หวงป๋อเหวิน

ยามเหมาเสี่ยวหงตื่นมา  หลี่เสี่ยวหรูมองหน้านางเสี่ยวหงนะเสี่ยวหงเจ้าถูกคนบ้านั่นอุ้มไปวางห้องตัวเองยังไม่รู้ตัวเลยนะเจ้าเด็กนี่  ถ้าถูกลักหลับจะรู้ตัวไหมเนี่ย   

"ฮูหยินน้อย  บ่าวไปต้มน้ำให้ท่านล้างหน้าดีไหมเจ้าคะ  หรือจะรอตอนเช้า"

"อืม  อุ่นน้ำแกงไก่เมื่อวานเถอะ  ข้ารอท่านลุงหวงเอาของมาให้น่ะ  เดี๋ยวจะทำของอร่อยให้กิน"

เสี่ยวหงติดไฟ  เรือนข้างมีครัวให้ได้ต้มน้ำเท่านั้น  ไม่มีเครื่องครัวไม่มีวัตถุดิบทำอาหารสักอย่าง  หลี่เสี่ยวหรูเดินไปเมื่อวานนางเห็นมีฟักทองขึ้นอยู่จึงไปเดินๆดู  ลูกยังกินไม่ได้แต่ดอกกับยอดอ่อนน่าจะพอกินสองคนนายบ่าว  กำลังเด็ดยอดฟักทองก็มีเงาตะคุ่มๆ  นางจึงหยิบหินก้อนเล็กๆขว้างออกไป

"โอ๊ย  เจ็บนะใครกัน"

เจ้าของเงาลุกขึ้น  เขากำลังเก็บไข่ไก่ป่าที่หลงมาจากบนเขา  ก็มองหาคนที่ปาหินใส่เขา  จากนั้นทั้งคู่ก็สบตากัน  ที่หลี่เสี่ยวหรูเห็นคิอเด็กหนุ่มอายุไม่เกินสิบสี่สิบห้า  หน้าตาหล่อเหลาคมคาย  มีส่วนคล้ายหวงจื่อหานบางองศา  ก่อนจะเอ่ยถาม

"เจ้าเป็นใครมาทำอะไรที่นี่"

"เจ้าต่างหากมาทำอะไรกัน  พี่สาวคนสวยเจ้างามเช่นนี้เป็นคนใช่หรือไม่คงมิใช่ปีศาจจิ้งจอกจำแลงมาหรอกนะ"

"เพ้ย  เจ้าเด็กบ้าอ่านนิยายมากไปหรือเปล่า  ข้าเป็นเจ้าของเรือนข้างนี่  ยังไม่ตอบคำถามข้าเลยว่าเจ้าเป็นใคร"  

"ที่นี่จวนหวง  ข้าต่างหากต้องถามว่าท่านเป็นใคร  ข้าชื่อหวงป๋อเหวินเป็นหลานชายท่านอาจื่อหานแล้วท่านเล่า"

"ข้าเป็นอาสะใภ้เจ้า  ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยากเป็นก็เถอะ"

"แล้วท่านมาทำอะไรกันอาสะใภ้"

"มาหาของกิน  ท่านอาเจ้ารักข้ายิ่งนักนอกจากผักดองเกลือกับน้ำข้าวก็ไม่มีอะไรให้กินสักมื้อ"

"พวกเขาไม่ส่งอาหารให้ท่านหรือ"

"ไม่อ่ะ  เจ้าอย่าชวนคุย  เสียเวลาข้าหาของกิน"

"อาสะใภ้ท่านเข้าเรือนเถอะ  เดี๋ยวข้ามาจะเอาของกินมาให้"

"อืม  เจ้าทำได้หรือข้าอยากได้ ข้าวสาร น้ำตาล  แป้งสาลี  น้ำมัน  ไข่ไก่  แล้วก็ถ่าน"

"ของแค่นี้แค่ข้าเอ่ยคำเดียวท่านก็ได้แล้ว  นี่ไข่ไก่ของท่านข้าให้"

หลี่เสี่ยวหรูรับไข่ไก่มาทั้งหมดห้าฟอง  เจ้าเด็กหนุ่มวิ่งไปทางจวนข้างๆไม่นานเข้าก็ขนของที่นางบอกมาให้จริงๆ  มื้อเช้านี้นับว่าอิ่มแล้ว   เสี่ยวหงติดเตาเห็นคุณชายน้อยเรือนใต้เท้าเสนาบดีก็แปลกใจ  หลานชายท่านราชครูคนนี้มักถูกดุด่าประจำว่าเกเรไม่สนใจเรียน  เขาเป็นบุตรชายของใต้เท้าหวงซานไห่พี่ชายคนโตของท่านราชครู  บุตรชายคนนี้เป็นคนโตของเขา  

"คุณชายน้อยท่านมาได้อย่างไรเจ้าคะ  ไม่กลัวถูกดุอีกหรือ"

"อ้อ  เจ้านั่นเองเสี่ยวหง  เจ้าเป็นสาวใช้อาสะใภ้หรือ"

"เจ้าค่ะ  ว่าแต่คุณชายท่านเอาอะไรมามากมายนักเจ้าคะ"

"อาสะใภ้บอกว่าอยากได้น่ะ  อาสะใภ้ข้ามาแล้วข้าบอกแล้วว่าข้าทำได้"

 หลี่เสี่ยวหรูนึกเอ็นดูเด็กหนุ่มตรงหน้า  ได้ยินมาว่าเสนาบดีหวงซานไห่รับภรรยารองเข้ามาตอนที่ภรรยาเอกตั้งครรภ์  จากนั้นนางก็คลอดเด็กทั้งสองมาใยเวลาไร่เรี่ยกัน  ต่อมาไม่นานมารดาของเด็กคนนี้ก็จากไป  บุตรชายกลายเป็นคนไม่เอาถ่าน  บุ๋นไม่ได้บู๊ไม่ได้จนบิดาเอือมระอา  ดูจากการพูดจาโต้ตอบกับนางแล้วไม่ใช่เด็กโง่สักนิด  ดูเหมือนแม่เลี้ยงจะพยายามไม่ให้เด็กคนนี้เกินหน้าเกินตาบุตรชายของตนมากว่า   หวงซานไห่  หวงจื่อหานทั้งพี่ทั้งน้องสารเลวพอกัน ช่างเป็นคู่พี่น้องที่สารเลวพอกันเลยจริงๆ

"เจ้ากินข้าวเช้าหรือยัง  แล้วทำไมต้องมาเดินหาไข่ไก่กินด้วยทั้งที่จวนของเจ้าก็ไม่ได้ขาดแคลนนี่นา"

"ข้าเบื่อนะอาหารมีแต่เดิมๆ  ข้าไปที่โรงครัวพวกเขาบอกว่าฮูหยินสั่งไว้อาหารของข้าควรต้องบำรุงให้มากห้ามกินอย่างอื่นนอกเหนือจากนี้  แต่ข้าอยากกินอย่างอื่นบ้าง"

ฟังจากที่เด็กคนนี้พูดถึงชื่ออาหารมีแต่ของที่ทำให้ร่างกายฉลาดเสียด้วยเหมือนจะให้กินแต่ของบำรุง  แต่จริงๆไขมันทั้ง  หลี่เสี่ยวหรูเอ่ยกับหนุ่มน้อยตรงหน้า

"นี่เจ้าหนูอยากกินอาหารที่ข้าทำหรือไม่  ถ้าอยากข้ามีข้อแลกเปลี่ยน"

"อาสะใภ้ท่านต้องการอันใดขอรับ"

"อืมมานี่มาช่วยทำมื้อเช้าก่อน"

หลี่เสี่ยวหรูจะใช้ประโยชน์จากเจ้าหมอนี่ในการเผยแพร่ภาพวาดของนาง  ก่อนจะลงมือผัดดอกฟักทองใส่ไข่ที่เจ้าหนุ่มนี่ให้มา  หุงข้าวสวย ทำไข่ตุ๋น  แป้งสาลีเก็บไว้ก่อนอาหารเช้าควรง่ายๆ    เจ้าหนูน้อยแอบเอาเนื้อหมูมาด้วยงั้นทำหมูทอดอีกอย่างแล้วกัน มีน้ำแกงจากซากสามีที่เข้าพิธีด้วยกันเมื่อคืนเหลืออยู่   มื้อเช้าเป็นอันเรียบร้อย  สามคนนั่งกินอาหารกันอย่างอร่อย  นี่เป็นมื้อแรกที่อิ่มมากที่สุดหลังจากที่ข้ามมิติมา

"อาสะใภ้  ท่านทำอาหารอร่อยมากขอรับ  ข้าต้องไปเรียนแล้ว  อาจารย์สอนแต่บทเดิมๆให้ข้า  เขาหาว่าข้าโง่งม  ที่จริงข้าแตกฉานแล้วแต่เขาไม่ยอมขึ้นบทใหม่สักที  น้องรองกับน้องสามไปไกลแล้วแต่ข้ายังไม่ไปไหนเลย"

"เจ้าอยากเป็นขุนนางเหมือนบิดาหรือไม่"

"ข้าอยากค้าขาย  เป็นพ่อค้าที่เก่งที่สุดเหมือนท่านตา  ข้าอยากไปหาท่านตาแต่ว่าไม่เคยได้ไปเลย  ท่านพ่อกับแม่รองบอกว่าให้ข้าตัดขาดเสีย  ยกเว้นเวลาต้องการเงินจึงให้ข้าไปหาท่านตาขอรับ"

ปากก็พูดคุยกับหลี่เสี่ยวหรูแต่สายตากับมองแต่เสี่ยวหง  นางเป็นคนเดียวที่ยอมพูดคุยกับเขา  เป็นคนเดียวที่ยิ้มให้เขา  หลี่เสี่ยวหรูมองทุกอริยาบทของหลานสามีคนนี้  เป็นเด็กขาดความรักจริงๆ

"ป๋อเหวินเจ้าลองท่องบทเรียนที่เรียนก่อนหน้าให้ข้าฟังสักหน่อยสิ"

หวงป๋อเหวินค่อยๆท่องบทกลอนบทกวีเหล่านั้นออกมาทีละประโยค  นี่เป็นบทเรียนเด็กประถมเองนะ  ดูท่าฮูหยินรองคนนี้ไม่ใช่แม่เลี้ยงที่ดีนัก  

"เจ้าอยากค้าขายเช่นนั้นเคยเรียนคำนวณหรือไม่"

"ไม่เคยขอรับ  ได้ข่าวมาว่าเรียนยากมากนัก"

"ข้าจะสอนให้วันพรุ่งนี้หลังจากเรียนที่จวนเจ้าเสร็จก็หาทางมาที่นี่เอาตำรามาด้วย  เจ้าอยากค้าขายข้าจะสอนทุกอย่าง  บิดาเจ้าไม่สมควรเป็นพ่อคนจริงๆนั่นแหละ"

หวงป๋อเหวินพยักหน้าจากนั้นก็กลับไป