บทที่ 6 เส้นทางรวย

“อนุสกุลหวงท่านแม่ทัพให้หมอหลิวมาตรวจบาดแผลท่านขอรับ” เจียหาวยืนรายงานหน้าเรือน

                “เข้ามาเถิด” ลี่เหม่ยดีใจที่ไม่ต้องจ่ายเงินแต่มีหมอมารักษาให้ฟรี

        หมอหลิวชายชราอายุหกสิบปีไม่รีรอ รีบดูแผลของนางทันทีเพียงอึดใจเดียวแล้วเสร็จ

                “ฮูหยินไม่เป็นอะไรมาก เพียงโดนโบยเนื้อแตก ข้าจะจ่ายยาแก้ปวดและยาสมานแผลให้ หากปวดมากก็ต้มยาดื่มทุกชั่วยามได้” หมอหลิวกล่าวจบก็จัดเทียบยา

                “ท่านแม่ทัพยังถือว่ามีน้ำใจ ถึงทำผิดกฎก็ยังให้หมอมารักษาให้” ชิงชิงกล่าวชมเจ้าของจวน

                “เปล่าหรอก ท่านแม่ทัพบอกเกรงจะเสียเงินพันตำลึงทองโดยไม่เกิดประโยชน์ต่างหาก” หมอหลิวกล่าวจบก็จากไป ไม่สนใบหน้าแข็งค้างของลี่เหม่ยแม้แต่น้อย

                “เจ้าเด็กนิสัยไม่ดีนี่ เดี๋ยวแม่จะสั่งสอนเสียให้เข็ด” ลี่เหม่ยก่นด่าเหยาหมิงด้วยความเจ็บใจ

                “แล้วยังจะไปข้างนอกหรือไม่เจ้าคะ อาหารในครัวก็...” ชิงชิงมีสีหน้าเป็นกังวล

                “ไปสิ แผลแค่นี้เหตุใดจะไม่ไป” ลี่เหม่ยเอ่ยพลางยันกายขึ้น เมื่อก่อนแม้จะป่วยจนไม่มีแรงก็ต้องลุกขึ้นทำงาน ไม่อย่างนั้นก็อดตาย แผลแค่นี้ทั้งยังใส่ยาแล้วนางก็ไม่ต้องกังวลอีก

        เรือนไผ่หลิวเหยาหมิงที่แม้บัดนี้ขายังเดินได้ไม่สะดวกแต่ยังคงอ่านรายงานของกองทัพเป็นประจำ

                “ท่านแม่ทัพ หมอหลิวกลับไปแล้วขอรับ” เจียหาวรายงานภารกิจให้ผู้เป็นนายรับทราบ

                “อือ” เหยาหมิงพยักหน้าตอบ ก่อนจะลังเลแล้วเอ่ยตามต่อ

                “นางเป็นอย่างไรบ้าง”

                “ไม่น่าจะเป็นอะไรมากขอรับ เพราะตอนนี้ออกจากจวนไปแล้ว” องครักษ์หนุ่มรายงาน

                ปัง!!

                “ไปแล้ว? ถูกโบยจนเนื้อแตกเช่นนั้นยังลุกออกจากเตียงได้ หึ! คุณหนูเก้าตระกูลหวงช่างหนังหนานัก” เหยาหมิงวางรายงานกองทัพลงเสียงดัง

        ‘อนุสกุลหวงท่าทางจะควบคุมยากกว่าที่คิด’

        การค้าในเมืองหลวงครึกครื้นไม่น้อย ลี่เหม่ยที่พึ่งเคยเห็นการค้าขายในอดีตรู้สึกไม่คุ้นชิน ทว่าก็ตื่นตาตื่นใจไม่น้อยช่องทางทำเงินมากมายผุดขึ้นในหัว ข้าวของราคาแสนถูกเมื่อเทียบกับที่นางจากมาทว่าตอนนี้นางกลับไม่มีเงินจะซื้อได้

                “คุณหนูจะไปไหนก่อนเจ้าคะ”

                “ร้านผ้าเหอฝู”

        ท้ายตรอกมีร้านผ้าขนาดใหญ่ตั้งโดดเด่น พื้นที่ที่กว้างขวางกว่าร้านอื่นหลายห้องทำให้ผู้คนหลั่งไหลไปยังร้านเหอฝู คนงานชายหลายคนแนะนำผ้าให้กับเหล่าคุณหนู ทำให้ลี่เหม่ยยิ้มกว้าง

       ‘ผู้ชายไม่เคยปักเย็บเสื้อผ้า จะรู้ดีกว่าผู้หญิงได้ยังไง รอให้ฉันมีร้านก่อนเถอะ แม่จะเปิดโลกให้ดู’ ลี่เหม่ยที่มีเงินเพียงห้าตำลึง คิดอาจหาญเปิดร้านอาภรณ์

                “เถ้าแก่ คุณหนูของข้าอยากได้ผ้า” ชิงชิงเข้าไปเจรจากับผู้ดูแลร้านเหอฝู

                “คุณหนูเจ้าอยู่ไหน”

                “นั่น!” ชิงชิงชี้มายังลี่เหม่ยที่ค่อย ๆ เดินเพราะยังปวดก้นอยู่ ท่าทางการเดินของนางจึงแปลกประหลาดไปกว่าสตรีคนอื่นมาก มือที่จับก้นตลอดเวลา สายตาที่คอยสอดส่ายมองไปทั่ว ขาทั้งสองข้างที่เดินถ่างไม่น่ามอง

                “คุณหนูของเจ้า...ป่วยหรือ” ผู้ดูแลท่าทางแปลกใจ

                “ท่านไม่ต้องสนหรอก มีผ้าที่ราคาไม่แพงหรือไม่”

                “มี ถูกสุดก็พับละ 500 อีแปะ”

                “เหตุใดแพงขนาดนี้” ลี่เหม่ยที่ได้ยินบทสนทนากล่าวขึ้น

                “คุณหนูท่านนี้ ราคานี้ถูกสุดในเมืองแล้วร้านเราไม่มีแบ่งขายผ้าพับหรอกนะ” ผู้ดูแลมองนางอย่างเย้ยหยัน

        ลี่เหม่ยมองหน้าชิงชิงเพื่อขอคำยืนยัน สาวใช้ข้างกายพยักหน้ายืนยันว่าผู้ดูแลร้านพูดจริง

                “เช่นนั้นข้าขอซื้อเศษผ้าได้หรือไม่ ร้านพวกเจ้าใหญ่โตเช่นนี้ต้องมีเศษผ้าบ้างล่ะ”

                “ท่านจะเอาเศษผ้าไปทำไมกัน?” ผู้ดูแลร้านท่าทางแปลกใจ

                “เอาเถอะ! เจ้าไม่ต้องรู้หรอกเศษผ้าเมื่อไม่ได้ใช้ ขายให้ข้าไม่ดีกว่าทิ้งหรือ” ลี่เหม่ยเลิกคิ้วมองผู้ดูแลร้านที่มีท่าทางลังเล

        ยามสายตลาดยิ่งคึกคัก ชิงชิงหอบผ้าห่อใหญ่เดินตามหลังเจ้านาย

                “คุณหนู เหตุใดซื้อเศษผ้าเล่าเจ้าคะ?”

                “หากเจ้ารู้วิธีเศษผ้าพวกนี้ก็จะกลายเป็นตัวทำเงินให้เจ้าได้เช่นกัน อีกทั้งได้มาราคาแค่ 50 อีแปะเท่านั้น” ลี่เหม่ยยิ้มอย่างดีใจ

                “เจ้าไปซื้อเนื้อกับข้าวแล้วก็พวกผักเถอะ ข้าเดินไม่ไหวแล้ว”

        แม้ลี่เหม่ยจะเคยเจ็บหนักกว่านี้ก็ยังทำงานได้ ทว่าร่างนี้บอบบางเกินไปแล้ว เพียงไม่นานสาวใช้บอบบางก็หอบของมากมายเกินน้ำหนักตัวกลับมา

                “คุณหนูได้ครบแล้วเจ้าค่ะ”

                “หมดไปเท่าไหร่” ลี่เหม่ยเห็นข้าวของมากมายจึงกังวลเรื่องราคาไม่น้อย

                “200 อีแปะ เจ้าค่ะ” ชิงชิงยิ้มภูมิใจ

                “เหตุใดได้ราคาถูกนัก”

                “ข้าก็ทำเช่นเดียวกับคุณหนูเจ้าค่ะ ต่อรองสินค้าที่ขายไม่ออกของพวกเขา”

                “เรียนรู้ได้เร็ว” ลี่เหม่ยลูบหัวสาวใช้พร้อมรอยยิ้มกว้าง

        รถม้าหยุดลงหน้าจวน ลี่เหม่ยกับชิงชิงช่วยกันลากข้าวของมากมายเข้าจวนโดยไม่มีบ่าวไพร่คนใดช่วยเหลือ

                “ชิงชิง เหตุใดจวนแม่ทัพใหญ่โตไม่มีคนงานเลยหรือ?”

                “มีสิเจ้าคะ”

                “แล้วทำไมไม่มีใครมาช่วยเรายกของเลยเล่า” ลี่เหม่ยกล่าวพลางยืนเท้าสะเอวหอบเหนื่อย

                “เรือนเราไม่มีบ่าวเจ้าคะ อีกอย่าง...” ชิงชิงไม่กล้าเอ่ยต่อ

                “อีกอย่างอะไร?”

                “ท่านแม่ทัพไม่ได้สนใจคุณหนู พวกบ่าวเลยไม่คิดว่าท่านเป็นนายเช่นกัน” สาวใช้ข้างกายนางก้มหน้าตอบ เกรงว่าคุณหนูของตนจะร้องไห้เสียใจ เช่นที่เคยเป็นทุกครั้งที่มีคนกลั่นแกล้งตอนอยู่จวนสกุลหวง

                “เช่นนี้เอง คิดจะรังแกข้าสินะ” ลี่เหม่ยพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเห็นสองสาวใช้เดินผ่านมาโดยทำเหมือนไม่เห็นตน รีบเดินผ่านไป

                “หยุด!” เสียงหวานดังขึ้นจนสองสาวใช้สะดุ้งหยุดนิ่ง

                “หันกลับมา” คำสั่งของนางน่ากลัวขัดกลับดวงหน้าหวานหยดย้อย

                “อนุหวงมีอะไรกับพวกข้าหรือไม่เจ้าคะ” สาวใช้สองคนยอบกายแบบไม่เต็มใจนัก

        ลี่เหม่ยแสยะยิ้มให้กับคำเรียกที่คนใช้จวนนี้ใช้เรียกนาง ช่างห่างเหินและไม่ให้เกียรติ

                “ยกของไปส่งข้า” ตอนนี้นางหิวจนไม่อยากเอาเรื่องสาวใช้วันนี้

                “ขออภัยเจ้าค่ะ บ่าวไม่ใช่คนใช้เรือนหลัง” สองสาวใช้มองไปอีกทางอย่างไม่ใส่ใจ

                “ข้าก็ไม่ได้ว่าพวกเจ้าเป็นคนใช้ของข้า แต่งานในจวนพวกเจ้าก็ต้องทำไม่ใช่หรือ การยกของให้เจ้านายก็เป็นงานของพวกเจ้าหรือจะให้ข้าไปถามท่านแม่ทัพเองว่าข้าทำถูกหรือไม่” ลี่เหม่ยพูดทุกคำชัดเจน

                “ถามข้าเรื่องอะไร?” เสียงเย็นดังขึ้นด้านหลังทำลี่เหม่ยตกใจ

        เหยามิงที่ยังนั่งบนรถเข็นมองหญิงสาวร่างบางที่กำลังเท้าสะเอวจ้องมองสองสาวใช้อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

                “ข้า...แค่อยากรู้ว่าสาวใช้จวนท่าน สามารถยกของไปส่งข้าที่เรือนหลังได้หรือไม่” ลี่เหม่ยจ้องมองเหยาหมิงโดยไม่เกรงกลัว

                “เหตุใดจะไม่ได้?”

                “นั่นสิเหตุใดจะไม่ได้” ลี่เหม่ยทวนคำพูดของเหยาหมิง พลางหันไปมองสองสาวใช้ที่คุกเข่าสั่นเทาอยู่ที่พื้น

                “บะ~บ่าวจะยกไปเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ” สองสาวใช้ท่าทางลนลานรีบยกของไปยังเรือนหลังทันที

                “หึ! ก็แค่นี้”

                “ขอบคุณท่านแม่ทัพ” ลี่เหม่ยหันมายอบกายให้เขาแล้วจากไป