9 บทลงโทษอันเยือกเย็น 2

นางจะต้องทำให้เขาแทบขาดใจให้ได้ ภาพเริงรักที่ฉายชัดในความคิด ทำเอาน้องสาวของนางชื้นแฉะ หญิงสาวถอนริมฝีปากจากมังกร แล้วขึ้นคร่อมชายงามสอดใส่จนสุดลำเอ็น พร้อมขยับโยกเป็นจังหวะเนิบช้า

หวู่ไฉตงสูดลมหายใจเข้าลึก เกิดความรู้สึกอธิบายไม่ถูก ครั้งก่อนเขาเมาจำอะไรไม่ได้ รู้แค่ว่าตื่นมาแล้วรู้สึกสบายตัวมาก ทว่าครั้งนี้สติเขาครบถ้วน มันช่างรู้สึกดีเหนือคาด อยากให้นางขยับโยกให้เร็วขึ้นเสียจริง

คิดอะไรอยู่เนี่ย!! บ้าไปแล้ว หวู่ไฉตง...เลิกคิด!!

เห็นว่าเขาไม่เอาไหนวัน ๆ ร่ำสุราเคล้านารีแต่เขาไม่เคยกินเนื้อสตรีเลยสักครั้ง เขาแค่ดูการร่ายรำ และการประชันกลอน หมาก พิณ อักษร ของเหล่าสตรีที่เรียกมาสนุกด้วยเท่านั้น อีกอย่างไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขาเช่นนี้

ต้องมาถูกสตรีคนหนึ่งปู้ยี่ปู้ยำ จบกันตำแหน่งแม่ทัพอันน่าเกรงขามของเขา หากมีใครมาเห็นสภาพแขนขาถูกมัดสี่มุม ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ขัดขืนก็ไม่ได้อีก ชายหนุ่มได้แต่ข่มกลั้นเสียงครางไว้ไม่ให้หลุดรอดออกมา

“เจ้า...ว่านจิ่วซิ่น ข้า...ข้ายังไม่เสร็จ” ขยับโยกเพียงไม่กี่ครั้ง นางก็ฟุบหน้าลงบนแผงอกเขา ทำเอาคนถูกกระทำอารมณ์ค้าง จะขยับโยกเองก็ไม่ได้เพราะถูกมัดทั้งมือทั้งขา

ให้ตายเถอะ!!

คิดจะหลับก็หลับ มันน่านักนะ “ว่านจิ่วซิ่นตื่นมารับผิดชอบสิ่งที่เจ้าทำค้างไว้ก่อน ข้าทรมาน” เขาเรียกนางและพยายามดิ้นให้นางตื่น แต่ยิ่งดิ้นกลับเป็นเขาที่ยิ่งทรมานเสียเอง สิ่งที่ผสานกันอยู่ทำแกนกายเขาปวดหนึบ อยากขยับกระแทกก็ทำไม่ได้ ชายหนุ่มกัดฟันแน่นรู้สึกว่าตนเองน่าสงสารที่สุดก็คืนนี้แหละ

ใกล้รุ่งสาง ชิงหลันที่ถูกกวางหมิงสั่งให้วางแผนล้อมหมู่บ้านชิงอันก็ทำงานสำเร็จ นางจึงมาตรวจความเรียบร้อยที่กระโจมรองแม่ทัพ นางกระซิบถามทหารหนุ่มรูปงามคนเก่า “เขากลับรึยัง”

“ยังไม่ออกมาเลยขอรับ”

ชิงหลันเงื้อหูฟังด้านใน เงียบเพียงนั้นรองแม่ทัพคงหลับไปแล้ว เหตุใดชายงามผู้นั้นยังไม่ออกมาอีก ไม่ขายเรือนร่างก็ควรออกมาได้แล้ว หรือเขาจะเฝ้ารองแม่ทัพนอนจนเช้ากัน “เจ้า...นี่มันอะไรกัน ไหนเจ้าบอกว่าเขายังไม่ออกมา” ชิงหลันหันไปถามทหารหนุ่มตาเขียว

บอกว่าชายงามยังไม่ออกมา แล้วที่เดินกุมท้ายทอยมานั่นคือใครกัน

“ข้าเฝ้าอยู่ตลอด เขายังไม่ออกมาจริง ๆ ขอรับ” ทหารหนุ่มมีสีหน้างุนงง เมื่อเห็นชายงามสวมหน้ากากเดินเข้ามาหา

“เช่นนั้นในกระโจมเป็นใคร เหตุใดเจ้ามาอยู่ที่นี่” ประโยคแรกชิงหลันถามตัวเอง ประโยคต่อมานางถามชายงามที่เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้านาง

“ข้าน้อยถูกตีจนสลบขอรับ ไม่รู้ใครกันทำร้ายข้าน้อย ทิ้งข้าน้อยไว้ในห้องเก็บฟืน ใต้เท้าเรื่องนี้ข้าน้อยไม่ยอมจบง่าย ๆ แน่” เขาจะไม่ไปจากค่ายทหารถ้ายังไม่ได้เอาคืนคนที่ลงมือทำร้ายเขา

“ข้าจะเข้าไปดูเอง ใครมันกล้าสวมรอยเข้าหารองแม่ทัพว่าน” ไม่อยากจะคิดเลย ถ้าเป็นศัตรูขึ้นมาจะทำอย่างไรดี แล้วตอนนี้รองแม่ทัพของนางปลอดภัยหรือไม่นะ