2 ฝันที่ไม่อยากตื่น

หวู่ไฉตงส่ายหัว อย่าบอกนะว่าอ้อมกอดที่เขาคิดว่าเป็นของมารดาจะเป็นของนาง

กวางหมิงขมวดคิ้ว “นางบาดเจ็บจะไปที่ไหนได้ ข้าชักจะห่วงแล้วสิ”

“นางอาจหนีไปแล้วก็ได้ พอพบอันตรายก็ทิ้งข้าไว้กลัวตายสิไม่ว่า...” หวู่ไฉตงค่อนแคะ

“หากนางเป็นคนเช่นนั้น คงไม่เอาตัวเองบังกระบี่ให้เจ้าหรอกนะ ครั้งนี้เจ้าเป็นหนี้ชีวิตนางทำตัวดี ๆ กับนางหน่อย รีบออกตามหาสิมัวนิ่งอยู่ได้ ต่อไปก็อย่าดื่มให้มากสุรานะ รู้รึไม่ว่าถ้าซิ่นเอ๋อร์ไปไม่ทันเจ้าก็เหลือแต่ชื่อแล้ว” กวางหมิงเหลืออด จึงสั่งสอนผู้บังคับบัญชาที่เขาเห็นเป็นน้องชายแท้ ๆ ไปยกใหญ่

เจ้านี่อายุน้อยกว่าเขาสามปี ย่อมยังเป็นเด็กในสายตาเขา

อาจจะทำเกินหน้าที่ไปบ้าง ทว่าก็หวังดีกับหวู่ไฉตงไม่ใช่หรือ อยากจะโกรธก็โกรธไป สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงทั้งนั้น เมื่อเห็นว่าหวู่ไฉตงนิ่งไม่ขยับเขาจึงเดินหาคนบริเวณใกล้ ๆ แล้วตะโกนเรียก “ซิ่นเอ๋อร์...อยู่แถวนี้รึไม่”

จนแล้วจนรอดหาอยู่ถึงสองวันก็หาว่านจิ่วซิ่นไม่พบ พบเพียงหยกพกประจำกาย ตกอยู่ไม่ไกลจากจุดที่หวู่ไฉตงนอนอยู่ เสบียงที่เตรียมมาล้วนแจกจ่ายออกไปจนหมดแล้ว ขืนยังหาต่อไปได้หิวตายกันพอดี

“ไม่ต้องหาแล้วมีคนพานางไปเจ้าดูรอยเท้านั่น” ความจริงหวู่ไฉตงสังเกตเห็นนานแล้ว เขาแค่ไม่อยากพูดจึงนั่งรอต่อไป รอจนหิวไส้แทบขาด ถ้าไม่พูดอีก ได้อดข้าวตายแน่ “กลับค่ายถ้านางยังไม่ตายประเดี๋ยวก็กลับมาเอง”

คำสั่งแม่ทัพไม่มีผู้ใดกล้าขัด กวางหมิงเห็นว่าเป็นไปได้สองทางคือ หนึ่งมีคนช่วยนางไว้ สองศัตรูพาไป และถ้าศัตรูพาไปต้องเคลื่อนไหวแน่ กลับไปรอฟังข่าวก็ดีเหมือนกัน

เขาภาวนาขอให้เป็นอย่างแรกและขอให้ว่านจิ่วซิ่นกลับมาอย่างปลอดภัยด้วยเถิด

สองเดือนต่อมาว่านจิ่วซิ่นก็กลับมาที่จวนแม่ทัพ “ฮูหยิน...ท่านแม่ทัพเรียกนางคณิกามาเต็มโถงรับรองอีกแล้วขอรับ” พ่อบ้านฉีก้มหน้ารายงาน

“เข้าใจแล้วเดี๋ยวข้าไปจัดการเอง” ว่านจิ่วซิ่นรู้สึกเจ็บปวดหัวใจขึ้นมา นางหายไปนานเพียงนี้เขาไม่คิดตามหา ยังมีเวลาเรียกนางคณิกามาเพลิดเพลินถึงจวนอีก

ดีจริง ๆ สามีของนาง

เมื่อเดินมาถึงโถงรับรองว่านจิ่วซิ่นก็ตวาดใส่หญิงคณิกาทั้งหลาย “ไสหัวออกไปให้หมด”

สีหน้าเรียบนิ่งของรองแม่ทัพว่านทำเอาสาวงามทั้งหลายเย็นวูบที่แผ่นหลัง เร่งรีบเดินเร็วออกจากตรงนั้น

ครั้งหนึ่งเคยมีคนขัดคำสั่งรองแม่ทัพหญิงที่เป็นถึงฮูหยินท่านแม่ทัพ คนผู้นั้นถูกจับโบยจนถึงแก่ชีวิต โหดเหี้ยมอำมหิตขนาดนี้ ใครจะกล้าต่อกรกับรองแม่ทัพหญิงอีก

บุปผางามทั้งหลายวิ่งป่าราบหนีเอาชีวิตรอด

ว่านจิ่วซิ่นมองตามหลังสตรีที่วิ่งออกจากห้องโถงไป นับว่าพวกนางว่าง่าย ไม่เหมือนนักฆ่าคนนั้นที่ไล่อย่างไรก็ไม่ไป นางจึงลงมือเชือดไก่ให้ลิงดูสั่งโบยจนตาย เพื่อไม่ให้สตรีใดแฝงตัวมาลอบสังหารเขาได้อีก

ผู้คนว่านางโหดเหี้ยมอำมหิต ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังความอำมหิตของนางคือการปกป้องคนที่นางรัก

หวู่ไฉตงเมามากจนคิดว่าสตรีที่อยู่ตรงหน้าคือภาพในความฝัน “เจ้าอีกแล้ว ข้าควรลงโทษเจ้าอย่างไรดี” ชายหนุ่มปราดเข้าไปกระชับเอวคอดกิ่วดึงเข้าหาตัว แล้วจ้องใบหน้างดงามด้วยสายตาที่แตกต่างไปจากเดิม “หืม บอกมาสิ” เขาโน้มหน้าลงไปใกล้นางจนได้กลิ่นหอมอ่อนที่พาให้ใจสั่น

ว่านจิ่วซิ่นไม่เคยถูกมองแบบนี้มาก่อน ความเย็นชาและรังเกียจในแววตาของเขาเปลี่ยนไป ทำให้นางใจเต้นแรง นางชอบเขา ชอบเขามาห้าปีแล้ว ทว่าเขาไม่ชอบนางถึงขั้นเคียดแค้นชิงชังคิดสังหาร

การแต่งงานของนางกับเขาในครั้งนั้น เป็นนางใช้อำนาจจากตราบัญชาการบังคับเขา ที่เขายอมแต่งกับนางเพราะมีตราคำสั่งทหารของท่านอาเยว่ซินประทับอยู่ด้วย

‘สังหารท่านพ่อยังไม่พอ เจ้ายังปลอมแปลงคำสั่งทหารของท่านพ่อ เอาตราบัญชาการครึ่งหนึ่งไปจากข้า เจ้ามันไร้ยางอายสิ้นดี อย่าคิดว่าใช้คำสั่งท่านพ่อบังคับข้าแต่งงาน แล้วเจ้าจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ ว่านจิ่วซิ่นเจ้าอย่าได้หวัง ทุกอย่างของข้าไม่มีวันยกให้คนอย่างเจ้า โดยเฉพาะหัวใจข้า รู้แบบนี้แล้วยกเลิกงานแต่งนี้เสีย’

‘ไฉตงเด็กดี เจ้าจะขัดคำสั่งบิดาเจ้าหรือ เช่นนี้ก็มอบตราบัญชาการอีกครึ่งให้ข้าซะ เจ้าไม่แต่งก็ได้แต่ตำแหน่งแม่ทัพต้องเป็นของข้านะ เห็นรึไม่นี่เป็นตราประทับของท่านอาเยว่ซิน’

‘เจ้า...ข้าเกลียดเจ้า ว่านจิ่วซิ่น ข้าเกลียดเจ้า ไสหัวไปจากตระกูลข้า’

ผ่านมาสามปีแล้วระหว่างนางกับหวู่ไฉตงไม่เคยมีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยา เขามองนางเป็นศัตรูคู่แค้นที่พร้อมจะแทงข้างหลังตลอดเวลา ต่างจากเวลานี้ลิบลับ

“ท่านแม่ทัพดูให้ดีข้าไม่ใช่หญิงคณิกาพวกนั้น...” ว่านจิ่วซิ่นพยายามเรียกสติเขา

แม่ทัพหนุ่มกระชับรอบเอวบางแน่นขึ้น จากนั้นก็โน้มตัวไปจุมพิตริมฝีปากนุ่มอย่างอ่อนโยน ในห้วงแห่งฝันนี้เขาสามารถทำทุกอย่างได้ตามใจ หากแต่เมื่อตื่นขึ้นมา นางก็กลายเป็นศัตรู ที่เขาต้องแก้แค้นไม่มีวันให้อภัยได้ เขาไม่อยากตื่นจากฝันนี้เลย

จุมพิตที่นุ่มนวลค่อย ๆ เร่งเร้ารุนแรงขึ้น ว่านจิ่วซิ่นที่มีใจให้อยู่แล้วขัดขืนเพียงเล็กน้อยก็ปล่อยกายปล่อยใจไปตามความต้องการของตัวเอง บางทีพรุ่งนี้ความห่างเหินของนางกับเขาอาจถูกค่ำคืนนี้ทำลายลงก็ได้