บทที่ 0005

ห้องโถงกว้างขวาง แต่อากาศรอบๆ กงเฉินเย็นจัดจนถึงขีดสุด กดทับจนทุกคนหายใจไม่ออก

เขาเงียบไม่พูดไม่จา

แต่ทุกคนรู้ว่าเขาโกรธแล้ว

เขาหยิบกล่องบุหรี่ออกมาและจุดบุหรี่หนึ่งมวน

หมอกสีขาวที่พ่นออกมาปกคลุมใบหน้าของเขา เขามองหลินจืออี้ผ่านหมอกสลัวๆ ด้วยสายตาที่ไม่ชัดเจน

“ไสหัวไป”

จากนั้นคุณท่านกงก็โบกมืออย่างไม่พอใจ

หลิวเหอประคองหลินจืออี้ขึ้นมา

หลินจืออี้ดึงมือตัวเองออก ยืนตัวตรงอยู่ในโถง พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “ในเมื่อฉันอยู่ที่นี่ทำให้ทุกคนไม่สะดวกนัก ถ้าอย่างนั้นฉันจะย้ายออกไปค่ะ คุณท่าน ขอบคุณที่หลายปีนี้ดูแลดิฉันค่ะ”

เธอจะไปก็ต้องไปอย่างมีเกียรติ ตรงไปตรงมา

เธอจะไม่ระมัดระวังและหวาดกลัวเหมือนชาติที่แล้วอีกแล้ว

พูดจบ หลินจืออี้ก็หันหลังเดินจากไป

สายตาที่ทอดมองแผ่นหลังของเธอ อันตรายและเย็นชา

……

เมื่อเดินออกจากห้องโถง ปฏิกิริยาของระบบทางเดินอาหารที่เกิดจากยาคุมกําเนิดหลายเม็ดก็กวาดเข้ามา เธอรู้สึกเวียนหัวและคลื่นไส้

หลินจืออี้เดินออกไปได้ไม่กี่ก้าวก็สลบไปแล้ว

รอจนหลินจืออี้ตื่นขึ้นมา หลิ่วเหอก็มานั่งอยู่ข้างเตียง ดวงตาแดงก่ำเล็กน้อย

เห็นเธอตื่นมาก็ตบหน้าทันที แต่ไม่ได้ลงมือหนักอะไรมากมาย

"เธออยากให้ฉันตกใจหัวใจวายตายใช่ไหม? ยานั้นกินมั่วซั่วได้หรือไง?”

“แม่ ไม่มีประโยชน์หรอก ถ้าฉันไม่กิน ชาตินี้ก็ออกจากบ้านตระกูลกงไม่ได้” หลินจืออี้พูดอย่างอ่อนแรง

“แกนี่มัน...ชีวิตขมขื่นจริงๆ! ฉันเคยบอกแกก่อนหน้านี้แล้วว่าให้ไปคลุกคลีกับพวกลูกหลานตระกูลร่ำรวยให้เร็วหน่อย หากแต่งงานได้ดีแล้ว ก็จะสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้” หลิวเหอเกลี้ยกล่อม

“เหมือนแม่น่ะเหรอ?”

ชีวิตแบบนี้มันมั่นคงที่ไหนกัน?

หลิวเหออยากพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุด

ในเวลานี้ประตูก็เปิดออกและกงสือเหยียนก็ยกชามโจ๊กเข้ามา

“จืออี้ตื่นแล้ว รีบกินโจ๊กเร็วเข้า ในกระเพาะจะได้สบายขึ้นหน่อย”

หลินจืออี้กําลังจะเอ่ยขอบคุณ ก็พบว่าหูของกงสือเหยียนมีบาดแผล ดูจากบาดแผลเหมือนว่าเขาถูกกระแทกด้วยอะไรบางอย่างที่แหลมคม

ต้องเป็นคุณท่านกงแน่

เขาไม่ชอบครอบครัวของพวกเขามาโดยตลอด รังเกียจความโง่เขลาของลูกชายคนรอง และยังยืนกรานที่จะแต่งงานกับผู้หญิงที่มีลูกติดคนหนึ่ง

หลินจืออี้กล่าวขอโทษ “คุณอา รบกวนคุณอาแล้ว หนูจะรีบไปค่ะ”

“อย่าพูดเหลวไหล!” หลิ่วเหอไม่พอใจ

กงสือเหยียนตบไหล่เธอเบาๆ “หมอบอกว่าเมื่อจืออี้ตื่นแล้วยังต้องกินยาอีก เธอไปรินน้ำอุ่นสักแก้วสิ”

หลิ่วเหอลุกขึ้นและจากไปทันที

กงสือเหยียนนั่งอยู่ข้างเตียงและถอนหายใจเล็กน้อย ” จืออี้ เธอต้องไปจริงๆหรือ? “

“คุณอาคะ หนูอยู่ที่นี่จะทําให้คุณอากับแม่ลําบาก หนูโตขนาดนี้แล้ว ดูแลตัวเองได้ค่ะ”

“โทษลุงเองที่ไร้ความสามารถ” กงสือเหยียนหยิบบัตรออกมาและวางไว้ใต้หมอนของหลินจืออี้ “อย่าปฏิเสธนะ เธออยู่ข้างนอกต้องใช้เงินแน่นอน รหัสผ่านคือวันเกิดของเธอ ออกไปข้างนอกต้องระวังหน่อยนะ ถ้ามีอะไรก็โทรหาลุงกับแม่เธอนะ”

หลินจืออี้กล่าวขอบคุณ “ขอบคุณค่ะ คุณอา”

กงสือเหยียนมองไปที่หลินจืออี้ และพูดลอยๆขึ้นมาว่า “วันนี้เจ้าสามก็แปลกจริงๆ มันผิดปกติเกินไป”

หลินจืออี้พูดอย่างไม่เข้าใจ “เกิดอะไรขึ้นหรือคะ?”

“แม่เธอตะโกนว่าเธอเป็นลม ไม่นึกเลยว่าเจ้าสามจะวิ่งออกมา อุ้มเธอแล้วก็จากไป ถ้าไม่ใช่เพราะคุณท่านเรียกคนมาส่งเธอกลับมา ตอนนี้เธอก็ยังนอนอยู่ในบ้านของเขา”

“อะไรนะ?” หลินจืออี้ตกใจจนกําผ้าห่มแน่น

“เธอวางใจได้ เจ้าสามบอกว่ากลัวเธอตายที่บ้านตระกูลกง จะทําให้คนอื่นนินทาได้”

“อืม”

นี่สิถึงจะเหมือนกงเฉิน หลินจืออี้ยิ้มอย่างขมขื่น

ทุกสิ่งทุกอย่างในเมื่อคืนเหมือนความฝัน

หลินจืออี้กินยาและพักผ่อนอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นเก็บกระเป๋าใบหนึ่ง

ตอนที่ออกไป เธอหลบหลิ่วเหอ ไม่อย่างนั้นหลิ่วเหอจะต้องร้องไห้แน่ๆ

เมื่อเดินออกจากคฤหาสน์ คนรับใช้ก็ก้มหัวลงตลอดทาง ราวกับกลัวว่าจะไปยุ่งกับเธอ

เธอยืนอยู่ใต้ระเบียง มองท้องฟ้าที่ค่อยๆ มืดลง

ในที่สุดวันนี้ก็ใกล้จะผ่านไปแล้ว

ฤดูใบไม้ร่วงของเมืองหลวงมาเร็ว ลมในตอนเย็นพัดมาเบาๆ

หลินจืออี้กดสายรัดกระเป๋า เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

คฤหาสน์ตระกูลเป็นคฤหาสน์ส่วนตัวที่อยู่ในสวน แม้ว่าจะอยู่ในทําเลที่ดีที่สุดในเมืองหลวง แต่เพื่อไม่ให้ถูกรบกวนจากโลกภายนอก ตระกูลกงได้ซื้อที่ดินรอบๆ บ้านมานานแล้ว

สวนสาธารณะส่วนตัวที่ล้อมรอบได้รับการซ่อมแซมและบางครั้งกิจกรรมก็เปิดสู่โลกภายนอก

แต่ไม่มีรถไฟใต้ดิน ไม่มีรถเมล์ แม้แต่แท็กซี่ก็น้อยจนน่าสงสาร

ไม่ว่าหลินจืออี้จะเร็วแค่ไหนก็ต้องเดินยี่สิบนาทีถึงจะไปถึงชานชาลาที่ใกล้ที่สุด

เธอเดินต้านลมอยู่ใต้ไฟถนน เดินออกไปไม่กี่นาที ก็มีเสียงแตรรถดังมาจากข้างหลัง

เธอเอนตัวไปด้านข้างโดยไม่รู้ตัว

คิดไม่ถึงว่ารถกลับจอดอยู่ข้างเธอ

“คุณหลิน เชิญขึ้นรถครับ”

หน้าต่างรถลดต่ำลง ใบหน้าที่ค่อนข้างคุ้นเคยยื่นออกมา

เป็นผู้ช่วยของกงเฉิน เฉินจิ่น

หลินจืออี้ยืนอึ้งเล็กน้อย หางตาเหลือบไปเห็นเบาะหลัง มือที่สวมหยกแดงเคาะเข่าเบาๆ เหมือนจะทนไม่ไหว

กงเฉิน

หลินจืออี้ไม่อยากข้องเกี่ยวอะไรกับเขาอีก ส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ อาเล็กเดินช้าๆ นะคะ”

เธอดึงกระเป๋าเป้สะพายหลังและเดินหน้าต่อไป

ด้านหลัง เฉินจิ่นรีบลงจากรถมาขวางทางของหลินจืออี้

เขายิ้มอย่างสุภาพ และพูดอย่างช้าๆ ว่า "คุณหลิน โปรดขึ้นรถเถอะ นี่ก็เพื่อคุณเหมือนกัน นายท่านสามบอกว่าคุณถือกระเป๋าเดินทางออกไปแบบนี้ ถ้ามีคนเห็นเข้าจะไม่ดี ถ้าคุณไม่ยอม งั้นผมก็ทําได้แค่เชิญคุณขึ้นรถด้วยวิธีของผมเอง”

หลินจืออี้บีบกระเป๋าเป้ให้แน่น แล้วมองไปที่หน้าต่างรถเบาะหลัง มืดจนมองไม่เห็นอะไรเลย

แต่เธอรู้ว่ากงเฉินกําลังจ้องมองเธออยู่

ฝีมือของกงเฉินมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วเมืองหลวง ในชาติก่อนเธอก็เคยเห็นมาแล้ว

ถ้าเผชิญหน้ากันจริงๆ เขาจะทํายังไง แค่คิดก็รู้แล้ว

ร่างกายของหลินจืออี้พลันไม่มีไอร้อนแม้แต่น้อย ทั้งตัวรู้สึกเย็นวาบ

ไม่ง่ายเลยที่เธอจะได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง เธอไม่อยากไปท้าทายความโกรธของกงเฉินอีก

หลินจืออี้ผงกหัว เดินไปยังที่นั่งผู้โดยสาร

แต่กลับถูกเฉินจิ่นยัดใส่เบาะหลัง

พอนั่งได้มั่นคง เธอก็ได้กลิ่นเหล้าในตู้รถ

มองไปอย่างสงสัย กงเฉินเอนกายพิงพนักเก้าอี้ หลับตาลงครึ่งหนึ่ง ในความมืดมิด ใบหน้าส่วนใหญ่ของเขาซ่อนอยู่ในเงามืด

ทั้งอันตรายและเย็นชา

กงเฉินยกเปลือกตาขึ้นและพูดเบาๆ ว่า "จะไปแล้วหรือ"

น้ำเสียงของเขาไม่มีอารมณ์ใดๆ แต่กลับกดหลินจืออี้เหมือนมีอะไรบางอย่างอุดอยู่ที่คอหอย

เป็นเวลานานกว่าที่เธอจะตอบสนองต่อความรู้สึกนี้

มันเหมือนน้ำเสียงตอนที่เขาลงโทษเธอเมื่อชาติก่อนที่เขาพูดว่า 'อยากจะไปเหรอ? มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก ’

หลินจืออี้กดความเกลียดชังไว้ ขยับตําแหน่งเล็กน้อย กําลังจะตอบ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เป็นหลิ่วเหอที่โทรมา

หลินจืออี้ไม่อยากรับ กลัวว่าหลิ่วเหอจะบ่นว่าเธอไม่รู้จักคว้าโอกาสนี้ไว้

แต่สายตาของกงเฉินได้ตกลงไปแล้ว คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน

หลินจืออี้ทําได้แค่รับสายเท่านั้น

"หลินจืออี้! แกอยากให้ฉันโกรธจนตายใช่ไหม? ฉันปฏิบัติต่อแกไม่ดีหรือ? แกถึงหนีออกจากบ้านแบบนี้?”

น้ำเสียงของหลิ่วเหอสะอึกเล็กน้อย ทุกคําเต็มไปด้วยความจนใจ

เธอก็รู้ว่าตัวเองไม่สามารถรักษาลูกสาวไว้ได้

“แม่ ฉันจะดูแลตัวเองให้ดีนะ”

“แก...ระวังตัวด้วย หลิ่วเหอถอนหายใจเฮือกหนึ่ง สุดท้ายก็ยอมอ่อนข้อให้อย่างจนใจ “จืออี้ หรือไม่... ฉันขอให้อาแกช่วยดูตัวให้แกเถอะ มีผู้ชายคนหนึ่งพึ่งพาอาศัยกันดีกว่าอยู่ข้างนอกคนเดียว อาของแกจะต้องช่วยแกหาคนที่เหมาะแน่นอน”

หลิวเหอเริ่มเทศนาอีกแล้ว

หลินจืออี้ชําเลืองมองกงเฉินจากหางตา มองสีหน้าของเขาไม่ชัดจริงๆ แต่ตัวเองเริ่มกลัวแล้ว รีบบอกลาอย่างลนลาน

นานๆ ทีหลิ่วเหอจะแข็งใจสักครั้ง “อย่าเล่นหูเล่นตากับฉัน ฉันก็หวังดีกับแก ตกลงตามนี้นะ อีกไม่กี่วันแกต้องไปนัดบอด...”

"แม่! วางสายแล้วนะ”

หลินจืออี้พูดจบก็วางสายไป

ชาติก่อนหลิ่วเหอก็เคยนัดบอด แต่ภายหลังเกิดเรื่องระหว่างเธอกับกงเฉินแล้ว เรื่องก็เงียบหายไป

พูดถึงกงเฉิน เขาน่าจะไม่ได้ยินมั้ง?

ได้ยินแล้วก็ไม่เป็นไร เขาก็ไม่สนใจหรอก

แต่ภายในตู้รถเหมือนถูกสูญญากาศอย่างกะทันหัน เข็มตกลงมาก็ได้กลิ่น

ไฟถนนถูกแยกออกจากกันโดยกิ่งก้านและแสงส่องผ่านหน้าต่างรถผ่านโครงหน้าได้สัดส่วนของกงเฉิน

หลินจืออี้เหมือนนั่งอยู่บนเข็มสักหลาด อดไม่ได้ที่จะกําหมัดแน่น

จากนั้นก็มีเสียงเยาะเย้ยดังขึ้น

"นัดบอดเหรอ?"

“หลินจืออี้ เมื่อคืนคุณพูดจริงหรือเปล่า?”