บทที่ 31 หรงมามา

เมื่อส่งสุ่ยฮูหยินแล้วโม่ชิงเยว่ก็เดินกลับเรือนหลัก แต่เมื่อเห็นเงาของคนผู้หนึ่งอยู่แถวเรือนของนาง นางก็หันไปโบกมือไล่สาวใช้ที่ติดตามนางมาให้จากไปแล้วจึงได้เดินเข้าไปหาเขา

“ท่านกลัวว่าผู้อื่นจะไม่รู้ว่าท่านกลับมาแล้วเช่นนั้นหรือ เหตุใดจึงได้มาวนเวียนอยู่ที่นี่ดุจภูตผีที่มาขอส่วนบุญเล่า” คำถามของโม่ชิงเยว่ทำให้คนของซ่งเหวินจิ้งลอบสบตากันแล้วก็พากันล่าถอยออกไป

“ข้าก็แค่เป็นห่วงเจ้า กลัวว่าเจ้าจะไม่ทันเล่ห์ของคนสกุลสุ่ย ช่วงนี้สกุลสุ่ยมีความประพฤติที่ไม่ดีเท่าใดนัก คบหากับคนที่ไม่ควรจะคบหาทำให้ฝ่าบาทกำลังจับตามองพวกเขาอยู่ หากเป็นไปได้เจ้าอย่าได้ข้องแวะกับพวกเขา” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้โม่ชิงเยว่ขมวดคิ้ว

“คนไม่ดีที่ท่านเอ่ยถึงใช่ท่านหรือไม่” คำถามของนางทำให้ซ่งเหวินจิ้งจ้องมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอึดอัดนางจึงได้เอ่ยต่อเพื่ออธิบายความข้องใจของตนเอง

“องค์ชายรองประสูติจากองค์ฮองเฮาที่มาจากสกุลสุ่ย ท่านเป็นคนขององค์ชายรองมิใช่หรือนั่นไม่เท่ากับว่าท่านก็ข้องเกี่ยวกับคนสกุลสุ่ยมิใช่หรือ ยังไม่นับคนรักของท่านที่ยามนี้ถูกคุมขังอยู่ที่ศาลบรรพชนนั่นอีก” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งได้แต่ทอดถอนใจออกมา เขามองคนของเขาแวบหนึ่งเมื่อเห็นว่าล่าถอยไปกันจนหมดแล้ว เขาจึงได้เอ่ยกับนางตามตรง

“อันที่จริงข้าก็อยากจะอธิบายเรื่องของสุ่ยอี้โหรวให้เจ้ารับรู้ แต่เจ้ากลับไม่เคยคิดจะฟังข้าเลย ทีนี้เจ้าจงฟังข้าให้ดี ข้าไม่เคยชอบนาง ที่นางแต่งเข้ามาข้าไม่รู้เรื่องเลยสักนิดทุกอย่างเป็นการจัดการของท่านแม่ของข้า” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ทำสีหน้าราวกับไม่อยากจะเชื่อเขาจึงได้เอ่ยต่อ

“ข้าทำงานรับใช้ฝ่าบาท กลับจวนน้อยมากแล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปทำความรู้จักกับสุ่ยอี้โหรว ตอนเด็กเคยเป็นสหายกันก็จริงแต่นั่นมันก็ตอนที่อายุเพียงแค่เจ็ดแปดขวบ เจ้าคิดว่าข้าจะเป็นเด็กแก่แดดแก่ลมชอบสตรีตั้งแต่ยังไม่แตกเนื้อหนุ่มได้อย่างไร ยังไม่นับที่ตอนนั้นสุ่ยอี้โหรวยังเป็นแค่เด็กผู้หญิงที่ฟันน้ำนมหลุดไปจนเกือบหมดปากแถมฟันแท้ก็ยังขึ้นไม่ครบ เจ้าคิดว่ายามนั้นนางจะมีสิ่งใดมาดึงดูดใจข้าได้กันเล่า” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่จ้องมองเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม เขาจึงได้เอ่ยต่อ

“ข้าสาบานเลย ข้าไม่เคยได้นอนร่วมห้องกับนางเลยสักครั้ง อย่าว่าแต่นางเลยกับเจ้าข้าก็แทบจะไม่ได้กลับมานอนร่วมห้องกับเจ้า ภารกิจในยามนั้นของข้าอยู่กับคมหอกคมดาบทุกวัน กว่าจะได้อยู่กับเจ้าได้ก็เป็นตอนที่ข้ายินดีที่จะยกทัพไปเข่นฆ่าหม่าป๋อซางให้ฝ่าบาทแล้ว” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่จึงได้พยักหน้า

“อ่อ ถ้ามีเวลาเพียงพอยามนี้ท่านกับนางก็คงจะได้ร่วมหอกันไปนานแล้วสินะ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ส่ายหน้า

“ไม่ใช่แบบนั้น ที่ข้าอยากจะบอกกับเจ้าก็คือสกุลสุ่ยมียาปลุกกำหนัดที่ไร้รสไร้สีและไร้กลิ่น ขนาดข้าที่ถูกฝึกมาอย่างดีก็ยังเคยพลาดมาแล้ว” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยพลางชี้ไปในเรือนที่ซ่งจื่อเหยาและซ่งจื่อเยว่พำนักแล้วเอ่ยออกมาเสียงเบา

“คืนนั้นที่ลูกของพวกเราถือกำเนิดก็เพราะข้าถูกสุ่ยอี้โหรววางยา ข้าควบคุมตนเองไม่ได้ก็เลยรีบไปหาเจ้า” เขาเอ่ยโดยไม่สบตานาง ใบหูที่แดงก่ำอย่างกะทันหันของเขาทำให้โม่ชิงเยว่ขมวดคิ้ว

“อ่อ ท่านจะบอกว่าหากไม่ใช่เพราะฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดท่านก็จะไม่ร่วมหอกับข้าเช่นกันใช่ไหม” เมื่อโม่ชิงเยว่เอยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ส่ายหน้า

“ใช่ที่ไหนกันเล่า! ถ้าข้าไม่อยากร่วมหอกับเจ้าข้าจะขอพระราชทานสมรสกับเจ้าทำไม เฮ้อ...อย่ามัวเอ่ยถึงเรื่องนั้นข้าไม่มีเวลามากแล้ว โม่ชิงเยว่! ที่ข้ามาหาเจ้าก็เพื่อจะบอกกับเจ้าว่าให้ระวังสกุลสุ่ย ที่จริงแล้วสกุลสุ่ยไม่น่ากลัวหรอกแต่ที่น่ากลัวก็คือคนที่อยู่เบื้องหลังสกุลสุ่ยต่างหาก ยามนี้ข้ากับองค์ชายรองกำลังสืบหาหลักฐานความเกี่ยวพันของพวกเขาอยู่ ทั้งสกุลสุ่ย ฉินอ๋องและสกุลหม่าของแคว้นต้าเป่ย” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยแล้วก็จ้องมองนางด้วยสีหน้าอึดอัด

“ที่จริงแล้วเรื่องนี้เป็นความลับที่ไม่อาจจะเปิดเผยแต่ข้ามาบอกกับเจ้าก่อนด้วยกังวลถึงความปลอดภัยของเจ้า” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้มาชิงเยว่ก็พึมพำออกมาเพื่อทบทวนความทรงจำของตนเอง

“สกุลหม่าของแคว้นต้าเป่ย ท่านพ่อของข้าเคยเอ่ยถึง” เมื่อนางเอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็พยักหน้า

“ข้าลักลอบกลับเมืองหลวงมาเพื่อมาสืบเรื่องนี้ เมื่อได้ยินว่ายามนี้สกุลสุ่ยพุ่งความสนใจมาที่เจ้าข้ากังวลว่าพวกเขาอาจจะมีแผนการกับเจ้า ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องได้รับความเดือดร้อนเพราะข้าอีกแล้ว” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้โม่ชิงเยว่พยักหน้า

“ข้าเองก็ไม่อยากจะปล่อยให้ตนเองต้องได้รับความเดือดร้อนเพราะท่านเช่นกัน แต่จะว่าไปแล้วสกุลสุ่ยก็มีพิรุธจริงๆ ไม่คิดจะช่วยเหลือบุตรสาวกลับไปอีกทั้งไม่เอ่ยถึงนางเลยด้วยซ้ำ ก่อนหน้านี้ยังส่งคนมาทวงถามถึงนางอยู่บ้างแต่ยามนี้ราวกับว่าตัดขาดนางออกจากสกุลสุ่ยแล้ว” โม่ชิงเยว่เอ่ยพึมพำออกมาแล้วก็จ้องมองซ่งเหวินจิ้ง เขาก็ส่ายหน้า

“ข้าไม่เข้าใจการต่อสู้ของสตรีในเรือนหลังเท่าใดนัก ทำได้แค่เพียงเตือนเจ้าให้ถอยห่างจากคนเหล่านั้นเพียงเท่านั้น ก่อนหน้านี้ข้าปกป้องเจ้าไม่ได้ตอนนี้ก็ยังไม่อาจจะออกหน้าปกป้องเจ้าอย่างเต็มที่ได้ ยามนี้สิ่งที่พอจะทำได้ก็แค่เพียงหาคนที่สามารถช่วยเหลือเจ้าได้ในเรื่องที่เจ้าไม่ถนัดเพียงเท่านั้น” เข้าเอ่ยพลางหันไปส่งสัญญาณให้คนของเขาพาคนผู้หนึ่งออกมา

“นี่คือหรงมามา นางเคยเป็นอดีตข้าหลวงในวังข้าไปเชิญนางมาเพื่อให้นางคอยติดตามเจ้า ทั้งเรื่องกฎระเบียบของสตรีในเรือนหลัง การวางตัวและการแต่งกาย ที่สำคัญข้าคิดว่านางอาจจะช่วยเหลือเจ้าในเรื่องการรับมือกับบรรดาสตรีในเรือนหลังได้” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้โม่ชิงเยว่หันไปสำรวจมามาผู้นั้นอย่างละเอียด อายุของหรงมามาไม่ได้น้อยไปกว่าฮูหยินผู้เฒ่าสกุลซ่งผู้เป็นแม่สามีของนาง แต่สีหน้าและแววตาของหรงมามากลับทำให้รู้สึกว่ามามาผู้นี้ผ่านร้อนผ่านหนาวและผ่านประสบการณ์ในการใช้ชีวิตมาแล้วอย่างโชกโชน และที่สำคัญบุคลิกของมามาผู้นี้ทำให้โม่ชิงเยว่รู้สึกว่าน่าเคารพนบนอบมากกว่าแม่สามีของนางเสียอีก

“ชิงเยว่ เจ้าอาจจะรู้สึกว่าข้าไม่ใช่สามีที่ดี ไม่ใช่คนที่สมควรจะฝากชีวิตแล้ว แต่สิ่งหนึ่งข้าอยากจะให้เจ้ารู้ก็คือข้าหวังดีต่อเจ้าเสมอ เพียงแต่ที่ผ่านมาเป็นเพราะข้าโง่เขลาคิดอ่านไม่รอบคอบ และที่สำคัญคิดไม่ถึงว่าท่านแม่และน้องสาวของข้าจะคิดรังเกียจเจ้าจนถึงขั้นนี้” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้โม่ชิงเยว่ส่ายหน้า

“นี่ไม่ใช่เวลามาแก้ตัว ที่ข้าอยากรู้ก็คือเหตุใดท่านจึงได้คิดว่าหรงมามาผู้นี้จะสามารถช่วยข้าได้” คำถามของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งตอบออกมาอย่างระมัดระวัง

“เรื่องวรยุทธ์ป้องกันตัวเจ้ายังพอมีติดกายอยู่บ้าง แต่เรื่องการต่อสู้ในเรือนหลังข้าคิดว่าเจ้ายังต้องการความช่วยจากผู้มากประสบการณ์” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พลันส่ายหน้า

“คงไม่ใช่ว่าท่านคิดอยากจะส่งคนมาคอยสอดแนมข้ากระมัง” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งยิ้มออกมา

“ถ้าหากข้าอยากจะส่งคนมาสอดแนมเจ้าคงไม่จำเป็นต้องไปเชื้อเชิญหรงมามาหรอก” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่ร้อง ฮึ! ออกมา ส่วนหรงมามาที่พอจะเข้าใจสถานการณ์ของสองสามีคู่นี้มาแล้วถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าที่มีรอยยิ้มประดับอยู่

“นิ่งอันโหวฮูหยินโปรดวางใจ บ่าวได้รับมอบหมายให้มาคอยช่วยเหลือท่านเพียงเท่านั้นและที่สำคัญบ่าวรับปากกับนิ่งอันโหวแล้วว่าจะรับคำสั่งของท่านแต่เพียงผู้เดียว ดังนั้นต่อไปหากนิ่งอันโหวออกคำสั่งที่ขัดต่อความเห็นของท่าน บ่าวจะไม่ยินยอมทำตามคำสั่งของนิ่งอันโหวเจ้าค่ะ” คำพูดของหรงมามาทำให้ซ่งเหวินจิ้งชะงักไปแต่เมื่อคิดได้ว่าตอนที่ไปเชิญนางรับปากกับเขาเช่นนี้จริงๆ ดังนั้นเขาจึงไม่อาจจะโต้แย้งคำพูดของหรงมามาได้

“ถ้าเช่นนั้นต่อไปข้าคงต้องรบกวนมามาแล้ว” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางยิ้มออกมาแล้วจึงได้หันไปมองซ่งเหวินจิ้งด้วยสายตาของผู้ที่อยู่เหนือกว่า

“ถ้าเช่นนั้นต่อไปนี้หรงมามาคือคนของข้า ขอให้ท่านทำความเข้าใจในจุดนี้ด้วย” โม่ชิงเยว่รู้สึกถูกชะตากับมามาผู้นี้ แต่นางไม่อยากจะใช้คนร่วมกับซ่งเหวินจิ้งดังนั้นเรื่องการใช้คนจึงต้องมีการแบ่งแยกกันให้ชัดเจน

“เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้ ข้าต้องไปแล้ว” เมื่อเอ่ยจบเขาก็พยักหน้ากับหรงมามาแล้วจึงได้รีบเร้นกายออกจากจวนโดยมีคนของเขาติดตามออกไปด้วย