30

เล่อเยียนแบ่งกับข้าวให้ฟ่านเหมยเหมย ซึ่งหล่อนก็ไม่ปฏิเสธ ทั้งยังอยากจะขอร่วมวงกินข้าวด้วย แต่เล่อเยียนปฏิเสธไปเสียก่อน เธอไม่อยากกินข้าวร่วมกันกับแม่หมูพันธุ์กินจุตัวนี้

" ไม่น่าทำมากมายเพียงนี้เลย " หม่ายวี่ไท่ที่เห็นเล่อเยียนใช้ไข่ทำกับข้าวร่วม 10 ฟองเห็นแล้วก็ปวดใจ ไข่ 10 ฟองเธอสามารถกินได้ 10 วันเชียวนะ แต่เล่อเยียนใช้มันเพียงมื้อเดียวเธออยากจะกระอักเลือดตรงนี้เดี๋ยวนี้เลย ทั้งยังมีเห็ดหอมราคาแสนแพงนั่นอีก แต่พอได้กินเธอก็แทบจะกัดลิ้นตัวเองตามไปด้วย รสชาติช่างละมุนลิ้น อีกทั้งซุปไข่นี้ยังแก้อาการหวัดได้ดีทีเดียวอีกด้วย หากจะบอกว่าใครที่รวยน้ำใจมากที่สุดก็คงจะเป็นเล่อเยียนนี่แหละ

"กินให้อร่อยนะ เธอด้วยนะหมี่เมี่ยน" หลี่เล่อเยียนยิ้มกว้าง เชิญชวนให้เพื่อนเริ่มกินอาหารที่ตนเองทำ

" เออจริงสิ พวกทหารกลับกันไปหมดหรือยัง " เล่อเยียนแอบกลั้นหายใจกับคำตอบที่เธอถามออกไป

" น่าจะไปแล้วนะ เห็นว่าต้องไปดูอีกหลายที่ในพื้นที่ใกล้เคียง" หม่ายวี่ไท่ตอบ

" จริงหรือ ดีแล้วล่ะรีบกินเถอะ กินตอนร้อนๆ จะได้อร่อย" เล่อเยียนหันมาสนใจอาหารตรงหน้าแทน อยากจะเอาซี่โครงในมิติมาแทะกินให้หนำใจซะจริงเลย เฮ้อ.....

หลายวันผ่านไปชีวิตเล่อเยียนเหมือนจะสงบสุขขึ้น ฟ่านเหมยเหมยทำตัวดีขึ้น เหมือนเธอจะรู้ตัวว่าเป็นที่น่ารังเกียจของคนในบ้าน เธอปรับปรุงพฤติกรรมใหม่อาบน้ำบ่อยขึ้น หลังจากที่อาทิตย์หนึ่งจะอาบทีหนึ่ง ก็เปลี่ยนมาเป็นอาบน้ำทุกวัน ทำให้เพื่อนร่วมห้องอย่างฮุ่ยหลินดีใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

จวบจนวันหยุดของเว่ยอี้หยางมาถึง เขารีบเก็บเสื้อผ้าจากนั้นจึงเดินทางกลับบ้านในเย็นวันนี้เลย เขารู้ใจตัวเองแล้วว่าคงจะชอบหลี่เล่อเยียนเข้าจริง ๆ  ซะแล้ว เพราะตลอดช่วงสัปดาห์ผ่านมาที่ไม่ได้เจอหน้าเธอ เขานั้นช่างทรมานเหลือเกิน

ก่อนกลับไม่ลืมที่จะรับยอดสั่งจองขนมโก๋กุ้ยฮวา ซึ่งพอเวลาล่วงเลยมาจนถึงวันนี้นั้น ยอดสั่งจองอยู่ที่ 200 กล่องแล้ว นี่มันจำนวนมหาศาลมากเลยนะ เพราะโรงงานที่เขาทำงานนั้นมีคนงานทั้งหมด 300 คน ไม่รู้ว่าเล่อเยียนจะว่าอย่างไรบ้าง คงต้องรีบไปบอกเรื่องนี้กับเธอก่อน

กว่าจะมาถึงยังหมู่บ้านก็เป็นเวลา 20.30 น.แล้ว อี้หยางลังเลว่าจะไปหาเล่อเยียนก่อน หรือจะรอถึงพรุ่งนี้เช้าดี แต่คนกำลังมีความรักทนพิษความคิดถึงไม่ไหว ถ้าเกิดว่าเธอเข้านอนก็ขอให้เขาได้เห็นประตูบ้านก็ยังดี

" มาหาใครคะ " ฟ่านเหมยเหมยที่กำลังเดินมาปิดรั้วบ้านเอ่ยถามเสียงอ่อน พร้อมทั้งบิดตัวไปมาแทบจะเป็นเกลียวด้วยความเขินอาย

" สวัสดีครับผมชื่ออี้หยาง มาหาหลี่เล่อเยียน ไม่ทราบว่าเธออยู่ที่บ้านหรือไม่ครับ" อี้หยางไม่เคยเห็นหญิงสาวผู้นี้มาก่อน จึงแนะนำตัวไปเผื่อว่าเธอจะคุ้นกับแซ่เว่ย ของเขาบ้าง

" ฉันชื่อฟ่านเหมยเหมยค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่อี้หยาง " ฟ่านเหมยเหมยทึกทักเอาว่าชายตรงหน้านั้น เหมือนจะมาสารภาพรักกับเธอยังไงยังนั้น ทำไมเธอไม่เคยเห็นเขากันนะ เขาช่างรูปงามราวกับเทพบุตรลงมาจุติ ช่างดีต่อใจเธอไม่น้อยเลย

"เดี๋ยวสิคะพี่อี้หยาง พี่จะไปแล้วหรือ " อี้หยางรำคาญกับท่าทางของหญิงสาวตรงหน้ามาก เขาไม่ได้อยากรู้จักหล่อนสักหน่อย

"เล่อเยียนอยู่ในบ้านเดี๋ยวฉันไปตามให้นะคะ พี่อี้หยางเข้ามารอข้างในก่อนเถอะค่ะ " เหมยเหมยพูดจาเสียงอ่อนหวานชักชวนให้เขาได้อยู่ต่อ จะมาหาใครก็ช่างเถอะ ขอเธอได้อยู่กับเขานานกว่านี้สักหน่อยก็พอแล้ว

" ผมรอข้างนอกดีกว่า ขอบคุณครับ" ตัวเขานั้นเป็นผู้ชายเข้าบ้านหญิงช่วงกลางคืนคงจะไม่เหมาะสม ถึงแม้เจ้าหล่อนแทบจะปูพรมให้เดินก็ตามที

วันนี้ดวงจันทร์ช่างสวยเสียจริง เขาอดยิ้มไม่ได้เมื่อคิดว่าอีกไม่กี่อึดใจ จะได้เห็นใบหน้าของสาวที่เขานั้นตกหลุมรักเข้าให้แล้ว แต่ก็ต้องทำหน้านิ่งไว้ ไม่อยากแสดงโจ่งแจ้งมากไป กลัวว่าเล่อเยียนจะเสียหาย เอาไว้ให้เขาและเล่อเยียนนั้นใจตรงกันเมื่อไหร่ เขาจะแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่