชี้ทีละจานและคีบให้เขาและป้อนเขาทีละคำ คนที่อยู่บริเวณนั้นต่างรู้สึกเหลือเชื่อที่ท่านอ๋องจอมโหดของพวกเขามีช่วงอารมณ์เช่นนี้ด้วย

“อิ่มจังเลย อาาา”

“กินจุเหมือนหมู”

“พระองค์ว่าผู้ใด”

“ว่าเจ้าอย่างไรล่ะ”

“ไปกันเถอะเพคะ”

“ไปไหน”

“ไปห้องพระองค์อย่างไรล่ะ”