บทที่ 29 นับญาติกับสกุลพ่อค้า

แม้ว่าจะรู้สึกเห็นใจมารดาของตนแต่เมื่อคิดว่าฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเจียงเองก็เป็นมารดาเช่นเดียวกันย่อมจะรักและเป็นห่วงลูกมากเป็นธรรมดา เพียงแต่การแสดงออกอาจจะรุนแรงเกินไปหน่อยทำให้พลาดพลั้งเอ่ยคำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจออกมา ส่วนมารดาของนางก็เป็นคนอ่อนแอที่ไม่กล้าทำตามที่ใจของตนคิด สิ่งที่ท้าทายที่สุดในชีวิตก็คือการเลือกแต่งกับคนที่ครอบครัวไม่เห็นด้วย พอถูกมารดาเอ่ยวาจาตัดขาดก็เศร้าเสียใจจนทำสิ่งใดไม่ถูก พอคิดได้ก็สายไปเสียแล้ว ก่อนที่เจียงหวั่นหว่านผู้เป็นมารดาจะตายความปรารถนาสุดท้ายก็คืออยากจะขอขมาฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเจียง นางในฐานะบุตรสาวจึงได้ทำตามความปรารถนาสุดท้ายของมารดาด้วยตนเอง

“เดิมทีตอนที่ท่านพ่อได้เป็นแม่ทัพใหญ่แล้ว ท่านแม่ก็เคยคิดว่าจะมาขอขมาท่านยายด้วยตนเอง แต่เพราะเกิดล้มป่วยขึ้นมาเสียก่อนจึงไม่ได้มีโอกาสมาขอขมาท่าน ยามนี้ข้าจึงขอเป็นตัวแทนท่านแม่มาขอขมาท่านยายแทนท่านแม่นะเจ้าคะ” เมื่อเอ่ยจบโม่ชิงเยว่ก็เดินไปคุกเข่าลงตรงหน้าฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเจียงแล้วโขกศีรษะเพื่อขอขมานางอย่างเต็มพิธีการ

“ต้องโทษที่ก่อนหน้านี้หลานโง่เขลา ไม่รู้จักมาขอขมาตามความตั้งใจของท่านแม่ ทำให้ท่านยายยังคงขุ่นเคืองใจด้วยเรื่องของท่านแม่อยู่ หวังว่าท่านยายจะเห็นแก่ความตั้งใจเดิมของท่านแม่ ได้โปรดให้อภัยนางด้วยเถิดเจ้าคะ” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางโขกศีรษะด้วยความแน่วแน่และเด็ดเดี่ยวทำให้ฮูหยินผู้เฒ่ารีบโบกมือให้ฮูหยินใหญ่สกุลเจียงรีบมาประคองนางให้ลุกขึ้น

“ล้วนเป็นเรื่องเก่าที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าแล้ว ตอนที่ท่านแม่ของเจ้าตายท่านยายของเจ้าก็เสียใจไม่แพ้กัน เดิมทียายของเจ้าคิดจะไปรับเจ้าที่จวนท่านแม่ทัพเสียด้วยซ้ำแต่เพราะกังวลว่าเจ้าจะคิดรังเกียจว่าจวนสกุลเจียงของพวกเราเป็นสกุลพ่อค้าไม่อาจจะเทียบกับบิดาของเจ้าที่เป็นแม่ทัพใหญ่ได้จึงไม่ได้ไปรับเจ้าดั่งที่ตั้งใจเอาไว้ พอสิ้นท่านพ่อของเจ้าตายจากไปท่านยายของเจ้าก็คิดจะส่งคนไปรับเจ้าอีกครั้ง แต่เมื่อได้ยินว่าเจ้าได้รับสมรสพระราชทานกับนิ่งอันโหว ท่านยายของเจ้าจึงได้เปลี่ยนใจ ถึงอย่างไรการเป็นนิ่งอันโหวฮูหยินก็ดีกว่าการเป็นหลานสาวของสกุลเจียง” นายท่านใหญ่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เขาหันไปมองซ่งจื่อเหยาและซ่งจื่อเยว่ที่กำลังจ้องมองผู้ใหญ่อย่างไม่ค่อยจะเข้าใจนักแล้วก็ทอดถอนใจออกมา

“เนื่องจากเกรงว่าจวนนิ่งอันโหวจะรังเกียจเจ้าที่เจ้ามีมารดาที่มาจากสกุลพ่อค้า คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้วเจ้าก็จะถูกตั้งแง่รังเกียจอยู่ดี แถมยังโดนรังแกจนต้องหาทางส่งสาวใช้มาขอความช่วยเหลือที่ร้านปักผ้าสกุลเจียง ข้าที่เป็นลุงของเจ้าก็ได้แต่ช่วยเหลือเจ้าได้แค่เงินทองเพียงเท่านั้นยามนั้นร้านผ้าปักกิจการซบเซา อีกทั้งจวนนิ่งอันโหวก็ใหญ่โตถึงเพียงนั้น ข้าจึงช่วยเหลือเจ้าได้แค่เพียงมอบเงินทองให้และรับผ้าปักของเจ้ามาขายเพียงเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นผ้าปักของเจ้าที่มาช่วยพลิกฟื้นกิจการของสกุลเจียงของพวกเราด้วยผ้าปักเหล่านั้น” นายท่านใหญ่เอ่ยออกมาพลางใช้ชายแขนเสื้อซับน้ำตาเมื่อคิดถึงความยากลำบากของน้องสาวของตนที่ถูกสกุลเดิมตัดขาด และความยากลำบากของหลานสาวที่หลังสิ้นบิดาแล้วก็มีแค่เพียงสกุลเจียงให้พึ่งพา ตอนที่สาวใช้ของหลานสาวไปขอความช่วยเหลือที่ร้านปักผ้าเป็นเขาเองที่สั่งให้เถ้าแก่ร้านมอบเงินจำนวนมากให้แก่สาวใช้ผู้นั้น เดิมทีก็แค่เพราะอยากจะช่วยหลานสาวเพียงเท่านั้นคิดไม่ถึงว่างานปักของหลานสาวจะช่วยให้กิจการร้านผ้าของสกุลเจียงกลับมาเฟื่องฟูอีกครั้ง

“ท่านลุงใหญ่โปรดวางใจยามนี้ในจวนนิ่งอันโหวไม่มีผู้ใดกล้าดูหมิ่นข้าอีกแล้ว อีกทั้งต่อให้ข้ามีเชื้อสายครึ่งหนึ่งมาจากสกุลพ่อค้าอย่างเช่นสกุลเจียงข้าก็ไม่ได้รู้สึกว่าน่าอับอายหรือรู้สึกว่าตนเองต่ำต้อย คนเราไม่อาจจะกินลมห่มฟ้าแล้วจะกินอิ่มนอนอุ่นได้เสียหน่อย หากไม่ค้าขายเพื่อหาเงินแล้วจะเอาข้าวปลาอาหารที่ไหนมาประทังชีวิตกันเล่าเจ้าคะ” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ทั้งนายท่านใหญ่และนายท่านรองต่างก็ยิ้มออกมา ส่วนฮูหยินผู้เฒ่าที่กำลังเพ่งพิศนางอยู่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ใบหน้าของเจ้าถอดแบบจากมารดาก็จริง แต่ความองอาจกลับไม่ต่างจากโม่เหิงผู้เป็นบิดาของเจ้าเลย” คำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้โม่ชิงเยว่ยิ้มออกมา

“เดิมทีข้าก็มีส่วนคล้ายท่านแม่อยู่นะเจ้าคะ แต่ความยากลำบากในจวนนิ่งอันโหวทำให้ข้าวางตัวเป็นคนจิตใจอ่อนโยนและบริสุทธิ์ดุจท่านแม่ไม่ไหว ที่ควรจะสู้ก็ต้องสู้ อะไรที่เป็นของข้า ข้าย่อมต้องแย่งมาอยู่ในมือให้ได้” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเจียงก็หัวเราะออกมา

“ดูคำพูดเหล่านี้ของเจ้าสิ เมื่อคิดไปแล้วก็ไม่เหมือนแม่ทัพใหญ่โม่แล้ว แต่กลับเหมือนข้าตอนสาวๆ มากกว่า มานี่มาชิงเยว่มาให้ยายดูหน้าเจ้าให้ชัดๆ หน่อย” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็เดินเข้าไปใกล้นางโดยมีซุนต้าเหนียงมาช่วยประคองนางเข้าไป

“ชิงเยว่ ยายไม่ได้โกรธเคืองท่านแม่ของเจ้าแล้ว สิ่งที่ยายรู้สึกต่อนางก็คือความเสียใจเพียงเท่านั้น เสียใจที่ยายไม่รีบละทิ้งความอคติและทิฐิในใจทำให้ผลสุดท้ายยายก็ไม่ได้พบกับหน้าของท่านแม่ของเจ้าไปตลอดกาลเช่นนี้” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยพลางหลั่งน้ำตาออกมา นางยกมืออันสั่นเทาของนางขึ้นมาลูบดวงหน้าที่คล้ายคลึงกับเจียงหวั่นหว่านผู้เป็นบุตรสาวของนางด้วยความคิดถึงและความอาลัย ยามนี้ยังมีความเสียใจและเสียดายปะปนมาด้วยทำให้โม่ชิงเยว่พลอยรู้สึกเศร้าใจไปด้วย

“นั่นลูกๆ ของเจ้าหรือ มาซิเด็กๆ มาให้ยายทวดของพวกเจ้าได้ดูหน้าของพวกเจ้าให้ชัดๆ หน่อย” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเจียงเอ่ยเช่นนี้ทั้งซ่งจื่อเหยาและซ่งจื่อเยว่ก็ต่างเดินเข้าไปหาฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเจียงอย่างไม่คิดจะเกรงกลัว

“อืม ใบหน้าเช่นนี้ของพวกเจ้าคงจะเหมือนท่านโหวผู้เป็นบิดาของพวกเจ้าสินะ” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเจียงเอ่ยถามเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ได้แต่ยิ้มออกมาอย่างจืดเจื่อน นางเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเพราะเหตุใดคนที่อุ้มท้องอย่างยากลำบากเช่นนางกลับไม่สามารถถ่ายทอดหน้าตาหรือคุณลักษณะของตนเองให้แก่ลูกๆ ได้เลย ในขณะที่คนที่ลอยตัวอยู่เหนือปัญหาอย่างซ่งเหวินจิ้งลูกๆ กลับถอดแบบใบหน้าของเขาได้อย่างกับโขกออกมาจากพิมพ์เดียวกัน

“ต่อไปก็ขอให้คิดเสียว่าจวนสกุลเจียงแห่งนี้เป็นบ้านของพวกเจ้าอีกแห่งก็แล้วกันนะ” เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเจียงเอ่ยออกมาเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พลันยิ้มออกมาด้วยความยินดี

“ขอบคุณท่านยายมาเจ้าค่ะ” โม่ชิงเยว่รีบตอบรับอย่างรวดเร็วคนที่เคยได้ฝันเห็นความเจริญก้มหน้าอย่างถึงขีดสุดของโลกในยุคอนาคตย่อมไม่คิดจะรังเกียจการเป็นญาติเกี่ยวดองกับคนในสกุลพ่อค้า สำหรับนางแล้วขอแค่มีบ้านเดิมให้กลับมีญาติพี่น้องให้ได้พึ่งพา มีงานมีอาชีพที่สามารถเลี้ยงดูตนเองและลูกได้นางย่อมไม่คิดจะรังเกียจที่จะนับญาติกับคนสกุลเจียงอยู่แล้ว