บทที่ 50 ข่มขู่

เช้าวันรุ่งขึ้นโม่ชิงเยว่ก็แต่งเนื้อแต่งตัวอย่างประณีต สวมใส่เครื่องประดับอย่างพอเหมาะ เดินทางไปจวนไหวกั๋วกงโดยมีสาวใช้และผู้คุ้มกันอีกจำนวนหนึ่งติดตามไปด้วย เมื่อคืนนี้กว่านางจะไล่ให้ซ่งเหวินจิ้งออกไปจากห้องนอนของนางได้ ต้องใช้ความพยายามพอสมควร จนผลสุดท้ายนางต้องบอกเขาว่าหากเขายังไม่ไปนางจะลงมือทำแผลให้เขาด้วยตนเอง เขาจึงได้ยินยอมออกจากห้องของนางอย่างรวดเร็วโดยไม่ลืมจะกำชับนางให้ระมัดระวังตัว ความใส่ใจของเขานางมองออกว่าไม่ใช่การเสแสร้ง ในใจย่อมจะรู้สึกดีกับเขามากยิ่งขึ้น แม้ว่าความลำบากแต่เก่าก่อนจะยังคงหลอกหลอน แต่เมื่อคิดว่าตัวนางเองก็มีส่วนที่ทำให้ตนเองต้องลำบาก นางจึงไม่ได้พยายามผลักไสเขาอย่างที่เคยตั้งใจเอาไว้

จวนไหวกั๋วกงอยู่ไม่ไกลจากจวนนิ่งอันโหวเท่าใดนัก ใช้เวลาเพียงไม่นานก็ถึงแล้ว เมื่อนางลงจากรถม้าก็มีมามาสูงวัยผู้หนึ่งมารอต้อนรับ เครื่องแต่งกายที่นางสวมใส่รวมไปถึงท่าทีเคารพนบนอบของสาวใช้ทำให้โม่ชิงเยว่คาดเดาเอาว่าฐานะของนางย่อมจะไม่ธรรมดา เมื่อไปถึงโถงรับรองแขกของจวนไหวกั๋วกงนางจึงได้รู้ว่ามามาสูงวัยผู้นี้คือมามาอาวุโสที่อยู่ข้างกายไหวกั๋วกงฮูหยิน

“โม่ชิงเยว่ คารวะไหวกั๋วกงฮูหยิน” เมื่อมาเป็นแขกก็ย่อมจะต้องมีความนอบน้อมมากกว่าปกติ ยิ่งกับสตรีที่แค่มองภายนอกก็รู้แล้วว่าเป็นคนประเภทเดียวกันกับแม่สามีของนาง โม่ชิงเยว่จึงไม่กล้าละเลยมารยาทที่พึงมี ส่วนไหวกั๋วกงฮูหยินเมื่อได้รับการคารวะจากโม่ชิงเยว่นางก็พยักหน้าและเอ่ยทักทายตามธรรมเนียมแล้วจึงเชื้อเชิญให้แขกอย่างโม่ชิงเยว่นั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกล

“ได้ยินชื่อเสียงมานาน แต่ไม่เคยได้มีโอกาสได้พบกันสักที เรื่องท่านโหวข้าขอแสดงความเสียใจด้วยนะ” ไหวกั๋วกงฮูหยินเป็นคนเอ่ยขึ้นมาก่อนทันทีที่เห็นโม่ชิงเยว่นั่งลงบนเก้าอี้แล้ว

“เรื่องท่านโหวข้าทำใจได้แล้วล่ะเจ้าค่ะ ขอบคุณไหวกั๋วกงฮูหยินมากนะเจ้าคะที่ยินยอมตอบรับเทียบขอเข้าพบของข้า” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางยิ้มออกมาแล้วจึงได้หันไปส่งสัญญาณให้หรงมามานำของขวัญที่นางเตรียมเอาไว้ไปมอบให้

“ของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากข้าเจ้าค่ะ” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางมองมามาข้างกายของไหวกั๋วกงฮูหยินเดินมารับผ้าปักที่โม่ชิงเยว่จัดเตรียมมาเพื่อมอบเป็นของขวัญให้แก่ไหวกั๋วกงฮูหยิน เมื่อไหวกั๋วกงฮูหยินเห็นของขวัญที่โม่ชิงเยว่มอบให้นางก็พยักหน้า

“ล้วนเป็นของดี นิ่งอันโหวฮูหยินไม่เห็นจำเป็นจะต้องลำบากนำมามอบให้ข้าเลย” แม้ว่าจะเอ่ยเช่นนั้นแต่สายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชอบและชื่นชมผ้าปักผืนนั้นกลับไม่อาจจะปิดบังเอาไว้ได้มิด

“ผ้าปักผืนนี้คือผ้าปักลวดลายเดียวกับผ้าปักที่ทางจวนไหวกั๋วกงสั่งซื้อจากสกุลเจียง เพียงแต่เนื้อผ้าที่ใช้คือผ้าหยกเมฆา เป็นผ้าที่คัดเลือกเส้นไหมเนื้อดีหากตัดชุดเพื่อสวมใส่ในหน้าร้อนก็จะทำให้ผิวเนื้อเย็นสบาย ในทางกลับกันหากสวมใส่ในหน้าหนาวก็จะมอบความอบอุ่นให้แก่ผิวเนื้อ หวังว่าไหวกั๋วกงฮูหยินจะชื่นชอบผ้าปักผืนนี้นะเจ้าคะ” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ไหวกั๋วกงฮูหยินจ้องมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา

“ข้าย่อมจะต้องชอบอยู่แล้วเพียงแต่สาเหตุที่นิ่งอันโหวฮูหยินมอบผ้าปักลวดลายเดียวกันกับผ้าปักที่มีปัญหามาให้ข้าคงเป็นเพราะมีจุดประสงค์แอบแฝงอยู่กระมัง” คำถามประโยคนี้ทำให้โม่ชิงเยว่ยิ้มออกมา

“เรื่องจุดประสงค์แอบแฝงย่อมมีอยู่แล้ว ข้าคิดว่าไหวกั๋วกงฮูหยินย่อมจะสามารถคาดเดาได้ตั้งแต่ข้าส่งเทียบเชิญขอเข้าพบมาให้ท่านแล้วกระมัง” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ไหวกั๋วกงฮูหยินก็ส่งสายตาให้สาวใช้ของนางออกไปเหลือแค่เพียงมามาอาวุโสไว้ แล้วจึงได้เอ่ยกับโม่ชิงเยว่ด้วยสีหน้าจริงจัง

“ข้าอยากจะพูดคุยเรื่องนี้กับเจ้าตามลำพัง” เมื่อไหวกั๋วกงฮูหยินเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็หันไปส่งสายตาให้สาวใช้ของนางออกไปรอด้านนอกเหลือไว้แค่เพียงชุ่ยเหมยเพียงเท่านั้น

“นางคือสาวใช้ข้างกายข้า ไม่มีความลับระหว่างข้ากับสาวใช้ผู้นี้หวังว่าไหวกั๋วกงฮูหยินจะเข้าใจ” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางยิ้มออกมา

“แค่สาวใช้คนเดียวข้าย่อมไม่ติดใจอยู่แล้ว ขอแค่นางไม่ปากสว่างก็พอ” คำพูดของไหวกั๋วกงฮูหยินทำให้รอยยิ้มของโม่ชิงเยว่เผยความเย็นชาออกมา คนทั้งสองจ้องมองกันอยู่ครู่หนึ่งแล้วไหวกั๋วกงฮูหยินก็เป็นฝ่ายเอ่ยก่อน

“ได้ยินว่าความสัมพันธ์ระหว่างนิ่งอันโหวฮูหยินและสกุลเจียงมีความแน่นแฟ้นพอสมควร ยามนี้คุณชายใหญ่สกุลเจียงต้องอยู่ในคุกของกรมอาญาก็เพราะข้าส่งคนไปแจ้งความจับเขา เจ้าคงจะรู้เรื่องนี้แล้ว”

“ใช่เจ้าค่ะเป็นเพราะเรื่องนี้ข้าก็เลยมาขอเข้าพบท่านที่นี่” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางจ้องมองไหวกั๋วกงฮูหยินได้สายตาที่แสดงออกให้เห็นว่านางรู้ทันความคิดของคนที่อยู่ตรงหน้า

“สกุลเจียงทำการค้ามาหลายปี ขึ้นชื่อเรื่องความซื่อตรง ผ้าปักที่นำมาส่งที่จวนไหวกั๋วกงย่อมไม่มีทางที่จะเกิดปัญหา ดังนั้นปัญหาที่เกิดย่อมจะเกิดจากที่นี่ ข้าจึงตั้งใจจะมาสอบถามว่าปัญหาที่ว่ามันเกิดจากอะไร” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ไหวกั๋วกงฮูหยินหัวเราะออกมาเบาๆ

“ได้ยินว่าฮูหยินผู้เฒ่าจวนนิ่งอันโหวเกลียดชังเจ้ามาก ยามนี้ข้าเข้าใจในความรู้สึกของนางแล้ว มีสะใภ้เช่นเจ้าทำใจให้ชอบได้ยากมากจริงๆ” เมื่อไหวกั๋วกงฮูหยินเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้า

“ได้ยินว่าไหวกั๋วกงฮูหยินชอบพอสุ่ยอี้หรงผู้เป็นลูกสะใภ้ของท่านมาก ยามนี้ข้าเข้าใจแล้วว่าลูกสะใภ้ที่ท่านสามารถทำใจให้ชอบได้เป็นคนแบบไหน” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ไหวกั๋วกงฮูหยินก็ตบพนักเก้าอี้ด้วยความโมโห เรื่องการตายอย่างมีราคีติดกายของสุ่ยอี้หรงคือความอับอายที่จวนไหวกั๋วกงยากจะยอมรับ ไหวกั๋วกงฮูหยินที่เป็นแม่สามีย่อมรู้สึกว่าเป็นลูกสะใภ้เช่นนี้คือตราบาปที่ยากจะปกปิดของจวนไหวกั๋วกง

“อย่าได้พูดยอกย้อนกันอีกเลย เช่นนั้นข้าก็จะขอพูดกับเจ้าตามตรงก็แล้วกัน สตรีที่เคยผ่านการแต่งงานและมีลูกมาแล้วเช่นเจ้าไม่เหมาะที่จะเป็นฮูหยินของลูกชายข้า แต่ข้าไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำหากเจ้าแต่งเข้ามาอย่างเงียบๆ ข้าก็จะให้เกียรติเจ้า แม้ว่าข้าจะมอบตำแหน่งฮูหยินผู้เป็นภรรยาเอกของลูกชายของข้าให้เจ้าไม่ได้ แต่ยังสามารถเก็บตำแหน่งภรรยารองให้เจ้าได้ข้ารับรองได้ว่าตราบใดที่ข้ายังอยู่จะไม่มีผู้ใดกล้าทำให้เจ้าต้องน้อยเนื้อต่ำใจอย่างแน่นอน” คำพูดของไหวกั๋วกงฮูหยิน ทำให้โม่ชิงเยว่หรี่ตาลงแล้วจ้องมองสตรีวัยกลางคนที่เจ้ายศเจ้าอย่างตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง

“เหตุใดจึงได้คิดว่าข้าอยากจะมาเป็นฮูหยินของลูกชายของท่านเล่าเจ้าคะ โลงศพของสามีของข้ายังไม่ทันจะเย็นเลย อีกทั้งตำแหน่งโหวฮูหยินของข้าก็ไม่ได้ต่ำต้อยแล้วทำไมข้าจึงจะต้องลดตัวลงมาเป็นแค่เพียงภรรยารองของผู้อื่นด้วย” โม่ชิงเยว่เอ่ยออกมาอย่างไม่เข้าใจแต่ไหวกั๋วกงฮูหยินกลับยิ้มออกมาด้วยสายตาเย้ยหยัน

“เมื่อหลายวันก่อนลูกชายของข้ามาบอกกับข้าว่าอยากจะแต่งงานใหม่ และสตรีที่เขาอยากจะแต่งงานด้วยก็คือเจ้า” เมื่อไหวกั๋วกงฮูหยินเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้า

“ท่านก็เลยลงมือกับญาติผู้พี่ของข้าเช่นนั้นหรือ” คำถามของโม่ชิงเยว่ทำให้ไหวกั๋วกงฮูหยินหัวเราะออกมาเบาๆ

“ข้าก็แค่อยากจะรู้ว่าเจ้าจะมีปฏิกิริยาตอบกลับเช่นไรเพียงเท่านั้น” เมื่อไหวกั๋วกงฮูหยินเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ได้แต่คิดในใจว่า ‘ไม่ใช่แค่ต้องการรอดูปฏิกิริยาตอบกลับของข้าหรอก ตั้งใจจะข่มขู่ข้าเสียมากกว่า’