10 บุกเข้ากระโจม 1

ชิงหลันเข้าไปในกระโจมก็ตรงไปที่เตียง เห็นรองแม่ทัพนอนอยู่จึงเข้าไปดูใกล้ ๆ นางเลิกผ้าห่มสำรวจรองผู้บังคับบัญชา เพราะกลัวว่าจะถูกคนร้ายลอบสังหาร พอเห็นว่าไม่มีบาดแผล และเสื้อผ้าก็เรียบร้อยดี ก็ถอนหายใจแล้วเดินออกมานอกกระโจม “มีแต่รองแม่ทัพว่าน…ไม่มีคนอื่น”

ทหารหนุ่มประหลาดใจเขาเฝ้าอยู่แท้ ๆ คนจะหายไปได้อย่างไร

ชิงหลันเห็นสีหน้าชายงามไม่เชื่อจึงเอ่ย “ยอดชายงาม ข้างในไม่มีคนที่ทำร้ายเจ้า ข้าสามารถพาเจ้าไปดูได้ เพราะข้างในมีแต่รองแม่ทัพจริง ๆ ข้าไม่ได้พูดเท็จ”

ชายงามตามเข้าไปดูเพราะกลัวว่าชิงหลันจะปกปิดช่วยคน ในกระโจมไม่มีที่ให้หลบซ่อน เขากวาดตามองโดยรอบก็ไม่มีใครอื่น นอกจากรองแม่ทัพที่นอนหลับสนิทอยู่

เมื่อออกมานอกกระโจมชายงามก็เอ่ยน้ำเสียงไม่ยินยอม “อย่างไรข้าก็ไม่ยอมจบง่าย ๆ ข้าถูกทำร้ายต้องมีคนชดใช้ให้ข้า”

“เกิดอะไรขึ้น” กวางหมิงและหวู่ไฉตงเดินมาพร้อมกัน ช่วงเวลานี้เป็นเวลาฝึกทหาร พบเจอกวางหมิงไม่นับว่าประหลาด ที่ประหลาดคือหวู่ไฉตงมาที่ค่ายทหารเวลานี้ เพราะตั้งแต่รับตำแหน่งมา หวู่ไฉตงไม่เคยมาฝึกทหารเองสักครั้ง เขามักจะมอบหน้าที่ให้ว่านจิ่วซิ่นกับกวางหมิง

“ชายงามผู้นี้เป็นคนที่รองแม่ทัพว่านเชิญมา เขาถูกทำร้ายและต้องการให้คนที่ทำร้ายเขาชดใช้ แต่เรายังหาคนทำร้ายเขาไม่เจอเจ้าค่ะ” ชิงหลันรายงาน

กวางหมิงฟังจบเดินเข้าไปมอบถุงเงินให้ชายงาม “เอาไปแค่นี้ก่อน แล้วข้าจะส่งยาและค่าทำขวัญไปให้เจ้าที่หอชายงาม” จากนั้นเขาก็ตบไหล่ พลางโน้มตัวไปกระซิบที่ข้างหู หนุ่มหน้ากากหมาป่าให้ได้ยินกันแค่สองคน

“ขอบคุณขอรับใต้เท้า” ชายงามรับไว้แล้วรีบออกจากค่ายทหารโดยมีทหารชั้นผู้น้อยเดินไปส่ง

กวางหมิงแทบกลั้นขำไว้ไม่อยู่ ยิ่งมองสีหน้าขุ่นเคืองของสหายรัก เขาก็อยากหัวเราะชักดิ้นชักงออยู่ตรงนี้ เป็นคนก่อเรื่องแท้ ๆ ยังให้คนอื่นมาตามล้างตามเช็ดเหมือนเด็กไม่รู้จักโต

ย้อนกลับไปเมื่อครึ่งชั่วยามก่อน เขาออกจากกระโจมพักมาเข้าห้องสุขา เดินผ่านหน้ากระโจมว่านจิ่วซิ่น ก็ทักทายทหารหนุ่มที่ยืนเฝ้าอยู่ห่าง ๆ ทว่าเขาได้ยินสัญญาณลับขอความช่วยเหลือ ดังมาจากในกระโจมของว่านจิ่วซิ่น

เสียงผิวปากสามครั้ง หมายถึงต้องการความช่วยเหลือและห้ามให้ผู้ใดรู้ เป็นสัญญาณลับที่รู้กันแค่สามคนในกองทัพ มีเขา ว่านจิ่วซิ่น และหวู่ไฉตงเท่านั้นที่รู้

เขาไปทำธุระส่วนตัวกลับมา ก็แอบเข้าไปในกระโจมว่านจิ่วซิ่นอย่างเงียบเชียบ รวดเร็วจนทหารที่เฝ้าอยู่ยังไม่รู้เรื่อง

ความสามารถเรื่องการแฝงตัวสืบในค่ายศัตรู เขาเป็นอันดับหนึ่งของกองทัพ ทหารปลายแถวย่อมไม่อาจสังเกตเห็น ตอนที่รองแม่ทัพอย่างเขาปฏิบัติหน้าที่อย่างจริงจัง

กวางหมิงกลัวว่าว่านจิ่วซิ่นจะตกอยู่ในอันตราย จึงรีบสอดส่องสายตาไปทั่วกระโจม ทว่าสิ่งที่เขาเห็นเป็นภาพอุจาดตาที่เขาไม่มีวันลืมได้ในชาตินี้

เขาหลุดหัวเราะออกมาพรืดหนึ่ง แล้วรีบกลั้นไว้ อยากจะหัวเราะสุดเสียงก็ทำไม่ได้ ไม่เช่นนั้นทหารด้านนอกจะได้ยิน ได้แต่กลั้นขำไว้สุดกำลัง

“จะมองอีกนานไหม รีบเอาผ้าห่มมาคลุมกายนางแล้วแก้มัดให้ข้า” หวู่ไฉตงสั่งการลอดไรฟัน

“ท่านแม่ทัพขอรับ ท่านมาทำอะไรที่นี่” ไฉนว่าเกลียดไงเล่า วิ่งมาให้นางย่ำยีถึงกระโจมเช่นนี้ เจ้านี่คิดอะไรอยู่หนอ กวางหมิงเย้าแหย่ด้วยรอยยิ้ม

“ข้ากลัวนางหนีจึงมาดู” หวู่ไฉตงตอบหน้าแดงก่ำ ด้วยสภาพเขายามนี้มันน่าอับอายเกินไป

“อ้อ...ต้องใส่หน้ากากเข้ามาด้วยรึ..ท่านแม่ทัพ” คนถามน้ำเสียงยียวน เห็นหน้ากากวางอยู่บนโต๊ะ ก็พอรู้ว่าปลอมตัวเข้ามา ว่าไปแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่เห็นสหายรักมีสภาพอนาถถึงเพียงนี้

“กวางหมิง” เสียงเรียกกดต่ำลอดไรฟัน ถ้ายังไม่หยุดขุดคุ้ยอีก อย่าหาว่าเขาไม่เตือน