บทที่ 32 แผนการในใจ

ยามที่ชุ่ยเหมยได้พบกับหรงมามาเดิมทีนางก็ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจแต่อย่างใดด้วยรู้ดีว่าโม่ชิงเยว่ต้องการคนที่สามารถไว้ใจได้มาคอยช่วยดูแลอยู่ข้างกาย แต่เมื่อได้รู้ว่าหรงมามาได้รับการแนะนำมาจากผู้ใดทำให้นางอดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้จนต้องสอบถามโม่ชิงเยว่ออกมาตามตรง

“ในเมื่อนางเป็นคนที่ท่านโหวพามา แล้วฮูหยินก็ยังยินดีที่จะให้นางมาอยู่ข้างกายอีกหรือเจ้าคะ” คำถามของชุ่ยเหมยทำให้โม่ชิงเยว่พยักหน้า

“เขาจะมาไม้ไหนข้าเองก็อยากจะรู้ อีกไม่กี่วันข้าก็ต้องไปที่สกุลสุ่ยแล้ว ข้ากำลังขาดคนข้างกายที่จะคอยแนะนำเรื่องการคบค้าสมาคมกับบรรดาสตรีที่อยู่ในเรือนหลังของบรรดาขุนนางชั้นสูงพอดี เจ้าก็รู้ว่าเมื่อก่อนเพราะท่านแม่ชาติกำเนิดไม่สูง อีกทั้งท่านพ่อก็ไม่ได้ถือกำเนิดในแวดวงเดียวกันกับชนชั้นสูงเหล่านั้น ข้าจึงแทบจะไม่ได้ไปเข้าร่วมงานเลี้ยงของบรรดาสตรีที่เป็นชนชั้นสูงของแคว้นเหลียนดังเช่นบุตรสาวของแม่ทัพคนอื่นๆ เลย” โม่ชิงเยว่เอ่ยออกมาพลางจ้องมองด้านนอกหน้าต่างด้วยรอยยิ้มแล้วจึงได้เอ่ยต่อ

“คนสกุลสุ่ยมีแผนการเช่นไรกับข้า ตัวข้าเองก็อยากจะรู้เช่นกัน คิดจะเหยียบย่ำข้าเพื่อแก้แค้นให้สุ่ยอี้โหรวหรือว่าคิดจะใช้ข้าเป็นข้อต่อรองกับซ่งเหวินจิ้ง ไม่ว่าจะมีแผนการเช่นไรข้าคนนี้จะขอตอบโต้พวกเขาให้ถึงที่สุด โทสะที่ยังไม่ได้รับการระบายของข้ากำลังคุกรุ่นอยู่พอดี ในเมื่อพวกเขาคิดอยากจะเล่นงานข้า ข้าก็จะทำให้พวกเขานึกเสียใจที่คิดจะทำร้ายข้า” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ชุ่ยเหมยพยักหน้า

“นั่นสิเจ้าคะ กับฮูหยินผู้เฒ่าท่านก็แก้แค้นนางได้ไม่สะดวกนักเพราะคำว่ากตัญญู ส่วนคุณหนูซ่งยามนี้นางถูกขังอยู่ที่กรมอาญาท่านจะรังแกนางต่อก็ไม่ได้แล้ว ส่วนสุ่ยอี๋เหนียงสภาพของนางในยามนี้แค่ยามกินไม่ได้กิน ยามนอนไม่ได้นอนก็ถือว่าสาหัสแล้วแต่ทำไมแม้แต่ข้าที่เป็นแค่เพียงสาวใช้กลับยังรู้สึกว่ายังไม่สาสมใจเท่าไหร่เมื่อเทียบกับความยากลำบากที่ฮูหยินเคยได้รับ” คำพูดของชุ่ยเหมยทำให้โม่ชิงเยว่ส่ายหน้า

“โทสะที่ยังไม่รับการระบายของข้าไม่ใช่โทสะที่มีต่อคนเหล่านั้น แต่ข้าหมายถึงโทสะที่มีต่อตนเองของข้าต่างหาก เป็นเพราะข้าโง่เขลาไม่รู้จักพึ่งพาความสามารถของตนเองคิดแต่จะพึ่งพาผู้อื่น ชีวิตของข้าก็เลยตกอยู่ในสภาพเช่นนั้น แต่ยามนี้แม้ว่าจะคิดได้แล้วแต่ข้าก็ยังต้องพึ่งพาผู้อื่นอยู่ดี อย่างน้อยในยามนี้ก็ยังต้องอาศัยอยู่ที่จวนโหวแห่งนี้ ยังต้องอาศัยตำแหน่งฮูหยินของนิ่งอันโหวในการหาความมั่งคั่งให้ตนเอง ในใจของข้าจึงได้รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างยิ่ง ในเมื่อจวนสกุลสุ่ยคิดอยากจะลองดีกับข้าในตอนนี้ ดังนั้นพวกเขาก็เตรียมตัวรองรับโทสะของข้าได้เลย” โม่ชิงเยว่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วต่ำ

นางไม่ได้คิดว่าตนเองเก่งกาจอะไร เคยผิดพลาดจนเกือบตายมาแล้วเสียด้วยซ้ำ แต่ยามนี้นางได้รับบทเรียนแล้วว่าอย่าได้เป็นคนดีจนเกินไป อีกทั้งสกุลสุ่ยกับนางไม่มีทางจะญาติดีกันได้ ต่อให้พวกเขาไม่ได้ทวงถามเรื่องสุ่ยอี้โหรวแต่ในใจของพวกเขาย่อมจะต้องจดจำได้ว่าสุ่ยอี้โหรวอยู่ในการดูแลของนาง โม่ชิงเยว่ไม่มีทางคิดจะเอาอกเอาใจสกุลสุ่ยด้วยการทำดีต่อสุ่ยอี้โหรวแน่ สุ่ยอี้โหรวเคยปฏิบัติต่อนางเช่นไรนางย่อมจะต้องทำเช่นนั้นไม่มีคำว่าผ่อนปรนอย่างเด็ดขาด

ผ่านไปสามวันโม่ชิงเยว่ก็พร้อมที่จะไปเข้าร่วมงานเลี้ยงที่สกุลสุ่ยจัดขึ้นแล้ว หรงมามาไม่เพียงเข้ามาช่วยเหลือและคอยแนะนำโม่ชิงเยว่เรื่องการวางตัวและการแต่งกาย นางยังช่วยโม่ชิงเยว่ดูแลและควบคุมคนในภายในจวนด้วย นางมาแค่เพียงสามวันแต่ก็สามารถช่วยเหลือโม่ชิงเยว่และชุ่ยเหมยได้หลายอย่าง วันที่โม่ชิงเยว่จะไปที่จวนสกุลสุ่ยนางยังมาช่วยโม่ชิงเยว่แต่งตัวอีกทั้งยังคอยกำชับชุ่ยเหมยและสาวใช้ที่จะติดตามไปอีกสามคนอย่างละเอียดลออ

“หากท่านกังวลว่าพวกข้าจะวางตัวไม่เหมาะสมเหตุใดท่านจึงไม่ติดตามฮูหยินไปด้วยตนเองเลยเล่า” เสียงชุ่ยเหมยที่ตั้งคำถามกับหรงมามาทำให้โม่ชิงเยว่อดยิ้มออกมาไม่ได้

“หากข้าสามารถติดตามไปได้ข้าคงไปกับเจ้าแล้ว แต่อย่างที่ข้าเคยบอกกับเจ้าไปสาวใช้ที่ติดตามฮูหยินไม่เพียงกิริยามารยาทงดงามหน้าตาต้องงดงามดึงดูดผู้คนด้วยจึงจะช่วยส่งเสริมบารมีของฮูหยินได้ คนแก่เช่นข้าหากติดตามไปจะทำให้ข้างกายของฮูหยินพลอยหม่นหมองไปด้วยเปล่าๆ” คำพูดของหรงมามาทำให้ชุ่ยเหมยส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วยแต่หรงมามากลับเดินหนีไปสำรวจความเรียบร้อยของโม่ชิงเยว่แล้ว

“โชคดีที่ฮูหยินมีความงดงามเป็นทุนเดิม ไม่เช่นนั้นคงจะเลือกสาวใช้ผู้ติดตามได้ลำบาก” หรงมามาเอ่ยพึมพำออกมาด้วยความพึงพอใจ แน่นอนว่าสาวใช้ที่เลือกมาแต่ละคนจะต้องงดงามแต่จะต้องห้ามงดงามกว่าผู้เป็นนาย แต่โม่ชิงเยว่เดิมทีก็มีความงดงามเป็นทุนเดิมพอแต่กายด้วยเครื่องแต่งกายและเครื่องประดับที่สุดแสนจะประณีตความงามของนางก็ยิ่งโดดเด่น

"เครื่องประทินโฉมเหล่านี้ฮูหยินสั่งทำด้วยตนเองหรือเจ้าคะ เหตุใดบ่าวจึงไม่เคยเห็น" หรงมามาเอ่ยถามพลางหยิบตลับแป้งที่โม่ชิงเยว่ออกคำสั่งให้ช่างฝีมือในจวนลองทำออกมาส่วนแป้งผัดหน้าที่อยู่ด้านในก็มีผงแป้งที่ละเอียดและหอมกรุ่นดึงดูดใจคนที่ชอบประทินโฉมอย่างหรงมามายิ่งนัก

“ข้าเคยเห็นในความฝัน จึงได้พยายามสั่งให้ช่างทำตลับใส่แป้งให้ข้า ส่วนผงแป้งด้านในข้าทดลองผสมดูจากส่วนผสมที่คิดว่าเหมาะกับใบหน้า ช่วงนี้ข้าทดลองใช้แล้วคิดว่าดีมากอีกไม่นานคงจะสามารถทำออกมาขายได้” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้หรงมามาเอ่ยถามออกมาด้วยความประหลาดใจ

“ขายหรือเจ้าคะ ฮูหยินต้องการจะเปิดร้านขายเครื่องประทินโฉมหรือเจ้าคะ” คำถามของหรงมามาทำให้โม่ชิงเยว่พยักหน้า

“เป็นแค่แผนการเพียงเท่านั้น ข้ามีความรู้เรื่องส่วนผสมของเครื่องหอมและสมุนไพรก็เลยคิดว่าจะลองใช้ความรู้ที่มีมาหาเงินเข้ากระเป๋าดู” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ชุ่ยเหมยที่รู้ดีว่าแท้จริงแล้วโม่ชิงเยว่มีความรู้เรื่องการผสมสมุนไพรพิษเสียมากกว่ารีบสาบานกับตนเองในใจว่านางจะไม่เสี่ยงใช้เครื่องหอมของเจ้านายของตนแน่

“บ่าวได้ยินว่าฮูหยินมีความสามารถทางด้านการปักผ้าด้วย” เมื่อหรงมามาเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ก้มลองจ้องมองชุดที่นางสวมใส่ในวันนี้ เป็นชุดผ้าปักที่ทางสกุลเจียงส่งมาให้ผ้าที่ใช้ตัดเย็บล้วนมีลายปักโดยฝีมือการออกแบบลวดลายและฝีมือการปักของนางทั้งสิ้น

“ข้าปักผ้าได้ก็จริง แต่ไม่ใช่สิ่งที่ชื่นชอบ อันที่จริงสิ่งที่ข้าชื่นชอบข้าเองก็ยังไม่รู้ รู้เพียงแค่ว่ายามที่ได้วุ่นวายกับส่วนผสมของสมุนไพรข้าจะรู้สึกว่ามีความสุขมากกว่า” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้หรงมามายิ้มออกมา

“ท่านไม่กังวลว่าหากผู้อื่นรู้ว่าท่านทำการค้าแล้วจะคิดรังเกียจท่านหรือเจ้าคะ” เมื่อหรงมามาถามเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ส่ายหน้า

“เดิมทีผู้อื่นก็คิดดูถูกข้าที่มีมารดามาจากสกุลพ่อค้าอยู่แล้ว ดังนั้นข้าจึงไม่ได้กังวลว่าจะถูกดูหมิ่นดูแคลนด้วยเรื่องเหล่านี้อีก ในทางกลับกันข้ามีความตั้งใจที่จะทำให้ผู้อื่นได้รู้สึกว่าคนทำการค้าไม่ใช่คนที่ควรดูถูกดูแคลน แต่คนที่ควรดูถูกก็คือคนที่เฝ้ารอแต่ความเมตตาจากผู้อื่นต่างหาก เมื่อก่อนข้าเองก็เคยเป็นเช่นนั้นแต่ยามนี้ไม่ใช่แล้วข้าไม่คิดจะปล่อยให้ตนเองกลายเป็นคนที่ถูกผู้อื่นดูถูกดูแคลนได้อีกแล้ว” โม่ชิงเยว่เอยพลางขยับตัวลุกขึ้นนางก้มลงดูการแต่งกายของตนเองแล้วก็ยิ้มออกมา สกุลสุ่ยตั้งใจจะเชิญนางไปด้วยแผนการใดนางเองก็สุดรู้ แต่ยามนี้นางเองก็ตั้งใจจะใช้สกุลสุ่ยเป็นสะพานให้นางได้ทำความรู้จักกับสตรีชั้นสูงเหล่านั้น ต่อให้วันนี้จะถูกพวกนางดูแคลนก็ไม่เป็นไรเพราะโม่ชิงเยว่ตั้งใจแล้วว่าอีกไม่นานนางจะต้องทำให้บรรดาสตรีเหล่านั้นยินดีจ่ายเงินเพื่อที่จะซื้อสินค้าของนางให้ได้