บทที่ 28 จวนสกุลเจียง

เมื่อจวนนิ่งอันโหวอยู่ในความสงบเรียบร้อยดีแล้วโม่ชิงเยว่จึงได้จัดเตรียมของขวัญและของกำนัลหลายคันรถเพื่อนำไปเป็นของกำนัลให้แก่คนสกุลเจียง ในฐานะที่นางเป็นฮูหยินแต่กลับถูกคนในจวนโหวกดขี่มานานถึงสามปีข้าวของเหล่านี้นางจึงถือว่าเป็นของชดเชยที่นางควรจะได้รับ ในเมื่อเป็นของที่นางควรจะได้รับนางก็มีสิทธิ์ที่จะนำไปมอบให้แก่ผู้ใดก็ได้ ดังนั้นวันต่อมานางจึงได้พาลูกทั้งสองไปคารวะเยี่ยมเยียนเหล่าผู้อาวุโสในจวนสกุลเจียงด้วยตนเองพร้อมด้วยของกำนัลอีกหลายคันรถ

ยามที่นางลงจากรถม้าซุนต้าเหนียงผู้เป็นฮูหยินใหญ่ของสกุลเจียงเป็นผู้มารอรับนางด้วยตนเอง แม้ว่าโม่ชิงเยว่จะไม่เคยพบหน้าแต่เมื่อได้เห็นสัญญาณที่ชุ่ยเหมยส่งมาให้นางก็รีบพาลูกๆ ไปคารวะซุนต้าเหนียงในทันที

“โม่ชิงเยว่คารวะท่านป้าสะใภ้ใหญ่เจ้าค่ะ” ซุนต้าเหนียงรีบเบี่ยงกายหลบการคารวะของนางแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความยกย่องอย่างเต็มที่

“ข้าเป็นแค่เพียงสตรีจากสกุลพ่อค้าจะรับการคารวะจากนิ่งอันโหวฮูหยินได้อย่างไร แค่ท่านยินดีมาเป็นแขกที่จวนสกุลเจียงของข้าก็ถือว่าเป็นการให้เกียรติข้าและสกุลเจียงแล้ว” เมื่อซุนต้าเหนียงเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ส่ายหน้า

“ท่านแม่ของข้าคือบุตรสาวสกุลเจียง ข้าไม่มีทางคิดดูหมิ่นจวนสกุลเจียงเพียงเพราะเป็นสกุลของพ่อค้าหรอกเจ้าค่ะ อีกทั้งก่อนหน้านี้หากไม่ใช่เพราะข้าได้รับการช่วยเหลือจากสกุลเจียง ชีวิตของข้าและลูกๆ ก็คงจะย่ำแย่ไปแล้ว จื่อเหยา จื่อเยว่ พวกเจ้ามาคารวะท่านยายเร็ว” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ทั้งซ่งจื่อเหยาและซ่งจื่อเยว่ก็ต่างรีบเข้าไปคารวะซุนต้าเหนียงอย่างพร้อมเพรียงกัน ดูน่ารักน่าเอ็นดูเป็นอย่างยิ่งในสายตาของทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้น

“เป็นแฝดหงส์คู่มังกรที่หาได้ยาก นิ่งอันโหวฮูหยินช่างโชคดีนัก เอาล่ะอย่ามัวแต่พูดคุยกันอยู่ด้านนอกเลย ยามนี้ฮูหยินผู้เฒ่าและบรรดานายท่านต่างรอท่านอยู่ด้านในแล้ว” ซุนต้าเหนียงเอ่ยพลางผายมือเชื้อเชิญให้โม่ชิงเยว่เดินเข้าไปด้านใน ซึ่งโม่ชิงเยว่ก็เดินเข้าไปตามคำเชื้อเชิญโดยมีลูกๆ ชุ่ยเหมยและสาวใช้ที่ติดตามมาเดินตามนางเข้าไปด้านในด้วย

จวนสกุลเจียงแม้ว่าจะเป็นจวนของพ่อค้า แต่การตกแต่งกลับหรูหราและมีความโดดเด่นไม่แพ้จวนขุนนางที่โม่ชิงเยว่เคยได้มีโอกาสไปเที่ยวชม ยามที่นางเข้าไปในโถงรับรองของสกุลเจียงบุคคลแรกที่ปรากฏเข้าสู่สายตาของนางก็คือสตรีสูงวัยที่นั่งเด่นบนเก้าอี้ประธานกลางห้องโถง ถัดมาคือชายวัยกลางคนรูปร่างค่อนข้างท้วม แต่ดวงตาที่คล้ายคลึงกับมารดาของนางคู่นั้นทำให้นางคาดเดาได้แล้วว่าคนผู้นี้น่าจะเป็นนายท่านใหญ่เจียง ส่วนชายวัยกลางคนอีกคนมีรูปร่างสูงโปร่งรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าทำให้โม่ชิงเยว่คิดถึงมารดาของนางเช่นกัน นางคาดเดาเอาว่าเขาน่าจะเป็นนายท่านรอง ส่วนสตรีวัยกลางคนที่มีดวงหน้างดงามแต่ร่างกายกับดูซูบผอมราวกับคนไม่มีแรงผู้นั้นคงจะเป็นผู้ใดไปไม่ได้นอกจากจะเป็นฮูหยินผู้อ่อนแอของนายท่านรอง

“โม่ชิงเยว่คารวะท่านยาย ท่านลุงใหญ่ ท่านลุงรองและท่านป้าสะใภ้รองเจ้าค่ะ” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางย่อกายคารวะตามธรรมเนียม ซ่งจื่อเหยาและซ่งจื่อเยว่ก็ต่างคารวะตามมารดาโดยที่ไม่ต้องมีผู้ใดบอกกล่าว

“นิ่งอันโหวฮูหยินไม่ต้องมากพิธี ที่จริงแล้วควรจะเป็นข้าที่สมควรออกไปรับเจ้าที่หน้าประตูจวนด้วยตนเอง แต่เพราะขาแก่ๆ ของข้าไม่ค่อยจะดีแล้วจึงจำต้องไหว้วานสะใภ้คนโตของข้าให้ออกไปต้อนรับเจ้าด้วยตนเอง ส่วนสะใภ้รองของข้าก็อย่างที่เจ้าเห็นสุขภาพของนางไม่ค่อยจะดีนักหวังว่าเจ้าคงจะไม่ถือสาที่พวกข้าไม่ได้ออกไปต้อนรับเจ้าด้วยตนเอง” ฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเจียงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสุภาพ น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่างเหินของนางทำให้จิตในของโม่ชิงเยว่พลันสั่นไหวอยู่บ้าง แต่เมื่อคิดถึงว่าการที่นางสามารถผ่านความยากลำบากในจวนนิ่งอันโหวมาได้ก็ล้วนเป็นเพราะได้รับความช่วยเหลือจากสกุลเจียง นางย่อมไม่กล้าถือสาความห่างเหินที่ฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเจียงมอบให้

“หลานหรือจะกล้า ช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาหากไม่ใช่เพราะได้รับความช่วยเหลือของสกุลเจียงหลานก็คงไม่อาจจะมีชีวิตรอดมาได้จนถึงป่านนี้ ส่วนลูกๆ ของหลานก็คงไม่อาจจะมีชีวิตดีๆ ได้ดังเช่นตอนนี้” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าส่ายหน้า

“หากไม่เพราะนิ่งอันโหวฮูหยิน กิจการผ้าปักของสกุลเจียงก็คงจะไม่อาจจะเฟื่องฟูได้จนถึงเช่นนี้” คำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้ทั้งนายท่านใหญ่และนายท่านรองต่างก็พยักหน้า

“เป็นอย่างที่ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยมา หากไม่ใช่เพราะฝีมือปักผ้าของนิ่งอันโหวฮูหยิน กิจการผ้าปักของสกุลเจียงก็คงจะไม่ได้รับความนิยมดังเช่นในตอนนี้ ท่านคงจะไม่รู้ว่ายามนี้แม้แต่พระสนมในวังก็ยังส่งคนออกมาสั่งซื้อผ้าปักสกุลเจียงของพวกเรา ว่ากันว่ายามนี้ทางกองผ้าปักต่างก็พยายามแกะลายและพยายามลอกเลียนแบบวิธีการปักของนิ่งอันโหวฮูหยินแต่กลับไม่เป็นผล” ซุนต้าเหนียงผู้เป็นฮูหยินใหญ่สกุลเจียงเอ่ยสนับสนุนคำพูดของแม่สามีของนางด้วยรอยยิ้ม ส่วนนายท่านใหญ่ก็เอ่ยสนับสนุนคำพูดของนางเช่นเดียวกัน

“วิธีการปักผ้าของนิ่งอันโหวฮูหยินแม้แต่ช่างปักในสกุลเจียงก็ยังลอกเลียนไม่ได้ ท่านแม่บอกว่าเป็นวิธีการเฉพาะที่หวันหว่านเป็นคนคิดค้นขึ้นมาเอง คิดไม่ถึงว่านิ่งอันโหวฮูหยินจะสามารถเรียนรู้จากหวันหว่านได้มากถึงขั้นนี้” เมื่อนายท่านใหญ่เอ่ยถึงเจียงหวันหว่านผู้เป็นมารดาของโม่ชิงเยว่สีหน้าของนางก็พลันเศร้าหมองลงด้วยความอาลัย

“ท่านแม่มักจะสอนวิชาปักผ้าให้ข้าเสมอทุกครั้งที่ข้าว่าง ชั่วชีวิตของนางเฝ้าคิดถึงแต่จวนสกุลเจียงเสมอ แต่เพราะสำนึกในความผิดของตนเองทำให้ท่านแม่ไม่กล้ากลับมาที่สกุลเจียง ทำได้แค่เพียงส่งผ่านความคิดถึงลงไปในลวดลายของผ้าปักเพียงเท่านั้น” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางเหลือบมองฮูหยินผู้เฒ่าที่ในยามนี้บนใบหน้าเต็มไปด้วยความคิดถึงและความอาลัยในตัวบุตรสาวอย่างเจียงหวันหว่านจนดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำจนแทบจะหลั่งน้ำตาออกมา

“ทุกครั้งที่คิดถึงท่านยายท่านแม่ก็มักจะนั่งปักผ้า แถมยังนำคำสอนของท่านยายมาถ่ายทอดให้ข้าด้วย วิธีการปักแต่ละฝีเข็มที่ข้าได้เรียนรู้ล้วนกลั่นมาจากประสบการณ์จากการฝึกฝน ฝีมือของท่านแม่และคำสอนที่ท่านแม่เคยได้เรียนรู้จากท่านยาย จวบจนวาระสุดท้ายนางก็ยังคงคิดถึงท่านยายและทุกคนในจวนสกุลเจียงเสมอ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ฮูหยินผู้เฒ่าจวนสกุลเจียงก็หลั่งน้ำตาออกมา

“ในเมื่อรู้ตัวว่าผิดก็ควรจะกลับมาขอขมาข้าสิ นางเป็นบุตรสาวของข้าต่อให้ข้าเอ่ยปากว่าตัดขาดกันแล้วแต่ตัวนางเองก็มีลูกแล้วเช่นกัน น่าจะรู้ว่าคนเป็นมารดาไม่อาจจะตัดขาดบุตรสาวของตนเองได้ลงคอหรอก” คำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเจียงทำให้โม่ชิงเยว่ก้มหน้าลง พลางคิดถึงคำพูดของมารดาก่อนที่นางจะสิ้นใจไปเพราะโรคภัยที่มารุมเร้า

ยามนั้นสาเหตุที่ถูกตัดขาดก็เพราะท่านแม่ของนางเลือกแต่งออกกับนายทหารจนๆ ผู้หนึ่ง คิดไม่ถึงว่าต่อมาโม่เหิงผู้เป็นบิดาของนางจะสร้างความดีความชอบจนได้เป็นแม่ทัพใหญ่ พอได้เป็นฮูหยินแม่ทัพแล้วเดิมทีมารดาของนางตั้งใจจะมาขอขมาฮูหยินผู้เฒ่าที่สกุลเจียงด้วยตนเองแต่เพราะโรคภัยที่รุมเร้าทำให้นางไม่กล้าแบกสังขารที่เต็มไปด้วยโรคภัยมาให้ฮูหยินผู้เฒ่าสกุลเจียงได้เห็น