ตอนที่ 9 ขอบคุณนะคะ

ตอนที่ 9  ขอบคุณนะคะ

“หากเป็นอย่างนั้นก็ดีครับคุณก็ช่วยดูว่าที่สามีของคุณให้ดีเพราะเมื่อครู่คำที่ผมได้ยินไม่ใช่แบบนั้นและคนที่เข้าหาก่อนไม่ใช่อวี้หรานแต่เป็นนายพลไป๋หงเทียนต่างหาก อีกอย่างผมไม่ใช่ชายชู้แต่เป็นเจ้าของสำนักข่าวหลี่หยวน การกล่าวหาคนอื่นมีความผิดตามกฎหมายแต่ก็ช่างเถอะครับเพราะผมไม่ใส่ใจ อวี้หรานกลับสถานีกันเถอะ” ครั้งนี้เป็นจ้าวจื้อหาวที่จับมืออวี้หรานให้เดินออกไปจากตรงนี้ ร่างกายของเหมยหลินสั่นเทาเมื่อได้ยินคำพูดของจื้อหาวหันควับไปมองหน้าของไป๋หงเทียนอย่างเอาเรื่องจนเขาต้องง้อเธอทันที

“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะเหมยหลินที่ฉันเข้ามาหาอวี้หรานเพราะอยากรู้ที่อยู่ของลูกเท่านั้น เธอก็รู้ดีนี่น่าว่าเธอไม่สามารถมีลูกให้ฉันได้ดังนั้นสายเลือดเพียงหนึ่งเดียวของฉันคือฉู่อี้ ฉันต้องการเขามาเลี้ยงดูเราจะได้มีครอบครัวที่อบอุ่น ” เหมยหลินใจอ่อนเพราะรู้ดีเรื่องการมีลูกเธอกับไป๋หงเทียนไปตรวจร่างกายกันเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ววางแผนจะมีลูกหลังแต่งงานทันที ทว่าร่างกายของเธอไม่สามารถมีลูกได้ทำให้ไป๋หงเทียนต้องการฉู่อี้มาเลี้ยงดู เธอพยายามช่วยตามหาและสืบจนรู้ว่าอวี้หรานทำงานอะไรอยู่ที่ไหนแต่เธอก็กลัวว่าหากไป๋หงเทียนเจอหน้าอวี้หรานจะกลับไปหาเธอจึงไม่เอ่ยปากบอกที่อยู่แก่เขา ยิ่งเห็นท่าทีของไป๋หงเทียนวันนี้ยิ่งทำให้เธอเห็นว่าเขายังสนใจในตัวอวี้หรานอยู่ เธอจะไม่ยอมแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นไป๋หงเทียนหรือฉู่อี้ เธอจะแย่งมาเป็นของเธอให้ได้ไม่ว่าด้วยวิธีใด

       ฝั่งด้านอวี้หรานเมื่อเดินออกมาไกลจนถึงรถยนต์ของสำนักงาน เธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูตอนนี้ใกล้จะถึงเวลารับฉู่อี้แล้ว จึงบอกให้เจี่ยเจี่ยกับต้าหลงกลับไปที่สถานีก่อนเพื่อนำของไปเก็บวันนี้หมดงานของเธอแล้วจึงขอตัวไปรับฉู่อี้ที่โรงเรียน

“เจี่ยเจี่ยฉันไม่ได้กลับพร้อมพวกเธอหรอกนะ ตอนนี้ถึงเวลาต้องไปรับฉู่อี้ช่วยเอาของของฉันไปเก็บที่โต๊ะทำงานที ส่วนงานที่เหลือฉันรับฉู่อี้กลับไปจะจัดการเอง”

“ได้ค่ะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะคะ” เจี่ยเจี่ยเดินขึ้นรถยนต์ก่อนจะเคลื่อนตัวออกไป อวี้หรานหันกลับมาขอบคุณเจ้านายอีกครั้งที่เขาเข้าไปช่วยเธอเมื่อครู่

“ท่านประธานขอบคุณนะคะที่เข้าไปช่วยฉันอีกครั้ง ฉันไม่อยากคุณต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องส่วนตัวของฉันเลย แค่บุญคุณที่คุณรับฉันทำงานฉันก็เกรงใจและรำนึกในใจตลอดมา มาวันนี้ดันมาทำให้คุณเดือดร้อนอีก ”

“ไม่ต้องคิดมากเป็นฉันเองที่เลือกเข้าไปรับปัญหาเพราะอยากปกป้อง เธอเป็นคนของหลี่หยวนก็เหมือนเป็นคนของฉัน เมื่อไหร่ที่คนของฉันกำลังเดือดร้อนฉันคงไม่สามารถยืนมองโดยไม่เข้าไปช่วยได้หรอกนะ จะไปรับฉู่อี้ที่โรงเรียนใช่มั้ยมาเถอะฉันจะพาไป และจะไปส่งที่ทำงานเองพอดีฉันเองก็มีเอกสารให้ตรวจสอบ”

“ขอบคุณค่ะ คุณช่างเป็นคนดีจริงๆ” ทั้งสองนั่งรถไปรับฉู่อี้ที่โรงเรียนเมื่อฉู่อี้เห็นจ้าวจื้อหาวเขาดีใจมาก ๆ รีบวิ่งเข้ามากอดอย่างสนิทสนม

“คุณอาจื้อหาวผมดีใจจริง ๆ ที่คุณอารับมา ดูสิครับวันนี้ผมได้รางวัลด้วย เป็นเพราะคุณอาที่ช่วยสอนผม” เด็กชายยิ้มแป้นโชว์กระดาษที่เขาได้รางวัลให้แก่จื้อหาวได้ดู

“ว้าวนี่มันรางวัลคิดเลขเร็วนี่น่า เก่งจริง ๆ ไม่ใช่เพราะฉันหรอกนะ ฉันแค่สอนเท่านั้นแต่ความเก่งและความจำที่ดีเป็นเพราะตัวของฉู่อี้ต่างหาก เก่ง ๆ จริงเลยเรา” อวี้หรานมองทั้งสองรอยยิ้มของเธอปรากฏขึ้นอย่างลืมตัว ที่เห็นเจ้านายรักและเอ็นดูฉู่อี้ขนาดนี้ จนลืมไปว่าเมื่อครู่เจอเรื่องอะไรมา 

"อย่างนี้ต้องฉลอง คุณจ้าวจื้อหาวเย็นวันนี้มีนัดหรือยังคะ หากยังไม่มีนัดฉันอยากตอบแทนเรื่องที่คุณช่วยฉันวันนี้และตอบแทนที่ช่วยสอนหนังสือฉู่อี้จนได้รับรางวัล วันนี้อยากกินรอะไรฉันจะจ่ายเองค่ะ"

"ดีเลยครับ คุณอาวันนี้ฉลองด้วยกันนะครับ" เด็กชายส่งสายตาอ้อนวอนประกายวิบวับจนเขาใจละลายยิ้มกริ่มตอบกลับเด็กชายตัวน้อย

"เอาอย่างนั้นก็ได้ อย่างนั้นตอนนี้ขึ้นรถกันเถอะ จะได้เตรียมตัวไปฉลองกัน ส่วนงานที่คุณยังทำค้างอยู่เอาไว้ทำพรุ่งนี้เถอะ " จื้อหาวลูบหัวฉู่อี้อย่างเอ็นดูเปิดประตูให้เด็กชายขึ้นไปนั่งด้านหลัง ส่วนอวี้หรานเขาให้เธอนั่งด้านหน้าไปกับเขา  

จื้อหาวรักและเอ็นดูไม่ใช่ว่าฉู่อี้เป็นลูกชายของคนที่เขาแอบชอบแต่ฉู่อี้เป็นเด็กดีตั้งใจเรียนและเรียนเก่ง ไม่งอแงเลี้ยงง่ายเพราะเห็นว่าคุณแม่ของตัวเองทำงานหนักแค่ไหนที่จะส่งเสียให้เขาได้เข้าเรียนในโรงเรียนดี ๆ วันไหนที่อวี้หรานติดงานเขาจะทำหน้าที่รับฉู่อี้และคอยเล่นเป็นเพื่อนสอนการบ้าน จนทั้งสองสนิทสนมกัน

            ทั้งสามคนมากินข้าวที่ภัตตาคารหรูจนกินเสร็จอวี้หรานจะไปจ่ายเงินกลับกลายเป็นว่าจ้าวจื้อหาวจ่ายก่อนเธอแล้ว เขาไปส่งเธอที่บ้านระหว่างทางไม่มีการเอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เพราะอวี้หรานไม่อยากให้ฉู่อี้ได้ยินและรับรู้ถึงตัวตนพ่อของเขา จนกระทั่งมาถึงที่บ้านพัก ตอนนี้อวี้หรานย้ายออกมาจากที่พักสำนักข่าว ไม่อยากถูกคนอื่นมองด้วยสายตาแปลก ๆ เมื่อเธอเริ่มมีเงินเก็บมีชื่อเสียงจึงมาเช่าอพาร์ทเม้นท์อยู่กับลูกชายใกล้ ๆ กับสถานี มาถึงอพาร์ทเม้นท์อวี้หรานให้ลูกชายเข้าไปอาบน้ำรอเธอในบ้าน ส่วนเธอเดินมาส่งจ้าวจื้อหาวที่รถของเขา และบอกในสิ่งที่เขาเองก็คงอยากรู้เรื่องไป๋หงเทียน

"คุณคงสงสัยใช่มั้ยคะ ว่าทำไมฉันกับนายพลไป๋หงเทียนถึงได้รู้จักกัน เขาคือพ่อของฉู่อี้ค่ะ ก่อนที่ฉันจะมาทำงานที่นี่ฉันเคยเป็นภรรยาของเขา เราสองคนไม่ได้จดทะเบียนสมรสกันเขาให้ข้ออ้างว่าเขาต้องเข้าไปเรียนและฝึกเพื่อรับราชการ ตั้งแต่ช่วงที่ฉันท้องได้ไม่กี่เดือน เขาฝากฝังให้ฉันดูและพ่อแม่ของเขาและให้ฉันหาเงินส่งเขาร่ำเรียน ตลอดจนลูกขายคลอดเขาไม่เคยกลับบ้านมีเพียงจดหมายที่ส่งมาเท่านั้น และความจริงก็ปรากฏว่าเขาเพียงแค่หลอกใช้ฉัน ครอบครัวนั้นไม่เคยเห็นฉันเป็นคนในครอบครัวแต่มองฉันเป็นเพียงคนใช้เพื่อให้ดูแลเลี้ยงดูพ่อกับแม่ของเขา จนวันหนึ่งฉันไม่อยากเป็นคนโง่เพียงเพราะคำหลอกลวงที่ไม่มีวันเป็นจริงของเขา ฉันจึงตัดสินใจที่จะทิ้งครอบครัวไป๋มาและมาทำตามความฝันที่ฉันละทิ้งไป ฉันไม่อยากเสียลูกชายให้ใครและเขาไม่มีสิทธิ์มาพรากลูกไปจากฉันได้ ขอบคุณนะคะที่คุณช่วยฉันและเอ็นดูฉู่อี้หากไม่มีคุณไม่มีสำนักข่าวหลี่หยวนฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนี้ชีวิตของฉันจะเป็นอย่างไร"  แม้ว่าอวี้หรานไม่พูดออกมาเขาเองก็รู้อยู่แล้ว แต่ไม่อยากจะพูดออกมา เขายื่นมือไปจับมือบางของเธอลูบเบา ๆ พร้อมเอ่ยด้วยถ้อยคำที่อ่อนโยน

"ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกทุกอย่างมันคือผลการกระทำของคุณเองไม่ต้องกลัวนะไม่ว่าเขาจะใช้อำนาจหรือข่มขู่คุณต่อจากนี้ผมจะอยู่เคียงข้างช่วยเหลือคุณเอง และขอบคุณที่ยอมเล่าเรื่องที่คุณลำบากใจให้ผมฟัง "