บทที่ 0204

เธอคิดมาตลอดว่ากงเฉินไม่อยากเห็นหน้าพวกเธอสองแม่ลูก เพื่อให้ซิงซิงไม่โกรธ เธอจึงจงใจพาซิงซิงหลีกเลี่ยงกงเฉินตลอดมา

หลินจืออี้กําลังคิดอยู่ ทันใดนั้นฟ้าก็ผ่าลงมา ปกคลุมท้องฟ้าเหนือศาลบรรพบุรุษอย่างอึมครึม ตามด้วยเสียงตูมๆ หัวใจของเธอเหมือนถูกเจาะเป็นรูใหญ่รูหนึ่ง

กระทั่งสามารถรู้สึกได้ว่าเลือดกําลังพุ่งกระฉูดด้วยความตื่นตระหนกอย่างควบคุมไม่ได้

เมื่อหลินจืออี้ได้สติอีกครั้ง ก็ถูกหลิ่วเหอพากลับไปที่เรือน ใช้ผ้าขนหนูแห้งผืนหนึ่งเช็ดผมให้เธอ

“รีบกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ”

หลิ่วเหอพูดจบถึงนึกขึ้นได้ว่าเธอย้ายออกไปแล้ว เพื่อให้คุณท่านกงวางใจ เธอจึงไม่ได้เก็บเสื้อผ้าไว้แม้แต่ชิ้นเดียว

ดวงตาของหลิ่วเหอแดงก่ำ เม้มปากพูดว่า “ฉันจะไปเอาเสื้อผ้าของฉันมาให้ชุดหนึ่ง”

หลินจืออี้พยักหน้าอย่างแข็งทื่อ

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ หลิ่วเหอมองใบหน้าขาวซีดของเธอแล้วเอ่ยอย่างไม่วางใจ “ฉันจะไปชงชาขิงมาให้แกสักถ้วย”

หลินจืออี้รีบดึงเธอเอาไว้ “แม่ ฉันไม่เป็นไรแล้ว แม่เรียกฉันมามีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?”

หลิ่วเหอไม่ได้ตอบทันที รินชาร้อนถ้วยหนึ่งยัดใส่มือเธอ แล้วถึงถอนหายใจเล็กน้อย

“หลังจากที่แกวางสา