บทที่ 9

ศิษย์พี่ฉางมีชื่อเต็มว่าจางเม่าฉวน เป็นหนึ่งในลูกศิษย์ชั้นนอกที่เหลืออยู่ที่ถูกเจ้าสำนักส่งมาดูแลงานจิปาถะ หลังจากปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนประกาศเข้าฌานและเปิดใช้ม่านพลังที่ปกคลุมครึ่งบนของยอดเขา

นอกจากนี้ยังเป็นหนึ่งในคนที่พลังยุทธ์สูงสุดในกลุ่มนั้น อยู่ระดับหลอมปราณช่วงปลายตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน

เมื่อห้าปีก่อน อวี้หลานชิงย้ายมาอยู่ยอดเขาหลิงเซียว ศิษย์พี่ใหญ่ของสำนักที่พานางมาส่งได้เลือกที่พักที่อยู่ใกล้ม่านพลังมากที่สุดให้กับนาง

พร้อมทั้งให้ลูกศิษย์ชั้นนอกแปดคนที่พักอยู่ไม่ไกลช่วยดูแลนาง

ในฐานะที่จางเม่าฉวนเป็นคนที่พลังยุทธ์สูงที่สุดและมีประวัติยาวนานที่สุดในนั้น เขาได้อาสาที่จะช่วยอวี้หลานชิง

เขาไม่เพียงช่วยเล่าประวัติของสำนัก ช่วยแนะนำบุคคลสำคัญ พานางไปยังหอคัมภีร์และห้องเรียน แต่ยังส่งอาหารมื้อเช้าและเย็นมายังเรือนพักของนางทุกวัน

แม้ว่าผ่านไปไม่นานก็ไม่จำเป็นอีกแล้ว เพราะกินโอสถงดอาหาร แต่อวี้หลานชิงก็ยังจดจำน้ำใจนี้ได้อยู่

ต่อมาเมื่อพลังยุทธ์เพิ่มขึ้นจะได้รับคะแนนจากการทำภารกิจของสำนัก นางก็มักจะนำโอสถเม็ดที่ตัวเองใช้คะแนนแลกมาไปมอบให้จางเม่าฉวนกับคนที่อยู่ร่วมเรือนกับเขา

แม้จางเม่าฉวนจะพูดว่า “ไม่ต้องสิ้นเปลือง” กระนั้นเขากลับชอบพูดว่าตัวเองต้องการของบางอย่างเร่งด่วนเป็นนัย ๆ เสมอ

แม้อวี้หลานชิงจะยังไม่คำนับอาจารย์อย่างเป็นทางการ ทว่าเบี้ยเลี้ยงของนางกลับสูงกว่าลูกศิษย์ชั้นนอกเยอะมาก ประกอบนางเป็นคนขยัน สะสมคะแนนได้เยอะ จางเม่าฉวนอ้างความเป็นห่วงในการเข้าหา ส่วนนางก็เผลอมอบอะไรหลายอย่างให้โดยไม่รู้ตัว

แต่แล้วต่อมา…

คนที่พูดว่านางไม่เห็นแก่มิตรภาพของศิษย์ร่วมสำนักก็คือจางเม่าฉวน

ที่น่าแค้นใจกว่านั้นคือ ผู้ที่หาผลประโยชน์จากนางในตอนนั้นได้นำหินวิญญาณที่ได้จากนาง ไปซื้อของเอาใจจี้ฝูเหยา…

หากอวี้หลานชิงจำไม่ผิด กระบี่ยาวสีทองแดงที่อยู่ในมือจางเม่าฉวนตอนนี้ก็คือของที่นางใช้คะแนนแปดร้อยแต้มแลกมา หลังจากที่เข้าสู่ระดับหลอมปราณขั้นที่เก้า

เมื่อชาติก่อน จางเม่าฉวนขโมยกระบี่เล่มนี้ในช่วงที่นางไม่อยู่ ต่อมานางไปทวงคืน เขากลับพูดต่อหน้าลูกศิษย์ชั้นนอกว่านางเป็นคนตอบตกลงที่จะมอบกระบี่เล่มนี้ให้เขาเอง

อวี้หลานชิงเป็นคนซื่อตรงและยุติธรรม

จะไม่ปฏิเสธสิ่งที่ตัวเองทำหรือพูด แต่อะไรที่ไม่เคยทำและไม่เคยพูด นางจะไม่ยอมรับเด็ดขาด

เมื่อชาติก่อน นางโต้แย้งสิ่งที่จางเม่าฉวนพูดและนำกระบี่กลับคืนมา นี่อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของความบาดหมาง

เหตุการณ์ในวันนั้นไม่ได้จบลงเพียงเท่านี้

เดิมทีเรื่องราวก็ควรจะจบลงแล้ว แต่แล้วจู่ ๆ ศิษย์น้องหญิงจี้ฝูเหยาก็ลงจากเขามาหานาง

จี้ฝูเหยาถามอย่างไร้เดียงด้วยสายตาไม่เข้าใจเมื่อเห็นเหตุการณ์ “ศิษย์พี่หญิงเข้าสู่ขั้นสร้างฐานปราณแล้ว เหตุใดจึงต้องแย่งอาวุธระดับต่ำกับลูกศิษย์ชั้นนอกด้วย?”

จากนั้นพูดกับจางเม่าฉวน “ก็แค่กระบี่เล่มเดียว ในเมื่อศิษย์พี่หญิงชอบ ก็คืนให้นางไป เดี๋ยวข้าจะให้กระบี่อีกเล่มแทน!”

กระบี่ยาวที่อวี้หลานชิงแลกมาด้วยคะแนนแปดร้อยแต้มเป็นแค่อาวุธระดับกลาง แต่อาวุธที่จี้ฝูเหยานำออกมานั้นเป็นอาวุธระดับสูง

จางเม่าฉวนดีใจจนเนื้อเต้น รีบขอโทษอวี้หลานชิงทันที

อวี้หลานชิงรู้สึกอึดอัดมาก ทั้งที่ตอนแรกมีคนถูกคนผิดชัดเจน แต่แล้วกลับถูกจี้ฝูเหยาแทรกแซงจนนางกลายเป็นฝ่ายผิด

ต่อมาเริ่มมีข่าวลือในสำนักว่านางใจแคบและกลับคำไปมา ขณะที่ศิษย์น้องหญิงจี้ฝูเหยาได้รับคำชมว่าเป็นเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กับศิษย์พี่หญิงและศิษย์ร่วมสำนัก

ลานหน้าที่พักของลูกศิษย์ชั้นนอกซึ่งเคยคึกคักต้องเงียบลงทันใด

สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่อวี้หลานชิง

ได้ยินว่าในตำหนักเมื่อวาน อัจฉริยะที่เคยถูกวางตัวให้เป็น “ศิษย์เอกของปรมาจารย์กระบี่ฉางยวน” ผู้นี้ ได้เปลี่ยนไปคำนับผู้อื่นเป็นอาจารย์แทน เนื่องจากปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนรับศิษย์เพิ่มอีกคน

ตอนนี้เพิ่งจะผ่านมาเพียงวันเดียวก็กลับมาที่ยอดเขาหลิงเซียวแล้ว หรือว่าจะ…

คงไม่ได้นึกย้อนเสียใจกระมัง?

อวี้หลานชิงไม่สนใจสายตาฉงนสงสัยของคนอื่น นางมองตรงไปที่กระบี่ยาวสีทองแดงเล่มนั้น

ยกมือข้างขวาขึ้นคว้าผ่านอากาศ

จางเม่าฉวนอุทานในใจว่าแย่แล้วเมื่อเห็นนางทำเช่นนี้ นิ้วทั้งห้าจับกระบี่แน่นขึ้น กระนั้นก็จับไว้ไม่ได้อยู่ดี

กระบี่เล่มนั้นลอย “ฟิ้ว” ออกจากมือไปหาอวี้หลานชิง

“ศิษย์พี่หญิงอวี้ นี่มันหมายความว่าอย่างไร?” สีหน้าของจางเม่าฉวนไม่สบอารมณ์

อวี้หลานชิงตวัดกระบี่แล้วยกตรงเบื้องหน้า ลูบมันเหมือนปลอบประโลมก่อนจะมองไปทางจางเม่าฉวนด้วยความสงสัย

“ข้าต่างหากที่ต้องถามว่ากระบี่มาอยู่กับศิษย์น้องจางได้อย่างไร?”

“ยามที่ไปเข้าพบเจ้าสำนักอวิ๋นไห่และผู้อาวุโสเมื่อวาน ข้าไม่สะดวกที่จะพกอาวุธไปด้วย หากจำไม่ผิดแล้วล่ะก็ ข้าเก็บกระบี่เล่มนี้ไว้ในฝักกระบี่ที่ห้องก่อนออกไป”

อวี้หลานชิงจำไม่ได้ว่าชาติก่อนตัวเองพูดอย่างไร

แต่มั่นใจว่าไม่ได้พูดชัดเจนแบบครั้งนี้แน่นอน

นางเก็บกระบี่ไว้ในฝัก ไม่ว่าจะมาอยู่กับจางเม่าฉวนได้อย่างไร นางก็ไม่ได้มอบให้เองกับมือแน่นอน

หยิบไปโดยไม่ถาม เท่ากับขโมย!

สายตาที่ศิษย์จากยอดเขาอื่นมองจางเม่าฉวนเปลี่ยนไปทันที

จางเม่าฉวนมีสายตากระอักกระอ่วน กลั้นใจพูดว่า “ศิษย์พี่หญิงอวี้ลืมไปแล้วหรือ ท่านรับปากว่าจะยกกระบี่เล่มนี้ให้ข้า?”

“ท่านอยู่ระดับสร้างฐานปราณ ทั้งยังมีอาวุโสเป็นอาจารย์ ย่อมไม่สนใจอาวุธธรรมดา ๆ เช่นนี้แล้ว พวกเรามีความสัมพันธ์ที่ไม่เลวต่อกันมาโดยตลอด ท่านเคยบอกให้ข้าทำอะไรกับขยะแบบนี้ก็ได้”

ผู้ที่มุงดูในเวลานี้ล้วนแต่เป็นลูกศิษย์ชั้นนอกที่อยู่ระดับหลอมปราณ

แม้จะรังเกียจพฤติกรรมของจางเม่าฉวน แต่ก็รู้สึกว่าที่เขาพูดมีเหตุผล

อวี้หลานชิงมีพรสวรรค์และได้รับความสำคัญจากผู้อาวุโส แตกต่างจากพวกเขาที่เป็นลูกศิษย์ชั้นนอก คนสำคัญมักขี้ลืม เพียงแค่หันหลังก็ลืมสิ่งที่ตัวเองเคยพูดแล้วก็เป็นไปได้

เพียงแต่ว่า การทำให้ศิษย์ร่วมสำนักที่เคยสนิทสนมต้องอับอายต่อหน้าคนอื่นเช่นนี้ก็ดูจะเกินไปหน่อย…

ต่อให้มีผู้อาวุโสของสำนักเป็นอาจารย์ สถานะยกขึ้นสูง มันก็ไม่ควรรังแกผู้อื่นแบบนี้!

“ข้าเข้าฌานเพื่อเข้าสู่ระดับสร้างฐานปราณตั้งแต่เมื่อสองเดือนก่อน หลังจากออกฌานก็ถูกพาไปที่ตำหนักของสำนัก เจ้าบอกว่าข้ารับปากที่จะยกกระบี่เล่มนี้ให้เจ้า ไม่ทราบว่าข้าไปรับปากเมื่อใดหรือ?”

“ข้าทำภารกิจของสำนักถึงสี่ครั้งเพื่อสะสมแต้มและแลกกระบี่เล่มนี้มา ใช้งานได้ไม่ถึงครึ่งปี หากข้าไม่เห็นคุณค่าของมันจริง เช่นนั้นจะลำบากสะสมคะแนนเพื่อแลกมันทำอันใด?”

จางเม่าฉวนกำลังจะพูด แต่อวี้หลานชิงกลับตัดบทเขาก่อน “ไม่ต้องมาพูดว่าข้ามีอาจารย์แล้วกลายเป็นคนเย่อหยิ่งและไม่เห็นคุณค่าของเหล่านี้ ก่อนหน้านี้ ไม่มีผู้ใดรู้ทั้งนั้นว่าปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนจะออกฌานเมื่อใด ข้ายิ่งไม่มีทางรู้ว่าตัวเองจะถูกพาไปยังตำหนักและโชคดีได้คำนับผู้อาวุโสเสิ่นเป็นอาจารย์”

“ศิษย์พี่หญิงอวี้ ในอดีตท่านยังเด็ก มีข้าช่วยดูแลมาโดยตลอด แม้ว่าตอนนี้ท่านจะออกจากยอดเขาหลิงเซียวไปแล้ว แต่มันต้องพูดจาห่างเหินแบบนี้ด้วยหรือ?”

หากจางเม่าฉวนไม่พูดแบบนี้ก็ยังดีหน่อย

แต่เมื่อเขาพูดแล้ว อวี้หลานชิงก็ไม่คิดจะไว้หน้าเขาอีกต่อไป “ข้าย้ายเข้ายอดเขาหลิงเซียวเมื่อห้าปีก่อนและเริ่มรับภารกิจของสำนักตั้งแต่สี่ปีที่แล้ว ครึ่งหนึ่งของคะแนนที่ได้มาถูกนำไปแลกเป็นโอสถ หลายปีมานี้ศิษย์พี่จางน่าจะได้โอสถจากข้าไปเกือบร้อยเม็ดแล้วกระมัง?”

“นอกจากนี้ยังมีหินวิญญาณ เมื่อสองปีก่อน ท่านบอกว่าอยากซื้ออาวุธป้องกันแต่ยังขาดแคลนหินวิญญาณอีกเล็กน้อย จึงยืมจากข้าไปเป็นจำนวนหนึ่งร้อยก้อน จากนั้นปีที่แล้ว ท่านจะออกไปฝึกฝนด้านนอก ต้องการซื้อยันต์ จึงยืมเพิ่มไปอีกสองร้อยก้อน”

“แล้วยังมีเมื่อเดือนก่อนอีก ท่านร้องไห้โอดคราญว่าพรสวรรค์ตัวเองไม่ดี ไม่อาจขึ้นสู่ระดับสร้างฐานปราณได้ด้วยกำลังของตัวเอง จำเป็นต้องใช้โอสถสร้างฐานปราณ ใช้เหตุผลนี้มายืนหินวิญญาณจากข้าเพิ่มอีกสามร้อยก้อน”

“หินวิญญาณพวกนี้ ท่านไม่เคยมอบคืนแม้แต่ครั้งเดียว”

อวี้หลานชิงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “ข้าคิดว่าตัวเองดีต่อท่านไม่น้อยเลย ในยามที่ท่านคร่ำครวญว่าตัวเองไม่เก่งและฝึกฝนได้ยาก ข้าก็ไม่เคยเร่งเร้าให้คืนหินวิญญาณแต่อย่างใด แต่เหตุใดท่านยังรุกล้ำเข้าไปยังที่พักของข้าอีก ขโมยอาวุธของข้า แถมยังกล่าวหาข้าต่อหน้าทุกคน?”

“แม้โอสถและหินวิญญาณมากขนาดนั้น ข้าก็ยังให้ได้ หากเคยรับปากว่าจะให้อาวุธจริง ข้ามีหรือจะกลับคำ?”

ระดับพลังยุทธ์ของอวี้หลานชิงสูงกว่าทุกคนที่นี่ จิตสัมผัสแข็งแกร่งยิ่งกว่าไม่รู้กี่เท่า เมื่อนางพูดร่ายยาวจนกระทั่งจบประโยคสุดท้าย ก็ไม่มีผู้ใดพูดสามารถแทรกนางได้แม้แต่คนเดียว

รอบด้านเงียบสงัด

ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบผิดปกติเช่นนี้ เสียงฝีเท้าจึงดังกว่าปกติ

เงาร่างสีเหลืองไข่ห่านร่างหนึ่งวิ่งออกมาจากม่านหลัง จากนั้นผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นฝูงชนที่ยืนล้อมอยู่บนลานกว้าง

จากนั้นมองซ้ายมองขวา แววตาเปลี่ยนไปเมื่อเห็นจางเม่าฉวนมีสีหน้าลำบากใจ ตามด้วยมองไปยังอวี้หลานชิงที่กำลังแสดงท่าที “ก้าวร้าว” แทน

นางมุ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงไม่เข้าใจสามส่วน ขุ่นเคืองใจเจ็ดส่วน “ศิษย์พี่หญิงท่านนี้ เมื่อวานนี้ท่านฝากตัวเป็นศิษย์ของผู้อาวุโสเสิ่นแห่งยอดเขาชิงจู๋มิใช่หรือ? เหตุใดจึงกลับมาที่ยอดเขาหลิงเซียว…มารังแกศิษย์ของยอดเขาหลิงเซียวเช่นนี้?”