บทที่ 49 ความทะเยอทะยาน

หลังจากที่ส่งซุนต้าเหนียงกลับไปแล้วโม่ชิงเยว่จึงได้เดินกลับไปที่เรือน ยามนี้ในใจของนางกำลังคิดว่าเหยียนเซียวกำลังคิดจะบีบให้นางไปขอความช่วยเหลือจากเขาใช่หรือไม่ แล้วฮูหยินจวนไหวกั๋วกงมีความเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มากเพียงใด

“ชุ่ยเหมยส่งเทียบขอเข้าพบไปที่จวนไหวกั๋วกง แจ้งความประสงค์ว่าข้าขอเข้าพบไหวกั๋วกงฮูหยิน” โม่ชิงเยว่หันไปออกคำสั่งกับชุ่ยเหมย ซึ่งชุ่ยเหมยก็รับคำแล้วจึงได้จากไปเพื่อจัดการเรื่องเทียบเชิญ ทันทีที่เทียบเชิญถูกส่งออกไปทางจวนกั๋วกงก็ตอบรับเทียบเชิญของนางในทันทีโม่ชิงเยว่จึงยิ่งมั่นใจว่ายามนี้จวนสกุลเจียงกำลังถูกใช้เป็นเครื่องมือเพื่อที่จะโจมตีนาง เพียงแต่ก่อนที่นางจะไปที่จวนสกุลเจียงนางจะต้องรู้ก่อนว่ายามนี้จวนไหวกั๋วกงมีจุดมุ่งหมายอันใดต่อจวนโหวที่นางกำลังดูแลอยู่ในยามนี้กันแน่

เพียงแต่ค่ำคืนนี้คนที่นางกำลังต้องการตัวกลับไม่มาเสียที โม่ชิงเยว่นั่งจ้องมองประตูที่เชื่อมติดกับระเบียงด้วยจิตใจจดจ่อ ในใจของนางก็ได้แต่คิดว่าหากคืนนี้เขาไม่มานางคงจะต้องไปสืบหาข้อมูลจากแหล่งอื่นแทนแล้วซึ่งน่าจะเป็นเรื่องที่ยุ่งยากมากกว่า

"เวลาที่ต้องการตัวไม่เคยโผล่หน้ามาให้เห็นเลยสักครั้ง" โม่ชิงเยว่เอ่ยพึมพำออกมาเสียงเบาเมื่อเห็นว่าเวลาล่วงเลยไปจากยามปกติที่เขาเคยมาหานางแล้ว

“คนที่เจ้าเอ่ยถึงเมื่อครู่นี้คงจะไม่ใช่ข้ากระมัง” คำถามนี้ทำให้โม่ชิงเยว่หันไปมองเตียงนอนของนางที่ถูกม่านมุ้งปกคลุมอยู่

“ท่านมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่” เมื่อนางเอ่ยถามเขาเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ทอดถอนใจออกมาแล้วเอ่ยตอบนางด้วยน้ำเสียงอ่อนเพลีย

“ข้าลักลอบเข้ามาตั้งแต่ยังไม่มืดดี แต่เห็นว่าเจ้ายังไม่กลับมาเสียทีอีกทั้งยังรู้สึกว่าง่วงมากก็เลยถือวิสาสะยึดครองที่นอนของเจ้า” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็กลอกตาขึ้นด้านบนด้วยไม่รู้ว่าจะเอ่ยต่อว่าเขาเช่นไรดี นางเดินไปที่เตียงนอนของตนเองเปิดม่านมุ้งออกแล้วจึงได้เห็นเขานอนอยู่บนเตียงนอนของนางด้วยท่วงท่าที่เต็มไปด้วยความสบายอกสบายใจ

เขาสวมเสื้อตัวในสีขาวนอนคว่ำหน้าหนุนหมอนของนางอยู่ ยามที่ม่านมุ้งถูกนางเปิดออกเขาก็เงยใบหน้าอันคมสันขึ้นมาจ้องมองนางด้วยดวงตาอันแวววาว ผมดำขลับของเขาในยามนี้ยาวปกคลุมไปทั่วตัดกับเสื้อตัวในสีขาวที่เขาสวมใส่อยู่ทำให้ดูน่ามองมากยิ่งขึ้น แสงตะเกียงที่สาดส่องเข้ามาทำให้ใบหน้าคมสันที่มักจะมีแต่ความมืดครึ้มปกคลุมพลันมีความผ่อนคลายและดูอ่อนโยนน่ามองมากยิ่งขึ้นในทันที

“อย่าใช้สายตาเช่นนั้นมองข้าสิ ข้ายังป่วยอยู่นะทำอะไรเจ้าไม่ได้หรอก” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่ตวัดสายตาส่งค้อนให้เขา

“ท่านอยากจะให้ข้าทำแผลให้ท่านอีกหรือไม่” เมื่อนางเอ่ยเช่นนี้เขาก็ขยับตัวลุกขึ้นมานั่งในทันที

“ไม่ต้องๆ บาดแผลของข้าหายดีแล้ว” ซ่งเหวินจิ้งรีบเอ่ยปฏิเสธอย่างรวดเร็วทำให้โม่ชิงเยว่อดยิ้มออกมาไม่ได้

“เมื่อครู่นี้เจ้าบอกว่าต้องการข้า ต้องการให้ข้าทำเรื่องใดให้เจ้าหรือ” คำถามของซ่งเหวินจิ้งทำให้โม่ชิงเยว่พยักหน้า

“วันนี้ญาติผู้พี่จากสกุลเจียงของข้าถูกขังอยู่ที่กรมอาญา เป็นจวนไหวกั๋วกงแจ้งจับเขาด้วยข้อหาคตโกง”

“เจ้าอยากให้ข้าไปช่วยเขาออกมาจากคุกของกรมอาญาหรือ” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยถามเช่นนี้ชิงเยว่ก็ส่ายหน้า

“ข้าแค่อยากจะรู้ว่ายามนี้จวนกั๋วกงมีความทะเยอทะยานถึงขั้นไหนกันแน่ ไม่ว่าจะเป็นการสังหารท่าน การอยากจะส่งคนเข้ามาแฝงตัวในจวนโหว แถมยามนี้ยังตั้งใจหาเรื่องจวนสกุลเจียงซึ่งเป็นจวนสกุลเดิมของมารดาของข้าอีก”

“เจ้าไม่คิดว่าเป็นเพราะท่านราชเลขาธิการเหยียนเซียวพึงพอใจในตัวเจ้าจนทำทุกอย่างเพื่อจะได้ครอบครองเจ้าบ้างหรือ” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยถามเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พลันหัวเราะออกมาในทันที

“ข้าไม่ใช่หญิงงามล่มเมืองจนถึงขั้นทำให้คนยินดีจะเสี่ยงชีวิตด้วยการส่งคนมาสังหารท่าน อีกทั้งเขาชอบพอข้าแบบใดจึงได้แสร้งดักจดหมายขอความช่วยเหลือข้าเพื่อที่ข้าจะได้ตายอย่างน่าสมเพชในจวนโหวแห่งนี้” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้สายตาของซ่งเหวินจิ้งพลันทอประกายมากยิ่งขึ้น

“หากเป็นข้าเมื่อก่อนก็อาจจะโง่เขลาคิดว่าเขาชอบข้า ยามที่เขายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือข้าก็คงจะยินดีที่จะให้เขาเข้ามาช่วย ต้องขอบคุณท่านที่ช่วยให้ข้าเฉลียวฉลาดขึ้นมาได้เช่นนี้” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งเก็บรอยยิ้มของตนเองแทบจะไม่ทันเขารีบอ้าปากเตรียมจะแก้ตัวแต่นางไม่คิดจะเปิดโอกาสให้เขาได้พูดออกมาเลยสักคำ

“อย่าได้พูดอะไรที่จะทำให้ข้าขัดเคืองใจอีกเลยทางที่ดีท่านควรจะบอกเล่าให้ข้าฟังว่าจวนไหวกั๋วกงมีความทะเยอทะยานจนถึงขั้นไหน เหยียนเซียวผู้นั้นใจจริงข้าก็อยากจะหนีห่างไปให้ไกลแต่เขากล้ายุ่งวุ่นวายกับจวนสกุลเดิมของมารดาของข้า ข้าก็ไม่คิดจะปล่อยเขาเอาไว้” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งจึงได้แต่ทอดถอนใจออกมาแล้วเอ่ยกับนางตามตรง

“อันที่จริงเจ้าไม่ต้องออกแรงทำสิ่งใดหรอก ข้าในฐานะสามีย่อมจะเตรียมการเอาไว้เพื่อปกป้องเจ้าและลูกๆ อยู่แล้ว เพียงแต่เรื่องจวนสกุลเจียงข้าคาดการณ์ไม่ถึงอยู่บ้างแต่เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะหาหนทางช่วยเหลือคุณชายใหญ่สกุลเจียงเอง” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ส่ายหน้า

“แต่ข้าไม่อยากนั่งรอรับความช่วยเหลือจากท่านเฉยๆ โดยที่ข้าไม่รู้เรื่องอะไรเลย ดังนั้นทางที่ดีท่านจงช่วยเหลือข้าด้วยการเล่าเรื่องเกี่ยวกับจวนไหวกั๋วกงให้ข้ารู้” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ทอดถอนใจออกมา

"จวนไหวกั๋วกงสกุลเหยียนเป็นสกุลที่สร้างบัณฑิตออกมาไม่น้อย สำนักศึกษาอวี๋ซื่ออันเลื่องชื่อคือผลงานชิ้นเอกของไหวกั๋วกง เหยียนเซียวผู้เป็นซื่อจื่อของจวนคือผลผลิตที่ดีที่สุดของอวี๋ซื่อ เขาเป็นบัณฑิตที่มีความรู้แตกฉานมาตั้งแต่เด็ก ได้เป็นขุนนางตั้งแต่อายุยังน้อย ได้รับการยกย่องจากฝ่าบาทจนสามารถก้าวข้ามขุนนางคนอื่นๆ มารับตำแหน่งราชเลขาธิการตั้งแต่อายุยังน้อย เหยียนกุ้ยเหรินผู้เป็นคุณหนูใหญ่ของสกุลแม้ว่าไม่อาจจะได้รับความโปรดปรานเทียบเท่าหยางเต๋อเฟยที่ยามนี้ถูกลดขั้นและถูกส่งเข้าตำหนักเย็นไปแล้ว แต่ด้วยความที่นางเป็นสตรีที่งดงามและมีอายุน้อยเมื่อเทียบกับบรรดาสตรีของฝ่าบาท ดังนั้นยามนี้นางจึงกลายเป็นที่จับตามองยังไม่นับว่าเมื่อปีก่อนนางคลอดองค์ชายลำดับที่สิบแปดออกมา อีกทั้งองค์ชายน้อยยังสมบูรณ์และแข็งแรงจนเป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาท ฐานะของนางจึงมีวี่แววว่าจะได้เลื่อนขั้นในเร็ววันนี้" เมื่อซ่งเหวินจิ้งอธิบายเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้า

"ที่แท้ก็มีองค์ชายน้อยที่มีเชื้อสายของสกุลเหยียนอยู่ในวังนั่นเอง"

“พระชนม์ของฝ่าบาทเริ่มมีมากขึ้นทุกวัน เหล่าองค์ชายก็ล้วนเติบใหญ่และล้วนเป็นภัยคุกคาม องค์ชายที่มีอายุน้อยแถมชาติตระกูลยังโดดเด่นและไม่มีวี่แววว่าจะคุกคามราชบัลลังก์ย่อมจะได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทมากกว่าองค์ชายพระองค์อื่นอยู่แล้ว ยิ่งยามนี้องค์ชายใหญ่ถูกขัง องค์ชายรองก็แสดงออกให้ผู้คนได้เห็นว่าไร้ความสามารถ ส่วนองค์ชายองค์อื่นๆ ก็สิ้นไร้สกุลคอยหนุนหลัง หากข้าเดาไม่ผิดเหยียนเซียวผู้นั้นจะต้องมีความคิดที่เกินเลยเป็นแน่" ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยพลางทอดถอนใจออกมา

"ต่อให้มีใจทะเยอทะยานแต่กลับไร้ซึ่งกองกำลังอยู่ในมือ สิ่งเดียวที่เขามีในยามนี้ก็คือความไว้วางพระทัยจากฝ่าบาท" เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็พลันส่ายหน้า

“เจ้าอย่าได้คิดดูถูกสกุลบัณฑิตเหล่านั้นเชียว ดูอย่างสกุลกู้ของท่านแม่ของข้าสิถึงอย่างไรก็เป็นสกุลใหญ่ที่เคยมีอำนาจและมีเงิน ย่อมจะสามารถชุบเลี้ยงนักฆ่ามากฝีมือเอาไว้ให้ใช้สอย หรือไม่ก็มีกองกำลังซุกซ่อนเอาไว้ได้อยู่แล้ว”

“นักฆ่ามากฝีมือข้าเชื่อว่าพวกเขาอาจจะมี แต่กองกำลังนั้นต่อให้มีก็คงจะไม่พอที่จะก่อการใหญ่ ไม่เช่นนั้นคงจะไม่คิดหวังกองกำลังของท่านหรอก” โม่ชิงเยว่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม

“วันพรุ่งนี้ข้าจะไปเป็นแขกที่จวนไหวกั๋วกงด้วยตนเอง อยากจะรู้เหมือนกันว่าพวกเขามีแผนการอะไรสำหรับข้า”

“อย่าไปเลย เรื่องญาติผู้พี่ของเจ้าข้าจะคิดหาหนทางให้เอง” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยห้ามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง แต่เมื่อเห็นสีหน้าดึงดันของโม่ชิงเยว่เขาก็ทอดถอนหายใจออกมาแล้วเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงเอาอกเอาใจ

“เช่นนั้นเจ้าพาจ้าวหรงกับจ้าวรุ่ยไปกับเจ้าด้วยนะ แม้ว่าพวกเขาจะดูขาดๆ เกินๆ ไปสักหน่อยแต่เรื่องฝีมือการต่อสู้ไม่ได้อ่อนด้อยเลย” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้โม่ชิงเยว่นิ่วหน้า แต่เมื่อคิดว่าไม่ควรจะประมาทศัตรูนางจึงได้พยักหน้า

“เช่นนั้นก็ได้ แต่ท่านจะต้องกำชับพวกเขาให้เชื่อฟังคำสั่งของข้า ห้ามทำอะไรนอกเหนือจากคำสั่งของข้าอย่างเด็ดขาด” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี่ซ่งเหวินจิ้งก็รีบรับปากในทันที

"เจ้าวางใจได้ พวกเขาจะต้องไม่ทำสิ่งใดนอกเหนือจากคำสั่งของเจ้าอย่างแน่นอน" ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจอย่างเต็มที่