บทที่ 10

“เจ้าคือ…”

ทุกคนหันไปมองหญิงสาวที่จู่ ๆ ก็เข้ามา พอจะเข้าใจสถานะของนางทันที

ตั้งแต่ที่ผู้ฝึกตนบนยอดเขาครึ่งบนย้ายออกไปและปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนเริ่มเข้าฌาน ภายในม่านพลังที่ปกคลุมอยู่ด้านบนยอดเขาหลิงเซียวก็มีปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนอาศัยอยู่แค่คนเดียว

เมื่อบัดนี้มีอีกคนเพิ่มเข้ามา คนเดียวที่เป็นไปได้ก็คือศิษย์ที่ปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนรับเข้ามาเมื่อวานนี้

หญิงสาวตรงหน้ามีใบหน้ากลมกับดวงตาเมล็ดซิ่ง หน้าตาน่ารัก นอกจากนี้ยังไม่เข้าสู่ระดับดึงลมปราณเข้าร่าง ตรงกับข่าวลือในสำนักที่ได้ยินมา

“ข้ามีนามว่าจี้ฝูเหยา เป็นศิษย์ของท่านปรมาจารย์กระบี่ฉางยวน พวกท่านทุกคนมีพลังยุทธ์สูงกว่าข้า เรียกข้าว่าศิษย์น้องหญิงจี้ก็พอเจ้าค่ะ!” หญิงสาวพูดอย่างร่าเริงสดใส มีความใสซื่อไร้เดียงสา

อวี้หลานชิงจรดสายตามองที่นาง

เมื่อวันนี้ได้พบกันอีกครั้ง จี้ฝูเหยาดูต่างจากเมื่อวานโดยสิ้นเชิง

ชุดผ้าฝ้ายขาดรุ่งริ่งเมื่อวานถูกถอดออก แทนที่ด้วยชุดกระโปรงสีเหลืองไข่ห่านทำจากผ้าไหมและผ้าโปร่ง ส่องประกายระยิบระยับระหว่างก้าวเดิน ทั้งยังมีลวดลายของยันต์ให้มองเห็นลาง ๆ มันเป็นอาภรณ์พิเศษที่ช่วยป้องกันอย่างเห็นได้ชัด

เครื่องประทับบนเส้นผมและต่างหูข้างแก้มก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน มันถูกเลี่ยมฝังไว้ด้วยอัญมณีล้ำค่าที่มีคุณสมบัติช่วยดูดซับพลังวิญญาณ สำหรับผู้ฝึกระดับต่ำแล้ว หากสวมใส่ในชีวิตประจำวันจะเป็นประโยชน์ต่อการฝึกยุทธ์มาก

หากไม่เห็นเองกับตาก็คงยากจะเชื่อมโยงสาวน้อยแต่งกายประณีตตรงหน้าเข้ากับคนที่สภาพจนมุมเมื่อวาน

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเครื่องประดับเหล่านี้มาจากปรมาจารย์กระบี่ฉางยวน

เขาผู้นั้นทนเห็น “คู่บำเพ็ญสุดที่รัก” ลำบากไม่ได้หรอก

แววตาอวี้หลานชิงเย็นยะเยียบ ไม่มีทีท่าจะพูดอะไร

จี้ฝูเหยาหดไหล่น้อย ๆ พูดอย่างน้อยใจ “ศิษย์พี่หญิงไม่พอใจอะไรข้าหรือไม่เจ้าคะ?”

ผู้ใดโดนกล่าวหาตั้งแต่แรกพบแบบนี้ก็ต้องไม่พอใจทั้งนั้น!

“อ้อ ศิษย์น้องหญิงจี้!” ลูกศิษย์ชั้นนอกของยอดเขาหลิงเซียวรีบอธิบาย “เรื่องราวไม่ได้เป็นแบบที่เห็น มีความเข้าใจผิด…”

ทุกคนแย่งกันพูด เล่าเรื่องที่อวี้หลานชิงเจอว่าจางเม่าฉวนขโมยอาวุธของตัวเอง

จางเม่าฉวนมีสีหน้ากระอักกระอ่วน เขาอยากแก้ตัวแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มแก้ตัวจากอะไรดี

เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจู่ ๆ อวี้หลานชิงที่ใจดีมาโดยตลอดจะกลายเป็นคนที่คุยยากขนาดนี้ ทั้งยังเปิดโปงทุกอย่างที่เขาเคยทำแบบไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าก่อนต่อหน้าธารกำนัล

หลายคนที่เป็นลูกศิษย์ชั้นนอกของยอดเขาหลิงเซียวเช่นกันไม่ได้ช่วยพูดให้เขาแต่อย่างใด

หินวิญญาณหกร้อยก้อนเชียวนะ สำหรับลูกศิษย์ชั้นนอกที่อยู่ระดับหลอมปราณธรรมดา นี่แทบจะเป็นทรัพย์สินทั้งหมด

ภายในสำนักใหญ่แบบสำนักกระบี่เสวียนเทียน ลูกศิษย์ชั้นนอกกับลูกศิษย์สายตรงนั้น แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว

ลูกศิษย์สายตรงมีสถานะและเบี้ยเลี้ยงสูงกว่า พวกเขาไม่อิจฉา และอิจฉาไม่ได้ แต่จางเม่าฉวนที่เป็นลูกศิษย์ชั้นนอกเหมือนกันกลับอาศัยความที่อวี้หลานชิงยังเด็กและหลอกง่าย มาหลอกเอาหินวิญญาณและโอสถจำนวนมากจากนาง

ทั้งที่เป็นลูกศิษย์ชั้นนอกเหมือนกัน คุณสมบัติไม่ดีเหมือนกัน ฝึกยากเหมือนกัน จางเม่าฉวนมีสิทธิ์อะไร?

เมื่อข้าง ๆนี้มีลูกศิษย์สายตรงที่ถูกวางตัวเอาไว้อยู่ด้วย

หลายปีมานี้พวกเขาได้รับผลประโยชน์จากอวี้หลานชิงมากบ้างน้อยบ้าง แต่ไม่มีผู้ใดที่จะได้มากเท่าจางเม่าฉวน!

จี้ฝูเหยามีท่าทีตกใจ จากนั้นก็นิ่งเงียบ แล้วนางก็กัดริมฝีปากพูดกับอวี้หลานชิง “เมื่อครู่นี้ข้าไม่ทันได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น คิดว่าศิษย์พี่หญิงกำลังรังแกคนของยอดเขาหลิงเซียว ด้วยเหตุนี้จึงเผลอพูดจาไม่เหมาะสมออกไป เข้าใจศิษย์พี่หญิงผิด”

ตามหลักแล้ว ไม่ว่าจะด้วยเห็นแก่หน้าของปรมาจารย์กระบี่ฉางยวน หรือเพื่อเห็นแก่ที่จี้ฝูเหยายอมรับผิด อวี้หลานชิงก็ควรจะตอบว่า “ไม่เป็นไร” เพื่อเลี่ยงความขัดแย้ง

แต่นางกลับไม่ได้เล่นตามบท

ยังคงกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “เช่นนั้นต่อไปเจ้าจงจำไว้ หากยังไม่ทราบเรื่องราวทั้งหมดก็อย่าพูดแทรก! เพราะคนข้างนอกไม่ได้คุยง่ายแบบคนในสำนัก ระดับยุทธ์ของเจ้ายังต่ำ ผู้อื่นจะไม่ตามใจและให้โอกาสเจ้าได้อธิบายหรอกนะ”

น้ำเสียงของอวี้หลานชิงเย็นเรียบ ไม่ไว้หน้าแม้แต่น้อย

ขอบตาของจี้ฝูเหยาแดงเล็กน้อย ราวกับได้รับความอยุติธรรมอย่างใหญ่หลวง น้ำตาเอ่อคลอออกมาแต่ยังไม่ร่วงหยก

“ศิษย์พี่หญิงกล่าวได้ถูกต้อง พวกเราเป็นศิษย์สำนักเสวียนเทียนเหมือนกัน ถ้าเช่นนั้น เหตุใดต้องทะเลาะเบาะแว้งกัน?”

นางว่าจบก็มองจางเม่าฉวนที่ปิดปากเงียบอยู่ด้านข้าง “ศิษย์พี่ท่านนี้เป็นศิษย์ชั้นนอก ไม่ได้มีพรสวรรค์มากเท่าท่าน และไม่ได้มีหินวิญญาณมากขนาดนั้น มิเช่นนั้นก็คงไม่เอาอาวุธของท่าน”

“อีกอย่าง ตอนนี้ศิษย์พี่หญิงก็ไม่ได้อยู่ที่ยอดเขาหลิงเซียวแล้ว ศิษย์พี่ท่านนี้อาจจะคิดว่าท่านจงใจทิ้งไว้เพราะไม่ต้องการแล้วก็เป็นไปได้ เพราะถึงอย่างไรเสีย ศิษย์พี่ก็เป็นศิษย์ของผู้อาวุโสเสิ่น มีอาวุธให้เลือกใช้ได้มากมาย หากจะทิ้งอาวุธธรรมดาพวกนั้นก็เป็นเรื่องปกติ…”

ความชอบธรรมเยอะเสียเหลือเกินนะ?

อวี้หลานชิงไม่รู้ว่าในหัวจี้ฝูเหยามีตรรกะผิดเพี้ยนอะไรบ้าง นางคร้านจะโต้เถียงต่อไปเช่นกัน สิ่งใดที่ควรพูด นางก็พูดจบไปตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ไม่ว่าผู้ใดก็อย่าหวังว่าจะโยนความผิดให้นางได้ทั้งนั้น

แต่ถึงแม้จะขี้เกียจพูดอีก ประโยคสุดท้ายของจี้ฝูเหยากลับทำให้นางนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้

“จริงสิ”

จี้ฝูเหยาสะดุ้งโหยง ราวกับเตรียมพร้อมที่จะพุ่งตัวออกมาปกป้องศิษย์ร่วมยอดเขาเดียวกัน

แต่แล้วกลับพบว่า หญิงสาวชุดเขียวเบื้องหน้าเพียงพูดอย่างจริงจังด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ปรมาจารย์กระบี่หยวนหานผู้เป็นอาจารย์ของท่านอาจารย์เจ้า เขาเป็นศิษย์ของท่านปรมาจารย์กระบี่ชางหวนเฉกเช่นเดียวกับอาจารย์ของข้า ว่ากันตามลำดับศักดิ์แล้ว อาจารย์ของเจ้าต้องเรียกอาจารย์ข้าว่าอาจารย์อา ส่วนเจ้าเองก็ควรเรียกข้าว่าอาจารย์อาเช่นกัน ไม่ใช่ศิษย์พี่หญิง”

“…” จี้ฝูเหยาคิดไม่ถึงว่าคนตรงหน้าจะมาแปลกแบบนี้ ที่แท้ก็จะพูดเรื่องนี้นี่เอง

นางผงะเล็กน้อย น้ำตาที่หางตาหดคืนกลับไป

อวี้หลานชิงไม่สนใจว่าจี้ฝูเหยาจะร้องหรือไม่ร้องไห้

หลังจากได้ยินอีกฝ่ายขานเรียกว่า “อาจารย์อา” อย่างไม่เต็มใจแต่ก็ต้องยอมทำ นางก็ยกยิ้มและปล่อยยันต์วิญญาณออกไปอย่างพึงพอใจ

“ในเมื่อที่นี่มีศิษย์สายตรงของประมุขยอดเขาดูแล เช่นนั้นข้าก็จะไม่อยู่ต่อให้มากความ”

“ประเดี๋ยวคนจากหอคุมกฎของสำนักก็จะมาถึงแล้ว”