กลายเป็นคุณแม่ลูกแฝด 1

เยี่ยนถิงพยายามประคองตัวเองขึ้นจากความปวดเมื่อยทั่วทั้งร่าง เธอต้องหาวิธีลดไข้ก่อนไม่อย่างนั้นคงได้ช็อกตายแน่ นักฆ่าสาวคลำทางไปทั้งสภาพไม่สู้ดี เธอไม่มีสติพิจารณาอะไรนอกจากหาน้ำมาดื่มให้ได้ก่อน มือปัดป่ายไปข้างเตียงที่นอนก็ไม่พบสิ่งที่ต้องการ จึงฝืนลุกขึ้นมาทั้งที่เสี่ยงจะล้มได้ทุกย่างก้าว

 ใกล้ประตูหรือหน้าต่างเธอก็ไม่แน่ใจ เพราะตอนนี้ตาลายไปหมด

 "อึก!" เพราะสภาพร่างกายกำลังย่ำแย่ เยี่ยนถิงจึงรู้สึกเจ็บที่อกขึ้นมา เธอยกกาน้ำขึ้นดื่มทั้งอย่างนั้น เพราะกระหายจนทนไม่ไหว ก่อนพาร่างที่ซวนเซกลับไปนอนที่เดิม

 ใครจะคิดว่า เธอยังฝันต่อเรื่องเดิมได้อีก...

 หม่าเยี่ยนถิงเป็นคุณหนูจวนขุนนางผู้หนึ่ง จึงได้รับการสั่งสอนจากอาจารย์มากวิชาหลายแขนง ทำให้นางมีความรู้รอบตัวมากกว่าเด็กวัยเดียวกันหลาย ๆ คน แต่ด้วยเป็นสตรีแคว้นเซี่ย การทำงานบางอย่างยังนิยมให้บุรุษรับผิดชอบ นางจึงทำได้เพียงเรียนรู้ไว้ประดับสมอง

 หลังถูกบิดาขับไล่มาที่ชนบทของหัวเมืองชั้นนอก ชีวิตจากที่เคยมีบ่าวติดตามก็ต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ท้องของนางก็โตขึ้นเรื่อย ๆ จนเดินเหินไม่สะดวก เห็นนางเป็นหญิงหม้ายตัวคนเดียวในเมืองใหญ่ เพื่อนบ้านละแวกใกล้เคียงก็มาช่วยดูแลนางเป็นครั้งคราวไปจนถึงตอนคลอดบุตรฝาแฝดออกมา

 เยี่ยนถิงมองภาพทุกอย่างที่เกิดขึ้นในฝัน ในมุมมองของหม่าเยี่ยนถิง แม้จะขัดใจที่ต้องมาน้ำหูน้ำตาไหลพร่ำเพรื่อด้วยความซาบซึ้งของนาง แต่เธอก็ขัดขืนการสวมบทบาทนี้ไม่ได้ และเธอก็ไม่ได้เกลียดเด็ก บุตรชายหญิงของหม่าเยี่ยนถิงจึงทำให้เธอรู้สึกเอ็นดูอยู่ไม่น้อย

 ฝันเป็นเรื่องเป็นราวได้ขนาดนี้ ฉันคงป่วยหนักจริง ๆ

 หญิงสาวมือสังหารได้แต่ถอนหายใจในความคิด

 น่าแปลกที่ความฝันนี้ย้อนความไปถึงนางตอนยังเยาว์ได้ แต่ไม่ยักรู้ว่าใครคือคนที่ทำให้นางตั้งครรภ์ แต่เธอจะสนใจทำไมล่ะ อย่างไรถ้าตื่นความฝันนี่ก็จะหายไปเองเหมือนภาพตัดอยู่แล้ว แถมตอนตื่นก็จำไม่ได้ด้วยว่าตัวเองฝันอะไรไปบ้าง

 ทว่าชีวิตที่ไร้สามีของหม่าเยี่ยนถิงไม่ได้สงบสุขอย่างที่นางแสดงออก สตรีตกยากผู้นี้ร้องไห้ทุกค่ำคืน ตัดพ้อกับสวรรค์ที่ไม่ให้เธอสมหวัง เพียงอยากพบใครคนนั้นและใช้ชีวิตครอบครัวด้วยกัน 

 หลายเดือนผ่านไปใบหน้าของนางก็มีแต่ความทุกข์ บุตรทั้งสองของนางก็นึกเป็นห่วงแต่ไม่กล้าถาม เพราะถามไปทีไรก็ไม่รู้คำตอบ แถมมารดายังร้องไห้หนักเข้าเสียอีก มีแต่อ้อมกอดที่ปลอบประโลมมาให้รู้ว่าผู้เป็นแม่ไม่เป็นไร…หรือแท้จริงคนที่ไม่เป็นไรคือพวกตน

 จากที่เดินเหินไปไหนมาไหนได้ แม้จะสีหน้าไม่สู้ดีก็เริ่มหมดหวังจนไม่มีเรี่ยวแรงออกไปไหน นางป่วยใจจนข้าวปลาไม่ยอมกิน ได้แต่หาให้ลูกแล้วแอบไปนั่งซึมคนเดียวยังมุมใดมุมหนึ่งของบ้าน

 หม่าเยี่ยนถิงเข้านอนคืนสุดท้ายด้วยใบหน้าอิดโรย และหลับไปอย่างไม่มีวันลืมตา

 เยี่ยนถิงสะดุ้งเฮือกตื่นขึ้นมากลางดึก หญิงสาวหอบหายใจถี่พร้อมมือที่จิกลงบนอก อาการบีบรัดจนหายใจไม่ออกก่อนหน้านี้ค่อย ๆ คลายออก เม็ดเหงื่อผุดพรายเต็มใบหน้าจนชุ่ม จับหน้าผากและลำคอตัวเองดูก็พบว่าตัวไม่ร้อนเท่าเก่าแล้ว

 "เฮ่อ…" เธอผ่อนลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะมีสติสังเกตสิ่งรอบข้างดี ๆ หญิงสาวมือสังหารเบิกตาโพลงหลังพบว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องของเธอ ไม่ใช่โรงพยาบาล ไม่ใช่ห้องบำบัดขององค์กรด้วย ไหนจะเสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่นี่ก็ไม่เหมาะกับการเอามาให้คนป่วยใส่เลยสักนิด นอกจากจะอึดอัดแล้วยังมีหลายชั้นด้วย

 เยี่ยนถิงลุกพรวดจากเตียงมองหากระจกตามสัญชาตญาณ เธอวนรอบห้องก่อนพบว่าสิ่งเธอหามันวางอยู่ข้างเตียงนี่เอง เจ้าของนัยน์ตาหงส์คว้าเอาสิ่งสะท้อนภาพนั่นมาส่องทุกองศาเท่าที่แขนจะยืดไปถึง

 ไม่ว่าจะมุมด้านข้าง ด้านหน้า ด้านซ้ายด้านขวาที่ส่องมองจากมุมต่ำด้านล่าง นี่ก็เป็นใบหน้าของหม่าเยี่ยนถิงที่เธอเห็นในฝันอย่างไม่ต้องสงสัย

 "นี่มันอะไรกัน…"

 ที่เธอเห็นว่าตลอดนั่น อย่าบอกนะว่าไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นความทรงจำ นี่เธอมาอยู่ในร่างคนอื่นอย่างนั้นหรือ

 "ไม่จริง ไม่ ๆ ๆ ไม่เอาน่า นี่มันไม่ถูกต้องเลย"

 เยี่ยนถิงขยุ้มผมตัวเองขึ้นมาสองกระจุกอย่างหาที่ระบายไม่ได้ เธอปรับลมหายใจอยู่นานแต่ก็ไม่ได้ผล เธอยังสติแตกเหมือนเดิม

 "ไอ้บอสเวร…"

 ถ้าเธอมาที่นี่ แปลว่าเธอตายไปแล้วใช่ไหม อย่างน้อยสวรรค์ก็ควรให้เธอแก้แค้นเสียหน่อยไม่ใช่เหรอ แล้วเธอควรทำอย่างไรต่อไปในสถานการณ์นี้ล่ะ?

 ยังคิดไปได้ไม่เท่าไรก็ได้เสียงเลื่อนประตูดังกุกกัก เยี่ยนถิงหันไปมองตามก่อนมองผู้มาเยือนตาค้าง

 นะ…น่ารักจัง!

 เด็กน้อยสองคนที่หน้าตาคล้ายกันไปถึงแปดในสิบส่วน ชะโงกหน้ามามองเธอจากช่องว่างของประตูที่เปิดแง้มไว้ ท่าทางประหม่าเหมือนไม่กล้าเอ่ยทัก มีน้ำมีนวลสมบูรณ์พร้อมเพราะหม่าเยี่ยนถิงเลี้ยงดูไม่เคยบกพร่อง