ตอนที่ 8 ไม่รู้จัก

ตอนที่ 8  ไม่รู้จัก

"พี่อวี้หรานเมื่อครู่นี่เรื่องอะไรกันคะ ทำไมคนพวกนั้นถึงต้องมาหาเรื่องพี่ด้วย"  

"ผู้หญิงคนที่ต่อว่าฉันคือแม่สามีเก่าฉันเองไม่มีอะไรหรอกขอบใจนะที่ยอมทำตามที่ฉันขอ ว่าแต่ท่านประธานมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่คะหรือว่าต้องการอะไรเพิ่มเติม "

"ผมผ่านมาพอดีนึกได้ว่าวันนี้คุณจะมาทำข่าวเลยแวะมาดู"  ตั้งแต่ที่อวี้หรานเข้ามาทำงานที่สำนักข่าวของเขา เขาตามสืบและได้รู้เรื่องของอวี้หรานตั้งแต่ยังไม่แต่งงานเข้าบ้านไป๋ จนเรื่องที่เธอต้องพบเจอทุกอย่าง เขาไม่ได้รังเกียจเธอเลยแม้แต่น้อย เขาประทับใจในตัวของเธอมากกว่าเดิมอีกด้วยซ้ำ ผู้หญิงที่ขยัน ทั้งเก่งและเป็นแม่ที่ดีของลูกชายไม่เคยทำให้ลูกขาดเหลือแม้แต่น้อย เธอทำให้เขาเห็นมาตลอดว่าการมีลูกน้อยไม่ทำให้งานของเธอขาดตกบกพร่องเลย เขาแอบชอบเธอตั้งแต่แรกเห็นจึงคอยแอบมองแอบช่วยเหลืออยู่ลับหลังเสมอ

“ขอบคุณนะคะที่เข้ามาช่วยฉันในยามคับขัน”

 อวี้หรานยิ้มบาง ๆ ให้แก่เขา ครานั้นเองพนักงานที่มาด้วยอีกคนได้เข้ามาแจ้งว่าท่านนายพลจะให้นักข่าวเข้าไปสัมภาษณ์จึงรีบให้อวี้หรานไปทำข่าว

“พี่อวี้หรานตอนนี้ท่านนายพลบอกกับสื่อว่าจะให้สัมภาษณ์เรารีบไปกันเถอะครับไปเร็วจะได้อยู่ข้าง ภาพที่ออกมาจะได้ชัดกว่าสำนักข่าวอื่น”

“ได้สิไปกันเถอะเจี่ยเจี่ย ท่านประธานฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” เขายิ้มจาง ๆ พยักหน้าให้เธอพร้อมจ้องมองความขยันของเธอ แม้ในใจกลัวว่าเธอจะเจอหน้าสามีเก่าแล้วจะหวั่นไหว  เขาจึงเลือกที่จะเดินตามไปดูสีหน้าของอวี้หรานจะเป็นเช่นไรหากเห็นใบหน้าของไป๋หงเทียน

          ไป๋หงเทียนใบหน้าระรื่นเบิกบานกับการรับตำแหน่งในวันนี้ หลังจากที่เขาทำพิธีเสร็จตอนแรกคิดจะหยุดเพียงเท่านี้เก็บแรงไว้งานเลี้ยงฉลองตอนกลางคืน ทว่าสายตาของเขามองไปเห็นหญิงสาวที่เขาตามหามาเนินนานไม่ว่าจะตามหาเท่าไหร่ไม่เจอสักที ไม่คาดคิดว่าวันนี้จะได้มาเจอเธอง่าย ๆ เขาจึงให้ลูกน้องสืบดูและรู้ว่าเธอคือนักข่าว เขาจึงออกมาให้สัมภาษณ์กับสำนักพิมพ์สื่อข่าวทั้งหลาย  เพื่อให้แน่ใจว่าผู้หญิงคนที่เขาเห็นไกล ๆ คือภรรยาเก่าของเขาจริง ๆ เช่นนั้นเท่ากับว่าเขาก็จะได้พบกับลูกชายตัวน้อยที่เขาไม่เคยเห็นหน้าตั้งแต่เกิดตอนนี้คงจะโตมากแล้ว

         ระหว่างที่ให้สัมภาษณ์สายตาของเขาจ้องมองไปยังอวี้หรานไม่ละสายตา ไม่เจอกันตั้งแต่เขาออกจากบ้านไป๋มาเธองดงามมากกว่าตอนนี้อยู่กับเขา เหมือนทิ้งคราบหญิงสาวชนบทออกจนหมด ใบหน้าแต่งแต้มไม่มากแต่มองแล้วชวนลุ่มหลงอ่อนหวาน เขายิ่งอยากรู้มากกว่าเดิมว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ใช้ชีวิตอย่างไร

       ส่วนอวี้หรานเธอใจเต้นแรงเหมือนกันทว่าไม่ได้เต้นแรงจากความรักหรือหวั่นไหว ยิ่งเห็นใบหน้าของเขายิ่งให้ให้เธอเกลียดชังผู้ชายคนนี้มากกว่าเดิม ยิ่งคิดย้อนไปเมื่อครั้งอดีตหลังจากวันนี้เขาคงกลับไปบ้านไป๋และพรากลูกชายไปจากเธอ เป็นวันที่เธอหมดลมหายใจ เธอยิ่งเจ็บแค้นในอก ทำไมคนแบบนี้ถึงได้ดีสวรรค์ช่างไร้ความยุติธรรม

       สายตาของไป๋หงเทียนที่ไม่สามารถปกปิดได้เขาจ้องมองเธอไม่มองไปทางสถานีอื่นเลยแม้ว่าอวี้หรานไม่ได้สัมภาษณ์อะไรเขาก็ยังคงมองมาที่เธอเพียงผู้เดียว ทำเอาจ้าวจื้อหาวที่ยืนมองดูสัมผัสได้ว่าไป๋หงเทียนยังคงสนใจอวี้หรานอยู่

          หลังจากสัมภาษณ์เสร็จเจี่ยเจี่ยกับต้าหลงเก็บของเตรียมจะนั่งรถของสถานีกลับ อวี้หรานจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำแล้วจะรีบตามไปที่รถ

 เธอไม่รู้เลยว่าระหว่างนั้นทุกการกระทำของเธออยู่ในสายตาของไป๋หงเทียนเสมอ เขาเดินตามหลังเธอมาและคอยจนเธอเดินออกมา ก่อนจะดึงแขนเธอไปที่ลับสายตาคน อวี้หรานไม่ทันตั้งตัวเธอตกใจเล็กน้อยก่อนจะสะบัดมือของเขาออกจากตนเอง

“ทำอะไรปล่อยฉันนะ ”

“อวี้หรานเธอเปลี่ยนไปมากเลยนะ รู้มั้ยว่าฉันตามหาเธอกับลูกมานานแค่ไหน เธอพาลูกหนีฉันไปอยู่ไหนบอกฉันมานะว่าลูกชายของฉันตอนนี้อยู่ไหน”

“ท่านนายพลคะ ฉันจำไม่ได้ว่าเราเคยรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันขอตัวก่อนนะคะ” อวี้หรานไม่อยากจะพูดด้วยจึงทำเป็นจำเขาไม่ได้และไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอกับเขาเคยรู้จักกันมาก่อน

ทว่าตอนนั้นเองไป๋หงเทียนกลับดึงกายของเธอเอาไว้พร้อมกอดจากด้านหลัง ดวงตาของอวี้หรานเบิกโพลงโตด้วยความตกใจ

“อวี้หรานเธออย่าทำเป็นไม่รู้จักกันสิ ร่างกายของเราเคยสัมผัสใกล้ชิดกันแค่ไหนในเมื่อก่อน ฉันไม่เชื่อว่าเธอจำฉันไม่ได้ บอกฉันมาเถอะนะตอนนี้ฉู่อี้อยู่ที่ไหน ฉันอยากเจอลูกฉันรู้ว่าเธอรักฉันมาก เธอไม่พอใจอะไรทำไมไม่บอกกับฉันดี ๆ พาลูกหนีจากฉันทำไม ฉันเฝ้าคิดถึงเธอทุกวันรู้หรือเปล่า” อวี้หราน ขยะแขยงคำพูดที่ออกมาจากปากผู้ชายคนนี้เหลือเกิน คำพูดของเขาไม่มีอะไรน่าเชื่อถือสักอย่าง คิดว่าเธอโง่เขลาไม่เปลี่ยน แต่ครั้งนี้เธอไม่ใช่คนเดิมที่ยอมโง่เชื่อคำพูดจอมปลอมของเขาอีกแล้ว

“ฉันบอกให้ปล่อย ระหว่างเราไม่เคยมีอะไรทั้งนั้น  ผู้ชายอย่างนายไม่สมควรเป็นพ่อ เรื่องมันจบมานานแล้วอย่ารื้อฟื้นปล่อยฉัน ก่อนที่ฉันจะตะโกนขอความช่วยเหลือ”

“ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะหมดรักฉันแล้วหรือว่าเธอน้อยใจที่ฉันไม่กลับไปเยี่ยมเธอที่บ้าน เรามาเริ่มต้นกันใหม่เถอะนะ” ไป๋หงเทียนไม่ยอมปล่อยเขายอมรับว่าตอนนี้เขาเกิดเสียดายภรรยาเก่าคนนี้เสียแล้ว

       พลั่ก !! ไม่ทันที่อวี้หรานจะได้โต้ตอบร่างบางของเธอถูกมือหนาคว้าออกมาจากตัวของไป๋หงเทียน ร่างใหญ่เข้าไปชกใบหน้าของไป๋หงเทียนอย่างไร้ความเก่งกลัวอีกฝ่าย ดวงตาของอวี้หรานเบิกโพลงตกใจ

“ลูกผู้ชายเขาไม่รังแกผู้หญิงและไม่บังคับจิตใจเมื่อเขาไม่สนใจก็สมควรปล่อยไม่ใช่มาทำนิสัยแบบนี้กับคนอื่นคิดว่าจะใช้อำนาจของนายพลมาบังคับข่มขู่ใครก็ได้อย่างนั้นหรือ? ไร้ศักดิ์ศรีเสียจริง”

“แกเป็นใครบังอาจมาทำร้ายร่างกายของนายพลอย่างฉัน อีกอย่างนี้เป็นเรื่องในครอบครัวแกไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่ง"

"หยุดนะ!! เลิกพูดแบบนั้นเสียที ใครเป็นครอบครัวของนายกันเราจบกันตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนแล้วอย่าเอาเรื่องนั้นมาพูดอีก”

“เฮอะ ! หรือว่านี่คือชายชู้ที่พาเธอหนีออกจากบ้านของฉันเมื่อสองปีที่แล้ว ฮึ ฮึ นี่สินะที่ทำให้เธอทิ้งพ่อกับแม่ของฉัน เพราะชายชู้คนนี้สินะ” อวี้หรานโมโหดวงตาแดงก่ำ ง้างมือเรียวตบเข้าที่ใบหน้าของไป๋หงเทียนเต็มแรง

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ เลิกดูถูกฉันเสียทีที่ฉันออกมาจากบ้านโสโครกนั้นไม่ใช่เพราะคนอื่นแต่เป็นนายต่างหากที่ชาติชั่วหลอกใช้ฉัน หลอกให้ฉันแต่งงานเพื่อดูแลพ่อแม่ของนายและหลอกใหัฉันหาเงินเพื่อส่งเสียให้นายเรียน อย่าให้ฉันพูดความชั่วช้าของนายไปมากกว่านี้เลย ท่านประธานไปกันเถอะค่ะ” อวี้หรานคว้ามือของจ้าวจื้อหาวเพื่อเดินหนีทว่าตอนนั้นเองเหมยหลินเดินมาเห็นพอดีรีบเข้ามาดูใบหน้าของไป๋หงเทียนด้วยความเป็นห่วง

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นทำไมใบหน้าของพี่ไป๋หงเทียนถึงได้มีรอยแดงทั้งสองข้างแบบนี้ หรือว่าเธอ.. เธอเป็นคนทำ เกินไปแล้วนะ คิดว่าฉันไม่เห็นสายตาของเธอหรือไงเมื่อครู่ยังจ้องมองพี่ไป๋หงเทียนหวังอ่อยเขา พอเขาเข้าใกล้ก็กล่าวหา ช่างเป็นผู้หญิงที่ร้ายกาจจริง ๆ เมื่อตอนที่พี่ไป๋หงเทียนยังฝึกอยู่เธอกลับพาลูกหนี ทำให้พี่ไป๋หงเทียนเจ็บปวดทั้งใจและกายต้องทนคิดถึงลูกชาย พอมาตอนนี้เห็นเขามีตำแหน่งสูงหวังจะกลับมาหาสินะ ไม่มีวันนั้นหรอกย่ะเพราะอีกไม่กี่วันฉันกับพี่ไป๋หงเทียนจะแต่งงานกันแล้ว ”