All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ขอเป็นชะนีไม่มีผัว: Chapter 1 - Chapter 10

กลางฤดูร้อนในเมืองปักกิ่งฝูลี่เหม่ยนั่งมองแหวนคู่บนรถบีเอ็มดับบลิว ซีรี่ส์ 5 หญิงสาวยากจนพ่อตายแม่แต่งงานใหม่กับชายเกียจคร้านที่เป็นภาระมากกว่าผู้นำครอบครัว จนเจ้าหล่อนทนอยู่ร่วมชายคาไม่ไหวต้องหนีออกมาดิ้นรนเอาชีวิตรอดเองตั้งแต่อายุ 18 ปี ชีวิตพลิกผันเจอเจ้านายใจดีให้งานให้เงินให้อนาคต จนตอนนี้กลายเป็นดีไซเนอร์เสื้อผ้าชื่อดัง 10 อันดับแรกของปักกิ่ง วันนี้ครบรอบ 9 ปีที่คบกับแฟนหนุ่มนายแบบดาวรุ่งที่กำลังโด่งดังในวงการ ด้วยความเป็นผู้หญิงที่กล้าได้กล้าเสียมาแต่ไหนแต่ไรชีวิตหล่อนไม่มีอะไรได้มาโดยง่าย ดังนั้นเมื่ออยากแต่งงานจึงไม่คิดรอฝ่ายชายมาสู่ขอ หล่อนทำเองทันใจกว่าเยอะ มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดถูกเปิดขึ้น ปลายสายคือผู้ชายคนเดียวที่เธอรักและเธอรู้จักกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย ชายหนุ่มที่ฝันเป็นนายแบบแต่ขาดการสนับสนุน จนต้องขอยืมเสื้อผ้าออกแบบของสาขาออกแบบแฟชั่นอยู่เสมอ หล่อนเห็นแล้วสงสารจึงแอบช่วยเหลือด้วยการตัดเย็บเสื้อผ้าให้หลายครั้ง จนกลายเป็นความผูกพันและลงเอยด้วยความรักในที่สุด “ฮัลโหลหวงตี้นายว่างคุยไหม” ลี่เหม่ยอดอมยิ้มไม่ได้เมื่อคิดถึงแผนการขอผู้ชายแต่

“หา! นี่ฉันโตมาโดยไม่สู้ใครเลยหรอ ปาฏิหาริย์มากที่โตมาขนาดนี้ได้” ลี่เหม่ยพึมพำ จนชิงชิงต้อมขมวดคิ้ว “คุณหนูกล่าวกระไรเจ้าคะบ่าวไม่เข้าใจ” “ช่างข้าเถอะ เช่นนั้นข้าต้องทำอย่างไรต่อ” นางขอความเห็นจากคนภพชาตินี้ “ก็เข้าจวนไง หรือจะนั่งหนาวตายตรงนี้ให้คนหัวเราะเยาะเล่า” เสียงเย็นเสียยิ่งกว่าอากาศดังขึ้นจากเบื้องหลัง ทำสตรีทั้งสองสะดุ้งตกใจ เป็นเหยาหมิงที่ไม่รู้มาตั้งแต่เมื่อใดนั่งอยู่บนรถเข็นท่าทางเย่อหยิ่ง “รีบไปเถอะเจ้าค่ะ” ชิงชิงที่เห็นคุณหนูของตนสติยังเลอะเลือนอยู่จึงรีบพยุงนางเข้าจวน ลี่เหม่ยมองดูภายในจวนหากตัดความโบราณออกไปจวนนี้ก็โออ่าไม่น้อย แถมพื้นที่ยังกว้างขวางไม่เหมือนบ้านของเธอที่ภพชาติก่อนแม้ใช้เงินหลายล้านก็ได้พื้นที่เพียงไม่กี่ตารางวา ชิงชิงพานางเดินผ่านเรือนหลังงามหลังแล้วหลังเล่าแต่กลับไม่พานางเข้าไปในเรือนสักที ในที่สุดก็หยุดหน้าเรือนเล็กหลังหนึ่ง “เข้าไปข้างในเถอะเจ้าค่ะ ข้างนอกอากาศหนาว” สาวใช้เข้ามาพยุงนางเข้าไปในเรือน ทว่าลี่เหม่ยกับยืนแข็งไม่ยอมเข้าไป “นี

“ชิงชิง หากอยากจะได้ผ้าราคาไม่แพง ต้องไปที่ใด” ลี่เหม่ยหันไปถามสาวใช้ที่ยังจ้องมองเงินห้าตำลึงอยู่ “ร้านผ้าเหอฝูเจ้าค่ะ บ่าวไปซื้อผ้าให้ฮูหยินที่นั่นประจำ” “เช่นนั้นเราไปที่นั่นกัน” ลี่เหม่ยเก็บเงินก้อนนั้นก่อนพยักหน้าให้สาวใช้ “ไปยังไม่ได้เจ้าค่ะ ต้องขอท่านแม่ทัพก่อน” “เช่นนั้นก็ไปเรือนใหญ่ก่อน แล้วค่อยออกไปร้านเหอฝู” เรือนใหญ่อยู่ท่ามกลางป่าไผ่ขนาดย่อมฝั่งตะวันตกของจวน บุปผาหลากหลายพันธุ์ขึ้นอยู่กระจัดกระจายคล้ายเป็นอีกโลกหนึ่ง “เหตุใดเรือนใหญ่ตั้งอยู่ห่างจากเรือนอื่นขนาดนี้” บรรยากาศร่มรื่นจนน่าวังเวงนี้ทำให้ลี่เหม่ยขนลุก “นี่คือเรือนไผ่หลิวเจ้าค่ะ เรือนใหญ่ท่านแม่ทัพไม่ชอบอยู่ ตั้งแต่บาดเจ็บก็มักเร้นกายในเรือนนี้ เหล่าคนใช้จึงถือเรือนไผ่หลิวเป็นเรือนใหญ่แทน เห็นว่าท่านแม่ทัพรักสงบจึงโปรดปรานที่นี่เป็นพิเศษ” “อ้อ เช่นนี้เอง” ลี่เหม่ยมองไปยังภายในเรือนที่เงียบเชียบ ถึงถือวิสาสะเข้าไปสำรวจ มือบางเพียงสัมผัสประตูเรือนเสียงด้านหลังก็ดังขึ้น “เจ้าคิดจะท

เหยาหมิงมองตามหลังอนุของตัวเองอดขำกับท่าเดินถ่างขาของนางไม่ได้อีกทั้งสงสารที่สตรีบอบบางเช่นนี้กลับถูกโบย “เจียหาวเจ้าไปกำชับพ่อบ้านต้วน หากยังมีใครไม่ให้เกียรตินางในฐานะอนุของข้าอีก ก็จงรับโทษโบยและขับออกจากจวนไป” แม้ตัวเขาจะไม่พึงใจต่อนางและยังเกลียดแค้นตระกูลหวง ทว่าบ่าวก็ไม่ควรกำเริบเสิบสานกับผู้เป็นนาย “ขอรับ แล้วจะให้เรียกนางอย่างไรดี ฮูหยินหรือ..” “เรียกอนุหวงเช่นเดิม ข้าไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับตระกูลนี้” เหยาหมิงใบหน้าเย็นชาเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต ด้านลี่เหม่ยเมื่อถึงเรือนหลังก็ถึงกลับนอนคว่ำหน้าแผ่กายบนเตียง ก้นของนางยังระบบไม่หายอีกทั้งเดินทั้งวันเช่นนี้ ร่างนี้แทบทนไม่ไหวแล้ว “ชิงชิง ข้าหิวแล้วรีบทำอาหารเถอะ” “เจ้าค่ะ!” สาวใช้รีบกระวีกระวาดทำบะหมี่ง่าย ๆ พร้อมผัดผักอีกอย่างวางบนโต๊ะกลางเก่ากลางใหม่กลางโถง “อาหารพร้อมแล้วเจ้าค่ะ” ชิงชิงพยุงลี่เหม่ยมายังโต๊ะกลางเรือน “เจ้านั่งลง” ลี่เหม่ยหันมาบอกชิงชิง “คุณหนู...” สาวใช้ข้างกายนางมีทีท่าลังเล ไ

ลี่เหม่ยที่ถูกเข้าใจว่าร่วงจากขื่อจนจำสิ่งใดไม่ได้ จึงถูกชิงชิงนำทางไปยังโถงหลักของเรือนที่แม้จะดูโอ่อ่าน้อยกว่าจวนแม่ทัพแต่ทว่าก็ดีกว่าเรือนหลังที่นางอาศัยอยู่ลิบลับ “นั่นฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ ส่วนสตรีอาภรณ์สีชมพูคือฮูหยินสามน้องสาวของฮูหยินใหญ่ ส่วนบุรุษที่นั่งอยู่นั่น...” “บิดาข้าหวงจิ้นหาวสินะ” ลี่เหม่ยที่มองดูแต่ไกลยังเห็นแววตาเจ้าเล่ห์และท่าทางที่บ่งบอกถึงคนคดโกงอย่างชัดเจน “เจ้าค่ะ” ชิงชิงกระซิบตอบ “ลูกคารวะท่านพ่อ แม่ใหญ่ แม่สาม” ลี่เหม่ยคารวะผู้อาวุโสทั้งสาม “เหตุใดเหม็นเน่าเช่นนี้ เจ้าไปตกบ่อโคลนที่ไหนมา” หวงถิงอันย่นจมูกพลางปัดไล่กลิ่นให้ออกห่างตัว “ตอบแม่ใหญ่ พี่หญิงใหญ่เห็นหนูวิ่งผ่านหน้าจวนเลยให้สาวใช้สาดน้ำล้างจาน ช่างบังเอิญหนักที่โดนข้าเข้าพอดีสภาพที่เห็นจึงเป็นเช่นนี้” “ว้ายย ตายแล้ว อิ้งเอ๋อร์ของข้าเป็นอะไรหรือไม่” ถิงอันท่าทางตกใจเกรงบุตรีจะมีอันตราย “เป็นเจ้าค่ะท่านแม่ ฮือฮือ~” เสียงคนขี้ฟ้องดังมาแต่ไกล อิ้งเยว่ที่บัดนี้ผลัดเปลี่ยนอาภ