31

ทางด้านเหมยเหมยถึงแม้จะไม่เต็มใจนักที่จะให้เล่อเยียนกับอี้หยางพบกัน แต่เพื่อเธอจะได้ใกล้ชิดกับเขา เธอจึงจำต้องมาตามหลี่เล่อเยียน

" หลี่เล่อเยียน มีคนมาหาหล่อน เขารออยู่หน้าบ้าน " เหมยเหมยไม่เต็มใจนักที่จะบอก

" ใคร " เล่อเยียนที่กำลังจะเข้านอนก็ต้องขมวดคิ้วเพราะเวลาค่ำมืดขนาดนี้เธอเดาไม่ถูกจริง ๆ ว่าเป็นใคร

" ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรกัน หล่อนไปนัดผู้ชายที่ไหนไว้ล่ะ เห็นหน้าตาใสซื่อไม่คิดว่าจะแอบนัดผู้ชายมาหาถึงบ้าน ชิ... " เหมยเหมยพูดจาประชดประชัน ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงไม่มาหาเธอกันนะ คิดแล้วเจ็บใจ ใจคอสวรรค์จะมอบผู้ชายหน้าตาดีให้นางจิ้งจอกหน้าขาวนี่หมดเลยหรืออย่างไรกัน

" ฉันไปแอบนัดตอนไหน ฉันก็ถามเธออยู่นี่ไงว่าเขาเป็นใคร ถ้าเช่นนั้นฉันไปนอนแล้วนะ ทำงานทั้งวันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว " ยัยหมูกินจุนี่ยังไงกันเชียว ไม่รู้จักเขาซ้ำยังมาตามเธอไปพบ ไปให้โง่หรือ หากโดนทำมิดีมิร้ายขึ้นมาจะทำอย่างไร หรืออาจจะเป็นเขาคนนั้น แต่ว่าตั้งแต่วันนั้นก็ไม่เจออีกเลยนี่นา

" นี่ ดะเดี๋ยว พี่อี้หยาง เขาบอกว่ามาหาเธอ " ฟ่านเหมยเหมยรีบบอก เกือบจะเป็นตะโกนด้วยซ้ำ ได้อย่างไรกันเธอเพิ่งจะเห็นหน้าเขาเองนะ

" ไหนบอกไม่รู้จักชื่อเรียกซะสนิทสนมเชียว " หลี่เล่อเยียนกรอกตาไปมาใส่ฟ่านเหมยเหมย เมื่อสำรวจความเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกไปหน้าบ้าน แต่ยังไม่พ้นประตูบ้านก็ต้องหันไปถามคนข้างหลังที่เดินตามมา

" แล้วเธอจะตามฉันมาทำไม หมดเรื่องแล้วก็เข้านอนเถอะ เดี๋ยวฉันจะล็อกกลอนเอง " มีหรือที่เหมยเหมยจะฟัง

" ได้อย่างไรกันละจ๊ะ หล่อนเป็นผู้หญิงจะอยู่สองต่อสองกับผู้ชายได้เช่นไร ฉันก็ต้องไปพบพี่อี้หยาง ไม่สิ..ฉันหมายถึงไปเป็นเพื่อนเธอน่ะ " จบบทสนทนา หลี่เล่อเยียนเข้าใจได้ในทันทีว่าหล่อนต้องการอะไร จะมาก็มาเถอะเธอไม่มีความลับอะไรอยู่แล้ว อีกอย่างคนในยุคนี้ค่อนข้างที่จะระมัดระวังตัวพอสมควร ชื่อเสียงของเล่อเยียนจะแย่กว่านี้ไม่ได้

" ตามใจ " ฟ่านเหมยเหมยยิ้มกว้าง ซ้ำยังรีบวิ่งตามให้ทันเล่อเยียนอีกต่างหาก

" พี่อี้หยาง เหมยเหมยไปตามเล่อเยียนมาให้แล้วค่ะ " เหมยเหมยพยายามทำเสียงเล็ก ๆ ให้ดูน่าทะนุถนอมมากที่สุดแต่คนฟังนั้นฟังยังไงก็ดูแสร้งทำ

" เล่อเยียน พี่ต้องขอโทษด้วยที่มารบกวนตอนดึก พอดี.." ระหว่างที่พูด อี้หยางใช้สายตาถามเหมยเหมยว่า ทำไมหล่อนยังยืนอยู่ตรงนี้ แต่ฟ่านเหมยเหมยผู้ไม่รู้จักอายฟ้าดิน มีหรือที่จะสนใจ เธอแกล้งทำเป็นมองดูดาว ชมจันทร์ไม่สบตาอี้หยางเลยสักนิด

" ช่างหล่อนเถอะค่ะ " เป็นเล่อเยียนที่เข้าใจความหมายของชายหนุ่ม

" อืม ขนมที่เธอทำให้พี่ไป เพื่อนพี่ชอบมากเลยนะ มีคนอยากจะให้เธอทำขาย แต่พี่ยังไม่ได้รับปากนะแล้วก็ยังไม่ได้บอกราคาด้วย พี่บอกพวกเขาไปแล้วว่ารอถามเธอก่อน " อี้หยางรีบบอก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่กล้าบอกจำนวนที่สั่งซื้อ เขารอดูปฏิกิริยาของเธอก่อน

" จริงหรือคะ " เมื่อได้ยินอี้หยางพูดเรื่องนี้ เล่อเยียนจากที่ยืนเว้นระยะห่างก็จำเป็นต้องขยับเข้าไปใกล้ๆ เพื่อลดระดับเสียง เรื่องนี้เธอต้องการให้คนรู้น้อยที่สุด โดยเฉพาะฟ่านเหมยเหมยปากไม่มีหูรูดคนนี้

" พี่คะถ้าเป็นเรื่องนี้ฉันยังไม่สะดวกคุยตอนนี้ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปหาพี่ที่บ้านแล้วกันนะคะ " เล่อเยียนพูดเสียงกระซิบราวกับว่าอยากให้ได้ยินเพียงสองคนเท่านั้น ฟ่านเหมยเหมยที่ทำทีเป็นชมจันทร์ ถึงกับต้องเงี่ยหูฟังว่าทั้งสองคุยอะไรกัน หรือนัดแนะเจอกันลับหลังเธอหรือไม่

' ไม่ได้การแล้ว นางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์จะมาหว่านเสน่ห์ใส่พี่อี้หยางของฉันไม่ได้นะ ต่อไปต้องคอยประกบหล่อนไว้ไม่ให้คาดสายตา' เพราะไม่รู้ว่าทั้งสองคนนั้นคุยอะไรกัน อาจจะนัดเจอกันตอนเธอเผลอ ฟ่านเหมยเหมยบอกตัวเองให้เฝ้าระวังขั้นสูงสุด

" อืม.... ได้" ส่วนอี้หยางนั้นเมื่อเล่อเยียนเข้ามาใกล้ๆ ก็ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอ คิดว่าเธอน่าจะอาบน้ำสระผมเพิ่งเสร็จ เพราะผมเธอยังชื้นๆ อยู่น่าหลงใหลยิ่งนัก

เขารู้ดีว่าไม่เหมาะสม แต่ก็อดใจที่จะสูดดมกลิ่นหอมที่ลอยมาตามลมไม่ได้ ยามที่เธอเข้ามาใกล้ใจเขานั้นเต้นแรงจนประหม่า เวลาพูดยังจับได้ว่าน้ำเสียงนั้นดูสั่นๆ นี่เขาเสียอาการมากขนาดนั้นเชียวรึ

" พี่กลับมาเหนื่อยๆ เข้าบ้านไปพักเถอะค่ะ " หลี่เล่อเยียนส่งยิ้มน้อย ๆ ไปให้ เธอดีใจจนปิดไม่มิด เพราะในที่สุดขนมตัวอย่างของเธอก็มีคนเริ่มสนใจบ้างขึ้นมาแล้ว

อีกคนที่เห็นรอยยิ้มนั้นก็เดินกลับบ้านอย่างใจลอย จากที่เดินทางมาเหนื่อยๆ ก็หายเป็นปลิดทิ้ง ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด อีกทั้งยังรู้สึกว่าตัวเขานั้นเบาราวกับจะลอยได้

" เธอคุยอะไรกับพี่อี้หยาง แล้วเขามาหาเธอทำไมกัน " ฟ่านเหมยเหมยเห็นอาการดีใจของเล่อเยียนก็ขัดหูขัดตา เลยอดใจไม่ไหวต้องถามออกไป