8 บทลงโทษอันเยือกเย็น 1

ว่านจิ่วซิ่นหลับตาส่ายศีรษะสลัดความมัวในสายตา หวังว่าลืมตามาอีกที จะพบกับใบหน้าหล่อเหลา ของยอดบุรุษอันดับหนึ่งแห่งหอชายงาม ทว่ากลับยังพร่ามัวเหมือนเดิม “ช่างเถอะ” นางพึมพำแล้วเริ่มถอดสายคาดเอวตนออก

นางจะทำให้หวู่ไฉตงรู้ว่าบุรุษไม่ได้มีเขาคนเดียวในโลก เขาไม่รักใช่ว่าคนอื่นจะไม่รักนางเหมือนเขา ไม่คิดจะรักก็ไม่ได้ว่าอะไร ที่เจ็บใจคือเขาส่งนางไปให้ศัตรู นางเคยแทงหยวนกังปางตายเขาไม่ปล่อยนางไว้แน่ ลูกไม้เก่าที่เคยใช้ได้ในครั้งนั้นคงใช้ไม่ได้ผลอีกแล้ว

ตอนนี้ยังคิดหาวิธีเอาตัวรอดไม่ได้ พรุ่งนี้ก็จะถูกส่งตัวไปให้หยวนกัง ถูกบังคับให้แต่งงานกับศัตรู หญิงสาวจึงประชดชีวิตตนเองด้วยการ หาบุรุษมาร่วมหลับนอน

หนังสือหย่าก็ร่างแล้วลายนิ้วมือก็ประทับแล้ว จากนี้นางกับหวู่ไฉตงคือคนแปลกหน้า

วันนี้นางจะทำตามใจตนไม่สนสิ่งใดอีก ร่วมหลับนอนกับชายงาม แล้วประกาศให้หยวนกังรู้ว่านางเป็นหญิงแพศยาชอบสวมหมวกเขียวให้สามี ดูซิว่าหยวนกังยังจะอยากแต่งกับนางหรือไม่

ว่านจิ่วซิ่นปลดสายคาดเอวตน แล้วมัดมือทั้งสองของชายงามอย่างรวดเร็ว เขาตั้งตัวไม่ทันถูกนางลากดึงไปที่เตียง นางถอดเสื้อผ้าชายงามอย่างสนุก เขาขัดขืนนางยิ่งหัวเราะร่า สุดท้ายชายงามก็ไม่เหลือเสื้อผ้าบนตัว

นางมัดเขาติดเสาเตียง อยู่ค่ายทหารมานานสิ่งที่ไม่ควรเห็นนางก็เห็นมาหมดแล้ว ทหารหนุ่มพวกนั้นชอบดูภาพอภิรมย์นางก็ได้ดูด้วยเช่นกัน

หญิงสาวเริ่มลูบคลำน้องชายตัวนิ่มของชายงาม จนมันเจริญวัยเป็นมังกรตัวเขื่อง จากนั้นก็ครอบครองเจ้าสิ่งนั้นด้วยปากและลิ้น นางจำได้สตรีในภาพทำเช่นนี้ อีกทั้งนางจินตนาการว่าคนที่นางปรนนิบัติอยู่คือหวู่ไฉตง นางจึงลงโทษเขาอย่างรัวถี่ ให้เขาร้องขอชีวิตนางถึงจะสะใจ

“ว่านจิ่วซิ่น ยะ...หยุดได้แล้ว...ข้าคือไฉตง...ข้าคือไฉตง อืม อ่าส์” ปากบอกให้หยุดแต่ก็เสียวจนหลุดครางออกมา

ตอนนี้ว่านจิ่วซิ่นฟังอะไรไม่รู้ความทั้งสิ้น เพราะนางเมามาก ลงมือทำทุกอย่างตามที่ใจเรียกร้อง หญิงสาวจับขาชายงามแยกออก แล้วมัดขาเขาติดท่อนไผ่ซึ่งเป็นโครงสร้างของเตียง ทำให้ชายงามดิ้นหนีไม่ได้ จากนั้นก็ถอดอาภรณ์ตนเองเหวี่ยงทิ้ง

“เจ้ามัน...เจ้ามันไร้ยางอาย” หวู่ไฉตงเหลืออดตวาดในลำคอ ไม่เคยถูกผู้ใดทำให้อับอายเท่านี้มาก่อน ใจต่อต้านอยากสังหารคน แต่ร่างกายดันตอบสนอง เจ้าลูกชายตัวดียิ่งไม่ฟังเสียงในใจของเขา สู้มือนางทั้งยังกระตุกเรียกร้องสัมผัสจากนางอีก

ว่านจิ่วซิ่นไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไปบ้าง ในสมองมีแต่ภาพบทลงโทษในตำราที่เคยเห็น